ΟΣΕ- oh my God

Μετά από μια όμορφη τριήμερη βόλτα εις την πρωτεύουσα, η οποία -παρά τις αντίξοες συνθήκες και την "αγανακτισμένη" ζέστη, εξακολουθεί να με γοητεύει για πολλούς και διάφορους λόγους, πήρα το δρόμο του γυρισμού.

Ας όψεται η κρίση - επέλεξα να ταξιδέψω με το τρένο - Το τρένο, που εκτός από το 'αι΄που συρρικνώθηκε σε 'ε' , έχασε και πολλά άλλα ... δυστυχώς . Μια τραυματική εμπειρία από το τελευταίο μου ταξίδι, το είχα είναι η αλήθεια καθώς είχε τότε χαλάσει το τρένο και μας τσουβάλιασαν σε λεωφορεία και κάναμε τουρ όλη την Θεσσαλία.

Απτόητη όμως και χωρίς ίχνος ενδοιασμού μπήκα αποφασιμένη στο σταθμό Λαρίσης να κόψω εισητήριο. Πρώτη ψυχρολουσία ... 2 ώρες αναμονή .. 2 γκισέ εκ των οποίων ο ένας υπάλληλος εργάζονταν και ο άλλος έκανε διάλειμμα για τσιγάρο κάθε 5 λεπτά ... Εκνευρισμός, αναμονή, υπομονή, αγανακτισμένη ζέστη ... ΟΣΕ ...

Επόμενη μέρα - έχοντας τα εισητήρια - λάφυρα στην τσάντα προσπέρασα τους συνοστιζόμενους που περίμεναν στην ουρά , με μια μικρή δόση ανακούφισης, αλλά και λίγο εκδίκητικό ύφος, μονολογώντας ότι εγώ τα πέρασα αυτά χθες ...

Ευτυχώς ήρθε το τραίνο - τρένο στην ώρα του. Τα βαγόνια δεν είχαν σωστή αρίθμηση και οι άμοιροι επιβάτες μετρούσαν και ξαναμετρούασν , ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν μέχρι να βρούνε τη θέση τους -

Απορία 1η : μα τόσο δύσκολο ήταν να κολλήσουν ένα νουμεράκι σε κάθε βαγόνι ;

Το τρένο - τραίνο , τσαφ - τσουφ ξεκίνησε ... έχει δροσιά μέσα τουλάχιστον σκέφτηκα ...Τα καθίσματα μπλέ ξεθωριασμένα, λίγο σκισμένα φώναζαν για ανακαίνιση. Πόσοι και πόσοι δεν ταξίδεψαν άραγε ...

Κάπου στη Θήβα, η ζέστη άρχισε να γίνεται αισθητή ... Ο ηλικιωμένος κύριος λίγες θέσεις μπροστά, έλεγε για εικοστή φορά μια ιστορία στην διπλανή του, και διαμαρτύρονταν για την αύξηση του εισιτηρίου.

Αγανακτισμένη ζέστη, - διαπίστωνα ότι ο κλιματισμός είχε χαλάσει, όπως το διαπίστωναν και όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες.

Αγκομαχούσε το τραίνο - τρένο , ανησυχούσα και γω...όπου να' ναι θα σταματήσουμε έλεγα μέσα μου ...

Δομοκός - αναγγέλλεται στάση ολίγων λεπτών για αλλαγή μηχανής ... να το, να το ... στο Δομοκό θα μείνουμε σκεφτόμουν ...Οι χαρμανιασμένοι επιβάτες κατέβηκαν για τσιγάρο, αψηφώντας τους 40 υπό σκιά... πόση εξάρτηση μπορεί να έχει κάποιος αναρωτήθηκα καθώς τους έβλεπα να ανάβουν με ευλάβεια τα τσιγάρα τους σαν κεράκια σε εκκλησάκι.

Ένας κόμπος η χαρά μου .... τραγουδάει ο Στόκας στο ραδιόφωνο... όμορφο τραγούδι... ας ξεκινήσουμε επιτέλους...ουφ ... τσαφ τσουφ ...

με την νέα μηχανή, άρχισε να ξανα- λειτουργεί και ο κλιματισμός...

στο κυλικείο το κρύο σάντουιτς στοιχίζει 4 ευρώ ...κυλικείο - φαρμακείο- αχ γιατί δεν πήρα το αεροπλάνο.... αναπόφευκτα κάνω τις συγκρίσεις με τα τρένα στην Ευρώπη και θυμάμαι τη φίλη που αναφωνούσε διαρκώς "Ουγκάντα είμαστε' και για άλλη μια φορά της δίνω δίκιο.

Τρώω το σάντουιτς και με τρώει ... τσαφ τσουφ. Ο Θεσσαλικός κάμπος ατελείωτος. Η κοιλάδα των Τεμπών και επιτέλους ο Όλυμπος. Όταν βλέπω Όλυμπο ... μυρίζω πατρίδα. Είναι για μένα το σημείο αναφοράς μου- το καλωσόρισμα της πάτριας γης.

Φτάνοντας... αφού ξανα- ορκίστηκα ποτέ ξανά με τραίνο - τρένο ... - άτιμη ανάγκη- άφησα τις απορίες και την αγανάκτιση κατά μέρος και έτρεξα στη θαλπωρή του καναπέ μου ...