Οι θετικές συνέπειες της κρίσης.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, έλεγαν οι παλιότεροι! Παρατηρώντας διάφορα γεγονότα γύρω μου (και όχι μόνο), κατέληξα ότι η οικονομική κρίση έχει πλήθος ευεργετικών συνεπειών στη ζωή, υγεία και κοινωνικότητά μας. Ναι, ναι, φίλοι/ες μου! Το μνημόνιο δεν έχει στόχο την οικονομική ανασύνταξη της χώρας, αλλά την ψυχική ευημερία των Ελλήνων/ίδων πολιτών και τη βελτίωση των ανθρώπινων σχέσεων.

Επειδή, τώρα, ξέρω ότι κάποιοι/ες από εσάς θα σκέφτονται: «άλλη μία που κάηκε από τα ζόρια», θα σας παρουσιάσω τις ευεργετικότατες συνέπεις της κρίσης, στις διάφορες ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις:

Φλερτ: Ατάκες του στυλ «Δεν ντρέπονται λίγο, πού μας έφεραν», «Ντροπή τους όλους!» βοηθούν τη γνωριμία δύο πιθανών συντρόφων και αποτελούν το ερέθισμα για ελεύθερη και αβίαστη συζήτηση με τον/την ωραίο/α υπάλληλο σε κατάστημα, οδηγό ταξί, φαρμακοποιό, ευσυνείδητο/η δικηγόρο ή γιατρό, φοιτητή/τρια κ.ο.κ., διευκολύνοντας το φλερτ και την εξέλιξη νέων ερωτικών σχέσεων. Φύγαμε από την νεοελληνική ερωτική ατάκα «Come with me για να τη βρεις» (βλ. Γαρδέλης, δεκαετία ’80) και περάσαμε στην «Come with me στην πορεία».

Έρωτας: Οι παραδοσιακοί έμφυλοι ρόλοι στη σχέση κλονίστηκαν, διευκολύνοντας ισότιμες ερωτικές σχέσεις! Ξεχάστε τα παλιά ανδρικά κεράσματα και γυναικεία λούσα, ως έκφραση ερωτικών συναισθημάτων! Τώρα, γιοκ λεφτά για τραπεζώματα, γιοκ λεφτά για καλλυντικά, γιοκ λεφτά για γάμους και βαφτίσια. (Εδώ βέβαια προκύπτει ένα μικρό προβληματάκι: κλονίστηκαν οι παλιοί ρόλοι, δεν προέκυψαν νέοι. Πλέον, γιοκ λεφτά για σχέσεις. Αλλά, αυτό, θα το λύσουν τα νέα οικονομικά μέτρα, είμαι σίγουρη!)

Γάμος: Πλέον, σεξουαλικά προβλήματα του γάμου έχουν, αυτομάτως, επιλυθεί. Πολλές εντάσεις προκαλούνταν παλιά, όταν το ταίρι δεν έδειχνε φλογερή προθυμία για περιπτύξεις. Δικαιολογίες, όπως «Είμαι κουρασμένος/η» και «Έχω πονοκέφαλο» δεν έπειθαν και ο καβγάς ξεσπούσε. Τώρα, φτάνει ένα «Σκέφτομαι το δάνειο» για να ξενερώσετε αγκαλιά και να αναλογιστείτε το ανασφαλές, χωρίς σύνταξη, κοινό σας μέλλον στους δρόμους… Η απιστία, επίσης, μεταξύ των συντρόφων είναι παλιομοδίτικη και ανέφικτη, πλέον, συμπεριφορά. Λεφτά για συναντήσεις σε ξενοδοχεία, διήμερα σε θέρετρα και λουλουδικά δεν υπάρχουν. Meetings που διαρκούσαν μέχρι τις 6 το πρωί δεν υπάρχουν. Λεφτά για υδραυλικούς, μπογιατζήδες κλπ, δεν υπάρχουν. Λεφτά, επίσης, για τρίτα και τέταρτα κινητά τηλέφωνα δεν υπάρχουν. Λεφτά για ιδιωτικούς ντετέκτιβ δεν υπάρχουν. Ούτε καν λεφτά για το/τη «μασέρ» της γειτονιάς δεν υπάρχουν. Τέρμα, φίλοι/ες, οι ζήλιες, οι παράνοιες και οι καβγάδες. Τώρα, όλοι/ες επιστρέφουμε στην εστία μας (και καθόμαστε εκεί!).

