Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

η αξιοπρέπεια και τα όρια

είμαι εξοργισμένη και κουρασμένη .
είμαι ξανα - απογοητευμένη και οργισμένη.
θέλω να σας αφηγηθώ όσα έζησα σήμερα, γιατί απλά θέλω να τα πω ...
βρέθηκα στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, σε μέρα εφημερίας, συνοδεύοντας κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο.
Μεγάλο λάθος να αρρωστήσεις, όπως διαπιστώνω, και ακόμα μεγαλύτερο να βρεθείς σε δημόσιο νοσοκομείο.
Ατέλειωτες ώρες αναμονής, να περιμένεις χωρίς να ξέρεις ακριβώς τι περιμένεις, ποιόν περιμένεις, για πόσο θα περιμένεις .
το νοσηλευτικό προσωπικό λίγο . ελάχιστο. κάνει ίσως ό,τι μπορεί ο καθένας τους αλλά είναι λίγοι. το Νοσοκομείο εξυπηρετούσε όλη τη Βόρεια Ελλάδα . Είναι το μόνο λέει με τα μηχανήματα που τα υπόλοιπα νοσοκομεία δεν έχουν. Μέχρι και από τη Λήμνο έφεραν ασθενή.
Εξωτερικά Ιατρεία :
όλοι περιμένουν. τα νούμερα με τη σειρά προτεραιότητας έχουν κολλήσει . Αλλοδαποί μιλούν σε γλώσσες διάφορες. Η νοσοκόμα προσπαθεί να συνενοηθεί.
-Που μένεις ; ρωτάει έναν παππού.
- Δε μένω . Απαντάει . Ένα πικρό χαμόγελο μου βγαίνει καθώς βρίσκω σοφή την απάντησή του .
Μονάδα Βραχείας Νοσηλείας.
Όλοι περιμένουν και εδώ. Αφού περίμεναν και σε τόσες άλλες ουρές πριν. Η διαφορά ; τώρα έχουν και ορό . Ε, είναι ένα βήμα . Περιμένουν και περιμένουν. Περνούν οι ώρες. Αλλάζουν οι βάρδιες των γιατρών, των νοσοκόμων . Αυτοί εκεί. Περιμένουν.
Έρχεται η νέα βάρδια. Ξαναπερνάει η άρτι - αφιχθείσα νοσοκόμα και ξαναρωτάει.
Εσείς τι έχετε ; Τι εξετάσεις κάνατε;
Ρωτάς ... θα αργήσει ο γιατρός ; α θα περιμένετε . Δε βλέπετε τι γίνεται;
Ο παππούς τι έχει; Που είναι οι εξετάσεις του; Μα εσείς τις έχετε , λέει η γιαγιά που συνοδεύει τον παππού. Α εμείς τις έχουμε. Ε καλά . Θα περιμένετε και σεις .
Έχω μάθει το ιατρικό ιστορικό των 10 ανθρώπων που περιμένουν μαζί μας και αρχίζω να τους συμπονώ και αυτούς. Άλλοι φέυγουν, άλλοι έρχονται , άλλοι απλώς περιμένουν.
και φυσικά η ατάκα της ημέρας : Δεν ξέρω, θα σας πει ο γιατρός. Κάποιοι εκνευρίζονται απ' έξω και αρχίζουν να μαλώνουν μεταξύ τους.
Επείγοντα περιστατικά έρχονται διαρκώς . Περιμένουμε . Αρχίζω να αρρωσταίνω και γω.
Ο πόνος των ανθρώπων στα κρεβάτια και η αξιοπρέπειά τους στο πάτωμα . Η αποθέωση της ξεφτίλας είναι οι τουαλέτες , οι οποίες είναι τρισάθλιες καθώς η καθαρίστρια είναι εξαφανισμένη τόσες ώρες. Δεν πίνω νερό, αν και έχει στεγνώσει το λαρύγγι μου γιατί σκέφτομαι ότι αν πιω, θα χρειαστεί να πάω στην τουαλέτα. με πλησιάζει μια νοσοσκόμα ευγενικά ( παρά την κούρασή της ) .
έχω αρχίσει να παραμιλάω γαι το μπάχαλο ... '
ίσως να πάρετε εσείς το καρότσι με την ασθενή και να πάτε στο θάλαμο , γιατί θα αργήσουμε πολύ να βρούμε κάποιον να σας μεταφέρει.'
έχουν περάσει ήδη 7 ώρες και είμαι στα όρια της αντοχής μου.
τα όρια του ανθρώπινου πόνου και της χαμένης αξιοπρέπειας.
ευχαριστώ που μ' ακούσατε.
Καληνύχτα σας και να εύχεστε να μας έχει ο Θεός γερούς (-πάντα ν' ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε ...όπως λέει και το τραγούδι , και ευτυχώς που δεν χάνω το χιούμορ μου) .

11 σχόλια:

Ευρύνοος είπε...

Περαστικά και αχρείαστα..

με πήγες λίγα χρόνια πίσω με αναμονές σε νοσοκομεία αλλά όχι για μία φορά μόνο..
δυστυχώς αν πάθει κάτι κανείς, είναι πολύ άσχημα τα πράγματα..

ώρες να σφαδάζω στους πόνους..
μετά απο 9 ώρες, (πήγα βράδυ, έφυγα πρωί και εννοείται απο αναμονή σε αναμονή, όχι σε δωμάτιο) διέγνωσαν πέτρα στην χολή και γι αυτό οι πόνοι..

μη χειρότερα e-vi..
και καλύτερα δέν μπορούσες να το θέσεις..
η αξιοπρέπεια στο πάτωμα και ο πόνος, μόνος "φίλος"..

να είσαι καλά :)

VAD είπε...

Νομίζω πως τάχω ξαναζήσει αυτά που περιγράφεις,νέο παιδί τότε,στο ΑΧΕΠΑ, πριν σαράντα χρόνια,τίποτα δεν άλλαξε,ε;:((

ELENI είπε...

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ....ΤΑ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ .........

ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ είπε...

Θα χρειαστεί ένας τόμος για να γράψω ανάλογες ιστορίες, για άλλους όμως.
Εγώ πήγα στο ΑΧΕΠΑ με κομμένο δάκτυλο που ήθελε μόσχευμα. Περιέργως δεν είχε κόσμο και οι πέντε χοντρές νοσηλεύτριες κάθονταν και ξύνανε τα....νύχια τους.
Γιατρός πουθενά!
Σε πόση ώρα θα έρθει;
Περιμένετε.
Αϊ σιχτίρ!
Τηλ. σε παλιόφιλο-συμφοιτητή, ραντεβού σε 2 ώρες σε άλλο Νοσοκομείο, έτοιμα όλα, απίκο και ο πλαστικός, και έτοιμος ο "δοντούχος".
Στην Ελλάδα, για να επιβιώσεις, πρέπει να έχεις φίλους σε κάθε ειδικότητα.
Τώρα όλοι οι συμφοιτητές μου είναι ή καθηγητές ή διευθυντές κλινικών.
Προνομιούχος, δεν λέω, αλλά η κατάσταση χειροτερεύει για όλους.

Un par de neuronas... είπε...

Μιλάς για Ελλάδα η για Ισπανία;
Σε διαβάσα και θυμάμαι την τελευταία φορά που πήγα με τη μητέρα μου. Περάσαμε οκτώ ώρες στν αίθουσα αναμονής, αυτή με αιμορραγία και εγώ έχασα την υπομονή. Φτάσαμε σε 8 η ώρα το πρωί, στις 4 μ.μ., χωρίς φαγητό, νερό ή να κατουρήσω. Στην αρχή, αρνήθηκαν να μας δώσουν μάσκες, διότι, κάτα τις νοσηλευτές, ήταν άχρηστες. Επιτέλους, ήρθε μια πολύ νέα κοπέλα γιατρήνα της Λατινικής Αμερικής και μας πήρε σε ένα δωμάτιο, αυτή τρόμαξε όταν μας είδε. Μαρόκινοι και Ρουμάνοι γεμάτοι ακαθαρσίες, με την βήχα τους και κατανάλωση ψωμιού και οτιδήποτε στην αίθουσα, μια κουβέρτα στο πάτωμα και τα βρώμικα πέντε παιδιά πάνω ... Ντροπή!

