ΓΙΟΡΤΗ ΟΡΓΗΣ!!

Πριν λίγες μέρες περπατούσα στην Τσιμισκή και αναρωτιόμουνα για ποιο λόγο φέτος η πόλη δεν στολίστηκε όπως άλλες φορές, γιατί οι βιτρίνες των καταστημάτων δεν φόρεσαν τα χριστουγεννιάτικα καλά τους για να προσελκύσουν πελάτες. «Δεν υπάρχει διάθεση», μου απάντησε μια φίλη. Σήμερα περπατούσα πάλι στο κέντρο της πόλης μας. Η πόλη άλλαξε!! Στολίστηκε με διαφορετικό άπό το συνηθισμένο χριστουγεννιάτικο τρόπο. Στολίστηκε με μαυρισμένες και κατεστραμμένες βιτρίνες καταστημάτων. Με τις φλόγες μολότωφ, στη θέση των χριστουγεννιάτικων λαμπιόνιων. Με τους καμμένους κάδους απορριμμάτων και τα σπασμένα τζάμια λεηλατημένων αυτοκινήτων, στη θέση των ελάτων και των άγιων-Βασίληδων. Αντί της χαράς, η πόλη κατακλύστηκε από την οργή και τη βία. «Ποιος φταίει»; Η αστυνομία, οι κουκουλοφόροι, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Όλοι ψάχνουν τους υπεύθυνους.. Άραγε είναι τόσο σημαντικό να αποδώσουμε ευθύνες; Ή μήπως είναι σημαντικό να σκεφτούμε την οργή των νέων ανθρώπων και τι θέλει να μας πει.. Ότι οι νέοι/ες δεν αντέχουν άλλο να ζούνε έτσι, μέσα στο απόλυτο μπέρδεμα αξιών, στην αβεβαιότητα, στην οργή που πνίγεται γιατί απλά δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για διάλογο και σε μια επίφαση κοινωνικής τάξης που οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές τους υπεύθυνους για τη διατήρησή της. Ο θάνατος ενός εφήβου, η βία που εκφράζει την καταπιεσμένη οργή, οι συγκρούσεις και οι καταστροφές μας πληγώνουν.. αλλά ήταν θέμα χρόνου οι νέοι να μας πουν –ακόμη και με αυτό τον καταστροφικό και λάθος τρόπο-ότι φτάνει ως εδώ!! Δεν είμαι πολύ μεγαλύτερη από αυτά τα παιδιά, θα μπορούσαν να ισχυριστώ ότι δε συμμετείχα στη δημιουργία αυτού του κοινωνικού κομφούζιο στο οποίο ζούμε… Για κάποιο λόγο όμως, καθώς περπατούσα στη Τσιμισκή, ένιωσα ντροπή. Ντροπή για αυτά που έκανα, για αυτά που δεν έκανα και κυρίως για αυτά που σιώπησα.. Θα ήθελα να πω συγγνώμη στους φοιτητές/τριες που φωνάζανε οργισμένα σήμερα για την κατάσταση που κληρονομήσανε. Ένιωσα ντροπή για τους ανθρώπους που θα ξυπνήσουν αύριο για να δούνε το βιος τους κατεστραμμένο, το κατάστημα στο οποίο εργάζονταν κλειστό, το πανεπιστήμιο λεηλατημένο.. θα ήθελα να πω συγγνώμη που δεν τόλμησα να εκφράσω την οργή μου για το άδικο, πριν να γίνει καταστροφικό. Αισθάνομαι ότι η ευθύνη δεν μπορεί να αποδοθεί σε κάποιο πολιτικό χρώμα, σε κρατικούς θεσμούς όπως η αστυνομία, ή σε ιδεολογίες όπως η αναρχία. Η ευθύνη πρέπει να αποδοθεί στη σιωπή όλων μας, στην κρυφή μας αγανάκτηση και στην ατολμία να μιλήσουμε, να δράσουμε, να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα των τελευταίων τριών δεκαετιών. Η πόλη στολίστηκε για να γιορτάσει ένα πανηγύρι αδικίας και χαμένης στη σιωπή χαράς….