Μερ’ς Κρίσ’μες!!!!!

Φίλοι/ες, μετά από ολιγοήμερη απουσία, θέλησα κι εγώ να ευχηθώ "Μερ'ς Κρίσ'μες"... Αν αναρωτιέστε, τι στην ευχή λέω, ακούστε μια οικογενειακή μου ιστορία!

Έχω μια γιαγιά, που εύκολα θα τη χαρακτήριζε κανείς "σούπερ γιαγιά". Γυναίκα με ενέργεια και φοβερή εξυπνάδα, ακόμη και σήμερα, ζωή να 'χει.

Όταν έμεινε χήρα και χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις, αποφάσισε να κάνει μια στροφή στη ζωή της. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησε για την Αμερική, να ζήσει κι αυτή το όνειρο.

Φαντάζεστε τι σήμαιναν για μας, τα εγγόνια, τα Χριστουγεννιάτικα δώρα: τα θεωρούσαμε πολύ διαφορετικά, εξωτικά και σπάνια. Ακόμη και μια χαρτοπετσέτα από Αμερική, για μένα τη φανατική χαρτοπετσετοσυλλέκτρια, ήταν ο απόλυτος θησαυρός.

Ελάτε όμως που το όνειρο δεν ήταν και τόσο….ονειρικό!! Και η γιαγιά δυσκολευόταν να στείλει τα «εξωτικά» δώρα που ελπίζαμε τα εγγόνια. Πήγαινε η καψερή στην αγορά να ψωνίσει κι όλες οι πωλήτριες της έλεγαν: Merry Christmas. Κι αυτή, σκεφτόταν πώς θα μας ευχαριστούσε, χωρίς να ξοδέψει μια περιουσία...

Ώσπου, μια χρονιά, επιτέλους! Η γιαγιά κατάλαβε τι εύχονταν οι Αμερικάνοι και πώς η Αμερική έγινε υπερδύναμη. Και επειδή ποτέ η γιαγιά δε θα κρατούσε τέτοια γνώση μόνο για την ίδια, λάβαμε την εξής χριστουγεννιάτικη κάρτα:

«Αγαπημένα μου παιδιά και εγγόνια,

Πώς περνάτε; Εμείς εδώ πολύ ωραία, αν και έχει πολύ κρύο. Οι Αμερικάνοι είναι πολύ έξυπνοι άνθρωποι: ξέρουν να διαχειρίζονται τα λεφτά, όχι σαν εμάς που τα Χριστούγεννα ξοδεύουμε ανόητα.

Να φανταστείτε, όπου πάω, μου υπενθυμίζουν: «Μέρ’ς κρίσ’μες»!!!

Έτσι, λοιπόν φέτος κι εγώ σας εύχομαι Μερ’ς Κρίσ’μες…όσο για τα δώρα…. Όλα μαζί το Πάσχα!! Με αγάπη, Η γιαγιά σας»….

Φίλοι/ες, σας εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου Μerry Christmas…

Κι αν έχετε «φρικάρει» από τα πολλά έξοδα…τι να κάνουμε!! Μερ’ς Κρίσ’μες.. Κάτι ξέρουν οι Αμερικάνοι…

σας εύχομαι

μέρες γιορτής , μέρες χαράς .

ευχές από καρδιάς

σε όλους τους αγαπημένους φίλους και φίλες να κοιμάστε και να ξεκουράζεστε όποτε έχετε τη δυνατότητα γιατί έρχονται δύσκολες μέρες που απαιτούν ενέργεια και δύναμη να διαβάσετε βιβλία που σας αρέσουν και να γίνεστε σοφότεροι και δυνατότεροι γιατί η γνώση είναι δύναμη . να ανακαλύψετε την ομορφιά των απλών πραγμάτων να κάνετε αυτό που θέλετε, όταν το θέλετε να αναζητήσετε τη στοργή που σας λείπει (όλοι έχουν ανάγκη από στοργή και προδέρμ)

