πες μου τί φοβάσαι στις γιορτές...
φοβάσαι και συ τα κίτρινα φωτάκια που κρέμονται στα σκονισμένα κάγκελα των σπιτιών ;
σε τρομάζουν οι χαμογελαστοί κoκκινοφορεμένοι άγιοι στις στέγες;
κοίτα τους.. ανεβοκατεβαίνουν σε φωτεινές σκάλες χωρίς να φτάνουν ποτέ στην Καισαρεία.
και κεινα τα πλαστκά έλατα τόσο φορτωμένα τα καημένα που μου έρχεται να βγάλω όλο αυτό το φορτίο από πάνω τους, να τα ελευθερώσω.
Ασε πια τα κάθε λογής ελάφια και ελαφάκια ... λίγο στραπατσαρισμένα από την ταλαιπωρία και την πολυκαιρία με σπασμένα ποδαράκια ή ξεβαμμένα ματάκια.
Και οι γλυκανάλατες αμερικάνικες μπαλάντες στο ραδιόφωνο - εξοργιστικά μελό και εξοργιστικά πασπαλισμένα με χρυσοσκονη.Όλα.
Και οι άνθρωποι που χαίρονται χωρίς να είναι χαρούμενοι αλλά επειδή η περίσταση το επιβάλλει και ξοδεύουν τα χρήματά τους σε άχρηστα δώρα που θα χαρίσουν σε όσους αγαπούν ή πρέπει να αγαπούν επειδή και πάλι η περίσταση το ορίζει.
Και μετα όταν σβήσουν τα φώτα της γιορτής θα είναι οι νύχτες πιο σκοτεινές από πρίν...
Πες μου τί φοβάσαι στις γιορτές ...
υ.γ. η ανάρτηση προβάλλεται σε επανάληψη ...γιατί εξακολουθώ να φοβάμαι τους άγιους βασίληδες στις στέγες και τα σκονισμένα ελαφάκια... και να παθαίνω αλλεργία με τη χρυσόσκονη.
Ιδέες που ενσαρκώνονται σε ξένα κορμιά.
Οικεία σώματα που είναι μακριά..Περπατώ, χαμένη.
Ψάχνω στο βλέμμα των άλλων το βλέμμα μου ..το βλέμμα σου.
Άλλαξα το σεντόνι που κοιμόμουν. Με ενοχλούσε η ανάσα που ακουγόταν δίπλα μου.
Άλλαξα το θέλω μου για σένα... Με ενοχλούσε η ιδέα που δεν ακούω πλέον μέσα μου.Με μάτια θολά, βλέπω καθαρά. Και δεν σε βρίσκω πουθενά εκεί.
Αξίζω τον πόνο? Ναι. Απόλυτα. Αξίζω ό,τι μεγάλο και αληθινό υπάρχει. Περπατώ χαμένη. Μια ακόμη απουσία...
Οι Ομπρέλες φωτισμένες από τα έντονα φώτα του κυριλέ μπαρ…Δυνατά ντεσιμπέλ χορευτικής μουσικής που κανείς δε χορεύει. Ένας μεσήλικας με ακορντεόν και μια κυρία με ριγέ νυχτικό χορεύει σχεδόν αισθησιακά.
Ένα ζευγάρι πιάνεται από το χέρι και ο καθένας μιλά στο κινητό του.
Ένα παγωτό πέφτει από τα χέρια ενός κοριτσιού. Η μαμά του το μαλώνει.
Μυρωδιά από λερωμένα φύκια και γυναικεία ενυδατική λοσιόν.. Μάλλον γιασεμί..
Το Μέγαρο Μουσικής ελλιπώς φωτισμένο. Μπορεί λόγω κρίσης.
Καλογυμνασμένοι νέοι, ντυμένοι με βερμούδες, τρέχουν δίπλα στον ποδηλατοδρόμο.
Ελαφρύ αεράκι χαϊδεύει τα μαλλιά και σηκώνει τις φούστες των γυναικών.
Κάθομαι στο παγκάκι: ένα βγαλμένο από το παρελθόν Greek Kamaki με πλησιάζει: «δε θα έπρεπε μια τόσο ωραία κοπέλα να πίνει μπύρα μόνη της».
Σκέφτομαι ότι δε θα έπρεπε ούτε να πίνει μπύρα ούτε μόνη. Πετώ την μπύρα και συνεχίζω το περπάτημα.
Μεγάλες βάρκες με πολλά τζίτζιλι-μίτζιλι έχουν μετατραπεί σε μπαρ. Εξίσου δυνατά ντεσιμπέλ με αυτά του κυριλέ μπαρ.
Κι άλλος μεσήλικας με ακορντεόν. Δίπλα, ένας ανάπηρος ζητά ελεημοσύνη, μέσω κασετόφωνου.
Συνταξιούχοι απελπισμένοι, αγκαζέ με τις προ-σύνταξης, γεμάτες προσδοκίες και γκρίνια, φροντιστικές γυναίκες τους.
Μυρωδιά τσίκνας λουκάνικου και φτηνού κρασιού.
Ο Λευκός Πύργος υπερβολικά φωτισμένος. Μπορεί λόγω κινήματος αγανακτισμένων..
Εκνευρισμένοι ποδηλάτες κουδουνίζουν για να προλάβουν τη σύγκρουση μεταξύ τους.
Μαύροι, Άσπροι, Κίτρινοι μικροπωλητές. Πιο κάτω και δύο Κόκκινοι πουλάνε ινδιάνικη μουσική.
Το αεράκι τώρα χαϊδεύει τα πρόσωπα των ανθρώπων.
Φοιτητές και φοιτήτριες με τα σάντουιτς και τα αναψυκτικά στα χέρια, κάθονται και χαζεύουν το φεγγάρι.
Μυρωδιά αποχέτευσης και μαλακτικού μαλλιών. Μάλλον λεμόνι..
Πιο πέρα, επάνω στο στενό, το μπαράκι που καθόμασταν πριν τη βραδινή μας βόλτα. Οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι αισθήσεις σβήνουν στη δύναμη των αναμνήσεων. Σταματώ να περπατώ και κοιτώ για λίγο. Χάνομαι.
Θα είχε άραγε νόημα να επιστρέψω από τον ίδιο δρόμο; Αποφασίζω πως όχι. Ίδιες εικόνες, ίδιες μυρωδιές, ίδιες αισθήσεις. Καμία έκπληξη. Ο επόμενος παράλληλος δρόμος, τώρα, φαντάζει λυτρωτικός.
Επιλέγω αυτόν για την επιστροφή μου στο σπίτι..
Αγαπημένη λέξη των Ελλήνων εδώ και πολλά χρόνια η ασφάλεια, λέξη που ακούμε όλοι/ες από τα νεανικά χρόνια με γονικές συμβουλές του στυλ:
"Μπες στο δημόσιο να είσαι ασφαλής. Αποταμίευσε λεφτά στην τράπεζα να είσαι ασφαλής. Κάνε ένα συμβατικό γάμο να είσαι ασφαλής".
Με αφορμή και αιτία, ωστόσο, την «οικονομική κρίση».. όλα αυτά είναι μια επίφαση.
Ξάφνου, οι Έλληνες ανακαλύπτουν ότι το δημόσιο δεν είναι η πιο ασφαλής θέση και έχουν να αντιμετωπίσουν στο κέρδος την ίδια μιζέρια που παρέχεται στην προσφορά.Ξάφνου, ανακαλύπτουν ότι οι καταθέσεις είναι εξίσου ασφαλείς, όσο το κρυμμένο κλειδί στη γλάστρα του βασιλικού.
Μεταξύ μας, αυτό ήταν αναμενόμενο. Το δημόσιο και οι τραπεζικές επενδύσεις ήταν μια οικονομική φούσκα που έσκασε.
Η νοοτροπία, ωστόσο, του «βολέψου, χωρίς να επενδύεις πολλά, για να είσαι ασφαλής» επικρατεί στους/τις περισσότερους/ες Έλληνες/ιδες και στις προσωπικές σχέσεις τους. Αυτό φαίνεται σε καθιερωμένες και στερεότυπες απόψεις που υποστηρίζουν τη νοοτροπία βολέματος και αλόγιστου συμφέροντος. Πχ:
Κάποιοι/ες λένε ότι : «δε χρειάζεται να ερωτευτείς για να ζήσεις με κάποιον/α.. Δες τους γονείς μας που έζησαν χρόνια μαζί, χωρίς να έχουν ερωτευτεί », αμελώντας τις αλλαγές και τις προκλήσεις που έφεραν οι νέες συνθήκες.
Κάποιοι/ες άλλοι/ες λένε ότι : «δεν χρειάζεται ο πόνος. Είναι λάθος να πιστεύεις ότι ο πόνος είναι αναπόφευκτος», αμελώντας ότι η χαρά είναι το αντίβαρο της λύπης .
Κάποιοι άλλοι/ες λένε: «Πρόλαβε το κακό. Θωρακίσου, γιατί θα έρθει πάλι η μπόρα την πόρτα σου», αμελώντας ότι κάποιοι/ες δεν ξέρουν τι γνωρίζουν τι σημαίνει θωράκιση.
Όλα καλά και λογικά! Όλα αλτρουιστικά και με διάθεση προστασίας.
Όμως… τι γίνεται όταν η ψυχή σου διψά για αληθινό συναίσθημα;
Τι γίνεται όταν τα παιχνίδια ασφάλειας σου φαίνονται ανεπαρκή;
Τι γίνεται όταν η ζωή σου δεν έχει επαρκές νόημα μέσα από παιχνίδια εγωισμού και αδήλωτης εξουσίας;
Σε αυτό το σημείο είναι που ο έρωτας που επιβάλλει ακόμη και να ποθείς το αντικείμενό σου από μακριά, μόνο και μόνο για να το αφήσεις ελεύθερο।
Σε αυτό το σημείο, είναι που η ανασφάλεια ταράζει τα νερά της λίμνης σου και ενώ κλυδωνίζεσαι νιώθεις μια δημιουργική γαλήνη.
Σε αυτό το σημείο, είναι που ο εγωισμός σου καταπατείται -οικειοθελώς και εν γνώσει σου- από τη βαριά μπότα του εγωισμού του/της άλλου/ης.
Και ακριβώς σε αυτό το σημείο… είναι που νιώθεις ελεύθερος.. να ερωτευτείς, να αγαπήσεις, να πονέσεις, να διαλυθείς, να σηκωθείς να δημιουργήσεις ξανά από την αρχή. Πέρα από συμβιβασμούς, πέρα από «λογικές» αναλύσεις συμφέροντος, πέρα από «δίχτυα προστασίας» που απλά κάνουν την πτώση ανώδυνη। Κι εκεί॥ αρχίζεις να ζεις।Έστω και μόνος/η, γιατί:
«Δεν με πείθουνε οι φίλοι σου και οι συναναστροφές σου, Δε με πείθουν οι ιδέες και οι σχέσεις οι παλιές σου, Δε με πείθει πια το όχι και το εύκολο το ναι σου, Δε με πείθει η μιζέρια και οι μαύρες ενοχές σου, Δε με πείθουνε οι λέξεις που διαλέγεις να μιλήσεις, Δε με πείθει το σκοτάδι που διαλέγεις για να ζήσεις, Δε με πείθουν οι αποφάσεις για όλα αυτά που θες να σβήσεις, Δε με πείθουν οι βάσεις της ζωής που θες να χτίσεις»…
Και συνεχίζεις λιγότερο μόνος/η…
πάρτε
Κόβαμε, βάφαμε , καρδούλες , λουλουδάκια .... τραγουδούσαμε, και κάποια στιγμή ,
έρχεται κοντά μου βιαστικός ο Αποστόλης ,- πρώτης δημοτικού - και με ρωτάει :
- Κυρία , να σε ρωτήσω ; Πως γράφεται το .... βγιου ?
