πες μου τί φοβάσαι στις γιορτές...
φοβάσαι και συ τα κίτρινα φωτάκια που κρέμονται στα σκονισμένα κάγκελα των σπιτιών ;
σε τρομάζουν οι χαμογελαστοί κoκκινοφορεμένοι άγιοι στις στέγες;
κοίτα τους.. ανεβοκατεβαίνουν σε φωτεινές σκάλες χωρίς να φτάνουν ποτέ στην Καισαρεία.
και κεινα τα πλαστκά έλατα τόσο φορτωμένα τα καημένα που μου έρχεται να βγάλω όλο αυτό το φορτίο από πάνω τους, να τα ελευθερώσω.
Ασε πια τα κάθε λογής ελάφια και ελαφάκια ... λίγο στραπατσαρισμένα από την ταλαιπωρία και την πολυκαιρία με σπασμένα ποδαράκια ή ξεβαμμένα ματάκια.
Και οι γλυκανάλατες αμερικάνικες μπαλάντες στο ραδιόφωνο - εξοργιστικά μελό και εξοργιστικά πασπαλισμένα με χρυσοσκονη.Όλα.
Και οι άνθρωποι που χαίρονται χωρίς να είναι χαρούμενοι αλλά επειδή η περίσταση το επιβάλλει και ξοδεύουν τα χρήματά τους σε άχρηστα δώρα που θα χαρίσουν σε όσους αγαπούν ή πρέπει να αγαπούν επειδή και πάλι η περίσταση το ορίζει.
Και μετα όταν σβήσουν τα φώτα της γιορτής θα είναι οι νύχτες πιο σκοτεινές από πρίν...
Πες μου τί φοβάσαι στις γιορτές ...
υ.γ. η ανάρτηση προβάλλεται σε επανάληψη ...γιατί εξακολουθώ να φοβάμαι τους άγιους βασίληδες στις στέγες και τα σκονισμένα ελαφάκια... και να παθαίνω αλλεργία με τη χρυσόσκονη.
Ιδέες που ενσαρκώνονται σε ξένα κορμιά.
Οικεία σώματα που είναι μακριά..Περπατώ, χαμένη.
Ψάχνω στο βλέμμα των άλλων το βλέμμα μου ..το βλέμμα σου.
Άλλαξα το σεντόνι που κοιμόμουν. Με ενοχλούσε η ανάσα που ακουγόταν δίπλα μου.
Άλλαξα το θέλω μου για σένα... Με ενοχλούσε η ιδέα που δεν ακούω πλέον μέσα μου.Με μάτια θολά, βλέπω καθαρά. Και δεν σε βρίσκω πουθενά εκεί.
Αξίζω τον πόνο? Ναι. Απόλυτα. Αξίζω ό,τι μεγάλο και αληθινό υπάρχει. Περπατώ χαμένη. Μια ακόμη απουσία...