να σοβαρεύεστε που και που - όταν οι περιστάσεις το απαιτούν ξεχάστε τις δίαιτες και απολαύστε τα αγαπημένα σας γλυκά και σοκολάτες χωρίς ενοχές δείξτε τρυφερότητα - θα πάρετε και σεις θυμώστε με ό,τι σας προσβάλλει και σας εξευτελίζει

αλλάξτε εμφάνιση και ανανεωθείτε. θα νιώσετε καλύτερα

αποδεχτείτε πρώτα τον εαυτό σας ( επιτέλους !!! ) και μετά τον διπλανό σας και νιώστε εσωτερική γαλήνη και ευτυχία .

με αυτές τις ευχές - συμβουλές ίσως το 2010 να τα καταφέρουμε καλύτερα . Να είστε πάντα ευτυχισμένοι .

πες μου τί φοβάσαι τις γιορτές

πες μου τί φοβάσαι στις γιορτές...

φοβάσαι και συ τα λαμπερά φωτάκια που κρέμονται

στα σκονισμένα κάγκελα των σπιτιών ;

σε τρομάζουν οι χαμογελαστοί κοκκινοφορεμένοι άγιοι στις στέγες;

κοίτα τους..

ανεβοκατεβαίνουν σε φωτεινές σκάλες

χωρίς να φτάνουν ποτέ στην Καισαρεία.

Μα που στο καλό θέλουν να πάνε;

Και κείνα τα πλαστκά έλατα

τόσο φορτωμένα τα καημένα

που μου έρχεται να βγάλω όλο αυτό το φορτίο από πάνω τους,

να τα ελευθερώσω.

Ασε πια τα κάθε λογής ελάφια και ελαφάκια ...

λίγο στραπατσαρισμένα από την ταλαιπωρία και την πολυκαιρία με σπασμένα

ποδαράκια ή ξεβαμμένα ματάκια.

Και οι γλυκανάλατες αμερικάνικες μπαλάντες στο ραδιόφωνο -

εξοργιστικά μελό και

εξοργιστικά πασπαλισμένα με χρυσόσκονη.

Όλα.

Και οι άνθρωποι που χαίρονται χωρίς να είναι χαρούμενοι

αλλά επειδή η περίσταση το επιβάλλει

και ξοδεύουν τα χρήματά τους σε άχρηστα δώρα

που θα χαρίσουν σε όσους αγαπούν ή πρέπει να αγαπούν

επειδή και πάλι η περίσταση το ορίζει.

Και μετά όταν σβήσουν τα φώτα της γιορτής

θα είναι οι νύχτες πιο σκοτεινές από πρίν...

Πες μου τί φοβάσαι στις γιορτές ...

υ.γ. - η ανάρτηση προβάλλεται σε επανάληψη - όπως και η ζωή μας άλλωστε

Χριστουγεννιάτικα δώρα!!

Χριστούγεννα!!

Καιρός για δώρα! Κι επειδή οι γυναίκες φαινόμαστε να...τα λαχταράμε λίγο περισσότερο, σας υπενθυμίζω τους τρόπους για να λάβετε δώρα.

Μπορείτε να περιμένετε ένα δώρο από τον καλό σας, αλλά πάντα υπάρχει ο φόβος αισχρής απογοήτευσης (εγώ πάντως φίλες, προσπάθησα πέρσι να τους βοηθήσω να αποφύγουν τέτοια ατοπήματα http://aristotlewomen.blogspot.com/2008/12/blog-post_14.html).

Μια άλλη λύση είναι να γράψετε στον Άγιο Βασίλη, αλλά μην είστε και καθησυχασμένες!!! Γέρος είναι, κουρασμένος είναι...άντρας είναι...Πιθανόν να βάλει άλλες προτεραιότητες πρώτες.