- Το ποιό ;
- Το βγιού , κυρία ... επιμένει αυτός.
- Ποιό βγιού , αγάπη μου, τον ξαναρωτάω .
- Μα κυρία το βγιού , από το ' αϊ - λα- βγιου ' .... !
για να το γράψω στην κάρτα της μαμάς ...
- Αααααα , αυτό το βγιού ..... τώρα κατάλαβα .... , είπα και γω , η απορημένη ξανθιά
καθηγήτρια αγγλικών .... και το έγραψα με μεγάλα γράμματα στον πίνακα .
'Αϊ - λα- βγιου ..... για όλες τις μανούλες !!!!!
φίλος,
χαρά και λύπη . φίλος, χαρά ;
λύπη ;
φίλος ; ά- φίλος ,
ξέ- φίλος,
έκ- φίλος.
_____________________
για οικολόγους , για φυσιολάτρες και για όσους αγαπούν την ξυλογλυπτική και την κατασκευή επίπλου. 
για όσους και όσες αρέσει το αλκοόλ - ή θέλουν με έμμεσο τρόπο να προτείνουν στη/ στον συνάδερφο του διπλανού γραφείου " πάμε για ποτό το βράδυ; "
για όσους και όσες βάζουν πάνω απ' όλα τα χρήματα - εμμέσως ρωτούν 'πόσα βγάζεις ετησίως;"
το μήνυμα που δίνει αυτή η πρόταση : είμαι πάντα κομψός , στην τρίχα - (μην τολμήσεις να βγεις μαζί μου με αθλητικά και αχτένιστη ) ...
μπορεί να είμαι φαν της τεχνολογίας ... αλλά είμαι ρετρό τύπος ( δεκαετία 80'ς και backwards)
σε καιρό κρίσης ... εγώ τρώω μόνο σούσι αγάπη μου ...
το μανταλάκι ... δηλώνει ότι εκτός από τα εμφανή προσόντα μου, είμαι εξαιρετικά καλή νοικοκυρά και οργανωτικός τύπος ...δηλαδή κορίτσι για σπίτι !
1 . let me be your teddy bear ....
2. κρύβω ένα παιδί μέσα μου ... δηλαδή χρειάζομαι στοργή και προδέρμ
μένει σε σας να αποφασίσετε το ανάλογο φλασάκι ... η επιλογή δική σας !
να είστε καλά φίλοι και φίλες - περιμένω τις προτιμήσεις σας .
Πουκάμισο από... ροδοπέταλα
Ενα πουκάμισο κατά της κακοσμίας του σώματος δημιούργησε η ιαπωνική εταιρεία Κracie. Το Οtoku Κaoru- που στα ιαπωνικά σημαίνει άνδρας που μυρίζει ωραία- είναι ένα πουκάμισο υψηλής τεχνολογίας, ενισχυμένο σε συγκεκριμένα σημεία με μικροκάψουλες που κατά την τριβή τους με το δέρμα απελευθερώνουν ένα διακριτικό, ευχάριστο άρωμα ρόδου.
Σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρεία, η τεχνολογία που κρύβεται στην ύφανση είναι σχεδιασμένη ώστε να ενεργοποιείται μόνον όταν έρχεται σε επαφή με το δέρμα, ενώ θα μπορεί να αντέξει ως και 10 πλύσεις.
Η τιμή του ανατρεπτικού Οtoku Κaoru, το οποίο θα μπορούσε να βγάλει από τη δύσκολη θέση αρκετό κόσμο με προβλήματα εφίδρωσης, θα αγγίζει τα 35 δολάρια- δηλαδή περίπου 26 ευρώ. Δεν αποκλείεται μάλιστα σύντομα η εταιρεία να προχωρήσει στην κατασκευή μιας σειράς t-shirt ή άλλων ρούχων με την ίδια τεχνολογία.
Πριν από λίγο καιρό, η Κracie είχε παρουσιάσει μια αρωματική τσίχλα της οποίας η μυρωδιά απορροφάται από τον πεπτικό σωλήνα και στη συνέχεια απελευθερώνεται από το δέρμα. Η επιτυχία της μάλιστα ήταν τόσο μεγάλη ώστε τα αρχικά αποθέματα εξαντλήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ και η εταιρεία «έτρεχε και δεν έφθανε» για να ανεφοδιάσει την αγορά. Να λοιπόν η ευχάριστη είδηση της ημέρας ... και τώρα μπορείτε άφοβα να πείτε όταν τον βλέπετε να προβάλλει στην πόρτα με το πουκάμισο το θαλασσί
" θα 'ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη "
καλό , γλυκό σαββατοκύριακο φίλοι και φίλες ... και εχθροί ...
πέρασε μια φάση "Για δε μ' αφηνετε ήσυχο, άστε με ήσυχο όλοι" ,
θυμίζοντας 
το Δημήτρη Παπαμιχαήλ στα 75 του και κατέληξε στο λουκ χαρωπού φαντάρου σε άδεια που είδατε στην προηγούμενη ανάρτηση.
Τι να πει κανείς!! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου... Για να μην μπερδεύουμε και το κεφάλι μας, ας μείνουμε στα απλά και όμορφα των Culture Club και ας αφήσουμε τα μπερδέματα για άλλους...
Ένα σοκ το έπαθα!
Ποιος λέτε να είναι ο ομορφούλης αυτός κύριος, με τα ωραία μουσάκια και πράσινα μάτια που μας χαιρετά στρατιωτικά??!
Για να βοηθήσω: δεν ήταν και φανατικός του στρατού στα νιάτα του.....
Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ διαβάζει το ποίημα του
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -- την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
_______________________ το εξαιρετικό ποίημα του Καβάφη, γράφτηκε ακριβώς 100 χρόνια πριν.
ακούγοντας και βλέποντας τα νέα, τα όσα γίνονται στην Αίγυπτο, στην αγαπημένη Αλεξάνδρεια, δε μπόρεσα παρά να ανατρέξω σε αυτό, επιβεβαιώνοντας ακόμα μια φορά την επικαιρότητα και την αμεσότητα του ποιητή, τη δύναμη των στίχων του . Και όλοι εμείς, παρατηρητές του αόρατου θιάσου, βλέπουμε κάθε μέρα την τύχη μας να ενδίδει ... και αποχαιρετούμε Αλεξάνδρειες, σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι ... - τουλάχιστον, 'αξιωθήκαμε μια τέτοια πόλι' ;
Τα τελευταία χρόνια, τα Μ.Μ.Ε. προβάλλουν ιστορίες γνωστών ανθρώπων με υψηλές κοινωνικές και επαγγελματικές θέσεις που καταλήγουν σε δύσκολες οικονομικές ή ψυχολογικές καταστάσεις. Οι ιστορίες αυτές περιγράφονται με γλαφυρότατους τρόπους, σχεδόν μυθιστορηματικούς, που πετυχαίνουν να σε συν-κινήσουν και να σκεφτείς (με πανικό) ότι είναι πολύ πιθανό να χάσεις ό,τι θεωρείς δεδομένο στη ζωή σου και να βρεθείς όχι απλά στο μηδέν, αλλά και πιο κάτω ακόμη.
Δε θέλω να σας μεταφέρω άρθρα που περιγράφουν τις ιστορίες γνωστών ηθοποιών που είχαν λαμπρή ζωή και βρέθηκαν στον άσσο, ούτε γνωστών επαγγελματιών που λόγω κακής διαχείρισης πλέον βασίζονται στη καλοσύνη των φίλων τους (όπως λένε τα σχετικά άρθρα). Είναι πολύ εύκολο να βρείτε πληθώρα τέτοιων άρθρων, με ένα απλό κλικ στο Google.
