Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Ω έλατο ... καθόλου δε μ' αρέσεις

Οι μπάλες εξοργιστικά κόκκινες,
και απειλητικά λαμπερές,
και τα μάτια μου πολύ κουρασμένα
για ν' αντέξουν τόση λάμψη.
Το χαμόγελο του Άγιου Βασίλη,
φανερά πλέον ειρωνικό,
σαν το ήξερε πως θα με έφτανε στα όρια μου,
πριν καλά καλά έρθει ο νέος χρόνος.
Μόνο το σπασμένο ξύλινο ελαφάκι,
μοιάζει να καταλαβαίνει.
Νομίζω πως ήρθε η ώρα να τραβήξω την πρίζα,
και να σβήσουν τα λαμπάκια μια για πάντα.

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

πες μου τι φοβάσαι στις γιορτές...

πες μου τί φοβάσαι στις γιορτές...

φοβάσαι και συ τα κίτρινα φωτάκια που κρέμονται στα σκονισμένα κάγκελα των σπιτιών ;

σε τρομάζουν οι χαμογελαστοί κoκκινοφορεμένοι άγιοι στις στέγες;

κοίτα τους.. ανεβοκατεβαίνουν σε φωτεινές σκάλες χωρίς να φτάνουν ποτέ στην Καισαρεία.

και κεινα τα πλαστκά έλατα τόσο φορτωμένα τα καημένα που μου έρχεται να βγάλω όλο αυτό το φορτίο από πάνω τους, να τα ελευθερώσω.

Ασε πια τα κάθε λογής ελάφια και ελαφάκια ... λίγο στραπατσαρισμένα από την ταλαιπωρία και την πολυκαιρία με σπασμένα ποδαράκια ή ξεβαμμένα ματάκια.

Και οι γλυκανάλατες αμερικάνικες μπαλάντες στο ραδιόφωνο - εξοργιστικά μελό και εξοργιστικά πασπαλισμένα με χρυσοσκονη.Όλα.

Και οι άνθρωποι που χαίρονται χωρίς να είναι χαρούμενοι αλλά επειδή η περίσταση το επιβάλλει και ξοδεύουν τα χρήματά τους σε άχρηστα δώρα που θα χαρίσουν σε όσους αγαπούν ή πρέπει να αγαπούν επειδή και πάλι η περίσταση το ορίζει.

Και μετα όταν σβήσουν τα φώτα της γιορτής θα είναι οι νύχτες πιο σκοτεινές από πρίν...

Πες μου τί φοβάσαι στις γιορτές ...

υ.γ. η ανάρτηση προβάλλεται σε επανάληψη ...γιατί εξακολουθώ να φοβάμαι τους άγιους βασίληδες στις στέγες και τα σκονισμένα ελαφάκια... και να παθαίνω αλλεργία με τη χρυσόσκονη.

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Πόνος και αγάπη

Ιδέες που ενσαρκώνονται σε ξένα κορμιά.

Οικεία σώματα που είναι μακριά..

Περπατώ, χαμένη.

Ψάχνω στο βλέμμα των άλλων το βλέμμα μου ..το βλέμμα σου.

Άλλαξα το σεντόνι που κοιμόμουν. Με ενοχλούσε η ανάσα που ακουγόταν δίπλα μου.

Άλλαξα το θέλω μου για σένα... Με ενοχλούσε η ιδέα που δεν ακούω πλέον μέσα μου.

Με μάτια θολά, βλέπω καθαρά. Και δεν σε βρίσκω πουθενά εκεί.

Αξίζω τον πόνο? Ναι. Απόλυτα.

Αξίζω ό,τι μεγάλο και αληθινό υπάρχει.

Περπατώ χαμένη.

Μια ακόμη απουσία...

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Βρε το φουκαρά ;

Ακόμα μια σχολική γιορτή σήμερα.
Ήταν όλα όπως κάθε χρόνο.
Ομιλίες επετειακές,
βαριεστημένοι έφηβοι που έριχναν λοξές ματιές στα κινητά τους.
Οι γυναίκες της Πίνδου- ανάμεσά τους και η γιαγιά μου- ηρωίδες στον τοίχο
του αμφιθέατρου και η Σοφία Βέμπο
να εμψυχώνει τα παιδιά της Ελλάδος .
Η φωνή του Μάνου Κατράκη να διαβάζει από το Άξιον Εστί, την πορεία προς το μέτωπο.
"Ξημερώνοντας τ' Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο."
Όλα ήταν ίδια και φέτος - ίσως σχεδόν όλα.
Ο Ντούτσε ο φουκαράς μου φάνηκε λιγότερο φουκαράς φέτος,
ειδικά όταν βγαίνοντας από το σχολείο,
είδα ένα ζευγάρι αστέγων να στήνει το αντίσκηνό του στο πάρκο.
Βρε το φουκαρά ;

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

ξύπνημα στο Bollywood

Η γειτονιά μου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι άκρως πολυ-πολιτισμική και χρωματιστή.
Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, μια Βαβέλ πολιτισμών, γλωσσών και εθίμων.
Ζούμε σε ένα περιβάλλον multicultural και ethnic ...και προσπαθούμε να προσαρμοζόμαστε διαρκώς στις νέες και διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες .
Η αλήθεια είναι ότι Ελληνικά δεν πολυ- ακούμε τελευταία...
μου φαίνεται κάποιες στιγμές ότι και τα μωρά που κλαίνε, χρησιμοποιούν άλλη γλώσσα.
Αυτή η πολυγλωσσία βέβαια, ίσως και από επαγγελματική διαστροφή, ανέκαθεν με γοήτευε. Το διασκεδάζω να ακούω ρώσικη ντίσκο- ποπ τα απογεύματα, και γκόσπελ της Ευαγγελικής Εκκλησίας των Αφρικανών, τα Σαββατοκύριακα.
Τα ακούσματα των αλλοδαπών γειτόνων, ανακατεύονται τόσο αλλόκοτα και προκλητικά παράδοξα, που ώρες ώρες αγγίζει η κατάσταση τα όρια του σουρεαλισμού.
Το πιο σουρεαλιστικό βέβαια μου συμβαίνει τις τελευταίες μέρες .
Τα πρωινά ξυπνάω με ινδική μουσική και αισθάνομαι να παρελαύνει το Bollywood στο υπνοδωμάτιό μου : Από Ινδές χορεύτριες και ασπροντυμένους Ινδούς , μέχρι μελαμψά ξυπόλυτα παιδάκια .... και γω κάπου εκεί ανάμεσα τους να αναρωτιέμαι αν ξύπνησα στη Βομβάη ή στο Νέο Δελχί ... η απλά στην multicultural κρεβατοκάμαρά μου ...
Όπως και να το δει κανείς , έχει μια εξωτική αύρα το ξύπνημα στο Bollywood ....

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

διακοπές ή αλλιώς stand by

διακοπές για μένα σημαίνει γυρίζω τους διακόπτες σε λειτουργία stand by .
με άλλα λόγια δεν ασχολούμαι με όσα με ταλαιπωρούν.
βέβαια άλλου είδους προβληματισμοί - άκρως καλοκαιρινοί απασχολούν το μυαλό μου, όταν βρίσκομαι σε λειτουργία stand by :
  • γιατί κλαίνε τα καβουράκια
  • πώς κατάφερε ο σπάρος να ξελογιάσει τη μαμά καβουρίνα
  • ποια πέτρα να μαζέψω
  • πόσα μποφόρ θα έχει αύριο
  • ποια παραλία δε θα έχει κύμα
  • πόσα σιροπιαστά να φάω
  • πόσο ψηλά θα πετάξει ο γλάρος
  • τι θα με ρωτήσει η γοργόνα και τι θα απαντήσω (ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος ; ή κάτι ποιο πρωτότυπο )
  • γιατί είναι μόνη της η βάρκα
  • πόσο ακόμα θα μαυρίσω
  • τι μέρα είναι σήμερα άραγε
  • είναι φρέσκα τα καλαμάρια
  • έχουν οι ψαράδες ψάρια
  • πότε είναι πανσέληνος
  • για που αρμενίζει το καράβι
  • εγώ πότε θα ακούσω να μου λέει 'έχω και κότερο πάμε μια βόλτα'
  • τι χρώμα να βάψω τα νύχια μου
  • να κάνω κοτσίδα στα μαλλιά ή να τα αφήσω ελεύθερα
  • είναι βαριά η αστακομακαρονάδα
  • να πιω τσίπουρο ή μπύρα
Αυτά είναι μερικά από τα βαθυστόχαστα ερωτήματα που με βασάνισαν τις μέρες αυτές και ήδη νοσταλγώ τη λειτουργία stand by ....

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

στο μπεξινάρι, σε φίνο ακρογιάλι

Αριθμός προτεραιότητας 315, στην Εθνική Τράπεζα, ...αναμονή πάνω από 40 λεπτά έγραφε επάνω το χαρτάκι .
Κάθισα ανάμεσα σε ηλικιωμένους που περίμεναν να πληρωθούν την αυγουστιάτικη σύνταξη.
Άγνωστοι - γνώριμοι πια μεταξύ τους, που συναντιούνται εκεί, στις καρέκλες αναμονής κάθε πρώτη του μήνα. Άρχισα να τους παρατηρώ, να ακούω τις συζητήσεις τους. Οι κυρίες αφηγούνταν τα περιστατικά ληστείας και έδιναν συμβουλές η μία στην άλλη που να κρύβουν τη σύνταξη.
Οι δύο κύριοι που ήταν δίπλα μου έπιασαν κουβέντα ... άκουγα και γω ..λαθραία .
- ΑΑΑ το τραμ που πηγαίναμε στο μπεχτσινάρι ...
-Ναι, πως ! Θυμάμαι .
- Το πρόλαβες ?
- Πόσο είσαι ?
-85 .
- Ε, μαζί είμαστε.
Γύρισα και τους είδα πιο προσεκτικά . Μου φαίνονταν νεώτεροι. Ειδικά ο ένας . Το ντύσιμο του απρόσμενα νεανικό για την ηλικία των 85 , σκέφτηκα και το χάρηκα το τζιν που φορούσε.
-Το τραμ έκανε τέρμα μπροστά στην ταβέρνα. Τι σούβλες κάναμε σε εκείνη την ταβέρνα !
- Τι γλέντια !
-Και τι παραλία !
- Πως έγινε ...
Κόντεψε η σειρά του ενός , σηκώθηκε με το μπαστούνι και πλησίασε στο ταμείο ...
Το μπεχτσινάρι ... το φίνο ακρογιάλι δρόσισε λίγο την αναμονή μου και ανέβηκα στο τραμ μαζί τους ... ας είναι καλά !
για το μπεχτσινάρ - (Μπες - τσινάρ = πέντε πλατάνια ) , την πλαζ της Θεσσαλονίκης έψαξα πάλι και ιδού πληροφορίες ενδιαφέρουσες :
" Το Μπεχτσινάρ (Μπες Τσιναρ bescinar=πέντε πλατάνια) βρισκόταν στη σημερινή περιοχή Σφαγεία και ήταν ο φυσικός δασικός πνεύμονας της δυτικής Θεσσαλονίκης.Παραλιακή περιοχή με αιωνόβια πλατάνια, πηγή και πανδοχείο ήταν ο χώρος που προτιμούσαν οι μπέηδες για να απολαύσουν τον καφέ τους αγναντεύοντας τη θάλασσα.
Το πάρκο δημιουργήθηκε στα 1836 από τον Βαλή Σαμπρί Πασά.
Στην είσοδό του έφτανε το τραμ της γραμμής Ντεπό-Μπες Τσινάρ. Υψηλοί καλεσμένοι από όλη την Ευρώπη έφταναν εκεί φιλοξενούμενοι από τις αρχές του τόπου.
Εκεί καλούσε η Φεντερασιόν τους εργάτες στις αρχές του αιώνα για να εορτάσουν την Πρωτομαγιά.
Αμέτρητος κόσμος ερχόταν για μπάνιο στην όμορφη ακρογιαλιά. Στη μια άκρη ήταν οι καμπίνες των ανδρών και στην άλλη άκρη των γυναικών.Ανάμεσά τους πηγαινοερχόταν ένας ναύτης με βάρκα για τη διαφύλαξη της ηθικής. ΄Ετσι όποιος ζωηρούλης τολμούσε να μπει στα γυναικεία χωρικά ύδατα και να κάνει τις γυναίκες να ξεφωνίζουν όλες μαζί αντιμετώπιζε τις συνέπειες.
Οι καμπίνες των γυναικών είχαν μια σκαλίτσα στο εσωτερικό τους από όπου κατέβαιναν οι λουόμενες να κάνουν το μπάνιο τους στη σκιά και να μένουν λευκές ως κρίνα όπως απαιτούσε η μόδα.
Μετά την απελευθέρωση το πάρκο ονομάστηκε κήπος των πριγκίπων προς τιμήν των παιδιών του Γεωργίου Α΄.
Αργότερα ο κήπος μετατράπηκε σε πάρκο με καφενείο, μπυραρία, εστιατόριο, καμπαρέ,θεατρική σκηνή και πίστα πατινάζ.
Μετά το 1920 το πάρκο πήρε πιο λαϊκή μορφή.
Το 1926 λειτούργησε εκεί στρατόπεδο γυμνιστών από το γιατρό Ντουάρτε που εφάρμοζε μια νέα για την εποχή σωματική αγωγή. Πενήντα νέοι και νέες είχαν αρχίσει να παίρνουν μέρος στο σύλλογο αυτό πριν τα συντηρητικά ήθη των Θεσσαλονικέων ενεργοποιήσουν εκκλησιαστικές και αστυνομικές αρχές και τον διαλύσουν.
Από το 1930 ο χώρος υποβαθμίστηκε εξαιτίας των βυρσοδεψείων και των βιομηχανιών της περιοχής.
Η επέκταση των εγκαταστάσεων του λιμανιού και η ανέγερση πετρελαιοδεξαμενών έδιωξαν οριστικά τους λουόμενους."
πηγή :

