Οι θετικές συνέπειες της κρίσης.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, έλεγαν οι παλιότεροι! Παρατηρώντας διάφορα γεγονότα γύρω μου (και όχι μόνο), κατέληξα ότι η οικονομική κρίση έχει πλήθος ευεργετικών συνεπειών στη ζωή, υγεία και κοινωνικότητά μας. Ναι, ναι, φίλοι/ες μου! Το μνημόνιο δεν έχει στόχο την οικονομική ανασύνταξη της χώρας, αλλά την ψυχική ευημερία των Ελλήνων/ίδων πολιτών και τη βελτίωση των ανθρώπινων σχέσεων.

Επειδή, τώρα, ξέρω ότι κάποιοι/ες από εσάς θα σκέφτονται: «άλλη μία που κάηκε από τα ζόρια», θα σας παρουσιάσω τις ευεργετικότατες συνέπεις της κρίσης, στις διάφορες ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις:

Φλερτ: Ατάκες του στυλ «Δεν ντρέπονται λίγο, πού μας έφεραν», «Ντροπή τους όλους!» βοηθούν τη γνωριμία δύο πιθανών συντρόφων και αποτελούν το ερέθισμα για ελεύθερη και αβίαστη συζήτηση με τον/την ωραίο/α υπάλληλο σε κατάστημα, οδηγό ταξί, φαρμακοποιό, ευσυνείδητο/η δικηγόρο ή γιατρό, φοιτητή/τρια κ.ο.κ., διευκολύνοντας το φλερτ και την εξέλιξη νέων ερωτικών σχέσεων. Φύγαμε από την νεοελληνική ερωτική ατάκα «Come with me για να τη βρεις» (βλ. Γαρδέλης, δεκαετία ’80) και περάσαμε στην «Come with me στην πορεία».

Έρωτας: Οι παραδοσιακοί έμφυλοι ρόλοι στη σχέση κλονίστηκαν, διευκολύνοντας ισότιμες ερωτικές σχέσεις! Ξεχάστε τα παλιά ανδρικά κεράσματα και γυναικεία λούσα, ως έκφραση ερωτικών συναισθημάτων! Τώρα, γιοκ λεφτά για τραπεζώματα, γιοκ λεφτά για καλλυντικά, γιοκ λεφτά για γάμους και βαφτίσια. (Εδώ βέβαια προκύπτει ένα μικρό προβληματάκι: κλονίστηκαν οι παλιοί ρόλοι, δεν προέκυψαν νέοι. Πλέον, γιοκ λεφτά για σχέσεις. Αλλά, αυτό, θα το λύσουν τα νέα οικονομικά μέτρα, είμαι σίγουρη!)

Γάμος: Πλέον, σεξουαλικά προβλήματα του γάμου έχουν, αυτομάτως, επιλυθεί. Πολλές εντάσεις προκαλούνταν παλιά, όταν το ταίρι δεν έδειχνε φλογερή προθυμία για περιπτύξεις. Δικαιολογίες, όπως «Είμαι κουρασμένος/η» και «Έχω πονοκέφαλο» δεν έπειθαν και ο καβγάς ξεσπούσε. Τώρα, φτάνει ένα «Σκέφτομαι το δάνειο» για να ξενερώσετε αγκαλιά και να αναλογιστείτε το ανασφαλές, χωρίς σύνταξη, κοινό σας μέλλον στους δρόμους… Η απιστία, επίσης, μεταξύ των συντρόφων είναι παλιομοδίτικη και ανέφικτη, πλέον, συμπεριφορά. Λεφτά για συναντήσεις σε ξενοδοχεία, διήμερα σε θέρετρα και λουλουδικά δεν υπάρχουν. Meetings που διαρκούσαν μέχρι τις 6 το πρωί δεν υπάρχουν. Λεφτά για υδραυλικούς, μπογιατζήδες κλπ, δεν υπάρχουν. Λεφτά, επίσης, για τρίτα και τέταρτα κινητά τηλέφωνα δεν υπάρχουν. Λεφτά για ιδιωτικούς ντετέκτιβ δεν υπάρχουν. Ούτε καν λεφτά για το/τη «μασέρ» της γειτονιάς δεν υπάρχουν. Τέρμα, φίλοι/ες, οι ζήλιες, οι παράνοιες και οι καβγάδες. Τώρα, όλοι/ες επιστρέφουμε στην εστία μας (και καθόμαστε εκεί!).

Παιδιά: για όσους/ες από εσάς είχατε αποκτήσει παιδιά προ κρίσης-γιατί το να κάνεις παιδί σήμερα δεν παίζει- η σωστή ανατροφή των παιδιών σας είναι απολύτως εφικτή: Παλιά, οι γονείς είχαν διλλήματα για το τι πρέπει να προσφέρουν στα παιδιά τους ή όχι. Πήγαινες, πχ. στα Μπάμπο και σου έλεγε ο/η μικρός/ή: «Μπαμπά, Μαμά, θέλω να μου πάρεις το αυτοκινητάκι και το σπιτάκι του Τζον Μπόι και της Κάρκι, που το έχει και η Χριστίνα!». Άντε εσύ τώρα να εξηγήσεις ότι αυτά είναι άχρηστα και υπερβολικά, ότι η οικονομία είναι σημαντική, ότι ο μπαμπάς της Χριστίνας είναι διαχειριστής Δημοσίων έργων και μπορεί να τα πάρει. Τώρα, ούτε καν η Χριστίνα έχει τέτοιου είδους παιχνίδια.

Φιλία: Μη μου πείτε ότι δεν ήταν πρόβλημα το κλασσικό «Άσε φίλε, σήμερα κερνάω εγώ» και οι ανόητες αντιπαλότητες, όπου δύο πενηντάρια κουνιόντουσαν μπροστά στο σερβιτόρο, ο οποίος έβγαζε σπιθούρια από τη τσαντίλα. Τώρα, έρχεται ο λογαριασμός και μετά από σιγή 3 λεπτών, όπου κανείς δεν κουνιέται και δε μιλά, ο/η δύσμοιρος/η που θα ψελλίσει: «Μήπως να κεράσω εγώ;» δε θα πάρει καμία απάντηση! Αντίθετα, ο ένας της παρέας πάει στην τουαλέτα, ο άλλος κοιτά το κουμπί από το πουκάμισο που πάει να σπάσει και ο τρίτος σφυρά στο τεκνό που περνά. Ο μόνος που δεν ευεργετήθηκε είναι ο άμοιρος σερβιτόρος που, και πάλι, θα περιμένει για να πληρωθεί και δεν έχει λεφτά για Clearasil.

Γονείς τρίτης ηλικίας και αδέρφια: Στην ηλικία των 40, όλοι/ες τσακωνόντουσαν για κληρονομικά και ποιος/α θα αναλάβει τους έρμους γονείς, τώρα που γεράσανε! Χάρη στο μνημόνιο, πλέον, αυτά έχουν αλλάξει: αν οι γονείς έχουν μια οικονομική ασφάλεια, φιλοξενούν τους/τις άνεργους/ες, χωρισμένους/ες γιους και κόρες στο πατρικό και αναλαμβάνουν τα παλιά τους καθήκοντα. Αν δεν έχουν οικονομική ασφάλεια, χάρη στις νέες συντάξεις, δεν προλαβαίνουν να γεράσουν τόσο, ώστε να έχουν ανάγκη βοήθειας! Οι κληρονομιές, και στις δύο περιπτώσεις, είναι μετρημένα κουκιά, οπότε δεν υπάρχει λόγος ίντριγκας.

Ευρύτερη κοινωνία: Η γειτονιά έχει, επίσης, αναδημιουργηθεί με στενότερους δεσμούς μεταξύ των κατοίκων, ακόμη και των αστικών κέντρων. Παλιά, δε γνώριζε ο ένας τον άλλον, ούτε τι κάνει στο σπίτι του. Τώρα, πας να ψωνίσεις στο φούρνο, στο μανάβη κοκ και σου λέει ο καταστηματάρχης: «Τι θα γίνεις με εσάς πια, κύριε Παπαδόπουλε; Θα πληρώσετε, επιτέλους, τα του προηγούμενου μήνα; Εσείς, ο κύριος Άφραγκος και η κυρία Νεοφτωχίδου με έχετε καταστρέψει. 10 ψωμιά, δύο κουλούρια και πέντε παξιμάδια πήρατε έκαστος και δεν με πληρώσατε. Ναι ‘ναι καλά η κυρία Παπατρεχοπούλου που με πλήρωσε, κι ας πήρε μόνο τρία παξιμάδια…». Ο/η, δε, γείτονας που ψήνει αρνάκι με πατάτες την Κυριακή, είναι αναγνωρίσιμο, αξιοσέβαστο και ζηλευτό μέλος τούτης της κοινωνίας.

Κοινωνική αλληλεγγύη: Ξεχάστε την αποξένωση και αλλοτρίωση της σύγχρονης ζωής! Τώρα, περπατάς στο δρόμο και είναι σα να συμμετέχεις σε οικογενειακό συμβούλιο που στόχο έχει να λύσει προβλήματα. Ατάκες του στυλ: «Δεν βγαίνω πού να χτυπιέμαι, αυτό το μήνα», «Σκ…ά είναι όλοι τους» και «Φάγανε, φάγανε και τώρα εμείς πληρώνουμε τη νύφη» συμβάλλουν στο μοίρασμα κοινών εμπειριών, τη διευκόλυνση της αυτό-έκθεσης και την αίσθηση του ανήκειν σε μια ευρύτερη ομάδα.

Δε θέλω, φίλοι/ες, να σας κουράσω, άλλο. Ένα μόνο θα σας πω: Εμείς δεν γκρινιάζαμε για την αλλοτρίωση των σχέσεων, για την αποξένωση, για τη μοναξιά; Οι κυβερνήσεις τούτης της χώρας άκουσαν τα παράπονα και μερίμνησαν για την ευημερία μας! Ε! Μην είμαστε και αχάριστοι/ες! Τι στην ευχή θέλουμε πια;;;;;;;;