Ιδέες που ενσαρκώνονται σε ξένα κορμιά.
Οικεία σώματα που είναι μακριά..Περπατώ, χαμένη.
Ψάχνω στο βλέμμα των άλλων το βλέμμα μου ..το βλέμμα σου.
Άλλαξα το σεντόνι που κοιμόμουν. Με ενοχλούσε η ανάσα που ακουγόταν δίπλα μου.
Άλλαξα το θέλω μου για σένα... Με ενοχλούσε η ιδέα που δεν ακούω πλέον μέσα μου.Με μάτια θολά, βλέπω καθαρά. Και δεν σε βρίσκω πουθενά εκεί.
Αξίζω τον πόνο? Ναι. Απόλυτα. Αξίζω ό,τι μεγάλο και αληθινό υπάρχει. Περπατώ χαμένη. Μια ακόμη απουσία...
5 σχόλια:
τα οικεία που γίνονται μακρινά, οι παρουσίες που γίνονται απουσίες...τα θέλω μας όμως εκεί πάντα. όπως και οι φίλοι.λίγοι αλλά καλοί .
Μέσα σε δίνες απουσιών, ανακαλύπτεις τις ρίζες των θέλω..
Οι φίλοι είναι όμως εκεί.. καθένας με το δικό του τρόπο.. Απλά, ξέρεις ότι είναι εκεί...
Μέσα σε δίνες απουσιών, ανακαλύπτεις τις ρίζες των θέλω..
Οι φίλοι είναι όμως εκεί.. καθένας με το δικό του τρόπο.. Απλά, ξέρεις ότι είναι εκεί...
Όποιος αξίζει το μεγάλο πόνο, αξίζει και όλα τα Μεγάλα και τα Ωραία της ζωής.
Και ναι! Οι φίλοι είναι πάντα εκεί ή πάντα εδώ.
Φαίδωνά μου,
Μέσα από τον πόνο, άλλωστε βρίσκει κανείς τη χαρά. Κι αν η χαρά είναι να ανακαλύπτεις το ψυχικό δόσιμο ανθρώπων που διαφορετικά μπορεί να μην είχε επιτραπεί να τους γνωρίσεις πέρα από μια επιφάνεια..και πάλι θα το πω! Χαλάλι ο πόνος!!
Δημοσίευση σχολίου