Όχι ! Τα χαμογελαστά αυτά κορίτσια δεν είναι fun των extreme sports.
Είναι μαθήτριες που διασχίζουν το ποτάμι πάνω από μια γκρεμισμένη γέφυρα στη Beichuan στη νοτιοδυτική Κίνα. Αυτός είναι πλέον ο μόνος τρόπος για να περάσουν οι κάτοικοι στην απέναντι όχθη του ποταμού, όπου βρίσκονται τα σχολεία και άλλες υπηρεσίες. Για να φτάσουν απέναντι πρέπει να εκτελέσουν "βουτιά" με τη βοήθεια τροχαλίας. Η γέφυρα που υπήρχε εκεί γκρεμίστηκε από το σεισμό της 12ης Μάιου του 2008 και έκτοτε δεν έχει αποκατασταθεί αναγκάζοντας παιδιά και ενήλικες να καταφεύγουν σε extreme sports για τις καθημερινές τους μετακινήσεις.
Μια φωτογραφία από το ethnos. gr, που πραγματικά με εντυπωσίασε και μου θύμισε μια άλλη εικόνα των μαθητών και μαθητριών : αυτούς τους μικρούς ήρωες και ηρωίδες που για να πάνε στο σχολείο τους κάνουν έναν καθημερινό αγώνα, ένα μεγάλο δύσκολο ταξίδι. Μπορεί να μην κάνουν βουτιά με τροχαλία ( όχι ακόμα ίσως; ) όμως αναγκάζονται να ταξιδεύουν αποστάσεις μεγάλες, δύσκολες, κάτω από αντίξοες, επικίνδυνες συνθήκες για να είναι εκεί - στο πρωινό κουδούνι.
Τα παιδιά αυτά που με πάθος και πείσμα πολεμούν από τα μικρά τους χρόνια για να μάθουν, να γνωρίσουν τον κόσμο. Παιδιά με ξεχωριστό ήθος, που δε διαμαρτύρονται για την ταλαιπωρία που υφίστανται κάθε μέρα, που αγαπούν πραγματικά το σχολείο και τον δάσκαλο και ρουφούν σαν σφουγγάρια κάθε σταγόνα γνώσης που τους δίνει. Παιδιά που κοκκινίζουν όταν σου μιλούν, χαμογελούν με ειλικρίνεια και αγνότητα και νιώθεις ότι αξίζει να είσαι εκεί, να δίνεις γνώση και αγάπη.
Βέβαια το extreme sport δε το γλυτώνουν και οι δάσκαλοι - δασκάλες που εγκαταλείποντας σπιτικό, οικογένεια, φίλους, πηγαίνουν σε χωριουδάκια της ελληνικής επαρχίας, να δώσουν γνώση και αγάπη. Το χαμόγελο αυτών των παιδιών είναι η μεγάλη ανταμοιβή μας. Και πιστέψτε με - αξίζει !
με μνήμες από τα παλιά, αφιερώνω το κειμενάκι αυτό το ταπεινό, στους μαθητές και μαθήτριες μου που έκαναν το ταξίδι της γνώσης κάθε μέρα - και ιδιαίτερα σ΄εκείνους από το Σούλι Θεσπρωτίας . Στους μικρούς μου Σουλιώτες και Σουλιώτισσες . Φιλιά πολλά αστεράκια μου.
Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009
Κάνω extreme sport ! Πηγαίνω στο σχολείο
Όχι ! Τα χαμογελαστά αυτά κορίτσια δεν είναι fun των extreme sports.
Είναι μαθήτριες που διασχίζουν το ποτάμι πάνω από μια γκρεμισμένη γέφυρα στη Beichuan στη νοτιοδυτική Κίνα. Αυτός είναι πλέον ο μόνος τρόπος για να περάσουν οι κάτοικοι στην απέναντι όχθη του ποταμού, όπου βρίσκονται τα σχολεία και άλλες υπηρεσίες. Για να φτάσουν απέναντι πρέπει να εκτελέσουν "βουτιά" με τη βοήθεια τροχαλίας. Η γέφυρα που υπήρχε εκεί γκρεμίστηκε από το σεισμό της 12ης Μάιου του 2008 και έκτοτε δεν έχει αποκατασταθεί αναγκάζοντας παιδιά και ενήλικες να καταφεύγουν σε extreme sports για τις καθημερινές τους μετακινήσεις.
Μια φωτογραφία από το ethnos. gr, που πραγματικά με εντυπωσίασε και μου θύμισε μια άλλη εικόνα των μαθητών και μαθητριών : αυτούς τους μικρούς ήρωες και ηρωίδες που για να πάνε στο σχολείο τους κάνουν έναν καθημερινό αγώνα, ένα μεγάλο δύσκολο ταξίδι. Μπορεί να μην κάνουν βουτιά με τροχαλία ( όχι ακόμα ίσως; ) όμως αναγκάζονται να ταξιδεύουν αποστάσεις μεγάλες, δύσκολες, κάτω από αντίξοες, επικίνδυνες συνθήκες για να είναι εκεί - στο πρωινό κουδούνι.
