Η γυάλινη οροφή

Η ύπαρξη της γυάλινης οροφής στον εργασιακό χώρο, μεταφορικά οτιδήποτε εμποδίζει την επαγγελματική ανέλιξη των γυναικών , είναι μια πραγματικότητα που αποδεικνύεται καθημερινά . Αρκεί μια ματιά στους χώρους εργασίας, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα :

πόσες γυναίκες κατέχουν διευθυντικές θέσεις ;

σε τί ποσοστό σε σχέση με τους άντρες;

γιατί ενώ έχουν τα προσόντα και τις γνώσεις παραμένουν στάσιμες στην επαγγελματική τους πορεία;

ο βασικότερος λόγος είναι οι ευθύνες που αναλαμβάνουν όταν αποκτούν παιδιά. Ο χρόνος που απαιτείται για το μεγάλωμα των παιδιών τις εμποδίζει να αφιερώσουν χρόνο στην καριέρα τους. Η έλλειψη σωστών υποδομών ( παιδικών σταθμών, ευέλικτο ωράριο για τις μητέρες ) και η αναχρονιστική νοοτροπία των περισσότερων εργοδοτών στερεώνουν το οικοδόμημα της γυάλινης οροφής και τις αναγκάζει να ατενίζουν την επαγγελματική τους προαγωγή ως ένα όνειρο , μια ουτοπία.

Παραδόξως υπάρχουν πολλοί εκπρόσωποι του ανδρικού φύλου που αρνούνται να παραδεχτούν την κατάσταση και μάλιστα την ωραιοποιούν και την διαστρεβλώνουν. Ακούω σχόλια του τύπου ' οι πόρτες είναι ανοιχτές ' και 'ίσα ίσα παντού διαπρέπουν οι γυναίκες ' . Το θέμα είναι ότι οι γυναίκες λόγω των δυσκολιών και των υποχρεώσεων δε διεκδικούν καν τις υψηλές θέσεις γιατί αυτό συνεπάγεται και υψηλή δέσμευση (χρόνου κυρίως ) από μέρος τους.

Ένας από αυτούς είναι και το αφεντικό του Marks & Spencer , Sir Stuart Rose. Ο κύριος αυτός ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει γυάλινη οροφή και οι γυναίκες έχουν πλέον τη δυνατότητα να συνδυάσουν επιτυχημένη καριέρα και οικογένεια . Υπάρχει λέει στην The Observer δημοκρατία και όχι γυάλινη οροφή . Απλά οι γυναίκες γκρινιάζουν χωρίς λόγο . Είναι η ωραιοποίηση της κατάστασης που έλεγα πριν Μάλλον δε θέλουν να δουν την κατάσταση . Φυσικά και υπάρχουν επιτυχημένες γυναίκες σε διευθυντικές θέσεις αλλά με τί κόστος και πόσες είναι ; Στη σειρά του BBC The Trouble with Working Women πρόσφατα αποκαλύφτηκε η σημαντική επίδραση - μείωση στις αποδοχές των γυναικών όταν κάνουν παιδιά. Και ενώ άνδρες και γυναίκες στα 20 τους έχουν το ίδιο επίπεδο μισθών , όταν φτάνουν στα 30, το χάσμα στις αποδοχές μεγαλώνει και μια μέση εργαζόμενη στα 40 της κερδίζει 20% λιγότερα από έναν άντρα.

Κάθε γυναίκα με πλήρη εργασία στο Ηνωμένο Βασίλειο, πληρώνεται £369,000 λιγότερα από έναν άντρα στη διάρκεια της επαγγελματικής της ζωής , σύμφωνα με το παραπάνω πρόγραμμα.

Φυσικά και δεν είναι απλά σύμπτωση το ότι το χάσμα αρχίζει να μεγαλώνει όταν οι γυναίκες αποφασίζουν να κάνουν παιδιά.

Και από την άλλη οι γυναίκες που δεν έχουν παιδιά φαίνεται ότι εξακολουθούν να κερδίζουν το ίδιο με τους άντρες καθώς συνεχίζουν την επαγγελματική τους πορεία.

πηγή :

http://www.telegraph.co.uk/news/uknews/5415845/Glass-ceilings-have-gone-says-Sir-Stuart-Rose.html

Φυσικά και η λύση δεν είναι να μην κάνουν οι γυναίκες παιδιά . Το ζητούμενο είναι να δίνονται ίσες ευκαιρίες και να μη βλέπουν οι κύριοι όπως ο Sir Stuart Rose ουτοπίες που άλλωστε είναι και βολικές ( αλήθεια πόσες γυναίκες διευθυντικά στελέχη υπάρχουν στα Marks & Spencer δε μας είπε ) .

Ζήτα

ζητείται υπεύθυνος

ζητείται ευθύνη

ζητείται βοηθός

ζητείται βοήθεια

ζητείται επιχείρησις

ζητείται επιχείρημα

ζητείται αρμόδιος

ζητείται αρμοδιότητα

ζητείται αισθητικός

ζητείται αισθητική

ζητείται ωρομίσθιος

ζητείται ώρα

ζητείται οδηγός

ζητείται δρόμος

ζητείται

ζωή

πληροφορίες

εντός.

extreme sport - πεζή στην πόλη

Σήμερα λοιπόν έκανα extreme sport και ήταν τόσο επικίκνδυνο που λίγο έλειψε να χάσω τη ζωή μου.

Ποιό ήταν αυτό; περπάτησα !!! ε, ναι - το να είσαι πεζή τη σήμερον ημέρα είναι άκρως επικίνδυνο.

Ας το πάρουμε απ' την αρχή : βγαίνοντας από το σπίτι μου, ένα τεράστιο τζιπ είχε παρκάρει κάθετα στο πεζοδρόμιο. Για να περάσω έπρεπε να κατέβω στο δρόμο - απλούστατο φυσικά και βολικό για τον Ελληνάρα κάτοχο του τζιπ, τον νεόπλουτο που σιγά μην πλήρωνε και parking και σιγά μην αγχωνόταν για τους δόλιους πεζούς!!!

Κατεβαίνοντας στο δρόμο δεν είχα ορατότητα λόγω του τζιπ, και στο τσακ το γλύτωσα το μηχανάκι που έστριβε το οποίο σχεδόν με ακούμπησε.

Δεν πτοήθηκα όμως ...έπρεπε να πάω να κάνω τις δουλειές μου. Φτάνω στη διάβαση. Δίπλα μου τα έργα για το πολυπόθητο μετρό και το πεζοδρόμιο ανύπαρκτο. Η λαμαρίνα πάει σύννεφο - και κάθε φορά που τις βλέπω αυτές τις αντιαισθητικές λαμαρίνες ( μα τόση λαμαρίνα πια ...) θυμάμαι την Ολλανδία !!! αχ Ολλανδία , εκεί που όπου γίνονται έργα καλύπται με καλαίσθητα πανό, ζωγραφισμένα είτε ως απομίμηση των κτιρίων, είτε ως καλλωπιστικά φυτά , είτε ως έργα τέχνης και ούτε που καταλαβαίνεις τι υπάρχει από πίσω - καμία προσβολή στην αισθητική. Αλλά αυτό σιγά μη γίνει εδώ... και σιγά μην αναδείξουμε τα όμορφα κτίρια - πλακώνουμε τις λαμαρίνες που σιγά σιγά μέχρι να ολοκληρωθεί το υπό κατασκευή έργο θα έχουν μισοξηλωθεί, θα είναι γεμάτες από αφίσες των εκλογών που πέρασαν και θα χάσκουν κοροιδεύοντας τη μιζέρια μας . Ε περνώντας σκαλώνεις και το καινούριο σου πουκαμισάκι στην ξηλωμένη λαμαρίνα αλλά ας πρόσεχες - extreme sport κάνεις κορίτσι μου - που πας με ωηλοτάκουνο πέδινο και πουκαμισάκι ; τις λαμαρίνες δε τις σκέφτηκες ; βάλε καμία στολή παραλλαγής που λένε και στο στρατό ...

Και συνεχίζω απτόητη μετά τη σκέψη της Ολλανδίας (αχ Ολλανδία - άλλο επίπεδο ) περιμένω λοιπόν στη διάβαση να ανάψει το πράσινο για τους πεζούς. Έχει και ζέστη και περιμένω μαζί με τους άλλους πεζούς (πολλοί κάνουν extreme sport τελικά στην πόλη) . Ωπ άναψε ! πράσινο - Ο Γρηγόρης ! περνάμε λοιπόν. Δίπλα μου μια κυρία με δυσκολία στο περπάτημα . Στη μέση της διάβασης να το το μηχανάκι που σχεδόν πέφτει πάνω μας . Τελευταία στιγμή σταματήσαμε. Προσέξτε ! εμείς σταματήσαμε , ΟΧΙ το μηχανάκι. Πού πας ρε παιδί μου του λέω ; Διάβαση είναι !!! Ε καλά μωρέ πως κάνεις έτσι ; ( εσύ που πας καϋμένη σαν να έλεγε από μέσα του) . Τελικά τα κατάφεραμε να περάσουμε και αυτή τη δοκιμασία. Είμαι στο πεζοδρόμιο !!! Yessss !!! Ασφαλής , σώα , συγχισμένη βέβαια αλλά ζωντανή.

Περπατώ στο πεζοδρόμιο όταν ως δια μαγείας πατώντας σε ένα σπασμένο πλακάκι, πετάγονται κάτι λασπόνερα στο ψηλοτάκουνο πέδιλό μου και το πόδι μου γεμίζει λάσπες. (που πας με το πέδιλο ; ) ουφ ευτυχώς έχει ένα παγκάκι να ακουμπήσω να το καθαρίσω . Παγκάκι; σπασμένο, ξεχαρβαλωμένο, τόσο βρώμικο που προτιμώ να μείνω με τη λάσπη γιατί αν το ακουμπήσω θα λερωθώ περισσότερο.

Αυτά για την περιπέτειά μου που δυστυχώς είναι πια καθημερινή κατάσταση στις σκληρές μας πόλεις, με τους ασυνείδητους οδηγούς και το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας.

και για όσους θέλουν και είναι ομοιοπαθείς μπορούν να ενημερωθούν γαι τις δράσεις των πεζών (γιατί κάτι μπορούμε να κάνουμε και μεις). Δείτε για τη δικαίωση του πεζού που μήνυσε τον οδηγό που του έφραζε το δρόμο, στο http://www.streetpanthers.gr/ απ' όπου σας παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα :

"22 Μαΐου 2009

Για πρώτη φορά δικαστήριο δικαίωσε πεζό που επέλεξε να περάσει πάνω από παρκαρισμένο αυτοκίνητο που έκλεινε το πεζοδρόμιο, παρά να κατέβει στο οδόστρωμα. Το δικαστήριο έκρινε ότι ο αποκλεισμός του πεζοδρομίου αποτελεί προσβολή της προσωπικότητας του πεζού και επιδίκασε αποζημίωση 600 ευρώ, ανά εμποδιζόμενο πεζό παρακαλώ. Δηλαδή 1200, επειδή ήταν ζευγάρι!

Δεν ενέκρινε όμως και τη ζημία που προκάλεσε αυτός στο αυτοκίνητο, γι αυτό του επιδίκασε να πληρώσει το κόστος της επισκευής. "

Είναι και αυτό μια αρχή !!! Επίσης αξίζει και η κίνηση της ομάδας που κολλούν αυτοκόλλητα στα αυτοκίνητα που κλέινουν τα πεζοδρόμια . Ξέρετε τι γράφει το αυτοκόλητο:

«Είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω». Εεε τους αξίζει !!!!

όπου υπάρχει φόνος

όπου υπάρχει φόνος .....φταίει ο φονιάς ;

όχι απαραίτητα !!!

δείτε πόσο απλό είναι με τη βοήθεια της λογικής και της σκέψης να βγάζει κανείς τα συμπεράσματά του και κυρίως να τα εξηγεί με κατανοητό τρόπο ώστε να τα καταλαβαίνουν όλοι.

Ας το δουν και οι πολιτικοί μας που μας κουράζουν με δύσκολες ακαταλαβίστικες λέξεις.... λίγα λόγια , απλά και σταράτα.