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

ΟΣΕ- oh my God

Μετά από μια όμορφη τριήμερη βόλτα εις την πρωτεύουσα, η οποία -παρά τις αντίξοες συνθήκες και την "αγανακτισμένη" ζέστη, εξακολουθεί να με γοητεύει για πολλούς και διάφορους λόγους, πήρα το δρόμο του γυρισμού.
Ας όψεται η κρίση - επέλεξα να ταξιδέψω με το τρένο - Το τρένο, που εκτός από το 'αι΄που συρρικνώθηκε σε 'ε' , έχασε και πολλά άλλα ... δυστυχώς . Μια τραυματική εμπειρία από το τελευταίο μου ταξίδι, το είχα είναι η αλήθεια καθώς είχε τότε χαλάσει το τρένο και μας τσουβάλιασαν σε λεωφορεία και κάναμε τουρ όλη την Θεσσαλία.
Απτόητη όμως και χωρίς ίχνος ενδοιασμού μπήκα αποφασιμένη στο σταθμό Λαρίσης να κόψω εισητήριο. Πρώτη ψυχρολουσία ... 2 ώρες αναμονή .. 2 γκισέ εκ των οποίων ο ένας υπάλληλος εργάζονταν και ο άλλος έκανε διάλειμμα για τσιγάρο κάθε 5 λεπτά ... Εκνευρισμός, αναμονή, υπομονή, αγανακτισμένη ζέστη ... ΟΣΕ ...
Επόμενη μέρα - έχοντας τα εισητήρια - λάφυρα στην τσάντα προσπέρασα τους συνοστιζόμενους που περίμεναν στην ουρά , με μια μικρή δόση ανακούφισης, αλλά και λίγο εκδίκητικό ύφος, μονολογώντας ότι εγώ τα πέρασα αυτά χθες ...
Ευτυχώς ήρθε το τραίνο - τρένο στην ώρα του. Τα βαγόνια δεν είχαν σωστή αρίθμηση και οι άμοιροι επιβάτες μετρούσαν και ξαναμετρούασν , ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν μέχρι να βρούνε τη θέση τους -
Απορία 1η : μα τόσο δύσκολο ήταν να κολλήσουν ένα νουμεράκι σε κάθε βαγόνι ;
Το τρένο - τραίνο , τσαφ - τσουφ ξεκίνησε ... έχει δροσιά μέσα τουλάχιστον σκέφτηκα ...Τα καθίσματα μπλέ ξεθωριασμένα, λίγο σκισμένα φώναζαν για ανακαίνιση. Πόσοι και πόσοι δεν ταξίδεψαν άραγε ...
Κάπου στη Θήβα, η ζέστη άρχισε να γίνεται αισθητή ... Ο ηλικιωμένος κύριος λίγες θέσεις μπροστά, έλεγε για εικοστή φορά μια ιστορία στην διπλανή του, και διαμαρτύρονταν για την αύξηση του εισιτηρίου.
Αγανακτισμένη ζέστη, - διαπίστωνα ότι ο κλιματισμός είχε χαλάσει, όπως το διαπίστωναν και όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες.
Αγκομαχούσε το τραίνο - τρένο , ανησυχούσα και γω...όπου να' ναι θα σταματήσουμε έλεγα μέσα μου ...
Δομοκός - αναγγέλλεται στάση ολίγων λεπτών για αλλαγή μηχανής ... να το, να το ... στο Δομοκό θα μείνουμε σκεφτόμουν ...Οι χαρμανιασμένοι επιβάτες κατέβηκαν για τσιγάρο, αψηφώντας τους 40 υπό σκιά... πόση εξάρτηση μπορεί να έχει κάποιος αναρωτήθηκα καθώς τους έβλεπα να ανάβουν με ευλάβεια τα τσιγάρα τους σαν κεράκια σε εκκλησάκι.
Ένας κόμπος η χαρά μου .... τραγουδάει ο Στόκας στο ραδιόφωνο... όμορφο τραγούδι... ας ξεκινήσουμε επιτέλους...ουφ ... τσαφ τσουφ ...
με την νέα μηχανή, άρχισε να ξανα- λειτουργεί και ο κλιματισμός...
στο κυλικείο το κρύο σάντουιτς στοιχίζει 4 ευρώ ...κυλικείο - φαρμακείο- αχ γιατί δεν πήρα το αεροπλάνο.... αναπόφευκτα κάνω τις συγκρίσεις με τα τρένα στην Ευρώπη και θυμάμαι τη φίλη που αναφωνούσε διαρκώς "Ουγκάντα είμαστε' και για άλλη μια φορά της δίνω δίκιο.
Τρώω το σάντουιτς και με τρώει ... τσαφ τσουφ. Ο Θεσσαλικός κάμπος ατελείωτος. Η κοιλάδα των Τεμπών και επιτέλους ο Όλυμπος. Όταν βλέπω Όλυμπο ... μυρίζω πατρίδα. Είναι για μένα το σημείο αναφοράς μου- το καλωσόρισμα της πάτριας γης.
Φτάνοντας... αφού ξανα- ορκίστηκα ποτέ ξανά με τραίνο - τρένο ... - άτιμη ανάγκη- άφησα τις απορίες και την αγανάκτιση κατά μέρος και έτρεξα στη θαλπωρή του καναπέ μου ...

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Βραδινή βόλτα στην παραλία.

Οι Ομπρέλες φωτισμένες από τα έντονα φώτα του κυριλέ μπαρ…Δυνατά ντεσιμπέλ χορευτικής μουσικής που κανείς δε χορεύει.

Ένας μεσήλικας με ακορντεόν και μια κυρία με ριγέ νυχτικό χορεύει σχεδόν αισθησιακά.

Ένα ζευγάρι πιάνεται από το χέρι και ο καθένας μιλά στο κινητό του.

Ένα παγωτό πέφτει από τα χέρια ενός κοριτσιού. Η μαμά του το μαλώνει.

Μυρωδιά από λερωμένα φύκια και γυναικεία ενυδατική λοσιόν.. Μάλλον γιασεμί..

Το Μέγαρο Μουσικής ελλιπώς φωτισμένο. Μπορεί λόγω κρίσης.

Καλογυμνασμένοι νέοι, ντυμένοι με βερμούδες, τρέχουν δίπλα στον ποδηλατοδρόμο.

Ελαφρύ αεράκι χαϊδεύει τα μαλλιά και σηκώνει τις φούστες των γυναικών.

Κάθομαι στο παγκάκι: ένα βγαλμένο από το παρελθόν Greek Kamaki με πλησιάζει: «δε θα έπρεπε μια τόσο ωραία κοπέλα να πίνει μπύρα μόνη της».

Σκέφτομαι ότι δε θα έπρεπε ούτε να πίνει μπύρα ούτε μόνη. Πετώ την μπύρα και συνεχίζω το περπάτημα.

Μεγάλες βάρκες με πολλά τζίτζιλι-μίτζιλι έχουν μετατραπεί σε μπαρ. Εξίσου δυνατά ντεσιμπέλ με αυτά του κυριλέ μπαρ.

Κι άλλος μεσήλικας με ακορντεόν. Δίπλα, ένας ανάπηρος ζητά ελεημοσύνη, μέσω κασετόφωνου.

Συνταξιούχοι απελπισμένοι, αγκαζέ με τις προ-σύνταξης, γεμάτες προσδοκίες και γκρίνια, φροντιστικές γυναίκες τους.

Μυρωδιά τσίκνας λουκάνικου και φτηνού κρασιού.

Ο Λευκός Πύργος υπερβολικά φωτισμένος. Μπορεί λόγω κινήματος αγανακτισμένων..

Εκνευρισμένοι ποδηλάτες κουδουνίζουν για να προλάβουν τη σύγκρουση μεταξύ τους.

Μαύροι, Άσπροι, Κίτρινοι μικροπωλητές. Πιο κάτω και δύο Κόκκινοι πουλάνε ινδιάνικη μουσική.

Το αεράκι τώρα χαϊδεύει τα πρόσωπα των ανθρώπων.

Φοιτητές και φοιτήτριες με τα σάντουιτς και τα αναψυκτικά στα χέρια, κάθονται και χαζεύουν το φεγγάρι.

Μυρωδιά αποχέτευσης και μαλακτικού μαλλιών. Μάλλον λεμόνι..

Πιο πέρα, επάνω στο στενό, το μπαράκι που καθόμασταν πριν τη βραδινή μας βόλτα. Οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι αισθήσεις σβήνουν στη δύναμη των αναμνήσεων. Σταματώ να περπατώ και κοιτώ για λίγο.
Χάνομαι.

Θα είχε άραγε νόημα να επιστρέψω από τον ίδιο δρόμο;

Αποφασίζω πως όχι. Ίδιες εικόνες, ίδιες μυρωδιές, ίδιες αισθήσεις. Καμία έκπληξη.
Ο επόμενος παράλληλος δρόμος, τώρα, φαντάζει λυτρωτικός.

Επιλέγω αυτόν για την επιστροφή μου στο σπίτι..

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Επιφάσεις ασφάλειας.

Αγαπημένη λέξη των Ελλήνων εδώ και πολλά χρόνια η ασφάλεια, λέξη που ακούμε όλοι/ες από τα νεανικά χρόνια με γονικές συμβουλές του στυλ:

"Μπες στο δημόσιο να είσαι ασφαλής. Αποταμίευσε λεφτά στην τράπεζα να είσαι ασφαλής. Κάνε ένα συμβατικό γάμο να είσαι ασφαλής".

Με αφορμή και αιτία, ωστόσο, την «οικονομική κρίση».. όλα αυτά είναι μια επίφαση.

Ξάφνου, οι Έλληνες ανακαλύπτουν ότι το δημόσιο δεν είναι η πιο ασφαλής θέση και έχουν να αντιμετωπίσουν στο κέρδος την ίδια μιζέρια που παρέχεται στην προσφορά.Ξάφνου, ανακαλύπτουν ότι οι καταθέσεις είναι εξίσου ασφαλείς, όσο το κρυμμένο κλειδί στη γλάστρα του βασιλικού.

Μεταξύ μας, αυτό ήταν αναμενόμενο. Το δημόσιο και οι τραπεζικές επενδύσεις ήταν μια οικονομική φούσκα που έσκασε.

Η νοοτροπία, ωστόσο, του «βολέψου, χωρίς να επενδύεις πολλά, για να είσαι ασφαλής» επικρατεί στους/τις περισσότερους/ες Έλληνες/ιδες και στις προσωπικές σχέσεις τους. Αυτό φαίνεται σε καθιερωμένες και στερεότυπες απόψεις που υποστηρίζουν τη νοοτροπία βολέματος και αλόγιστου συμφέροντος. Πχ:

Κάποιοι/ες λένε ότι : «δε χρειάζεται να ερωτευτείς για να ζήσεις με κάποιον/α.. Δες τους γονείς μας που έζησαν χρόνια μαζί, χωρίς να έχουν ερωτευτεί », αμελώντας τις αλλαγές και τις προκλήσεις που έφεραν οι νέες συνθήκες.

Κάποιοι/ες άλλοι/ες λένε ότι : «δεν χρειάζεται ο πόνος. Είναι λάθος να πιστεύεις ότι ο πόνος είναι αναπόφευκτος», αμελώντας ότι η χαρά είναι το αντίβαρο της λύπης .

Κάποιοι άλλοι/ες λένε: «Πρόλαβε το κακό. Θωρακίσου, γιατί θα έρθει πάλι η μπόρα την πόρτα σου», αμελώντας ότι κάποιοι/ες δεν ξέρουν τι γνωρίζουν τι σημαίνει θωράκιση.

Όλα καλά και λογικά! Όλα αλτρουιστικά και με διάθεση προστασίας.

Όμως… τι γίνεται όταν η ψυχή σου διψά για αληθινό συναίσθημα;

Τι γίνεται όταν τα παιχνίδια ασφάλειας σου φαίνονται ανεπαρκή;

Τι γίνεται όταν η ζωή σου δεν έχει επαρκές νόημα μέσα από παιχνίδια εγωισμού και αδήλωτης εξουσίας;

Σε αυτό το σημείο είναι που ο έρωτας που επιβάλλει ακόμη και να ποθείς το αντικείμενό σου από μακριά, μόνο και μόνο για να το αφήσεις ελεύθερο

Σε αυτό το σημείο, είναι που η ανασφάλεια ταράζει τα νερά της λίμνης σου και ενώ κλυδωνίζεσαι νιώθεις μια δημιουργική γαλήνη.

Σε αυτό το σημείο, είναι που ο εγωισμός σου καταπατείται -οικειοθελώς και εν γνώσει σου- από τη βαριά μπότα του εγωισμού του/της άλλου/ης.

Και ακριβώς σε αυτό το σημείο… είναι που νιώθεις ελεύθερος.. να ερωτευτείς, να αγαπήσεις, να πονέσεις, να διαλυθείς, να σηκωθείς να δημιουργήσεις ξανά από την αρχή.
Πέρα από συμβιβασμούς, πέρα από «λογικές» αναλύσεις συμφέροντος, πέρα από «δίχτυα προστασίας» που απλά κάνουν την πτώση ανώδυνη। Κι εκεί॥ αρχίζεις να ζεις।Έστω και μόνος/η, γιατί:

«Δεν με πείθουνε οι φίλοι σου και οι συναναστροφές σου, Δε με πείθουν οι ιδέες και οι σχέσεις οι παλιές σου, Δε με πείθει πια το όχι και το εύκολο το ναι σου, Δε με πείθει η μιζέρια και οι μαύρες ενοχές σου, Δε με πείθουνε οι λέξεις που διαλέγεις να μιλήσεις, Δε με πείθει το σκοτάδι που διαλέγεις για να ζήσεις, Δε με πείθουν οι αποφάσεις για όλα αυτά που θες να σβήσεις, Δε με πείθουν οι βάσεις της ζωής που θες να χτίσεις»…

Και συνεχίζεις λιγότερο μόνος/η…

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

I Amsterdam

σε καιρούς δύσκολους ,
που όλα μοιάζουν μαύρα και σκοτεινά,
θέλω να μοιραστώ μαζί σας ,
όμορφες πολύχρωμες εικόνες
από το πρόσφατο ταξίδι μου στην Ολλανδία και στη Γερμανία.
Η Ολλανδία, αγαπημένος προορισμός, που συχνά επιστρέφω ...
έτσι λοιπόν, για να κάνουμε λίγο πιο χρωματιστές τις μέρες μας ,
πάρτε
τα ποδήλατα σας ,
και φύγαμε !

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

....βγιου

Καθώς πλησιάζει η γιορτή της μητέρας ,
φιάχναμε με τα μικρούλια στο σχολείο καρτούλες για τις μανούλες .

Κόβαμε, βάφαμε , καρδούλες , λουλουδάκια .... τραγουδούσαμε, και κάποια στιγμή ,

έρχεται κοντά μου βιαστικός ο Αποστόλης ,- πρώτης δημοτικού - και με ρωτάει :

- Κυρία , να σε ρωτήσω ; Πως γράφεται το .... βγιου ?

- Το ποιό ;

- Το βγιού , κυρία ... επιμένει αυτός.

- Ποιό βγιού , αγάπη μου, τον ξαναρωτάω .

- Μα κυρία το βγιού , από το ' αϊ - λα- βγιου ' .... !

για να το γράψω στην κάρτα της μαμάς ...

- Αααααα , αυτό το βγιού ..... τώρα κατάλαβα .... , είπα και γω , η απορημένη ξανθιά

καθηγήτρια αγγλικών .... και το έγραψα με μεγάλα γράμματα στον πίνακα .

'Αϊ - λα- βγιου ..... για όλες τις μανούλες !!!!!

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

φίλος, ά-φιλος

φίλος,
χαρά και λύπη .
φίλος,
χαρά ;
λύπη ;
φίλος ;
ά- φίλος ,
ξέ- φίλος,
έκ- φίλος.
_____________________

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

δείξε μου το flashάκι σου ...

δείξε μου το φλασάκι σου ... να σου πω ποιός είσαι . Η τεχνολογία προχωρά - η τέχνη αλλά και η φαντασία δε θα μπορούσαν να λείπουν από τα φλασάκια που αποθηκεύουμε και μεταφέρουμε τα αρχεία μας .
μερικές εντυπωσιακές, και πρωτότυπες ιδέες για να είστε όχι μόνο εξοπλισμένοι από τεχνολογικής απόψεως αλλά για να δίνετε ''εμμέσως πλην σαφώς' το μήνυμά σας , αφήνοντας στους άλλους να δουν μια και μια πτυχή του χαρακτήρα σας και των προτιμήσεων σας :
για οικολόγους , για φυσιολάτρες και για όσους αγαπούν την ξυλογλυπτική και την κατασκευή επίπλου.
για όσους και όσες αρέσει το αλκοόλ - ή θέλουν με έμμεσο τρόπο να προτείνουν στη/ στον συνάδερφο του διπλανού γραφείου " πάμε για ποτό το βράδυ; "
για όσους και όσες βάζουν πάνω απ' όλα τα χρήματα - εμμέσως ρωτούν 'πόσα βγάζεις ετησίως;" το μήνυμα που δίνει αυτή η πρόταση : είμαι πάντα κομψός , στην τρίχα - (μην τολμήσεις να βγεις μαζί μου με αθλητικά και αχτένιστη ) ...
μπορεί να είμαι φαν της τεχνολογίας ... αλλά είμαι ρετρό τύπος ( δεκαετία 80'ς και backwards)
σε καιρό κρίσης ... εγώ τρώω μόνο σούσι αγάπη μου ... το μανταλάκι ... δηλώνει ότι εκτός από τα εμφανή προσόντα μου, είμαι εξαιρετικά καλή νοικοκυρά και οργανωτικός τύπος ...δηλαδή κορίτσι για σπίτι !
1 . let me be your teddy bear .... 2. κρύβω ένα παιδί μέσα μου ... δηλαδή χρειάζομαι στοργή και προδέρμ
μένει σε σας να αποφασίσετε το ανάλογο φλασάκι ... η επιλογή δική σας !
να είστε καλά φίλοι και φίλες - περιμένω τις προτιμήσεις σας .

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

το πουκάμισο το θαλασσί

Το πουκάμισο το θαλασσί,
που σου πάει τόσο,
που μ' αρέσει να το φοράς, που τονίζει το χρώμα των ματιών σου,
και θέλω να σε αγκαλιάζω μόλις γυρίζεις από τη δουλειά ... και θέλω αυτή η υπέροχη αίσθηση, η μοναδική ...
να μην χάνεται, να μην την καταστρέφει τίποτα ... ούτε ακόμα και ο ιδρώτας σου που όσο καλοκαιρίαζει .... ε μυρίζει λίγο βαριά αγάπη μου ....
ορίστε!!! .
... βρήκα τη λύση του προβλήματος, που θα κάνει το θαλασσί σου πουκάμισο μυρίζει μόνο ροδοπέταλα :
και σας μεταφέρω την ευχάριστη είδηση από το Κυριακάτικο Βήμα - http://www.tovima.gr/science/article/?aid=389463
Πουκάμισο από... ροδοπέταλα
Ενα πουκάμισο κατά της κακοσμίας του σώματος δημιούργησε η ιαπωνική εταιρεία Κracie. Το Οtoku Κaoru- που στα ιαπωνικά σημαίνει άνδρας που μυρίζει ωραία- είναι ένα πουκάμισο υψηλής τεχνολογίας, ενισχυμένο σε συγκεκριμένα σημεία με μικροκάψουλες που κατά την τριβή τους με το δέρμα απελευθερώνουν ένα διακριτικό, ευχάριστο άρωμα ρόδου.
Σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρεία, η τεχνολογία που κρύβεται στην ύφανση είναι σχεδιασμένη ώστε να ενεργοποιείται μόνον όταν έρχεται σε επαφή με το δέρμα, ενώ θα μπορεί να αντέξει ως και 10 πλύσεις.
Η τιμή του ανατρεπτικού Οtoku Κaoru, το οποίο θα μπορούσε να βγάλει από τη δύσκολη θέση αρκετό κόσμο με προβλήματα εφίδρωσης, θα αγγίζει τα 35 δολάρια- δηλαδή περίπου 26 ευρώ. Δεν αποκλείεται μάλιστα σύντομα η εταιρεία να προχωρήσει στην κατασκευή μιας σειράς t-shirt ή άλλων ρούχων με την ίδια τεχνολογία.
Πριν από λίγο καιρό, η Κracie είχε παρουσιάσει μια αρωματική τσίχλα της οποίας η μυρωδιά απορροφάται από τον πεπτικό σωλήνα και στη συνέχεια απελευθερώνεται από το δέρμα. Η επιτυχία της μάλιστα ήταν τόσο μεγάλη ώστε τα αρχικά αποθέματα εξαντλήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ και η εταιρεία «έτρεχε και δεν έφθανε» για να ανεφοδιάσει την αγορά. Να λοιπόν η ευχάριστη είδηση της ημέρας ...
και τώρα μπορείτε άφοβα να πείτε όταν τον βλέπετε να προβάλλει στην πόρτα με το
πουκάμισο το θαλασσί
" θα 'ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη "

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

σάμαλι : ή αλλιώς ξεχνάω

ίσως θα περιμένατε κάποια συνταγή ή κάτι τέτοιο να βρείτε κάτω από ένα τίτλο 'σάμαλι'
ε, όχι λοιπόν, δε συνηθίζουμε να βάζουμε συνταγές εδώ. Υπάρχουν άλλωστε φίλοι και φίλες σε άλλα μπλόγκ που είναι τόσο καλοί στις συνταγές και στα μαγειρέματα, που δε θα υπήρχε λόγος να επιχειρήσουμε κάτι τέτοιο.
σάμαλι - ή αλλιώς ξεχνάω ...
τρώω ένα άκρως ευεργετικό , ηρεμιστικό και καταπραϋντικό κομμάτι σάμαλι, αγορασμένο από γνωστό παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης, και αυτόμάτως , ως δια μαγείας εξαφανίζονται βασανάκια και καϋμοί, ξεχνάω προβλήματα και έννοιες. και καθώς τα σκέφτομαι αυτά, τρώω και το δεύτερο κομμάτι σάμαλι για να εξαλοίψω εντελώς - για τις επόμενες ώρες τουλαχιστον- από προσώπου γης , όλους όσους με ενόχλησαν, με στεναχώρησαν, με προβλημάτισαν.
Οι θαυματουργές ιδιότητες αυτού του γλυκού είναι απίστευτες σας πληροφορώ: από την πρωτη κιόλας κουταλιά ή πηρουνιά - όπως βολεύεται ο καθένας- η γλύκα, το άρωμα και η απόλαυση που νοιώθεις, εξανεμίζουν κάθε αρνητική σκέψη , και σε μεταφέρουν σε κόσμους γλυκούς... ξεχνάς πραγματικά .. και μόλις πάει να έρθει μια σκούρη, μελανή εικόνα - ωπ... τρως αλλο ένα κομματάκι και ξαναγλυκαίνει η σκέψη σου ...
θεϊκό γλυκάκι το σάμαλι, αλλά ας μην αδικήσουμε και άλλα γλυκάκια με εξίσου θεραπευτικές και ηρεμιστικές ιδιότητες, όπως η κλασσική σοκολάτα , - η αγαπημένη μου είναι η ΙΟΝ αμυγδάλου - αλλά ενίοτε έχω δοκιμάσει και άλλες με καλά αποτελέσματα- και επίσης οτιδήποτε συροπιαστό και λαχταριστό κάνει καλή και αποτελεσματική δουλειά .
πρέπει να πω, ότι αν το τρώς μέσα από το κουτί , με όλα το σιρόπι να κυκλοφορεί και να γλυκαίνει την πηρουνιά σου και κατ' επέκταση τη σκοτεινή , άγευστη ζωή σου, είναι ακόμα καλύτερο το αποτέλεσμα. Ειδικά τελειώνοντας , μπορείς να στριφογυρίσεις το κομμάτι σάμαλι μέσα στο υπόλοιπο σιρόπι και να κρατήσει η γλυκιά απόλαυση για περισσότερο - οπότε καλό είναι να αποφεύγονται τα πιατάκια και να τρώγεται απευθείας από το κουτί - άλλη άισθηση .
Τώρα θα μου πείτε - παχαίνει , παίρνεις θερμίδες κτλ, κτλ... όχι, όχι, καθόλου σας πληροφορώ ... άλλωστε όλα λειτουργούν ισοσταθμιστικά σ' αυτή τη ζωή - κάτι κερδίζεις - κάτι χάνεις ... απλά επιλέγεις τί και πόσο. και κλείνοντας να πω μιας και αναφέρθηκα στο αγαπημένο μου γλυκό , ότι το σάμαλι, κουβαλάει για μένα και πλήθος εικόνων και αναμνήσεων, τότε που το αγόραζα από τον υπέροχο πλανόδιο πωλητή που τριγυρνούσε στα σοκάκια της πόλης με εκείνο το επιπλάκι - βιτρίνα με την καμήλα επάνω, και το τύλιγε στα τετραγωνισμένα άσπρα χαρτάκια - εκείνο ήταν το καλύτερο σάμαλι που έχω δοκιμάσει . Δυστυχώς πάνε μερικά χρόνια που δεν τον έχω δει στην αγορά της πόλης .... και επειδή μια συννεφιά μου ήρθε πάλι... πάω να αποτελειώσω το μισό τελευταίο μου κομμάτι σάμαλι , που με περιμένει στο κουτί βουτηγμένο στο σιρόπι ...
καλό , γλυκό σαββατοκύριακο φίλοι και φίλες ... και εχθροί ...

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

το σίδερο

δύσκολη υπόθεση το σιδέρωμα ...
δύσκολη από πολλές απόψεις - πιέτες , τσάκιση , ιδιότροπα υφάσματα ... έχω ξαναγράψει γι αυτό, αλλά μου αρέσει να επιστρέφω σε μερικά θέματα .

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

η μιζέρια και η μούχλα

διαπίστωσα εσχάτως ότι η μιζέρια είναι σαν τη μούχλα.
Είναι μια κατάσταση που εξελίσσεται, προχωράει μέχρι να φτάσει στην τελική φθορά . Και για να καταλάβετε τι εννοώ , σκεφτείτε τον μίζερο άνθρωπο, σαν ένα πορτοκάλι .
Το πορτοκάλι αρχίζει σιγά σιγά να μουχλιάζει ... Και ο μίζερος άνθρωπος γίνεται όλο και πιο μίζερος.
Επίσης, όπως και η μούχλα, έτσι και η μιζέρια είναι κατάσταση κολλητική. Δηλαδή, οι μίζεροι άνθρωποι, μεταδίδουν τη μιζέρια τους και στους διπλανούς τους, όπως ακριβώς τα πορτοκάλια στο συρτάρι του ψυγείου . Και αν κοιτάξετε τους μίζερους λίγο προσεκτικά, θα δείτε ότι είναι λίγο πρασινωποί, και το δέρμα τους αρχίζει να αλλάζει. Αν τους ζουλήξει κανείς λίγο παραπάνω, θα διαπιστώσειςότι είναι άδειοι από μέσα, και το ζουμί τους έχει αρχίσει να νερουλιάζει . Και το χειρότερο ; μυρίζουν ...
αν τους πλησιάσετε θα δείτε ότι αναδύουν μια μίζερη μυρωδιά μούχλας και αποσύνθεσης .
Είναι εύκολο λοιπόν να διακρίνεις τους μίζερους - φαίνονται, μυρίζουν , είναι σε αποσύνθεση .
και μην ξεχνάτε
: όπως και η μούχλα, η μιζέρια είναι κολλητική ...

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Κι όμως.. είναι ο.....

Όσο κι αν δεν του φαίνεται, είναι ο Boy George!!!!! (??) Ο εκκεντρικός τραγουδιστής των Culture Club που σημάδεψαν την νιότης κάποιων από εμάς (ονόματα δε λέμε, μην αποκαλύπτουμε ηλικίες και κρυφές απόψεις περί μουσικής αισθητικής και ποιότητας!!)....
Βέβαια, πέρασε και χειρότερα ο καψερός.
Από τρελό πουλί της νιότης,
πέρασε μια φάση "Για δε μ' αφηνετε ήσυχο, άστε με ήσυχο όλοι" ,
θυμίζοντας το Δημήτρη Παπαμιχαήλ στα 75 του και κατέληξε στο λουκ χαρωπού φαντάρου σε άδεια που είδατε στην προηγούμενη ανάρτηση.
Τι να πει κανείς!! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου... Για να μην μπερδεύουμε και το κεφάλι μας, ας μείνουμε στα απλά και όμορφα των Culture Club και ας αφήσουμε τα μπερδέματα για άλλους...

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

ΣΟΚ!!! Ποιος λέτε να είναι?