Παιδιά: για όσους/ες από εσάς είχατε αποκτήσει παιδιά προ κρίσης-γιατί το να κάνεις παιδί σήμερα δεν παίζει- η σωστή ανατροφή των παιδιών σας είναι απολύτως εφικτή: Παλιά, οι γονείς είχαν διλλήματα για το τι πρέπει να προσφέρουν στα παιδιά τους ή όχι. Πήγαινες, πχ. στα Μπάμπο και σου έλεγε ο/η μικρός/ή: «Μπαμπά, Μαμά, θέλω να μου πάρεις το αυτοκινητάκι και το σπιτάκι του Τζον Μπόι και της Κάρκι, που το έχει και η Χριστίνα!». Άντε εσύ τώρα να εξηγήσεις ότι αυτά είναι άχρηστα και υπερβολικά, ότι η οικονομία είναι σημαντική, ότι ο μπαμπάς της Χριστίνας είναι διαχειριστής Δημοσίων έργων και μπορεί να τα πάρει. Τώρα, ούτε καν η Χριστίνα έχει τέτοιου είδους παιχνίδια.

Φιλία: Μη μου πείτε ότι δεν ήταν πρόβλημα το κλασσικό «Άσε φίλε, σήμερα κερνάω εγώ» και οι ανόητες αντιπαλότητες, όπου δύο πενηντάρια κουνιόντουσαν μπροστά στο σερβιτόρο, ο οποίος έβγαζε σπιθούρια από τη τσαντίλα. Τώρα, έρχεται ο λογαριασμός και μετά από σιγή 3 λεπτών, όπου κανείς δεν κουνιέται και δε μιλά, ο/η δύσμοιρος/η που θα ψελλίσει: «Μήπως να κεράσω εγώ;» δε θα πάρει καμία απάντηση! Αντίθετα, ο ένας της παρέας πάει στην τουαλέτα, ο άλλος κοιτά το κουμπί από το πουκάμισο που πάει να σπάσει και ο τρίτος σφυρά στο τεκνό που περνά. Ο μόνος που δεν ευεργετήθηκε είναι ο άμοιρος σερβιτόρος που, και πάλι, θα περιμένει για να πληρωθεί και δεν έχει λεφτά για Clearasil.

Γονείς τρίτης ηλικίας και αδέρφια: Στην ηλικία των 40, όλοι/ες τσακωνόντουσαν για κληρονομικά και ποιος/α θα αναλάβει τους έρμους γονείς, τώρα που γεράσανε! Χάρη στο μνημόνιο, πλέον, αυτά έχουν αλλάξει: αν οι γονείς έχουν μια οικονομική ασφάλεια, φιλοξενούν τους/τις άνεργους/ες, χωρισμένους/ες γιους και κόρες στο πατρικό και αναλαμβάνουν τα παλιά τους καθήκοντα. Αν δεν έχουν οικονομική ασφάλεια, χάρη στις νέες συντάξεις, δεν προλαβαίνουν να γεράσουν τόσο, ώστε να έχουν ανάγκη βοήθειας! Οι κληρονομιές, και στις δύο περιπτώσεις, είναι μετρημένα κουκιά, οπότε δεν υπάρχει λόγος ίντριγκας.

Ευρύτερη κοινωνία: Η γειτονιά έχει, επίσης, αναδημιουργηθεί με στενότερους δεσμούς μεταξύ των κατοίκων, ακόμη και των αστικών κέντρων. Παλιά, δε γνώριζε ο ένας τον άλλον, ούτε τι κάνει στο σπίτι του. Τώρα, πας να ψωνίσεις στο φούρνο, στο μανάβη κοκ και σου λέει ο καταστηματάρχης: «Τι θα γίνεις με εσάς πια, κύριε Παπαδόπουλε; Θα πληρώσετε, επιτέλους, τα του προηγούμενου μήνα; Εσείς, ο κύριος Άφραγκος και η κυρία Νεοφτωχίδου με έχετε καταστρέψει. 10 ψωμιά, δύο κουλούρια και πέντε παξιμάδια πήρατε έκαστος και δεν με πληρώσατε. Ναι ‘ναι καλά η κυρία Παπατρεχοπούλου που με πλήρωσε, κι ας πήρε μόνο τρία παξιμάδια…». Ο/η, δε, γείτονας που ψήνει αρνάκι με πατάτες την Κυριακή, είναι αναγνωρίσιμο, αξιοσέβαστο και ζηλευτό μέλος τούτης της κοινωνίας.

