Αριθμός προτεραιότητας 315, στην Εθνική Τράπεζα, ...αναμονή πάνω από 40 λεπτά έγραφε επάνω το χαρτάκι .
Κάθισα ανάμεσα σε ηλικιωμένους που περίμεναν να πληρωθούν την αυγουστιάτικη σύνταξη. Άγνωστοι - γνώριμοι πια μεταξύ τους, που συναντιούνται εκεί, στις καρέκλες αναμονής κάθε πρώτη του μήνα. Άρχισα να τους παρατηρώ, να ακούω τις συζητήσεις τους. Οι κυρίες αφηγούνταν τα περιστατικά ληστείας και έδιναν συμβουλές η μία στην άλλη που να κρύβουν τη σύνταξη.
Οι δύο κύριοι που ήταν δίπλα μου έπιασαν κουβέντα ... άκουγα και γω ..λαθραία .
- ΑΑΑ το τραμ που πηγαίναμε στο μπεχτσινάρι ...
-Ναι, πως ! Θυμάμαι .
- Το πρόλαβες ?
- Πόσο είσαι ?
-85 .
- Ε, μαζί είμαστε.
Γύρισα και τους είδα πιο προσεκτικά . Μου φαίνονταν νεώτεροι. Ειδικά ο ένας . Το ντύσιμο του απρόσμενα νεανικό για την ηλικία των 85 , σκέφτηκα και το χάρηκα το τζιν που φορούσε.
-Το τραμ έκανε τέρμα μπροστά στην ταβέρνα. Τι σούβλες κάναμε σε εκείνη την ταβέρνα !
- Τι γλέντια !
-Και τι παραλία !
- Πως έγινε ...
Κόντεψε η σειρά του ενός , σηκώθηκε με το μπαστούνι και πλησίασε στο ταμείο ...
Το μπεχτσινάρι ... το φίνο ακρογιάλι δρόσισε λίγο την αναμονή μου και ανέβηκα στο τραμ μαζί τους ... ας είναι καλά !
για το μπεχτσινάρ - (Μπες - τσινάρ = πέντε πλατάνια ) , την πλαζ της Θεσσαλονίκης έψαξα πάλι και ιδού πληροφορίες ενδιαφέρουσες :
" Το Μπεχτσινάρ (Μπες Τσιναρ bescinar=πέντε πλατάνια) βρισκόταν στη σημερινή περιοχή Σφαγεία και ήταν ο φυσικός δασικός πνεύμονας της δυτικής Θεσσαλονίκης.Παραλιακή περιοχή με αιωνόβια πλατάνια, πηγή και πανδοχείο ήταν ο χώρος που προτιμούσαν οι μπέηδες για να απολαύσουν τον καφέ τους αγναντεύοντας τη θάλασσα.
Το πάρκο δημιουργήθηκε στα 1836 από τον Βαλή Σαμπρί Πασά.
Στην είσοδό του έφτανε το τραμ της γραμμής Ντεπό-Μπες Τσινάρ.
Υψηλοί καλεσμένοι από όλη την Ευρώπη έφταναν εκεί φιλοξενούμενοι από τις αρχές του τόπου.
Εκεί καλούσε η Φεντερασιόν τους εργάτες στις αρχές του αιώνα για να εορτάσουν την Πρωτομαγιά.
Αμέτρητος κόσμος ερχόταν για μπάνιο στην όμορφη ακρογιαλιά. Στη μια άκρη ήταν οι καμπίνες των ανδρών και στην άλλη άκρη των γυναικών.Ανάμεσά τους πηγαινοερχόταν ένας ναύτης με βάρκα για τη διαφύλαξη της ηθικής. ΄Ετσι όποιος ζωηρούλης τολμούσε να μπει στα γυναικεία χωρικά ύδατα και να κάνει τις γυναίκες να ξεφωνίζουν όλες μαζί αντιμετώπιζε τις συνέπειες.
Οι καμπίνες των γυναικών είχαν μια σκαλίτσα στο εσωτερικό τους από όπου κατέβαιναν οι λουόμενες να κάνουν το μπάνιο τους στη σκιά και να μένουν λευκές ως κρίνα όπως απαιτούσε η μόδα.
Μετά την απελευθέρωση το πάρκο ονομάστηκε κήπος των πριγκίπων προς τιμήν των παιδιών του Γεωργίου Α΄.
Αργότερα ο κήπος μετατράπηκε σε πάρκο με καφενείο, μπυραρία, εστιατόριο, καμπαρέ,θεατρική σκηνή και πίστα πατινάζ.
Μετά το 1920 το πάρκο πήρε πιο λαϊκή μορφή.
Το 1926 λειτούργησε εκεί στρατόπεδο γυμνιστών από το γιατρό Ντουάρτε που εφάρμοζε μια νέα για την εποχή σωματική αγωγή. Πενήντα νέοι και νέες είχαν αρχίσει να παίρνουν μέρος στο σύλλογο αυτό πριν τα συντηρητικά ήθη των Θεσσαλονικέων ενεργοποιήσουν εκκλησιαστικές και αστυνομικές αρχές και τον διαλύσουν.
Από το 1930 ο χώρος υποβαθμίστηκε εξαιτίας των βυρσοδεψείων και των βιομηχανιών της περιοχής.
Η επέκταση των εγκαταστάσεων του λιμανιού και η ανέγερση πετρελαιοδεξαμενών έδιωξαν οριστικά τους λουόμενους."