Ένα σοκ το έπαθα! Ποιος λέτε να είναι ο ομορφούλης αυτός κύριος, με τα ωραία μουσάκια και πράσινα μάτια που μας χαιρετά στρατιωτικά??! Για να βοηθήσω: δεν ήταν και φανατικός του στρατού στα νιάτα του.....

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ διαβάζει το ποίημα του
Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ
«ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ».
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)
_______________________
το εξαιρετικό ποίημα του Καβάφη, γράφτηκε ακριβώς 100 χρόνια πριν.
ακούγοντας και βλέποντας τα νέα, τα όσα γίνονται στην Αίγυπτο,
στην αγαπημένη Αλεξάνδρεια,
δε μπόρεσα παρά να ανατρέξω σε αυτό,
επιβεβαιώνοντας ακόμα μια φορά την επικαιρότητα και την αμεσότητα του ποιητή, τη δύναμη των στίχων του .
Και όλοι εμείς, παρατηρητές του αόρατου θιάσου, βλέπουμε κάθε μέρα την τύχη μας να ενδίδει ... και αποχαιρετούμε Αλεξάνδρειες, σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι ...
- τουλάχιστον, 'αξιωθήκαμε μια τέτοια πόλι' ;

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Πέτερ Λέμαν: Ένα αντίστροφο κοινωνικό παράδειγμα

Τα τελευταία χρόνια, τα Μ.Μ.Ε. προβάλλουν ιστορίες γνωστών ανθρώπων με υψηλές κοινωνικές και επαγγελματικές θέσεις που καταλήγουν σε δύσκολες οικονομικές ή ψυχολογικές καταστάσεις. Οι ιστορίες αυτές περιγράφονται με γλαφυρότατους τρόπους, σχεδόν μυθιστορηματικούς, που πετυχαίνουν να σε συν-κινήσουν και να σκεφτείς (με πανικό) ότι είναι πολύ πιθανό να χάσεις ό,τι θεωρείς δεδομένο στη ζωή σου και να βρεθείς όχι απλά στο μηδέν, αλλά και πιο κάτω ακόμη.
Δε θέλω να σας μεταφέρω άρθρα που περιγράφουν τις ιστορίες γνωστών ηθοποιών που είχαν λαμπρή ζωή και βρέθηκαν στον άσσο, ούτε γνωστών επαγγελματιών που λόγω κακής διαχείρισης πλέον βασίζονται στη καλοσύνη των φίλων τους (όπως λένε τα σχετικά άρθρα). Είναι πολύ εύκολο να βρείτε πληθώρα τέτοιων άρθρων, με ένα απλό κλικ στο Google.
Αντίθετα, σπάνια τα Μ.Μ.Ε. (ειδικότερα τον τελευταίο καιρό) προβάλλουν ιστορίες αισιοδοξίας και ανθρώπινης δύναμης, σαν αυτήν του Πέτερ Λέμαν και της συγκλονιστικής πορείας του από τα ψυχιατρεία στη θέση του Επίτιμου Διδάκτορα του τμήματος Ψυχολογίας του Α.Π.Θ. Αν εξαιρέσουμε το άρθρο στο Βήμα, δε βρίσκεις τη συγκλονιστική αυτή ιστορία σε καμία άλλη εφημερίδα (τουλάχιστον σε ηλεκτρονική μορφή).
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πώς τα Μ.Μ.Ε. που αγαπούν τόσο πολύ τις ιστορίες ανθρώπων με προβλήματα και νοσηλείες σε ψυχιατρεία, δεν πρόβαλλαν περισσότερο την ιστορία του κυρίου Λέμαν, η οποία έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από ό,τι οι -πλέον- κοινές ιστορίες διασήμων που κατέληξαν σε ιδρύματα παντός τύπου ;
Δεν μπορείς να μη σκεφτείς ότι -ίσως- τελικά συμφέρει να προβάλλεται η ευκολία που έχει ο δρόμος προς τον πάτο...και ίσως να μη συμφέρει πολύ να προβάλλεται η δυνατότητα της πορείας ενός ανθρώπου προς την κορυφή..
Ίσως, επίσης, εμείς να προτιμούμε τις ιστορίες πορείας προς τον πάτο...γιατί μας απενοχοποιούν, μας ανακουφίζουν και μας οδηγούν σε μια ψυχική αυτάρκεια που παρέχει η κοινωνική θέση του/της μέσου/ης Έλληνα/ίδας.
Σαν να διευκολυνόμασετε να καταλήξουμε στο εύκολο συμπέρασμα: "Όλοι/ες στο ίδιο καζάνι βράζουμε.. τουλάχιστον εγώ είμαι καλά (παρά τις κοινωνικές αδικίες, τις πιέσεις, τις ακυρώσεις που πρέπει να υποστώ)". Κι έτσι, είμαστε ευχαριστημένοι/ες στην "ασφαλή" θέση του/της μέσου/ης Έλληνα/ίδας που-πλέον- δεν έχει και πολλά να χάσει (και όπως πάει, θα έχει όλο και λιγότερα...).
Ιστορίες, ωστόσο, σαν του κυρίου Λέμαν αποδεικνύουν ότι υπάρχει και η πορεία προς τα πάνω. Υπάρχει η δυνατότητα ανατροπής κοινωνικών στεγανών. Υπάρχει η δυνατότητα μιας κοινωνικής δομής που δεν έχει σχήμα πυραμίδας, αλλά ενός γεωμετρικού σχήματος που μπορεί να σταθεί όρθιο και "ανάποδα". Υπάρχει η δυνατότητα να κερδίσει ο/η καθένας/μια αυτό που αξίζει, φτάνει να μην πάψει να το διεκδικεί.
Συγκρίνοντας την ιστορία του κυρίου Λέμαν με αυτές των πλουσίων που κατέρρευσαν, ίσως να καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι "δεν βράζουμε όλοι/ες στο ίδιο καζάνι". Ευτυχώς για εμάς, πολλοί/ές είμαστε λιγότερο φοβισμένοι/ες και περισσότερο ελεύθεροι/ες από κάποιους άλλους/ες.
Πιθανό, αυτό να ακούγεται σαν απειλή.. πιθανότερο να είναι! Ο χρόνος θα δείξει..

Αναγνώστες

Συνεργάτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου