Περπατώ αμέριμνη στο δρόμο, δύο η ώρα το μεσημέρι. Ξαφνικά, έξω από ένα σούπερ μάρκετ, ακούω φωνές. Σταματώ και βλέπω έναν άντρα με μία γυναίκα να έχουν πιαστεί στα χέρια για μια σακούλα με σκουπίδια. Και οι δύο Έλληνες! (Όχι ότι θα άλλαζε κάτι αν ήταν ξένοι...αλλά, γαμώτο!!!!!! Η κατάσταση μας συνήθισε σε αυτήν την απάνθρωπη εικόνα να προσθέτουμε, χωρίς ενοχές, ανθρώπους με πιο σκούρο χρώμα!! Άλλο θέμα που ας μην ανοίξω τώρα)...
Αρχίζει η γυναίκα να φωνάζει βοήθεια. Πάω κοντά και προσπαθώ να ηρεμήσω τα πράγματα. Ο άντρας κάνει πίσω και μου λέει: "δεν τη χτύπησα, δεν την έβρισα". "Το ξέρω", απαντώ. "Ας ηρεμήσουμε όμως λίγο".
"Θα καλέσω την αστυνομία", λέει η γυναίκα και κατευθείαν τηλεφωνεί στην άμεσο δράση και παρακαλεί να έρθει κάποιος γιατί "μου όρμηξε ένας να μου πάρει τα πράγματά μου".
"Περιμένετε" μου λέει ο άντρας, "σας παρακαλώ, να πείτε ότι δεν την έδειρα".
"Ρε παιδιά, ας ηρεμήσουμε να δούμε τι έγινε. Υπάρχει κάποια λύση σίγουρα", λέω εγώ...
Κάτω κείτεται η σακούλα ξεσκισμένη. Περίεργη, κοιτώ να δω τι στην ευχή τόσο πολύτιμο περιέχει. Ανάμεσα σε χαρτιά τουαλέτας, φλούδες από λεμόνι και αποτσίγαρα, βλέπω το θησαυρό: ένα μαύρο, σαπισμένο κομμάτι κρέας!
Και το χειρότερο! Ντρέπομαι που το λέω: είχα μόνο 3 ευρώ επάνω μου, όχι αρκετά για δύο όχι σαπισμένα κομμάτια κρέας! Μοίρασα τα τρία ευρώ στους δύο και είπα: "ίσως αυτό να βοηθήσει λίγο την κατάσταση".
Με κοίταξαν και οι δύο και για κλάσματα δευτερολέπτου έγινε ησυχία. Μετά, μαγικά, ο καβγάς ξαναφούντωσε και αισθάνθηκα ότι πλέον δε μου έδιναν θέση σε αυτό.
Έφυγα άπραγη, με φρικτό πόνο στομάχι..τους άφησα να μαλώνουν και να βρίζει ο ένας τον άλλον..
Μετά από αυτό, ας έρθει όποιος πολιτικός θέλει να μου μιλήσει για ελπίδα της χώρας. Πλέον, ξέρω: ένα κομμάτι σαπισμένο κρέας!