Και τους φόρους μας, που πήγανε;
Πλάκα κάνω, ξέρω που πήγανε!!

Φιλάκια πολλά.

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Οπου ΑΧΕΠΑ βάλτε όποιο νοσοκομείο Θέλετε.
Μη σου τύχει το Κρατικό της Νίκαιας, πάει τελείωσες!
Είμαι και μάνα γιατρού Θέ μου σχώραμε!

Savvina είπε...

Περαστικά evi μου στο συγγενικό σου πρόσωπο.
Τι μου θύμισες τώρα!!!!!
Ήμουν σχεδόν 19 ετών όταν πήγα στο Λαϊκό Αθηνών την μητέρα μου με ουρολοίμωξη και 39+ πυρετό και πέτρα στα νεφρά.
Άστα να πάνε τα πράγματα.
Και επειδή ήταν κοντά μας δεν καλέσαμε ασθενοφόρο.
Πήγαμε εκεί πήραμε το χαρτάκι με το τυχερό νουμεράκι και περιμέναμε την σειρά μας.
Όμως τα επείγοντα περιστατικά ερχόντουσαν συχνά και εκεί που έλεγα στην μάνα μου κάνε υπομονή σε λίγο θα μπούμε, έμπαινε το επόμενο επείγον και η κάθε ελπίδα έσβηνε.
Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες ώρες ήταν η καημένη σε μια καρέκλα και μια να ιδρώνει μια να κρυώνει και να πονάει, αλλά ήταν πολλές.
Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι φώναζα (συγκεκριμένα ούρλιαζα) στους γιατρούς για να την προσέξουν, ένα παιδί 19 χρονών μόνο του πανικόβλητο και ανήμπορο να βοηθήσει την μάνα του.
Μια εμπειρία που δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.
Από είναι το κράτος μας, αυτή είναι η υγεία μου.
Τα συγχαρητήριά μου σε όσους πιστεύουν ότι με την ψήφο τους θα αλλάξει το σύστημα.
Να είσαι καλά και να προσέχεις.
Πολλά φιλιά.

Phivos Nicolaides είπε...

Περαστικά να είναι όλα!

evi είπε...

Το ήξερα ότι θα έβρισκα κατανόηση εδώ . Βλέπω ότι όλοι σας έχετε παρόμοιες εμπειρίες. Πάντως η άισθηση που μου άφησε αυτή η τελευταία επίσκεψη στο νοσοκομείο, είναι οτι τα πράγματα έχουν χειροτερέψει ανησυχητικά. και μη χειρότερα δηλαδη.

ααα και να συμπληρώσω - στη μονάδα νοσηλείας , γιατί η περιπέτεια συνεχίζεται, η ευγενέστετατη κυρία στο διπλανό κρεβάτι, μου είπε με παράπονο ότι έχουν να της αλλάξουν τα σεντόνια 10 μέρες (δηλαδή δε τα αλλαξαν καθόλου ) . Δεν τους περισσεύουν λέει .

Καλή σας μέρα και ευχαριστώ για τις ευχές σας.

Dreameraki είπε...

Και ποιος δεν έχει βρεθεί στη θέση σους..;;Και ποιος δεν ξαναβρεθεί!Αναποφευκτό κακό!Να 'μαστε γεροί να γελάμε με τα χάλια μας,λέω εγώ!Τα φιλιά μου και περαστικά!

Ανώνυμος είπε...

δυστυχως τα νοσοκομεια κατακλυζονται απο αλοδαπους και για μας τους ελληνες μας μενει μονο να πληρωνουμε κλινικες για μια καλυτερη τυχη...αααααν εχουμε βεβαια τα λεφτα

Αναγνώστες

Συνεργάτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου