ως πότε παλικάρια ;

Είναι από αυτές τις στιγμές που πραγματικά δεν ξέρεις τί να κάνεις : να κλάψεις ή να γελάσεις; να θυμώσεις ή να προσπεράσεις και να πεις δε βαριέσαι ... Και για να καταλάβετε για ποιο πράγμα μιλάω ας γίνω λίγο πιο σαφής.

Σας παραθέτω δύο διαλόγους μέσα από τη σχολική τάξη.

Επισημαίνω : ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΚΔΟΤΑ. Είναι πραγματικοί , αληθινοί διάλογοι .

Τάξη Γ' Γυμνασίου ( ...!!!!) σε δημόσιο γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης - μάθημα Νέων Ελληνικών.

Διάλογος 1ος

(Επίκαιρος λόγω επετείου) .....Καημένε Ρήγα

- Κυρία να σας κάνω μια ερώτηση:

- Ναι παιδί μου .

-Την εποχή εκείνη κυρία , όλους ' .

...............................................

Διάλογος 2ος ...(Καημένε Καζαντζάκη)

- Κυρία, εκτός από πλοίο ήτανε και συγγραφέας ο Καζαντζάκης ;

...............................................................

Εμένα, μετά το πρώτο σοκ που παθαίνω, σε κλάμα μου βγαίνει η αντίδραση. Είναι δυνατόν ; κι όμως είναι !!! τόσο αδαή είναι μερικά παιδιά, τόσο βυθισμένα σε νιρβάνα ασχετοσύνης και αμάθειας και αναρωτιέμαι πόσο είναι το μέγεθος των ευθυνών όλων μας.

Ξεκινώ από τους γονείς που τα αφήνουν τα βλαστάρια τους μπροστά σε μια τηλεόραση ή σε έναν υπολογιστή, να χάσκουν και να αποβλακώνονται χωρίς έχουν ασχοληθεί ποτέ μαζί τους ουσιαστικά, για να καταλήξω στο σχολείο που περιμένει από τους μαθητές και τις μαθήτριες να μάθουν παπαγαλίζοντας . Είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι όσο κι αν λέμε ότι φταίει το υπουργείο , τα βιβλία, η ύλη κτλ ,κτλ, ο καθένας μας μπορεί κάτι , ένα μικρό βηματάκι, να κάνει ώστε τα βυθισμένα στην αμάθεια παιδιά μας να μη συνεχίσουν να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.

Ας λυπηθούμε τον έρημο τον Ρήγα . Ως πότε παλικάρια;

Και για να λέμε και τα καλά και όχι να γκρινιάζουμε μόνο με τα στραβά, να συγχαρώ την αξιόλογη προσπάθεια όλων εκεί στο 66ο Δημοτικό σχολείο Θεσσαλονίκης , που μας έδωσαν σήμερα την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια τόσο άρτια σχολική γιορτή και κυρίως που έδωσαν στα παιδιά μια ζωντανή εικόνα της ημέρας και όχι στεγνά αποστειρωμένα ποιήματα. Το χάρηκαν , δημιούργησαν, συμμετείχαν, έμαθαν . Μπράβο κυρία Σταματία , σας ευχαριστούμε για τη διάθεση και το κουράγιο σας.

Και ο τσολιάς μου ήταν ..απλά κούκλος και λεβέντης !!!