Ποια γιορτάζει την Κυριακή?

Αυτή που στα 20 σου, σε πιέζει να τελειώσεις γρήγορα τις σπουδές σου και να βρεις δουλειά..

Αυτή που στα 28 σου, σου γκρινιάζει ότι όλες οι φίλες της παντρεύτηκαν και είναι η μόνη που ακόμη ζει μόνη...

Αυτή που στα 30 σου, στις προετοιμασίες του γάμου σας, σου δίνει την αίσθηση ότι δεν υπάρχεις καν...

Αυτή που στα 35 σου, φουσκώνει η κοιλιά της, έχει νεύρα, σε μαλώνει για ψύλλου πήδημα και ξαφνικά κλαίει γιατί σε μαλώνει...

Αυτή που στα 35-40 σου, μεγαλώνει τα παιδιά κι εσύ ανακαλύπτεις ότι εντέλει δεν είναι κακό πράγμα οι ευθύνες...

Αυτή που στα 45-75 σου, ξαφνικά αλλάζει τελείως, τρέχει σε γυναικείους συλλόγους και σε αφήνει να δεις το ποδόσφαιρο μόνος..

Αυτή που στα 50 σου, συνεχίζει να φέρεται στο γιο και την κόρη σας λες και είναι νιάνιαρα και τρελαίνεσαι από εκνευρισμό...

Αυτή που στα 60 σου, μετρά κάθε σου μπουκιά και μουρμουράει ότι αν πάθεις κάτι, θα φταις μόνο εσύ..

Αυτή που στα 70 σου, τρέχει να κάνετε τις γενικές εξετάσεις αίματος και μετά σου θυμίζει όλες τις μετρημένες μπουκιές σου από τα 60 κι έπειτα...

Αυτή που στα 80 σου και πέρα, κάθεται συνέχεια δίπλα σου και με κουρασμένο βλέμμα ακούει όλες τις αναμνήσεις σου για τους συγχωρεμένους φίλους σου...

Κι αν αυτά δεν σου θυμίζουν κάτι, να σε βοηθήσω λίγο παραπάνω:

Αυτή που βάζει τα παγωμένα πόδια της κάτω από τα δικά σου και σε ξυπνάει σχεδόν κάθε βράδυ...

Αυτή που μία φορά το μήνα μεταμορφώνεται από γλυκιά νεράιδα της αγάπης σε επικίνδυνο τέρας θυμού..

Αυτή που ψωνίζει ό,τι πιο χρωματιστό και παρδαλό -ρούχο ή μπιμπελό- και για μία βδομάδα τη βλέπεις να το κρυφοκοιτά και να χαμογελά....

Αυτή που βρίσκει το χρωματιστό και παρδαλό που αγόρασε, στη μισή τιμή στις εκπτώσεις, και χαλάει το κέφι της για ένα μήνα....

Αυτή που πάει στο σούπερ μάρκετ και σε φορτώνει δέκα σακούλες, μόνο για να υλοποιήσει μια συνταγή του Μαμαλάκη..

Αυτή που σου γκρινιάζει μετά, γιατί συνέχεια είναι στην κουζίνα και δε βγαίνετε έξω...

Αυτή που, αν δουλεύεις πολύ, γκρινιάζει γιατί λείπεις συνέχεια... αν δουλεύεις λίγο, γιατί τεμπελιάζεις...

Αυτή που, κάθε φορά που βγαίνεις με τους φίλους σου, σε περιμένει σπίτι με το ένα φρύδι σηκωμένο...

Αυτή που σου κρατά μούτρα και ξοδεύει πολλά λεφτά, επειδή κοίταξες μια άλλη γυναίκα...

Αυτή που μιλά ασταμάτητα για χίλια αδιάφορα πράγματα και σε κουράζει..όταν όμως δε μιλά, αισθάνεσαι ένα σφίξιμο στο στομάχι και παρακαλάς το Θεό να αρχίσει να ξαναμιλάει...

Αυτή που μετά τις συναντήσεις με τις φίλες της σε συγκρίνει με όλους τους γνωστούς και φίλους και σε κάνει να νιώθεις το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη...

Αυτή που ξέρεις ότι μιλά στις φίλες της για όλα τα προσωπικά σας κι όμως δεν έχεις καταφέρει μία φορά να την πιάσεις επ' αυτοφώρω να το κάνει...

Αυτή που, τις περισσότερες φορές που σου λέει τη γνώμη της, έχει δίκιο...

Αυτή που θα σου χτυπά στα μούτρα όλες τις φορές που είχε δίκιο κι εσύ άδικο.. και δεν είναι λίγες...

Αυτή που μπορεί να της προσφέρεις τον ουρανό με τα άστρα και αυτή να παραπονιέται γιατί δεν της έδωσες το ένα αστεράκι που φανταζόταν ότι θα της δώσεις...

Κι αν ακόμη δεν κατάλαβες, στο αποκαλύπτω: Αυτή που τα δάκρυα της μπορεί να σου διαλύσουν τον κόσμο και το χαμόγελό της μπορεί να σε κάνει να χτίσεις έναν καινούριο από την αρχή...

Μήπως λοιπόν αύριο, στο Σαββατιάτικο καφέ με τους φίλους, να θυμηθείς να πάρεις κι ένα κατιτίς γι' αυτήν?? Και μη ζορίζεσαι για την επιλογή: αφού το ξέρεις!! Ό,τι και να πάρεις, κάποια στιγμή θα τα ακούσεις!!!

Γιατί απλά ... έτσι είναι αυτή!!!