Κοινωνική αλληλεγγύη: Ξεχάστε την αποξένωση και αλλοτρίωση της σύγχρονης ζωής! Τώρα, περπατάς στο δρόμο και είναι σα να συμμετέχεις σε οικογενειακό συμβούλιο που στόχο έχει να λύσει προβλήματα. Ατάκες του στυλ: «Δεν βγαίνω πού να χτυπιέμαι, αυτό το μήνα», «Σκ…ά είναι όλοι τους» και «Φάγανε, φάγανε και τώρα εμείς πληρώνουμε τη νύφη» συμβάλλουν στο μοίρασμα κοινών εμπειριών, τη διευκόλυνση της αυτό-έκθεσης και την αίσθηση του ανήκειν σε μια ευρύτερη ομάδα.

Δε θέλω, φίλοι/ες, να σας κουράσω, άλλο. Ένα μόνο θα σας πω: Εμείς δεν γκρινιάζαμε για την αλλοτρίωση των σχέσεων, για την αποξένωση, για τη μοναξιά; Οι κυβερνήσεις τούτης της χώρας άκουσαν τα παράπονα και μερίμνησαν για την ευημερία μας! Ε! Μην είμαστε και αχάριστοι/ες! Τι στην ευχή θέλουμε πια;;;;;;;;

Ιστορίες Ανεργίας και Σκέψεις.

Τριγυρνώντας στο διαδίκτυο, βρήκα ένα πολύ ωραίο άρθρο που λέγεται "Ανεργία: Ιστορίες από την blogόσφαιρα" στο No Budget Blog. Οι ιστορίες ανέργων bloggers που παλεύουν να γεμίσουν κάπως τον χρόνο και τη ζωή τους, πέρα από τις αγωνίες και τα οικονομικά προβλήματα, πραγματικά, με συγκίνησαν . Σας προτείνω να διαβάσετε τις πανέμορφες, αληθινές και μελαγχολικές ιστορίες τους!

Ειδικότερα, το blog του Ανθρώπου του Μετρό αποτελεί το ημερολόγιο ενός πολύ ταλαντούχου, κατά τη γνώμη μου, ανέργου, μάλλον, δημοσιογράφου. Στην ιστορία του "Πέντε Στάδια Θλίψης" περιγράφει για ποιους λόγους ο Αύγουστος είναι δύσκολος μήνας για ανέργους/ες. (Θα ήθελα να συμπληρώσω : υπάρχει χειρότερος μήνας για ανέργους/ες από το Σεπτέμβρη? Που όλοι/ες ανασυγκροτούνται, ξεκινούν την νέα εργασιακή χρονιά, καλύπτουν με το μισθό του Σεπτεμβρίου τα έξοδα που έκαναν τον Αύγουστο, ενώ ο/η άνεργος/η αντιμετωπίζει ένα κλειστοφοβικό επερχόμενο χειμώνα, ένα άδειο πρόγραμμα και συνειδητοποιεί ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει;).

Εντύπωση μου έκανε ότι όλες οι ιστορίες είναι καλογραμμένες, συντακτικά και ορθογραφικά σωστές, με πλούσιο λεξιλόγιο και γλαφυρότητα: η ανεργία, όπως φαίνεται, έχει υψηλά κριτήρια και κάνει παρέα με πολλούς/ές επιστήμονες/ισσες. Η παρατήρηση αυτή προκάλεσε κάποιες σκόρπιες σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.

