Βρε το φουκαρά ;

Ακόμα μια σχολική γιορτή σήμερα.

Ήταν όλα όπως κάθε χρόνο.

Ομιλίες επετειακές,

βαριεστημένοι έφηβοι που έριχναν λοξές ματιές στα κινητά τους.

Οι γυναίκες της Πίνδου- ανάμεσά τους και η γιαγιά μου- ηρωίδες στον τοίχο

του αμφιθέατρου και η Σοφία Βέμπο

να εμψυχώνει τα παιδιά της Ελλάδος .

Η φωνή του Μάνου Κατράκη να διαβάζει από το Άξιον Εστί, την πορεία προς το μέτωπο.

"Ξημερώνοντας τ' Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο."

Όλα ήταν ίδια και φέτος - ίσως σχεδόν όλα.

Ο Ντούτσε ο φουκαράς μου φάνηκε λιγότερο φουκαράς φέτος,

ειδικά όταν βγαίνοντας από το σχολείο,

είδα ένα ζευγάρι αστέγων να στήνει το αντίσκηνό του στο πάρκο.

Βρε το φουκαρά ;