Μπορείτε βέβαια πάντα να ψωνίσετε μόνες σας τα δώρα σας, με χορηγία του καλού σας (βεβαίως!!).. Αν λοιπόν του τηλεφωνήσετε για να πάρετε άδεια να ξετινάξετε την κάρτα ή το πορτοφόλι του...φροντίστε να είναι με φίλους έξω!!! Θα είστε καλυμμένες και ας τα βρει με τους φίλους του!

Καλά ψώνια να έχουμε κορίτσια!!

Και όσο για τους άνδρες φίλους, καλή δύναμη και....κάντε υπομονή!! Μέρες που είναι....

το χριστουγεννιάτικο κιτς

αυτές τις μέρες κατακλυζόμαστε από ό,τι πιο κιτς,

υπερβολικά φορτωμένο και λαμπερό.

Σαν να προσπαθούμε να καλύψουμε

τη φτώχεια , τη μιζέρια , τη δυστυχία που υπάρχει γύρω μας .

κιτς - καρα- κίτς είναι και τα εξώφυλλα χριστουγεννιάτικων δίσκων

που κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει :

Ας πάρουμε μια γεύση και ας το δούμε λίγο χιουμοριστικά

γιατί μόνο το χιούμορ μας σώζει νομίζω.

η προσωποποίηση του πνεύματος των Χριστουγέννων

στο αθώο βλέμμα του Mike Atkins .

άσπρο περιστέρι...

το παιδάκι - απροσδιορίστου φύλου - έχει μπει τόσο πολύ στο concept του τραγουδιού...

όχι μόνο θέλει τα δυο μπροστινά του δόντια για τα Χριστούγεννα

αλλά τα κοιτάζει και διαρκώς !!! poor kid ...

χριστούγεννα στη Χαβάη ???

εντελώς εκτός κλίματος είστε αγόρια . μα εντελώς όμως!!! ο δίσκος αυτός είναι stereo !!! ευτυχώς ! καλά που βρέθηκε ο ηλεκτρισμός στην καρδιά του δάσους ;

η ΔΕΗ πρωτοπορεί και εδώ .

συμπαθητικέ κύριε με το σομπρέρο σας από την Τιχουάνα -

έχω μια απορία : πώς μπορείτε να παίζετε τρομπέτα με τα γάντια ;

τα αδέρφια Clancy !!!!

Από που ψωνίσατε τα πουλοβεράκια αγόρια ;

άλλο ένα poor kid ! μα ποιοι είναι αυτοί οι σκουρόχρωμοι αγριευτικοί πλάι στον Άγιο ;

τα ξωτικά ;

οι μάγοι ;

ο τρίτος μάγος τί απέγινε ;

τον καταβρόχθισαν; poor kid ...

η σίγουρη συνταγή της επιτυχίας παίρνουμε μια χαριτωμένη ξανθιά και την ντύνουμε sexy βοηθό του Άγιου Βασίλη ... τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους .

για ένα πιο σικάτο - σοβαρό αποτέλεσμα

προτιμούμε μια κλασσική καστανή .

το απόλυτο Γερμανικό κιτς ξανθός , Γερμανός που ακούει στο όνομα Heino (σαν το ανδρικό της Χάιντι μου ακούγεται )

με το πουλοβεράκι το θαλασσί και τα γυαλιά ηλίου

για να μη τον θαμπώνουν τα φώτα της γιορτής ... give me a break.... όχι μόνο λευκά Χριστούγεννα

αλλά και λευκά δόντια !!!!

και οι Boney M σε συσκευασία νιφάδας ....

Merry Christmas everyone - Ho - Ho - Ho

οι φωτογραφίες από το www.telegraph.co.uk

έχω ξεχάσει το όνομά σου

παλιά μου αγάπη,

έχω ξεχάσει το όνομά σου αλλά θυμάμαι ακόμα τις ψηλοτάκουνες εκείνες γόβες που είχα αγοράσει με τον πρώτο μου μισθό ...

Σύμφωνα με έρευνα, πάνω από το 92 / 100 των γυναικών θυμάται το πρώτο ζευγάρι παπούτσια που αγόρασαν με δικά τους χρήματα.

Λιγότερες από 2 στις 3 όμως είναι σε θέση να θυμηθούν το όνομα του αγοριού που πρωτοφίλησαν !

Ένα ποσοστό 96 /100 δήλωσαν ότι μετανοιώνουν που πέταξαν ένα παλιό ζευγάρι παπούτσια, ενώ μόνο 15 στις 100 ένοιωθαν μετανοιωμένες που άφησαν το αγόρι τους. ( ε, άλλο οι γόβες , άλλο οι άντρες... )

Πάνω από 1000 γυναίκες συμμετείχαν στην έρευνα και αποδείχθηκε ότι οι σχέσεις τους με τα παπούτσια ήταν κάτι που θυμόταν πιο έντονα από τις αναμνήσεις παλιών σχέσεων.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι αυτό σχετίζεται με τις αγοραστικές συνήθειες (αδυναμίες θα έλεγα εγώ ) των γυναικών.

Από ότι δείχνει η συγκεκριμένη έρευνα που έγινε στη Βρετανία, οι γυναίκες είναι περισσότερο προσκολλημένες με τα παπούτσια , από ότι αρχικά πιστεύανε.

"Όλοι πίστευαν ότι οι γυναίκες χρησιμοποιούν τα κουτιά των παπουτσιών για να φυλάξουν παλιά ερωτικά γράμματα, αλλά όπως φαίνεται τα ίδια τα παπούτσια είναι πολυτιμότερα τελικά.¨

Οι γυναίκες αντιμετωπίζουν τα παπούτσια ως καλούς φίλους.

Οι αναμνήσεις που συνδέονται με αυτά διαρκούν περισσότερο από τις παλιές αγάπες ! ( επιλεκτική μνήμη ίσως ; )

Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η μέση γυναίκα έχει 19 ζευγάρια παπούτσια . Από αυτά φοράει μόνο τα 4 ζευγάρια τακτικά , ενώ το 1/4 από τα παπούτσια της τα έχει φορέσει μόνο μία φορά.

Μία στις έξι γυναίκες έχει πάνω από 30 ζευγάρια παπούτσια και έχουν ιδιαίτερη δυσκολία να βρουν αποθηκευτικό χώρο για αυτά ( πονεμένη ιστορία αυτή ...)

Κατά μέσο όρο , οι γυναίκες αγοράζουν τέσσερα ζευγάρια παπούτσια το χρόνο.

(και λίγα είναι)

Η πλειοψηφία των γυναικών δε θεωρεί ότι η αγοραστική αυτή συνήθεια έχει δημιουργήσει οικονομικά προβλήματα , (πως γίνεται με αυτή την κρίση και αυτές τις τιμές;) όμως μια στις επτά παραδέχονται ότι έχουν κρύψει τα καινούρια τους παπούτσια από τον σύντροφό τους . (γιατί άραγε;)

Τέλος έξι στις δέκα έχουν μετανοιώσει για τουλάχιστον μια αγορά παπουτσιών.

Ε, εδώ που τα λέμε, όλες έχουμε κάνει και άστοχες αγορές ... αλλά αν είχα λεφτά , πάλι παπούτσια θα αγόραζα- άντε και καμιά τσάντα ασορτί .

- η είδηση από το http://www.telegraph.co.uk/fashion/fashionnews/6813789/Woman-more-likely-to-remember-first-pair-of-shoes-rather-than-first-kiss.html

η γοητεία του χειμώνα

Η άφιξη του χειμώνα είναι γεγονός .

