Επιφάσεις ασφάλειας.

Αγαπημένη λέξη των Ελλήνων εδώ και πολλά χρόνια η ασφάλεια, λέξη που ακούμε όλοι/ες από τα νεανικά χρόνια με γονικές συμβουλές του στυλ:

"Μπες στο δημόσιο να είσαι ασφαλής. Αποταμίευσε λεφτά στην τράπεζα να είσαι ασφαλής. Κάνε ένα συμβατικό γάμο να είσαι ασφαλής".

Με αφορμή και αιτία, ωστόσο, την «οικονομική κρίση».. όλα αυτά είναι μια επίφαση.

Ξάφνου, οι Έλληνες ανακαλύπτουν ότι το δημόσιο δεν είναι η πιο ασφαλής θέση και έχουν να αντιμετωπίσουν στο κέρδος την ίδια μιζέρια που παρέχεται στην προσφορά.Ξάφνου, ανακαλύπτουν ότι οι καταθέσεις είναι εξίσου ασφαλείς, όσο το κρυμμένο κλειδί στη γλάστρα του βασιλικού.

Μεταξύ μας, αυτό ήταν αναμενόμενο. Το δημόσιο και οι τραπεζικές επενδύσεις ήταν μια οικονομική φούσκα που έσκασε.

Η νοοτροπία, ωστόσο, του «βολέψου, χωρίς να επενδύεις πολλά, για να είσαι ασφαλής» επικρατεί στους/τις περισσότερους/ες Έλληνες/ιδες και στις προσωπικές σχέσεις τους. Αυτό φαίνεται σε καθιερωμένες και στερεότυπες απόψεις που υποστηρίζουν τη νοοτροπία βολέματος και αλόγιστου συμφέροντος. Πχ:

Κάποιοι/ες λένε ότι : «δε χρειάζεται να ερωτευτείς για να ζήσεις με κάποιον/α.. Δες τους γονείς μας που έζησαν χρόνια μαζί, χωρίς να έχουν ερωτευτεί », αμελώντας τις αλλαγές και τις προκλήσεις που έφεραν οι νέες συνθήκες.

Κάποιοι/ες άλλοι/ες λένε ότι : «δεν χρειάζεται ο πόνος. Είναι λάθος να πιστεύεις ότι ο πόνος είναι αναπόφευκτος», αμελώντας ότι η χαρά είναι το αντίβαρο της λύπης .

Κάποιοι άλλοι/ες λένε: «Πρόλαβε το κακό. Θωρακίσου, γιατί θα έρθει πάλι η μπόρα την πόρτα σου», αμελώντας ότι κάποιοι/ες δεν ξέρουν τι γνωρίζουν τι σημαίνει θωράκιση.

Όλα καλά και λογικά! Όλα αλτρουιστικά και με διάθεση προστασίας.

Όμως… τι γίνεται όταν η ψυχή σου διψά για αληθινό συναίσθημα;

Τι γίνεται όταν τα παιχνίδια ασφάλειας σου φαίνονται ανεπαρκή;

Τι γίνεται όταν η ζωή σου δεν έχει επαρκές νόημα μέσα από παιχνίδια εγωισμού και αδήλωτης εξουσίας;

Σε αυτό το σημείο είναι που ο έρωτας που επιβάλλει ακόμη και να ποθείς το αντικείμενό σου από μακριά, μόνο και μόνο για να το αφήσεις ελεύθερο।

Σε αυτό το σημείο, είναι που η ανασφάλεια ταράζει τα νερά της λίμνης σου και ενώ κλυδωνίζεσαι νιώθεις μια δημιουργική γαλήνη.

Σε αυτό το σημείο, είναι που ο εγωισμός σου καταπατείται -οικειοθελώς και εν γνώσει σου- από τη βαριά μπότα του εγωισμού του/της άλλου/ης.

Και ακριβώς σε αυτό το σημείο… είναι που νιώθεις ελεύθερος.. να ερωτευτείς, να αγαπήσεις, να πονέσεις, να διαλυθείς, να σηκωθείς να δημιουργήσεις ξανά από την αρχή.

Πέρα από συμβιβασμούς, πέρα από «λογικές» αναλύσεις συμφέροντος, πέρα από «δίχτυα προστασίας» που απλά κάνουν την πτώση ανώδυνη। Κι εκεί॥ αρχίζεις να ζεις।Έστω και μόνος/η, γιατί:

«Δεν με πείθουνε οι φίλοι σου και οι συναναστροφές σου, Δε με πείθουν οι ιδέες και οι σχέσεις οι παλιές σου, Δε με πείθει πια το όχι και το εύκολο το ναι σου, Δε με πείθει η μιζέρια και οι μαύρες ενοχές σου, Δε με πείθουνε οι λέξεις που διαλέγεις να μιλήσεις, Δε με πείθει το σκοτάδι που διαλέγεις για να ζήσεις, Δε με πείθουν οι αποφάσεις για όλα αυτά που θες να σβήσεις, Δε με πείθουν οι βάσεις της ζωής που θες να χτίσεις»…

Και συνεχίζεις λιγότερο μόνος/η…