Η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και απραγία ανθρώπων με υψηλό μορφωτικό επίπεδο θα έπρεπε να ανησυχήσει ιδιαίτερα την ελληνική κοινωνία: το να μένουν άνεργα ή να μεταναστεύουν τα "γερά κεφάλια" της χώρας είναι μια τρομακτική προοπτική για το μέλλον. Οι επιστήμονες/ισσες είναι αυτοί/ές που γεννούν ιδέες που μετουσιώνονται σε έργα, στα οποία δουλεύουν άνθρωποι με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο. Αν δε γεννιούνται ιδέες, δεν υπάρχουν έργα και, συνεπώς, δεν υπάρχουν δουλειές για κανέναν/μία! Ειδικότερα, η κατάληψη υψηλών επαγγελματικών θέσεων από "γκόλντεν μπόιζ, που στην πραγματικότητα δεν είναι μπόιζ γιατί είναι γερομπαμπαλήδες, ενώ πριν μερικά χρόνια ήταν απλά κακοί ελαιοχρωματιστές και υδραυλικοί, εξαιρετικοί όμως πληροφοριοδότες" (silentcrossing) και η ανεργία νέων ελπιδοφόρων επιστημόνων συμβάλλουν στη στειρότητα της πνευματικής και τεχνοκρατικής κοινότητας.

Στα άτομα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο (και όχι μόνο σε αυτούς/ές), επίσης, έχω παρατηρήσει ένα νέο συχνό φαινόμενο : τη νέα τάξη ανέργων με όνομα "Άνεργοι Ελεύθεροι Επαγγελματίες". Έχω βαρεθεί να ακούω ιστορίες ελευθέρων επαγγελματιών, εκ των οποίων πολλοί/ές επιστήμονες/ισσες, που έχουν ανοικτό ΤΕΒΕ να τρέχει κάθε δίμηνο, οι ίδιοι/ες τρέχουν πανικόβλητοι/ες από το πρωί ως το βράδυ και γυρνάνε σπίτι αποκαρδιωμένοι/ες και άφραγκοι/ες. Κι αυτοί/ές είναι οι τυχεροί/ες της υπόθεσης: υπάρχουν άλλοι/ες που μόνο το ΤΕΒΕ τρέχει...Ωστόσο, η Πολιτεία θεωρεί αυτό τον άπραγο και χρεωμένο πληθυσμό "εργαζόμενο"....και η ανεργία, συνεχώς αυξάνεται ή κρύβεται πίσω από μη αμειβόμενες εργασίες, ανοιχτά ασφαλιστικά ταμεία που δηλώνουν μια ανύπαρκτη επαγγελματική ταυτότητα και επαγγελματικούς συμβιβασμούς που δημιουργούν την αίσθηση του εξευτελισμού για πολλούς/ές εργαζόμενους/ες με μεγάλη προϋπηρεσία και εξειδίκευση.

Αντίδοτο στην ανεργία, από ό,τι φαίνεται, το διαδίκτυο και τα blogs για πολλούς/ές επιστήμονες/ισσες ή ανθρώπους με υψηλό μορφωτικό (όχι ακαδημαϊκό) επίπεδο. Γερά μυαλά της χώρας διοχετεύουν τις ιδέες τους στο επικοινωνιακό κανάλι του διαδικτύου, μη έχοντας άλλη διέξοδο! Άνθρωποι με καθάρια σκέψη, δημιουργική φαντασία και πρωτότυπες ιδέες βουλιάζουν (ή πνίγονται) σε ένα καναπέ, προσπαθώντας να γεμίσουν το χρόνο τους και να επικοινωνήσουν τις δυσκολίες τους σε άλλους/ες με ίδιες ιστορίες και προβλήματα.

Επομένως, τη στιγμή που η χώρα έχει ανάγκη τέτοιους ανθρώπους, πιο πολύ από ποτέ, δεν τους/τις αξιοποιεί! Αντίθετα, έχει δημιουργηθεί ένας υπαρξιακός βάλτος για πολλούς/ές επιστήμονες/ισσες που εκφράζουν απίστευτα έξυπνες ιδέες, μέσω διαδικτύου, σε ένα χαοτικά μεγάλο, ασαφές και πολιτικά αδύναμο ακροατήριο.

Η συνδρομή του/της Έλληνα/ίδας πολίτη στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης περιορίστηκε σε οικονομικά αφόρητα μέτρα, τραπεζικούς λογαριασμούς για εθελοντική προσφορά, περικοπή μισθών δημοσίων υπαλλήλων. Κανείς/μία δε σκέφτηκε να προτείνει την πνευματική-επιστημονική εθελοντική συνδρομή των δυνατών και πρωτοπόρων επιστημονικών και ακαδημαϊκών μυαλών που, στη δύσκολη αυτή περίοδο, παραμένουν άπραγα και με λαχτάρα να προσφέρουν.

Εξοργιστικό; Σίγουρα!

Θλιβερό; Αναμφισβήτητα!

Ηττοπαθές; Ίσως!

Τυχαίο; Δε νομίζω......

Παιχνιδιάρικες διαθέσεις.

Τελευταία, ένα πολύ ωραίο παιχνίδι κυκλοφορεί στη blogόσφαιρα. Η apinkdreamer (http://apinkdreamer.blogspot.com/) με κάλεσε να παίξω και -ενώ, συνήθως δε συμμετέχω σε απονομές βραβείων και παιχνίδια- αυτό έχει να κάνει με αγάπη. Οπότε, το θέμα αλλάζει.

Σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού πρέπει: 1. Να αναφέρεις ποιός σε προσκάλεσε. 2. Να καταγράψεις 10 πράγματα που αγαπάς. 3. Να προσκαλέσεις κι εσύ με τη σειρά σου 10 ακόμη φίλους!

Λοιπόν! Τα 10 πράγματα που αγαπώ είναι:

1. Την οικογένεια (και όσους/ες θεωρώ εγώ οικογένεια) και κυρίως τα ανιψάκι μου που, κάθε φορά που το βλέπω, μου θυμίζει πόσο χαριτωμένη και ανιδιοτελής μπορεί να είναι η ζωή!
2. Τη γνησιότητα της φιλίας, σπάνια μεν, αλλά, όταν τη γνωρίσεις δεν την αλλάζεις με τίποτα!
3. Το έντονο του έρωτα! Πω πω! Πώς αλλάζουν όλα, όταν ερωτεύεσαι: ο τρόπος που βλέπεις τα ίδια πράγματα, ο τρόπος που γεύεσαι το φαγητό σου, ο τρόπος που επικοινωνείς με τους ανθρώπους. Τι όμορφη ένταση!
4. Το απρόβλεπτο της ζωής, με ευχάριστες εκπλήξεις. Αν και αυτές τις μέρες, αγχώνομαι με κάποιες απρόβλεπτες εξελίξεις, δεν παύω να γοητεύομαι από την προοπτική του να έρθω αντιμέτωπη με νέες καταστάσεις!
5. Κατά συνέπεια, την ελευθερία και την "αντι-βολεψίκιστικη" νοοτροπία. Πείτε με χαζή, πείτε με εκτός πραγματικότητας, συνεχίζω να λατρεύω τη δυνατότητα να δέχομαι προκλήσεις, όσο δύσκολες κι αν είναι!
6. Τις γλυκές αναμνήσεις που μου δίνουν κουράγιο και γνήσιες σχέσεις με τους ανθρώπους που τις βίωσα και τις μοιράζομαι!
7. Την ηρεμία μιας μέρας σε ήσυχη φύση! Οι μυρωδιές, οι ήχοι και η γαλήνη της φύσης με γεμίζουν πιο πολύ από όλα τα ατού της πόλης μαζί!
8. Το βλέμμα κάποιων ανθρώπων! Όταν, ειδικά, συνδυάζεται με ένα παρόμοιας ομορφιάς χαμόγελο, λατρεύω να κοιτώ και να χάνομαι!
9. Τη φαντασία! Τη φαντασία που πλάθει ιστορίες, τη φαντασία που φτιάχνει έργα τέχνης, τη φαντασία που δίνει δύναμη στην αντιμετώπιση της ρουτίνας, τη φαντασία που γεννά στόχους!
10. Τέλος, το φαγητό! Το φαγητό σα δημιουργία, το φαγητό σαν επικοινωνία, το φαγητό σαν ηδονή.

Τώρα σειρά μου να καλέσω ανθρώπους να παίξουν!

Καλώ:

1. Εύηηηηη!!! Για να ακούσω τι αγαπάς!!
2. Ανθούλαααα!!! Επίσης, θέλω να ακούσω!
3. Βερόνικα!!!! Αγαπάνε τα ίδια στην Ισπανία οι άνθρωποι?
4. Λένα!!!!!! Πες μας τι αγαπάς, πέρα απο τα κοχύλια!
5. Ονειρέματα!!! Ακόμη δεν ήρθες, σε βάλαμε σε δουλειά!
6. Ντρουσίλα!!! Άντε, να σε γνωρίσουμε καλύτερα!
7. Βασίλη!! Τι άλλο αγαπάς, πέρα από το γλυκύτατο μέλι?
8. Πάνο!! Αν και δύσκολα θα βρεις χρόνο να ασχοληθείς, εμείς ποτέ δε σε ξεχνάμε!
9. Μπέτυ!!!! Το είπα και στο δέκατο πράγμα που αγαπώ: πέρα από το φαγητό, αγαπώ και τους δημιουργούς του! Με την ίδια λογική,
10. Κική! Με τις ωραίες συνταγές σου!!!! Τι άλλο αγαπάς?

Δεν κάλεσα τους αγαπημένους μου Ευρύνοο και Σαββίνα γιατί έχουν, ήδη, παίξει!!

Διαδίκτυο και ανωνυμία! Λίγη προσοχή δε βλάπτει...

Με μια μικρή βόλτα στη blogογειτονιά, που έλεγε και ο φίλος μας ο Πάνος, σκέφτηκα ότι καλό είναι να σας μεταφέρω κάποια πράγματα που διάβασα για την ανωνυμία στο διαδίκτυο, γιατί φαίνεται ότι τα έχουμε λίγο μπερδεμένα και μπορεί να εκτεθούμε -ή να εκθέσουμε άλλους/ες- σε κινδύνους.

Όταν το διαδίκτυο άρχισε να εξαπλώνεται, ήταν τελείως ανώνυμο και βασιζόταν αποκλειστικά σε κείμενα. Ο/η καθένας/μια μπορούσε να "παίξει" όποια ταυτότητα ήθελε...

Με την εξέλιξη, όμως, του διαδικτύου και την τεράστια ποικιλία πληροφοριών που εκτίθενται, έχει πάψει, προ πολλού, να είναι ανώνυμο. Ειδικότερα, η ανάρτηση φωτογραφίας έχει αλλάξει το διαδίκτυο, από χώρο ασωμάτων υποκειμένων (κάτι σα φαντάσματα) σε ενσώματα υποκείμενα. Κάπου εκεί ξεκίνησε και η ιστορία του διαδικτυακού φλερτ και σεξ.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, όμως, ότι οι περισσότεροι/ες χρήστες/τριες του διαδικτύου συνεχίζουν να αισθάνονται ανώυνυμοι/ες, ενώ δεν είναι. Έτσι, κάποιοι/ες υπερεκθέτουν τον εαυτό τους, περιγράφοντας πολύ προσωπικά δεδομένα, ανεβάζοντας φωτογραφίες κ.ο.κ. Σε αυτό, δεν υπάρχει κάποιο κακόβουλο κίνητρο γιατί, στο κάτω-κάτω, εκθέτουν και θέτουν σε κίνδυνο μόνο τον εαυτό τους.

Το κακό ξεκινά όταν το προσωπικό υλικό που ανεβάζουν κάποιοι/ες χρήστες/τριες χρησιμοποιείται από άλλους/ες χρήστες/τριες, για οποιοδήποτε κίνητρο: θέλετε για δημιουργία εντύπωσεων (είμαι δημοφιλής και ξέρω κόσμο), θέλετε για έκφραση ερωτικών ή αρνητικών συναισθημάτων, θέλετε για ...απλό γέμισμα του ιστολογίου... Η ανάρτηση τέτοιου υλικού, θέλω να πιστεύω πως, δε γίνεται, βάσει κακόβουλων κινήτρων αλλά, εντέλει, καταφέρνει να προκαλέι κακό. Κάποιοι/ες πληγώνονται, κάποιοι/ες θίγονται, κάποιοι/ες εγκαταλείπουν την blogοσφαιρα. Θα ήταν καλό, επομένως, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, βάσει ερευνών και του κώδικα CFR, που είναι υπεύθυνος για τέτοιου είδους θέματα:

1. Ό,τι ανεβάζεις στο διαδίκτυο, εφόσον αποφασίζεις να το ανεβάσεις σε ένα τόσο δημόσιο χώρο, είναι διαθέσιμο προς χρήση και δεν προφυλάσσεται από νόμους προσωπικών δεδομένων ( με απλά λόγια, αν ανεβάσεις κάτι και το χρησιμοποιήσει κάποιος/α άλλος/η, είσαι μόνος/η και απροφύλακτος/η).
2. Ωστόσο, όποιος/α χρησιμοποιεί, ανεβάζει ή επεξεργάζεται υλικό από το διαδίκτυο υποχρεούται να τηρήσει την ανωνυμία του ανθρώπου και των προσωπικών του στοιχείων, ειδικά αν αυτό γίνεται χωρίς την ενήμερη συγκατάβασή του ( με απλά λόγια, δεν παίρνεις τις φωτογραφίες του/της άλλου/ης πχ. και τις ανεβάζεις προς θέαση από όλο τον παγκόσμιο ιστό...).
3. Δεν είμαστε ανώνυμοι/ες στο διαδίκτυο!!! Επιτέλους, ας το καταλάβουμε όλοι/ες αυτό. Μπορεί να επιθυμούμε να απελευθερωθούμε από κάποια στεγανά της "πραγματικής" ζωής αλλά δεν είμαστε εντελώς ελεύθεροι/ες στο διαδίκτυο από αυτά (κοινώς, όσο και να σου αρέσει ή να σε γοητεύει κάποιος/α.. πάρε και λίγο χρόνο πριν ξανοιχτείς!!).
4. Οι ίδιοι κανόνες που ορίζουν την κοινωνική -και ερωτική- αλληλεπίδραση στην πραγματική ζωή, ισχύουν-ή θα πρέπει να ισχύουν- και στο διαδίκτυο (απλά γλυτώνεις το κέρασμα... όλα τα άλλα είναι ακριβώς τα ίδια-δυστυχώς ή ευτυχώς...).
5. Η γρήγορη οικειότητα που αναπτύσσεται, λόγω της φυσικής απόστασης, δε σημαίνει ότι ο/η άλλος/η είναι φίλος/η και τον/την εμπιστεύεσαι, άνευ όρων. (Δες τον/την από κοντά, ξαναδές τον/την και βλέπεις....μπορεί να γίνει ο/η καλύτερος/η σου φίλος/η, μπορεί όμως και να μην...στην καλύτερη των περιπτώσεων...)
6. Αν αποφασίσεις να συναντήσεις κάποιον/α που συνάντησες στο διαδίκτυο, έξω από αυτό, μη βιαστείς να το κάνεις και όταν το κάνεις, κάποιος/α φίλος να γνωρίζει που θα είσαι. (Κι ένα τηλεφωνηματάκι από τον/την κολλητό/ή δεν βλάπτει. Μην κινείσαι μυστικά, λόγω ντροπής, απιστίας προς το/τη σταθερό/ή σύντροφο, αφέλειας. Στο λέω, την έκατσες!).

θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δε θέλω να δαιμονοποιήσω το διαδίκτυο. Αντίθετα, το θεωρώ ένα συναρπαστικό χώρο αλληλεπίδρασης και μια απεριόριστη ευκαιρία να γνωρίσεις αξιόλογους ανθρώπους. Αλλά, λίγη προσοχή, φίλοι/ες, δε βλάπτει. Όχι τίποτε άλλο... να μη χαλάμε και τις καρδιές μας!!!

Για όσους/ες επιθυμούν να μελετήσουν λίγο το θέμα, προτείνω:

>Kennedy, H. (2006). Beyond Anonymity, or Future Directions for Internet Identity Research και Kaye J. (2005). When Identity Play Became Hooking Up: Cybersex, Online Dating and the Political Logic of Infection.

http://www.inter-disciplinary.net/publishing/id-press/ebooks/interactive-convergence-critical-issues-in-multimedia

Ειδικά, το δεύτερο, το βρήκα, πραγματικά, πολύ ριζοσπαστικό!!