Γεγονός επίσης είναι ότι έχει μια ιδιαίτερη γοητεία ο χειμωνιάτικος καιρός, ειδικά για όσους έχουν την ευκαιρία να βρεθούν κοντά στη φύση. Εκεί ο χειμώνας ξεδιπλώνεται, μεγαλουργεί, ζωγραφίζει εικόνες .

Αυτές τις εικόνες αποτύπωσε με το φακό του ο πιλότος του paragliding ( νομίζω στα Ελληνικά το ονομάζουμε παρά πέντε ) ο Kacper Kowalski . Οι φωτογραφίες του αποτυπώνουν τον χειμώνα στην Πολωνία , όπως ο Kacper τις είδε κάνοντας paragliding. Ο Kowalski, ο οποίος κέρδισε το βραβείο " World Press Photo award" φέτος για τις αεροφωτογραφίες του, εκθέτει τη δουλειά του με τα απίθανα αυτά τοπία, στο Λονδίνο για πρώτη φορά . Χρειάστηκαν χρόνια για να ολοκληρωθεί η καταπληκτική αυτή συλλογή , καθώς το paragliding το χειμώνα είναι δύσκολο , επικίνδυνο και ακριβό. "Οι εικόνες αυτές του χειμώνα από ψηλά είναι σπάνιες. Υπάρχουν πολλά εμπόδια που συναντώ : το χιόνι κατά την απογείωση, οι φακοί που παγώνουν διαρκώς, τα δάχτυλα που μουδιάζουν από το κρύο" λέει ο Kacper. O Kacper παίρνει μέρος σε αγώνες 15 χρόνια. Αποφάσισε να συνδυάσει τη φωτογραφία καθώς πιστεύει ότι το να κάνεις αυτό το σπόρ σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις λήψεις που δε μπορείς να κάνεις με άλλο μέσο, όπως για παράδειγμα από το αεροπλάνο. "Ο πιλότος του paragliding έχει απόλυτο έλεγχο της ταχύτητας , της ακριβούς γωνίας της λήψης. Μπορείς να βρεθείς πιο κοντά στο έδαφος από ότι με το αεροπλάνο." δηλώνει ο Πολωνός πιλότος.

Βέβαια δεν πρέπει να παραβλέψουμε το background του Kacper ως αρχιτέκτονα.

"Ολοι οι αρχιτέκτονες χρησιμοποιούν εικόνες από ψηλά. Έτσι όταν κάνω paragliding, ενστικτωδώς ψάχνω τη σύνθεση." είπε για τη δουλειά του.

Οι εικόνες μιλούν μόνες τους :

η είδηση αλλά και περισσότερες εικόνες στο :

http://www.telegraph.co.uk/culture/photography/6788743/Kacper-Kowalski-aerial-photographs-of-winter-from-a-paragliders-lense.html

Το ευγενικό πέρασμα του χρόνου.

Είχα ακούσει κάποτε ένα απόφθεγμα: «Ο χειρότερος καθρέφτης του ανθρώπου είναι οι παλιοί συμμαθητές του»…

Πολλές φορές, το απόφθεγμα επιβεβαιώθηκε: είναι τραγικό να βλέπεις ανθρώπους που μοιράστηκες νεανικές αγωνίες και χαρές, να αλλάζουν. Δε μιλώ μόνο για τις αλλαγές που επιφέρει ο χρόνος στο σώμα: ρυτίδες, κιλά, απώλεια μαλλιών, χαλάρωση μυών. Αν και είναι μια εικόνα που σοκάρει στην αρχή, σιγά-σιγά την αποδέχεσαι, αναγνωρίζοντας και τις δικές σου σωματικές αλλαγές. Μιλώ για άλλου είδους αλλαγές: πόσες φορές δεν έχω μείνει άφωνη από τις αλλαγές ιδεών, ηθικών προτεραιοτήτων και επιλογών κάτω από τις οικονομικές πιέσεις του σήμερα.

Υπάρχει όμως και μια άλλη και πιο αισιόδοξη πλευρά: η συνάντηση με ανθρώπους που δεν έχουν αλλάξει! Σπάνιο μεν, αλλά υπαρκτό. Μιλώ για τις τυχαίες συναντήσεις με ανθρώπους, που έχεις χάσει μπορεί και για δεκαετίες, κι όμως.. μιλάς μαζί τους και είναι σαν να τους συνάντησες πριν ένα μήνα και συνεχίζετε την κουβέντα που είχατε αφήσει στη μέση. Σου περιγράφουν πως συνεχίζουν να μην αποδέχονται να κάνουν πράγματα που δεν τους κάθονται στο στομάχι, παρ’ όλες τις οικονομικές ή κοινωνικές πιέσεις. Ενώ φοβούνται, απογοητεύονται, κουράζονται από τον καθημερινό – και πολλές φορές- μάταιο αγώνα της επιβίωσης, συνεχίζουν να λένε χαμογελώντας «πάμε παρακάτω. Εσύ πώς είσαι;».Και ξάφνου νιώθεις κι εσύ χαρούμενος/η, λιγότερο μόνος/η και λιγότερο …εξωγήινος/η, επειδή προτιμάς δύσκολες αλλά θεμιτές για την ψυχή σου επιλογές.

Υπάρχει κι ένα ακόμη στοιχείο που μου κάνει εντύπωση: έχετε προσέξει ότι ο χρόνος είναι πιο ευγενικός στους ανθρώπους που δεν κάνουν ηθικές εκπτώσεις; Σαν να υπάρχει μια συμφωνία ανάμεσα στον χρόνο και τον άνθρωπο, όπου ο κυρίαρχος χρόνος θέτει όρους: «μην αλλάξεις τη ψυχή σου κι εγώ δεν θα αλλάξω το σώμα σου. Μόνο εκφραστικές ρυτίδες θα σου αφήσω, για να κερδίζεις χρόνο να μιλάς για άλλα, πέρα από αυτά που έζησες στο πέρασμά μου. Να μιλάς για τη στιγμή που ζεις και να χαμογελάνε τα μάτια σου. Οι εκφραστικές ρυτίδες σου θα λένε τα υπόλοιπα για σένα, για το πριν και το μετά».

Η συνάντηση με αυτούς τους ανθρώπους δίνουν την αίσθηση ότι η μάχη με το χρόνο δεν είναι άνιση. Ότι το κομμάτι του εαυτού σου που άφησες, δε χάθηκε. Κι ότι υπάρχουν άνθρωποι και σχέσεις που ο χρόνος σέβεται και φέρεται με επιείκεια..

Για ποιους λόγους εκθέτουμε τον εαυτό μας στα blogs.

Όπως καταλάβατε φίλοι/ες συνεχίζω τη μελέτη μου και για μια ακόμη φορά βρήκα κάτι ενδιαφέρον που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Μεγάλος προβληματισμός γεννήθηκε στους/τις διαφημιστές/τριες ανά τον κόσμο: Το ερώτημα είναι το εξής: Για ποιους λόγους οι χρήστες/τριες του διαδικτύου εκθέτουν προσωπικές πληροφορίες στα blogs χωρίς φόβο και ενδοιασμό, ενώ είναι επιφυλακτικοί/ές στην έκθεση προσωπικών πληροφοριών σε άλλες διαδικτυακές δραστηριότητες (πχ. e-commerce, e-banking κλπ)??

Μια σχετική έρευνα που έγινε στην Κορέα -που το 39,6% του κορεατικού πληθυσμού κατέχει προσωπικό blog, παρακαλώ ( μας έφαγαν λάχανο οι Κορεάτες/ισσες) - έδειξε ότι τα βασικά κίνητρα της εκούσιας έκθεσης προσωπικών πληροφοριών στα blogs είναι:

η κατασκευή ενός επιθυμητού εαυτού, η ανάπτυξη σχέσεων χωρίς γεωγραφικούς ή χρονικούς περιορισμούς, η επιθυμία να ακολουθούμε τη μόδα, η αποθήκευση μεγάλου αριθμού πληροφοριών στο πέρασμα του χρόνου, η ανταλλαγή πληροφοριών για ειδικά θέματα και η επίδειξη (Show off).

Ως σημαντικότερες θετικές συνέπειες του blogging αναφέρθηκαν η βελτίωση διαχείρισης σχέσεων και η ψυχολογική ευημερία ενώ ως αρνητική συνέπεια αναφέρθηκε η μετατροπή του blogging σε καθημερινή συνήθεια και καθήκον για νέες αναρτήσεις.

Ερμηνεύοντας φίλοι/ες τα στοιχεία με το προσωπικό μου ύφος και στυλ...

σα να μου φάνηκε ότι μας λένε "ψώνια" οι Κορεάτες??? Λίγο η κατασκευή επιθυμητού εαυτού, λίγο το να είμαστε trendy, λίγο το show off...

Μην είμαστε αρνητικοί/ές όμως, φίλοι/ες μου: ας μην ξεχνάμε την ανταλλαγή πληροφοριών για ειδικά θέματα, που μάλιστα-λένε- δείχνει την αλτρουιστική μας πλευρά, καθώς έχουμε τη διάθεση να μοιραστούμε τις γνώσεις μας.. Είναι άλλωστε και η κοινωνική πλευρά μας, που μας αρέσει να επικοινωνούμε πέρα από χώρο και χρόνο...και λίγο μας σώζει.

ΟΥΦ!! Ησύχασα!!

Ως επίλογο της ανάρτησης, δείτε το βιντεάκι..τα πορίσματα δικά σας!!

(Τα στοιχεία πάρθηκαν από το άρθρο "Voluntary Self-Disclosure of Information on the Internet: A Multimethod Study of the Motivations and Consequences of Disclosing Information on Blogs" των Doo-Hee Lee, Seunghee Im & Charles R. Taylor, Psychology & Marketing, Vol. 25 (7): 692-710).

πιες το γάλα σου, και βάλε τις γόβες σου .

συνηθισμένο και ευχάριστο φαινόμενο τα μικρά κοριτσάκια να φορούν τα ρούχα της μαμάς , να δοκιμάζουν ψηλοτάκουνα παπούτσια και να παίρνουν πόζες μπροστά στον καθρέφτη . Όμως από αυτό το ευχάριστο παιχνίδι ρόλου απέχει πολύ από το να ντύνει η μαμά το κοριτσάκι της με ρούχα ενήλικης.

Τι εννοώ ;

Η είδηση αφορά τη Suri Cruise, το διασημότερο

κοριτσάκι celebrity των ημερών μας. Μιλάμε φυσικά για την τρίχρονη κορούλα

του Tom Cruise και Katie Holmes , που σε εξόδους της με τη διάσημη μαμά της εθεάθη να φορά αυτά τα υπέροχα κατά τ' άλλα

T- bar παπούτσια με τακούνι. Τρίχρονη είπα , ακούσατε σωστά .

( ευτυχώς δεν είχε και βαμμένα νυχάκια !!)

Η μαμά Katie , υπερασπιζόμενη την επιλογή αυτή και απαντώντας σε έντονες επικρίσεις από ομάδα γονεών, είπε :

" Είναι παπούτσια χορού για παιδιά . Τα είδα και τα αγόρασα. Η μικρή τα λατρέυει"

Καλά, η μικρή τα λατρεύει - αλλά τί θα φορέσει στα 13 της , στα 23 της ... και συνεχίζοντας τον προβληματισμό της προηγούμενης ανάρτησης ...σκέφτομαι τις φωτογραφίες με το αγόρι , και αυτήν εδώ ...

τον προβληματισμό της Suri ,

"μανούλα ποιές γοβίτσες να φορέσω απόψε; "

και το αγόρι

" μπαμπά , κρυώνω"

και εγώ παλέυω πάλι με τον κόμπο στο λαιμό και θυμώνω που μπορώ να κάνω τόσα λίγα .

η είδηση και η φωτογραφία είναι από

http://www.telegraph.co.uk/

εικόνες - μέρος δεύτερον

όταν είδα την προηγούμενη ανάρτηση της φίλης μου Αγνής, συνέβησαν δυο πράγματα :

• διαπίστωσα για άλλη μια φορά ότι βλέπουμε και σκεφτόμαστε παράλληλα να το πω, παρόμοια , με την ίδια οπτική ... ε καταλάβατε εσείς - γιαυτό άλλωστε και είμαστε φίλες - that's what friends are for ...και πιστέψτε με , σπάνιο , σπανιότατο στις μέρες μας ...

• η δεύτερη σκέψη που έκανα , ήταν να συνδέσω την ανάρτηση με κάποιες φωτογραφίες που είχα τραβήξει πριν μερικούς μήνες .Ήταν αυτή η ίδια αίσθηση και τότε , η πικρή αίσθηση της πραγματικότητας - έτυχε να έχω φωτογραφική μηχανή και θέλησα να τις κρατήσω.

Είναι εικόνες από την πόλη που μας πληγώνει. που άλλους τους αγγίζουν και άλλους όχι. που μοιάζουν να έχουν αυτή την πικρή- σουρεαλιστική - ομορφιά και φέρνουν ένα κόμπο στο λαιμό,

μια γροθιά στο στομάχι.

Που τείνουμε να τις συνηθίσουμε,

τις προσπερνάμε

και αυτό τις κάνει ακόμα πιο πικρές .

δε θα φλυαρίσω περισσότερο :

περιμένει υπομονετικά ,

μέχρι να έρθει ο μπαμπάς και συνεχίζουν το ταξίδι της επιβίωσης ....

και εσείς ;

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

είπατε να κρατήσετε ένος λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους ;

_______________

-Ντίνος Χριστιανόπουλος , 1960-

Συλλογή εικόνων...

Μία γυναίκα σε κεντρικό δρόμο της πόλης περπατά, κρατώντας μια κούκλα μωρό. Της μιλά τρυφερά:"Μην κλαις, τώρα θα φτάσουμε σπίτι και θα σου δώσω φαγάκι"...

Ένα παιδί ζητιανεύει, μαζί με τη μαμά του και το μωρό αδερφάκι του. Ξαφνικά, από το πεζοδρόμιο περνά μια τάξη νηπιαγωγείου που πάει εκδρομή, τραγουδώντας. Το παιδί κοιτά με ένα πικρό χαμόγελο την τάξη μέχρι να χαθεί τελείως από τα ματιά του...

Μια γριούλα, με χτενισμένα άσπρα μαλλάκια, μετρά κέρματα και κρύβεται έντρομη πίσω από θάμνους στο πάρκο όταν περνάνε 5 κοριτσάκια....

Ένας πεινασμένος νεαρός με ένα καρότσι γεμάτο καλούδια τρέχει. Πιο πίσω, μπροστά στο φούρνο, μια ηλικιωμένη κυρία φωνάζει να τη βοηθήσουν να πάρει το καρότσι της πίσω..

Ένας ηλικιωμένος κύριος με ένα κορίτσι ερωτοτροπούν..πιο πίσω, ένας νεαρός κλείνει το μάτι συνωμοτικά στο κορίτσι...

Δεν είναι εικόνες από μελαγχολική γαλλική ταινία.. Είναι εικόνες της πόλης μας!!

Και το περίεργο (και ίσως τρομακτικό)... αν είχα φωτογραφήσει τις εικόνες, μα την αλήθεια, θα βλέπατε κι εσείς μια διαφορετική ομορφιά..