Τα παιδιά αυτά που με πάθος και πείσμα πολεμούν από τα μικρά τους χρόνια για να μάθουν, να γνωρίσουν τον κόσμο. Παιδιά με ξεχωριστό ήθος, που δε διαμαρτύρονται για την ταλαιπωρία που υφίστανται κάθε μέρα, που αγαπούν πραγματικά το σχολείο και τον δάσκαλο και ρουφούν σαν σφουγγάρια κάθε σταγόνα γνώσης που τους δίνει. Παιδιά που κοκκινίζουν όταν σου μιλούν, χαμογελούν με ειλικρίνεια και αγνότητα και νιώθεις ότι αξίζει να είσαι εκεί, να δίνεις γνώση και αγάπη.
Βέβαια το extreme sport δε το γλυτώνουν και οι δάσκαλοι - δασκάλες που εγκαταλείποντας σπιτικό, οικογένεια, φίλους, πηγαίνουν σε χωριουδάκια της ελληνικής επαρχίας, να δώσουν γνώση και αγάπη. Το χαμόγελο αυτών των παιδιών είναι η μεγάλη ανταμοιβή μας. Και πιστέψτε με - αξίζει !
με μνήμες από τα παλιά, αφιερώνω το κειμενάκι αυτό το ταπεινό, στους μαθητές και μαθήτριες μου που έκαναν το ταξίδι της γνώσης κάθε μέρα - και ιδιαίτερα σ΄εκείνους από το Σούλι Θεσπρωτίας . Στους μικρούς μου Σουλιώτες και Σουλιώτισσες . Φιλιά πολλά αστεράκια μου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Το να ζει κανείς στην Ελλάδα του 2009, evi μου, από μόνο του είναι... extreme sport!
Καλημερούδια και φιλιά.
Παρεμπιπτόντως, μπορώ και υποβάλω σχόλιο, άραγε λήξη συναγερμού; Πάντψς η βλάβη στο δικό μου μπλογκ δεν αποκαταστάθηκε, όπως μας πληροφορούσαν οι φωστήρες του blogspot. Ίδωμεν...
Η αλήθεια είναι ότι στα μικρά μέρη, τα παιδιά έχουν περισσότερη διάθεση για μάθηση και δέχονται πιο εύκολα να θυσιάσουν τον ελέυθερο χρόνο τους για διάβασμα, από ότι στις μεγαλουπόλεις.
Πάντως αν και δουλεύω σε μικρό μέρος, δεν μπορώ να φανταστώ τους δικούς μου μαθητές να κάνουν παρόμοιο δρομολόγιο με τα παιδιά στη φωτογραφία - εκτός ίσως μόνο από κάποια φωτεινά παραδείγματα...
Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους όσους πασχίζουν για τη γνώση
Νομίζω η αγάπη και η έγνοια που δείχνεις γι αυτά τα παιδιά είναι ότι πιο όμορφο, μέσα σε μια χώρα που ούτε τα παιδιά δεν μπορούν να μας ευαισθητοποιήσουν. Τουλάχιστον τα παιδιά ξέρουν πως υπάρχουν άνθρωποι όπως εσύ που τα νοιάζονται και τ' αγαπούν. Μ' αυτόν το τρόπο υποκαθίσταται μερικώς, η γενική μας έλλειψη...
@πανο
welcome back dear friend (σχεδόν στη νικολούλη φτάσαμε να σε βρούμε- ακόμα ψάχνουμε 2- 3 αναγνώστες μας παρεπιπτόντως )
όντως είναι extreme sport να ζει κανεις στην Ελλάδα. Και που πάμε όλοι μας χωρίς εξοπλισμό ε; ένα γιλέκο αλεξίσφαιρο, ένα κράνος; ευτυχώς έχουμε γίνει πάντως καιρού απ' ότι δείχνει η κατάσταση. Εδώ κατάφεραν να μας ....εξαφανίσουν.
@elph πίστεψέ με τα παιδιά αυτά από το Σούλι , ήταν πράγματι ήρωες. Μια ώρα ταξίδι μέσα στο βουνό για να φτάσουν σχολείο. Και ήταν τόσο αξιόλογα όλα τους, με καθαρό βλέμμα .
αλλά και γώ έχω κάνει απίστευτες διαδρομές για να φτάσω σε κάποια σχολεία. Camel Trophy ενα πράγμα- χαχα .
@ φαίδων
πολύ όμορφο το blog σου και τα κείμενά σου.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Είναι η αγάπη των παιδιών που δίνει δύναμη και αντοχές σε όλους εμάς τους ρομαντικούς της εκπαίδευσης. Η ανταμοιβή μας είναι το καθαρό τους βλέμμα και η καλή τους κουβέντα. Γιατί η αξιολόγησή μας αυτά τα παιδιά είναι.- και δε τους ξεφεύγει τίποτα.
Φιλιά από Βόρεια σε όλους σας
Δημοσίευση σχολίου