Κόκκινα γυαλιά και φύγαμε

Σε πείσμα όλων των δυσοίωνων μηνυμάτων που λαμβάνουμε τελευταία, από τα φοβερά και τρομερά της οικονομικής κρίσης μέχρι τον όλεθρο των φυσικών καταστροφών, από τον πόνο και την οδύνη των ανθρώπων, τη μιζέρια και τη φτώχεια προσωποποιημένη στους δρόμους, τη μετάθεση που πάλι δεν πήρα, και τόσα άλλα που θα μπορούσα να απαριθμήσω, σε πείσμα λοιπόν όλων αυτών, η άνοιξη κάνει την επέλασή της πανηγυρικά, προκλητικά, σφυρίζοντας ανέμελα στα αυτιά μας .

Την ακούτε;

Μπορείτε άραγε να ακούσετε την άνοιξη;

Μπορείτε να ακούσετε τα τραγούδια του ουρανού;

Κι όταν η άνοιξη σας κλείνει το μάτι, πού είστε εσείς;

Χωμένοι στα γραφειάκια σας, πίσω από τις οθόνες του υπολογιστή μήπως ;

Αναρωτηθήκατε πόσα πολλά σας περιμένουν εκεί έξω, πόσα γίνονται για έσας και εσείς είστε ακούσια ή εκούσια - δεν έχει σημασία- απόντες από την ίδια τη ζωή σας , από την άνοιξή σας τη φετινή που σε λίγο θα έχει φύγει ανεπιστρεπτί και δε θα έχετε μυρίσει ούτε ένα λουλουδάκι της ;

Βάλτε κόκκινα γυαλιά,

φορέστε πουκάμισα φαρδιά ,

ξεχρεώστε τους έρωτες που χρωστάτε ,

τραγουδήστε τραγουδάκια της φωτιάς - της πυρκαγιάς ,

και με κόκκινα φτερά και κόκκινα χαμόγελα κοιτάξτε αυτό τον ήλιο τον μεγάλο και αφήστε να ζεστάνει τις καρδούλες σας .

Με ανοιξιάτικα φιλιά και τραγουδάκι της φωτιάς σας χαιρετώ .....

και αφιερώνω στον ήλιο μου ....στους ήλιους που με ζεσταίνουν .