η ζωή μου μια βόλτα

είμαι ταξιδιάρικο πουλί εγώ.

Μπορεί να φταίει το ζώδιο - κλασσική περίπτωση τοξότη και με ωροσκόπο επίσης τοξότη, οπότε καταλαβαίνετε τι εννοώ. Βέβαια δε τα πολυπιστέυω αυτά, αλλά κάποια στοιχεία ταιριάζουν μάλλον.

Από την άλλη μπορεί να φταίνε και τα γονίδια που κληρονόμησα από την συνονόματη ηπειρώτισσα γιαγιά μου, η οποία είχε κάνει τη διαδρομή Κόνιτσα - Θεσσαλονίκη κάτι σαν Αριστοτέλους - Βαρδάρι. Η φοβερή γιαγιά που λέτε, δε λογάριαζε τίποτα, ταξίδευε μόνη της, άλλαζε λεωφορεία , ερχόταν για δυο μέρες, ξανάφευγε για το πανηγύρι, ξαναερχόταν για το γάμο του γιου του πρώτου ξαδέρφου, ξανάφευγε για το μνημόσυνο της θείας . Ακόμα και την καρδιακή προσβολή στα 85 της, πάνω σε λεωφορείο την έπαθε. Καλή της ώρα, αν με βλέπει σε κανένα συννεφάκι εκεί πάνω.

Έλεγα λοιπόν πόσο μ' αρέσει να πηγαίνω ... να πηγαίνω γενικώς. Να φεύγω.

και μιας που έφυγα και γύρισα, και μόλις άδειασα βαλίτσες - για λίγο μόνο, μέχρι να τις ξαναετοιμάσω- κάνω αποτίμηση του ταξιδιού μου.

το ταξίδι είναι

φίλοι αγαπημένοι που είδα μετά από καιρό,

τα χαμόγελα και η αγκαλιά τους,

το ταξίδι είναι

η αύρα του παρελθόντος και η μαγική διαδρομή μου μέσα από μονοπάτια της Ιστορίας,

μέσα από το αινιγματικό χαμόγελο των Καρυάτιδων,

τα περίτεχνα χτενίσματά τους,

και το απογευματινό αττικό φως που έπεφτε στα μάρμαρα,

το ταξίδι είναι

ο ενθουσιασμός στα μάτια του μικρού γιου μου όταν μπήκε στο αεροπλάνο,

και το θριαμβευτικό βλέμμα του μεγάλου γιου μου, όταν κέρδισε το βραβείο στο διαγωνισμό κιθάρας.

η ζωή μου μια βόλτα ...

μέχρι την επόμενη αναχώρηση,

ευχαριστώ όλους τους συνοδοιπόρους μου στα ταξίδια .