Αντίθετα, σπάνια τα Μ.Μ.Ε. (ειδικότερα τον τελευταίο καιρό) προβάλλουν ιστορίες αισιοδοξίας και ανθρώπινης δύναμης, σαν αυτήν του Πέτερ Λέμαν και της συγκλονιστικής πορείας του από τα ψυχιατρεία στη θέση του Επίτιμου Διδάκτορα του τμήματος Ψυχολογίας του Α.Π.Θ. Αν εξαιρέσουμε το άρθρο στο Βήμα, δε βρίσκεις τη συγκλονιστική αυτή ιστορία σε καμία άλλη εφημερίδα (τουλάχιστον σε ηλεκτρονική μορφή).
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πώς τα Μ.Μ.Ε. που αγαπούν τόσο πολύ τις ιστορίες ανθρώπων με προβλήματα και νοσηλείες σε ψυχιατρεία, δεν πρόβαλλαν περισσότερο την ιστορία του κυρίου Λέμαν, η οποία έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από ό,τι οι -πλέον- κοινές ιστορίες διασήμων που κατέληξαν σε ιδρύματα παντός τύπου ;
Δεν μπορείς να μη σκεφτείς ότι -ίσως- τελικά συμφέρει να προβάλλεται η ευκολία που έχει ο δρόμος προς τον πάτο...και ίσως να μη συμφέρει πολύ να προβάλλεται η δυνατότητα της πορείας ενός ανθρώπου προς την κορυφή..
Ίσως, επίσης, εμείς να προτιμούμε τις ιστορίες πορείας προς τον πάτο...γιατί μας απενοχοποιούν, μας ανακουφίζουν και μας οδηγούν σε μια ψυχική αυτάρκεια που παρέχει η κοινωνική θέση του/της μέσου/ης Έλληνα/ίδας.
Σαν να διευκολυνόμασετε να καταλήξουμε στο εύκολο συμπέρασμα: "Όλοι/ες στο ίδιο καζάνι βράζουμε.. τουλάχιστον εγώ είμαι καλά (παρά τις κοινωνικές αδικίες, τις πιέσεις, τις ακυρώσεις που πρέπει να υποστώ)".
Κι έτσι, είμαστε ευχαριστημένοι/ες στην "ασφαλή" θέση του/της μέσου/ης Έλληνα/ίδας που-πλέον- δεν έχει και πολλά να χάσει (και όπως πάει, θα έχει όλο και λιγότερα...).
Ιστορίες, ωστόσο, σαν του κυρίου Λέμαν αποδεικνύουν ότι υπάρχει και η πορεία προς τα πάνω. Υπάρχει η δυνατότητα ανατροπής κοινωνικών στεγανών. Υπάρχει η δυνατότητα μιας κοινωνικής δομής που δεν έχει σχήμα πυραμίδας, αλλά ενός γεωμετρικού σχήματος που μπορεί να σταθεί όρθιο και "ανάποδα".
Υπάρχει η δυνατότητα να κερδίσει ο/η καθένας/μια αυτό που αξίζει, φτάνει να μην πάψει να το διεκδικεί.
Συγκρίνοντας την ιστορία του κυρίου Λέμαν με αυτές των πλουσίων που κατέρρευσαν, ίσως να καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι "δεν βράζουμε όλοι/ες στο ίδιο καζάνι". Ευτυχώς για εμάς, πολλοί/ές είμαστε λιγότερο φοβισμένοι/ες και περισσότερο ελεύθεροι/ες από κάποιους άλλους/ες.
Πιθανό, αυτό να ακούγεται σαν απειλή.. πιθανότερο να είναι! Ο χρόνος θα δείξει..
