Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή, μικρή ευχούλα .
Ήταν πάντα χαρούμενη και γελαστή. Ποτέ δεν κατσούφιαζε, όσες δυσκολίες κι αν συναντούσε στο δρόμο της.
Φορούσε συνήθως το άσπρο της φόρεμα και καμιά φορά , σε γιορτινές μέρες , το κόκκινο βελούδο. Η φωνή της ήταν γλυκιά σαν κελάιδισμα πουλιού. Της άρεσε πάντα να χορεύει σαν αερικό .
Η καλύτερη μέρα της ήταν η παραμονή της Πρωτοχρονιάς . Όλοι την καλοδέχονταν στα σπίτια τους, την κέρναγαν γλυκό κόκκινο κρασί και κουραμπιέδες . Και αυτή, πάντα πρόθυμα άνοιγε το σάκο της αφήνοντας πολλές μικρές ευχούλες για τον καθένα, μια για κάθε μέρα της Νέας Χρονιάς . Μάλιστα σε μερικούς, στους πιο γελαστούς, τύχαινε να δώσει και χρυσαφένια όνειρα μέσα σε πουπουλένια μικρά σακουλάκια.
Και έτσι κυλούσαν τα χρόνια και η ευχούλα περίμενε πάντα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς για να δώσει χαρά και ελπίδες σε όλους.
Μέχρι που έφτασε η παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2011.
Φόρεσε το κόκκινο βελουδένιο φόρεμα και γέμισε το σάκο της με ευχούλες και όνειρα. Χορεύοντας και τραγουδώντας χτύπησε τις πόρτες των σπιτιών. Όμως, όπου κι αν πήγαινε, οι πόρτες δεν άνοιγαν και κανείς δεν είχε όρεξη για ευχές. Μόνο κατάρες και μίζερα λόγια άκουγε, λόγια πικρά που πλήγωναν την μικρή ευχούλα .
"Μα τι έπαθαν όλοι σήμερα ; Που είναι τα χαμογελαστά πρόσωπα και τα γιορτινά τραπέζια; " αναρωτιόταν η ευχούλα καθώς περπατούσε την κρύα νύχτα αναζητώντας τους παραλήπτες των ευχών.
Κουράστηκε και κάθισε στο πάρκο μπροστά στη στολισμένη φάτνη . Για το 2011, κανείς δεν εύχεται λοιπόν ; κανείς δε χαμογελά ;
Πλησίαζαν μεσάνυχτα. Σε λίγο θα ξεκινούσε η νέα χρονιά, και τι κρίμα ... ο σάκος της ήταν ακόμα γεμάτος . Δεν είχε δώσει ούτε μια ευχούλα .
Και τότε , να .... μπροστά της περνάς εσύ ... Είναι η τελευταία σου ευκαιρία. Η ευχούλα σε κοιτάζει , σχεδόν σε εκλιπαρεί να την πλησιάσεις. Διώξε σήμερα τη μιζέρια σου και χαμογέλασέ της . Πάρε τις ευχές σου, και που ξέρεις,- αν το χαμόγελό σου είναι αληθινό, μπορεί να κερδίσεις και το πουπουλένιο σακουλάκι με τα χρυσαφένια όνειρα .
Σας αφιερώνω ανήμερα της Πρωτοχρονιάς , το
" Παραμύθι της ευχής"
Για όλους τους φίλους και φίλες μας, μαζί με πολλά πολλά πουπουλένια όνειρα για το 2011 !!!
Για όλους όσους αισθάνονται σταπατσαρισμένοι ... και δεν έχουν κουράγιο να εύχονται .
Να είστε καλά και να μην ξεχνάτε !
Η ευχούλα σας θέλει χαμογελαστούς !
Καλή , βελούδινη, πουπουλένια, ονειρική, χρονιά ....
εύχομαι σε όλους και όλες να ζήσετε τα χριστούγεννα αυτά σαν παιδιά , να χαμογελάσετε και να χαρείτε με απλά , μικρά, όμορφα -
καλά χριστούγεννα φίλοι μας ....
συνεχίστε να ονειρεύεστε
φοβάσαι και συ τα κίτρινα φωτάκια που κρέμονται στα σκονισμένα κάγκελα των σπιτιών ;
σε τρομάζουν οι χαμογελαστοί κoκκινοφορεμένοι άγιοι στις στέγες;
κοίτα τους.. ανεβοκατεβαίνουν σε φωτεινές σκάλες χωρίς να φτάνουν ποτέ στην Καισαρεία. Μα που στο καλό θέλουν να πάνε;
και κεινα τα πλαστκά έλατα τόσο φορτωμένα τα καημένα που μου έρχεται να βγάλω όλο αυτό το φορτίο από πάνω τους, να τα ελευθερώσω.
Ασε πια τα κάθε λογής ελάφια και ελαφάκια ... λίγο στραπατσαρισμένα από την ταλαιπωρία και την πολυκαιρία με σπασμένα ποδαράκια ή ξεβαμμένα ματάκια.
Και οι γλυκανάλατες αμερικάνικες μπαλάντες στο ραδιόφωνο - εξοργιστικά μελό και εξοργιστικά πασπαλισμένα με χρυσοσκονη.Όλα.
Και οι άνθρωποι που χαίρονται χωρίς να είναι χαρούμενοι αλλά επειδή η περίσταση το επιβάλλει και ξοδεύουν τα χρήματά τους σε άχρηστα δώρα που θα χαρίσουν σε όσους αγαπούν ή πρέπει να αγαπούν επειδή και πάλι η περίσταση το ορίζει.
Και μετα όταν σβήσουν τα φώτα της γιορτής θα είναι οι νύχτες πιο σκοτεινές από πρίν...
Πες μου τί φοβάσαι στις γιορτές ...
υ.γ. η ανάρτηση προβάλλεται σε επανάληψη ...γιατί εξακολουθώ να φοβάμαι τους άγιους βασίληδες στις στέγες και τα σκονισμένα ελαφάκια... και να παθαίνω αλλεργία με τη χρυσόσκονη.
