Οι Ομπρέλες φωτισμένες από τα έντονα φώτα του κυριλέ μπαρ…Δυνατά ντεσιμπέλ χορευτικής μουσικής που κανείς δε χορεύει. Ένας μεσήλικας με ακορντεόν και μια κυρία με ριγέ νυχτικό χορεύει σχεδόν αισθησιακά.
Ένα ζευγάρι πιάνεται από το χέρι και ο καθένας μιλά στο κινητό του.
Ένα παγωτό πέφτει από τα χέρια ενός κοριτσιού. Η μαμά του το μαλώνει.
Μυρωδιά από λερωμένα φύκια και γυναικεία ενυδατική λοσιόν.. Μάλλον γιασεμί..
Το Μέγαρο Μουσικής ελλιπώς φωτισμένο. Μπορεί λόγω κρίσης.
Καλογυμνασμένοι νέοι, ντυμένοι με βερμούδες, τρέχουν δίπλα στον ποδηλατοδρόμο.
Ελαφρύ αεράκι χαϊδεύει τα μαλλιά και σηκώνει τις φούστες των γυναικών.
Κάθομαι στο παγκάκι: ένα βγαλμένο από το παρελθόν Greek Kamaki με πλησιάζει: «δε θα έπρεπε μια τόσο ωραία κοπέλα να πίνει μπύρα μόνη της».
Σκέφτομαι ότι δε θα έπρεπε ούτε να πίνει μπύρα ούτε μόνη. Πετώ την μπύρα και συνεχίζω το περπάτημα.
Μεγάλες βάρκες με πολλά τζίτζιλι-μίτζιλι έχουν μετατραπεί σε μπαρ. Εξίσου δυνατά ντεσιμπέλ με αυτά του κυριλέ μπαρ.
Κι άλλος μεσήλικας με ακορντεόν. Δίπλα, ένας ανάπηρος ζητά ελεημοσύνη, μέσω κασετόφωνου.
Συνταξιούχοι απελπισμένοι, αγκαζέ με τις προ-σύνταξης, γεμάτες προσδοκίες και γκρίνια, φροντιστικές γυναίκες τους.
Μυρωδιά τσίκνας λουκάνικου και φτηνού κρασιού.
Ο Λευκός Πύργος υπερβολικά φωτισμένος. Μπορεί λόγω κινήματος αγανακτισμένων..
Εκνευρισμένοι ποδηλάτες κουδουνίζουν για να προλάβουν τη σύγκρουση μεταξύ τους.
Μαύροι, Άσπροι, Κίτρινοι μικροπωλητές. Πιο κάτω και δύο Κόκκινοι πουλάνε ινδιάνικη μουσική.
Το αεράκι τώρα χαϊδεύει τα πρόσωπα των ανθρώπων.
Φοιτητές και φοιτήτριες με τα σάντουιτς και τα αναψυκτικά στα χέρια, κάθονται και χαζεύουν το φεγγάρι.
Μυρωδιά αποχέτευσης και μαλακτικού μαλλιών. Μάλλον λεμόνι..
Πιο πέρα, επάνω στο στενό, το μπαράκι που καθόμασταν πριν τη βραδινή μας βόλτα. Οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι αισθήσεις σβήνουν στη δύναμη των αναμνήσεων. Σταματώ να περπατώ και κοιτώ για λίγο. Χάνομαι.
Θα είχε άραγε νόημα να επιστρέψω από τον ίδιο δρόμο; Αποφασίζω πως όχι. Ίδιες εικόνες, ίδιες μυρωδιές, ίδιες αισθήσεις. Καμία έκπληξη. Ο επόμενος παράλληλος δρόμος, τώρα, φαντάζει λυτρωτικός.
Επιλέγω αυτόν για την επιστροφή μου στο σπίτι..
4 σχόλια:
Πολύ όμορφη διαδρομή, που περιγράφηκε αβίαστα σαν κέντημα που το έχεις ξανακεντήσει. Γέμισα από μουσικές, υγρό βραδινό, βάσανα των ανθρώπων που τα περιφέρουν δωθε κείθε, φώτα της νύχτας, εικόνες από ανθρώπους που ζητάνε επικοινωνία, μουσικό θόρυβο που προσπαθεί να αποσπάσει τη προσοχή και τον οβολό των περαστικών, και σφραγίδα ο Λευκός Πύργος. Μήπως κρύβεις μια συγγραφέ α μέσα σου και δεν το ξέρεις;;;
Σε ευχαριστώ, Φαίδωνα!
Μάλλον η παραλία της Θεσσαλονίκης αποκαλύπτει συγγραφικές (και όχι μόνο)εμπνεύσεις.
Η παραλία, σε συνδυασμό με τη λαχτάρα μου να μεταφέρω εικόνες, εκεί που τις υποσχέθηκα!
Έχεις δίκιο για το κέντημα: είναι ένα κέντημα που έχω κεντήσει νοερά μέσα μου πολλές φορές.
Άλλοτε μόνη, άλλοτε με παρέα.
Άλλοτε χαρούμενη, άλλοτε λυπημένη.
Αυτό το κέντημα εκτόνωσε πολλά συναισθήματα,με σιωπηλό κα μοναχικό τρόπο.
Είπα να το στρώσω στο τραπέζι να το δεις!
Πολύ όμορφο! :)
MC Farland,
μάζευα εικόνες μόνη... Κλασσική ενασχόληση μου!
Ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου