ΟΣΕ- oh my God

Μετά από μια όμορφη τριήμερη βόλτα εις την πρωτεύουσα, η οποία -παρά τις αντίξοες συνθήκες και την "αγανακτισμένη" ζέστη, εξακολουθεί να με γοητεύει για πολλούς και διάφορους λόγους, πήρα το δρόμο του γυρισμού.

Ας όψεται η κρίση - επέλεξα να ταξιδέψω με το τρένο - Το τρένο, που εκτός από το 'αι΄που συρρικνώθηκε σε 'ε' , έχασε και πολλά άλλα ... δυστυχώς . Μια τραυματική εμπειρία από το τελευταίο μου ταξίδι, το είχα είναι η αλήθεια καθώς είχε τότε χαλάσει το τρένο και μας τσουβάλιασαν σε λεωφορεία και κάναμε τουρ όλη την Θεσσαλία.

Απτόητη όμως και χωρίς ίχνος ενδοιασμού μπήκα αποφασιμένη στο σταθμό Λαρίσης να κόψω εισητήριο. Πρώτη ψυχρολουσία ... 2 ώρες αναμονή .. 2 γκισέ εκ των οποίων ο ένας υπάλληλος εργάζονταν και ο άλλος έκανε διάλειμμα για τσιγάρο κάθε 5 λεπτά ... Εκνευρισμός, αναμονή, υπομονή, αγανακτισμένη ζέστη ... ΟΣΕ ...

Επόμενη μέρα - έχοντας τα εισητήρια - λάφυρα στην τσάντα προσπέρασα τους συνοστιζόμενους που περίμεναν στην ουρά , με μια μικρή δόση ανακούφισης, αλλά και λίγο εκδίκητικό ύφος, μονολογώντας ότι εγώ τα πέρασα αυτά χθες ...

Ευτυχώς ήρθε το τραίνο - τρένο στην ώρα του. Τα βαγόνια δεν είχαν σωστή αρίθμηση και οι άμοιροι επιβάτες μετρούσαν και ξαναμετρούασν , ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν μέχρι να βρούνε τη θέση τους -

Απορία 1η : μα τόσο δύσκολο ήταν να κολλήσουν ένα νουμεράκι σε κάθε βαγόνι ;

Το τρένο - τραίνο , τσαφ - τσουφ ξεκίνησε ... έχει δροσιά μέσα τουλάχιστον σκέφτηκα ...Τα καθίσματα μπλέ ξεθωριασμένα, λίγο σκισμένα φώναζαν για ανακαίνιση. Πόσοι και πόσοι δεν ταξίδεψαν άραγε ...

Κάπου στη Θήβα, η ζέστη άρχισε να γίνεται αισθητή ... Ο ηλικιωμένος κύριος λίγες θέσεις μπροστά, έλεγε για εικοστή φορά μια ιστορία στην διπλανή του, και διαμαρτύρονταν για την αύξηση του εισιτηρίου.

Αγανακτισμένη ζέστη, - διαπίστωνα ότι ο κλιματισμός είχε χαλάσει, όπως το διαπίστωναν και όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες.

Αγκομαχούσε το τραίνο - τρένο , ανησυχούσα και γω...όπου να' ναι θα σταματήσουμε έλεγα μέσα μου ...

Δομοκός - αναγγέλλεται στάση ολίγων λεπτών για αλλαγή μηχανής ... να το, να το ... στο Δομοκό θα μείνουμε σκεφτόμουν ...Οι χαρμανιασμένοι επιβάτες κατέβηκαν για τσιγάρο, αψηφώντας τους 40 υπό σκιά... πόση εξάρτηση μπορεί να έχει κάποιος αναρωτήθηκα καθώς τους έβλεπα να ανάβουν με ευλάβεια τα τσιγάρα τους σαν κεράκια σε εκκλησάκι.

Ένας κόμπος η χαρά μου .... τραγουδάει ο Στόκας στο ραδιόφωνο... όμορφο τραγούδι... ας ξεκινήσουμε επιτέλους...ουφ ... τσαφ τσουφ ...

με την νέα μηχανή, άρχισε να ξανα- λειτουργεί και ο κλιματισμός...

στο κυλικείο το κρύο σάντουιτς στοιχίζει 4 ευρώ ...κυλικείο - φαρμακείο- αχ γιατί δεν πήρα το αεροπλάνο.... αναπόφευκτα κάνω τις συγκρίσεις με τα τρένα στην Ευρώπη και θυμάμαι τη φίλη που αναφωνούσε διαρκώς "Ουγκάντα είμαστε' και για άλλη μια φορά της δίνω δίκιο.

Τρώω το σάντουιτς και με τρώει ... τσαφ τσουφ. Ο Θεσσαλικός κάμπος ατελείωτος. Η κοιλάδα των Τεμπών και επιτέλους ο Όλυμπος. Όταν βλέπω Όλυμπο ... μυρίζω πατρίδα. Είναι για μένα το σημείο αναφοράς μου- το καλωσόρισμα της πάτριας γης.

Φτάνοντας... αφού ξανα- ορκίστηκα ποτέ ξανά με τραίνο - τρένο ... - άτιμη ανάγκη- άφησα τις απορίες και την αγανάκτιση κατά μέρος και έτρεξα στη θαλπωρή του καναπέ μου ...

Βραδινή βόλτα στην παραλία.

Οι Ομπρέλες φωτισμένες από τα έντονα φώτα του κυριλέ μπαρ…Δυνατά ντεσιμπέλ χορευτικής μουσικής που κανείς δε χορεύει.

Ένας μεσήλικας με ακορντεόν και μια κυρία με ριγέ νυχτικό χορεύει σχεδόν αισθησιακά.

Ένα ζευγάρι πιάνεται από το χέρι και ο καθένας μιλά στο κινητό του.

Ένα παγωτό πέφτει από τα χέρια ενός κοριτσιού. Η μαμά του το μαλώνει.

Μυρωδιά από λερωμένα φύκια και γυναικεία ενυδατική λοσιόν.. Μάλλον γιασεμί..

Το Μέγαρο Μουσικής ελλιπώς φωτισμένο. Μπορεί λόγω κρίσης.

Καλογυμνασμένοι νέοι, ντυμένοι με βερμούδες, τρέχουν δίπλα στον ποδηλατοδρόμο.

Ελαφρύ αεράκι χαϊδεύει τα μαλλιά και σηκώνει τις φούστες των γυναικών.

Κάθομαι στο παγκάκι: ένα βγαλμένο από το παρελθόν Greek Kamaki με πλησιάζει: «δε θα έπρεπε μια τόσο ωραία κοπέλα να πίνει μπύρα μόνη της».

Σκέφτομαι ότι δε θα έπρεπε ούτε να πίνει μπύρα ούτε μόνη. Πετώ την μπύρα και συνεχίζω το περπάτημα.

Μεγάλες βάρκες με πολλά τζίτζιλι-μίτζιλι έχουν μετατραπεί σε μπαρ. Εξίσου δυνατά ντεσιμπέλ με αυτά του κυριλέ μπαρ.

Κι άλλος μεσήλικας με ακορντεόν. Δίπλα, ένας ανάπηρος ζητά ελεημοσύνη, μέσω κασετόφωνου.

Συνταξιούχοι απελπισμένοι, αγκαζέ με τις προ-σύνταξης, γεμάτες προσδοκίες και γκρίνια, φροντιστικές γυναίκες τους.

Μυρωδιά τσίκνας λουκάνικου και φτηνού κρασιού.

Ο Λευκός Πύργος υπερβολικά φωτισμένος. Μπορεί λόγω κινήματος αγανακτισμένων..

Εκνευρισμένοι ποδηλάτες κουδουνίζουν για να προλάβουν τη σύγκρουση μεταξύ τους.

Μαύροι, Άσπροι, Κίτρινοι μικροπωλητές. Πιο κάτω και δύο Κόκκινοι πουλάνε ινδιάνικη μουσική.

Το αεράκι τώρα χαϊδεύει τα πρόσωπα των ανθρώπων.

Φοιτητές και φοιτήτριες με τα σάντουιτς και τα αναψυκτικά στα χέρια, κάθονται και χαζεύουν το φεγγάρι.

Μυρωδιά αποχέτευσης και μαλακτικού μαλλιών. Μάλλον λεμόνι..

Πιο πέρα, επάνω στο στενό, το μπαράκι που καθόμασταν πριν τη βραδινή μας βόλτα. Οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι αισθήσεις σβήνουν στη δύναμη των αναμνήσεων. Σταματώ να περπατώ και κοιτώ για λίγο.

Χάνομαι.

Θα είχε άραγε νόημα να επιστρέψω από τον ίδιο δρόμο;

Αποφασίζω πως όχι. Ίδιες εικόνες, ίδιες μυρωδιές, ίδιες αισθήσεις. Καμία έκπληξη.

Ο επόμενος παράλληλος δρόμος, τώρα, φαντάζει λυτρωτικός.

Επιλέγω αυτόν για την επιστροφή μου στο σπίτι..