Ούτε σάλτσες , ούτε περιττά σχόλια !!!!

καλημέρα σας

άνδρες : είδος υπό εξαφάνιση

Επαληθεύτηκα δυστυχώς (....δυστυχώς είπα ; ) όταν σε προηγούμενη ανάρτηση είπα ότι οι άνδρες είναι είδος υπό εξαφάνιση . Και επαληθεύτηκα επιστημονικά. Όπως διαπιστώθηκε από Βρετανική έρευνα το ανδρικό είδος οδεύει σε εξαφάνιση καθώς τα ανδρικά γονίδια ( τα Υ χρωμοσώματα , θυμάστε που τα μαθαίναμε στη βιολογία; ) σταδιακά εξασθενούν και χάνονται.

(το άρθρο στο : http://www.telegraph.co.uk/scienceandtechnology/science/sciencenews/5360172/Men-on-road-to-extinction.html )

Καλά θα αργήσει λίγο αυτό βέβαια να γίνει....σύμφωνα με την έρευνα στα επόμενα 5 εκατομμύρια χρόνια, οπότε προλαβαίνετε όσες φίλες επιθυμείτε να γνωρίσετε το άλλο φύλο όσο ακόμα είναι σε κυκλοφορία .

Επίσης το παρηγορητικό είναι ότι η αναπαραγωγή θα εξακολουθήσει να γίνεται ακόμα και αν δεν υπάρχει το Υ χρωμόσωμα . Υπάρχει περίπτωση επίσης να δημιουργηθει σταδικά και ένα ακόμα είδος ( αυτό καλό μου ακούγεται , μπορεί να είναι βελτιωμένη έκδοση , να γίνει μια αναβάθμιση του είδους επιτέλους ...)

Πριν από εκατομμύρια χρόνια το Υ χρωμόσωμα είχε περίπου 1400 γονίδια και τώρα τονίζουν οι ειδικοί έχει μόνο 45 !!!! - τίποτα δεν είναι τυχαίο λοιπόν και όταν ακούω φίλες να λένε ' μα πού πήγαν όλοι οι άντρες; ' έχουν και μια επιστημονική βάση στην απορία τους.

Πεθαίνει το ανδρικό χρωμόσωμα λοιπόν και το επόμενο βήμα είναι όπως λένε οι βιολόγοι το είδος μας να περάσει σε 'παρθενογεννετικό στάδιο ' δηλαδή να αναπαράγεται α-σεξουαλικά όπως οι σαύρες .....(τώρα αυτό πάλι καλό μου ακούγεται εμένα ) .

οπότε από δω και πέρα ας είμαστε πιο προσεκτικές , στοργικές , προστατευτικές στο άλλο φύλο , ας κάνουμε καμία καμπάνια για τη σωτηρία του (θέλουμε ; ε ναι θέλουμε νομίζω). Μια καλή ιδέα είναι να ενισχύσουμε την καμπάνια με διάφορα είδη σαν αυτά που πουλούν στη Ζάκυνθο για τις καρέτα- καρέτα ( μπρελόκ, κούπες, στυλό) μήπως και προλάβουμε τον αφανισμό.

αφιερωμένο στους άνδρες αναγνώστες μας με μεγάλη δόση χιούμορ -

(μη θυμώσετε ε !!!....χιούμορ λέω )

φιλιά και καλημέρες

Αξίζει να πάμε...

Φίλοι/ες,

μόλις πριν λίγο, ο φίλος Σωτήρης μου έστειλε email για να με ενημερώσει για την παρέμβαση του Σαββάτου που υλοποιεί το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας (http://web.auth.gr/selfhelp/) και το Μεταπτυχιακό πρόγραμμα των εξαρτήσεων του Α.Π.Θ., σε συνεργασία με πολλούς φορείς με κοινωνική δράση. Σας επισυνάπτω αυτούσιο το δελτίο τύπου:

"Θεσσαλονίκη, 14.5.2009ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Δράσεις στην Πόλη Ενάντια στον Αποκλεισμό: Κοινωνία, Υγεία, Εκπαίδευση

Στο πλαίσιο των παρεμβάσεων που πραγματοποιούνται τα τελευταία χρόνια από το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών της Κοινωνικής Κλινικής Ψυχολογίας των Εξαρτήσεων και Ψυχοκοινωνικών Προβλημάτων του Τμήματος Ψυχολογίας και το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας του Α.Π.Θ. σε συνεργασία με συλλογικότητες και φορείς της Θεσσαλονίκης που δραστηριοποιούνται σε τομείς αναπηρίας, εκπαίδευσης, σωματικής και ψυχικής υγείας πρόκειται να πραγματοποιηθεί σειρά δράσεων με θέμα: «Δράσεις στην Πόλη Ενάντια στον Αποκλεισμό στην Κοινωνία, στην Υγεία και στην Εκπαίδευση», το Σάββατο 23 Μαΐου 2009, στην παραλία της Θεσσαλονίκης (άγαλμα Μ. Αλεξάνδρου, ώρες: 11 00-23:00)/. Μέσω της εκδήλωσης επιχειρείται η σύνδεση του Πανεπιστημίου με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, η ανάδειξη της κοινωνικής ευθύνης του επιστήμονα, η ενίσχυση της συλλογικής δράσης και αλληλεγγύης ως μέσων αντιμετώπισης των ανισοτήτων και αποκατάστασης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων αποκλεισμένων ατόμων και ομάδων. Πληροφορίες και αναλυτικό πρόγραμμα μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να βρουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.socialexclusion.gr/.Συμμετέχοντες φορείς:

Ανάπηρη Πόλη,

Δημοτικός Οργανισμός Κοινωνικής Φροντίδας - Δήμος Καλαμαριάς,

ΕθελοντικήΕργασία Θεσσαλονίκης,

Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Ψυχολογικού Κέντρου Βορείου Ελλάδος,

4ο Ειδικό Δημοτικό Θεσσαλονίκης,

Ειδικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης (ΕΛΕΠΑΠ),Ένωση Γονέων Διαβητικών Παιδιών και Εφήβων Βορείου Ελλάδος,

Πρόγραμμα Δημιουργικής Απασχόλησης για ΑμεΑ -Δήμος Αμπελοκήπων,

Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης,

Πανελλήνια Επιτροπή (Πρώην)Χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής,

Σύλλογος Γονέων Παιδιών με Κακοήθη Νοσήματα Βόρειας Ελλάδας «Η Λάμψη»,

Σύλλογος Καρκινοπαθών Μακεδονίας-Θράκης,

Σύλλογος Βορείου Ελλάδος για Άτομα με Συγγενείς Καρδιοπάθειες «Παιδικές Καρδιές»,

Σύλλογος Νεφροπαθών Βορείου Ελλάδος, Σύλλογος Γονέων Παιδιών Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία Θεσσαλονίκης,

Σχεδία στην Πόλη Καλλιτεχνική Παιδαγωγική Ομάδα".

Το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας αποτελεί ένα πρωτοποριακό και καινοτόμο πρόγραμμα σε σχέση με την επίλυση του προβλήματος των εξαρτήσεων. Ένα πρόγραμμα που κάποιοι άνθρωποι δίνουν την ψυχή τους για να κρατηθεί και να κρατήσει στην καθαρή ζωή ανθρώπους που έχουν ανάγκη βοήθειας και στήριξης 24 ώρες το 24ώρο. Παράλληλα, ένα πρόγραμμα που προτείνει ένα νέο ρόλο για τους "ειδικούς" της ψυχικής υγείας πέρα από τα γραφεία και τις κλινικές διαγνώσεις, και μια νέα αντιμετώπιση των προβλημάτων και της ζωής για τους ανθρώπους που υποφέρουν από εξαρτήσεις ουσιών και αλκοόλ. Θα σας το πω με απλά λόγια: αν ο "ειδικός" δεν καταφέρει πρώτα να γίνει με κάποιο τρόπο "δικός" του ανθρώπου που ζητά βοήθεια, πραγματικά, άχρηστος ο κόπος του να κάνει διαγνώσεις με μεγάλες και δύσκολες λέξεις!!

Εντέλει, ένα πρόγραμμα στο οποίο οφείλω τέσσερα χρόνια δημιουργικής απασχόλησης και εμπειρίας ως ψυχολόγος, καλούς και αληθινούς φίλους και συνεργάτες και την ελπίδα ότι ... το να δουλεύεις ως ψυχολόγος (κι ως ειδικός γενικότερα) δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να ξεχνάς πάνω από όλα να είσαι άνθρωπος.

Πάντα είχα την απορία: "γιατί πρέπει να πληρωνόμαστε για πράγματα που θα κάναμε ούτως ή άλλως ως άνθρωποι?". Η απορία βέβαια λύθηκε, φίλοι/ες, καθώς οι καλοί φίλοι που συνεχίζουν να παλεύουν, πλέον παίρνουν κιάλια για να δούνε μισθό!!!

Ας είμαστε λοιπόν το Σάββατο εκεί, ξέρετε ... στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου: εκεί που οι περισσότεροι/ες όταν περνάμε, στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού και επιταχύνουμε το βήμα κρατώντας σφιχτά τις τσάντες μας! Γιατί, πραγματικά, αξίζει τον κόπο!!

oven pride - το καμάρι του φούρνου και το κουρέλιασμα της αξιοπρέπειας

ως γυναίκα αλλά και ως άνθρωπος ( αυτά πάνε μαζί ξέρετε - ... ευτυχώς δηλαδή γιατί μερικοί το ξεχνάνε ενίοτε) είμαι αυστηρή και υποψιασμένη ,όπως νομίζω θα έπρεπε να είμαστε όλοι και όλες, ως προς το τί μας 'πλασάρουν μέσα από διαφημίσεις , τί μηνύματα περνούν και κυρίως τα στερεότυπα που αναπαράγουν .

Δε θα μείνω στα περί ανορεξικών , ονειρεμένων γυναικών και τέλειων , γραμμωμένων ανδρών . Αυτά τα ξέρουμε και τα έχουμε ξανακουβεντιάσει. Δείτε μια διαφήμιση που είναι εξοργιστική και προωθεί στερεότυπα απίστευτα τραγικά και άκρως σεξιστικά .

κατ΄αρχήν δείτε πως προβάλλεται η οικογενειακή ζωή του ζευγαριού: αυτή ξινή και δεσποτική , με αγριεμένο βλέμμα , τον επιβλέπει , τον διατάζει, τον αμφισβητεί. Εκείνος πάλι , μίζερος, κακόμοιρος , σχεδόν ηλίθιος. Συνεργασία και συντροφικότητα ; Μπααααα τί να τα κάνουμε αυτά....

Και το σλόγκαν - so easy , even a man can do it! (εντελώς άχρηστοι δηλαδή)

και τελειώνει η διαφήμιση με το αμίμητο

' Let Oven Pride do its thing so he can do more' ... ε να μη βάλουμε και ένα σεξουαλικό υπονοούμενο να δέσει η σχέση;

επίσης προσέξτε στο τέλος την υποσημείωση :

"Note: No men were harmed in the making of this commercial." (ούτε για ζώα υπό εξαφάνιση να μιλούσαμε)

διαβάστε σχετικά στο

http://www.telegraph.co.uk/news/uknews/5352895/Oven-Pride-advert-mocking-men-was-not-sexist-watchdog-rules.html και http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/8057792.stmι )

το λιγότερο που μπορώ να πω : εξοργιστικά σεξιστική και προσβλητική και για τα δυο φύλα η διαφήμιση.

Παρά τις διαμαρτυρίες των θεατών στην Βρετανία όπου προβάλλεται , -σημειώνοντας μεγάλη αύξηση στις πωλήσεις του προϊόντος , (κατα 100% όπως λέει η εταιρεία) , οι αρμόδιες αρχές τη θεώρησαν απλώς ειρωνική !!!!! λέγοντας ότι κάνει χιούμορ αλλά δεν προσβάλει τα δυο φύλα ούτε προάγει στερεότυπα- και δεν απαγόρευσαν την προβολή της από τα ΜΜΕ.

- μήπως κανένας διαθέσιμος να καθαρίσει το φούρνο μου ???

Ο Πινόκιο που κρύβουμε μέσα μας

Τι σχέση έχετε με τα ψέματα;

Ε, όλοι έχουμε μια σχέση - μάλλον στενή θα έλεγα- αφού όλοι έχουμε βρεθεί στη θέση να πούμε ψεματάκια , αθώα ή λιγότερο αθώα . Και δικαιολογούμε τον εαυτούλη μας θεωρώντας τα 'λευκά' και ανώδυνα και για να τα καλύψουμε λέμε κι άλλα και η μύτη μας μεγαλώνει και γινόμαστε πρώτα ξαδερφάκια του Πινόκιο.

Και μη μου πείτε ότι δεν τηλεφωνήσατε ποτέ στη δουλειά ή σε ανεπιθύμητο ραντεβού και δεν είπατε ότι είστε άρρωστοι , ε μια γαστρεντερίτιδα πάντα μας βγάζει από αδιέξοδα .....

δείτε μια έρευνα στη Βρετανία σχετικά με τα ψέματα που λέμε : φάνηκε ότι πάνω από το 1/3 των Βρετανών λένε ψέματα για την ηλικία τους (τι πρωτότυπο ...) είτε για να αγοράσουν αλκοόλ είτε για να εντυπωσιάσουν το άλλο φύλο. Επίσης ένα άλλο ψέμα που συνηθίζουν να λένε αφορά στην ποσότητα αλκοόλ που κατανάλωσαν. Οι μικρότερες ηλικίες το παραφουσκώνουν για να εντυπωσιάσουν ενώ οι μεγαλύτεροι το μειώνουν για να φανούν ΄καλά παιδιά' . ένα δημοφιλές ψέμα έχει να κάνει και με την ερωτική ζωή : εδώ υπάρχει διαφορετική οπτική ανάμεσα στα δυο φύλα - οι άντρες προσπαθούν να εμφανίζονται πρωταθλητές και οι γυναίκες προσπαθούν να κρύψουν τους ερωτικούς συντρόφους για να μη κακοχαρακτηριστούν. Το top ten θεμάτων που αφορούν τα ψέματα σύμφωνα με την έρευνα είναι :

1. Ηλικία

2. Κατανάλωση αλκοόλ

3. Σεξουαλικό παρελθόν

4. Αλλαγές στην εμφάνιση

5. Επάγγελμα

6. 'Παραφουσκωμένο ' βιογραφικό

7. Πόσο συχνά κάνουν sex με τους συντρόφους τους

8. δημόσιες σχέσεις

9. μισθός

10. Κρύβουν μια ασθένεια

(πηγή : http://www.telegraph.co.uk/news/newstopics/howaboutthat/5346510/Third-of-Brits-lie-about-age.html )

εσείς τί θα ψηφίζατε ως δημοφιλέστερο ;

χμ δύσκολο ε ; καλά , αφήστε ....αν είναι να πείτε ψέμα

φιλιά αληθινά και καλημέρες

Μια γυναικεία νίκη

Για πρώτη φορά τέσσερις γυναίκες εκλέχτηκαν στο Κοινοβούλιο του Κουβέιτ σε μία χώρα όπου μέχρι το 2005 οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωματα ψήφου , και φυσικά δεν υπήρχε καμία γυναίκα στο κοινοβούλιο της χώρας αυτής μέχρι τώρα.

«Είναι μία νίκη για τις γυναίκες του Κουβέιτ και τη δημοκρατία στη χώρα», δήλωσε μία από αυτές.

Και οι τέσσερις βουλευτές έχουν σπουδάσει στις ΗΠΑ, ενώ είχαν συμμετοχή και σε κινήσεις υπέρ των γυναικών.

Οι ακραίες ομάδες που εξέφραζαν την αντίθεσή τους στην εκχώρηση πολιτικών δικαιωμάτων στις γυναίκες υπέστησαν εκλογική ήττα και είδαν την επιρροή τους να μειώνεται στο 50μελές Κοινοβούλιο.

Ένα μεγάλο βήμα για την πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των γυναικών στο Κουβέιτ έγινε κατά τη διάρκεια κατοχής της χώρας από το Ιράκ. Τότε οι γυναίκες ανέλαβαν δραστηριότητα σε τομείς όπως η περίθαλψη και ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους διακινούσαν φαγητό και φάρμακα πάρα το εμπαργκο που ίσχυε.

Για άλλη μια φορά η γυναικεία παρουσία σε περιόδους κρίσης αναδεικνύει τη δύναμη και το δυναμισμό ακόμα και σε χώρες όπως το Κουβέιτ που η αόρατότητα των γυναικών και η καταπάτηση των δικαιωμάτων τους είναι παγιωμένο καθεστώς.

Μια αισιόδοξη είδηση για την καινούρια εβδομάδα.

(πηγές : http://www.guardian.co.uk ,

http://www.in.gr )

Ποιος την περίμενε την Ισλανδία?????

Εντάξει.. το ξέραμε ότι φέτος θα ήταν δύσκολα..

Μπράβο στο Σάκη για το υπέροχο show που μας έδωσε! Είμαστε στη δεκάδα, μια χαρά είμαστε...

Eurovision: είναι κι αυτή πολιτισμός.

Τις τελευταίες μέρες, γίνεται μεγάλη συζήτηση για το θεσμό της Eurovision και τις συμμετοχές των χωρών. Η συζήτηση αυτή λαμβάνει χώρα σε δύο βασικά "χώρους": στις εκπομπές κουτσομπολιών (τις λεγόμενες πρωινές και μεσημεριανές) και σε σχετικές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο και σε εκπομπές και ιστοσελίδες που υποστηρίζουν το έντεχνο τραγούδι (τις λεγόμενες κουλτουριάρικες).

Πέραν αυτών, τα πηγαδάκια των φιλικών παρεών σίγουρα θα τριγυρίσουν από το θέμα, κυρίως αν υπάρχουν άτομα που την παρακολουθούν. Εδώ φίλοι/ες, θα μοιραστώ ένα "παράπονο": όπως έχετε καταλάβει, παρακολουθώ το διαγωνισμό κάθε χρόνο. Είναι μια παράδοση για μένα, καθώς Eurovision σημαίνει παρέα, φαγάκι, ανάλαφρη ατμόσφαιρα και ενθουσιασμός. Εδώ και μέρες όμως, φίλοι/ες του έντεχνου προβάλλουν επιχειρήματα για το πόσο κακής ποιότητας θεσμός και τραγούδια είναι, πόσο εμπορική, πόσο κιτς κλπ κλπ και για ποιους λόγους (ως μορφωμένη! το άκουσα κι αυτό!!!) δεν πρέπει να την παρακολουθώ. Τα ίδια επιχειρήματα μπορείτε να δείτε σε διάφορες ιστοσελίδες που αναφέρεται το θέμα.

Ας ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα λοιπόν:

1. ο διαγωνισμός της Eurovision είναι ένα show, και ως τέτοιο έχει τραγούδια, χορό, κουστούμια, σκηνικά εφέ και όμορφες παρουσίες. Δεν αποτελεί διαγωνισμό τραγουδιού που φιλοδοξεί να σταθεί δίπλα σε τραγούδια του Χατζηδάκη. Δε γίνεται να συγκρίνει κάποιος/α Ρουβά πχ με Λέκκα: σαν να συγκρίνει μήλα με κουβέρτες (τόσο άσχετο: αν βρείτε σχέση στα μήλα με κουβέρτες, θα βρείτε και στο Ρουβά με Λέκκα)!

2. Τα τραγούδια στο διαγωνισμό είναι φτιαγμένα για να στηρίξουν ένα show, ώστε να είναι ανταγωνίσιμα: τραγούδια με κιθάρα, σκαμπό και καλή φωνή δεν είναι για αυτό το διαγωνισμό, είναι για μπουάτ ή μπαρ στυλ μπουάτ! Τι να κάνουμε τώρα!

Και φίλοι/ες να το γενικεύσουμε λίγο:

1. Καλά! Για ποιο λόγο οι λεγόμενοι/ες κουλτουριάρηδες/ισσες έχουν αυτή την ανωτερότητα να κατακρίνουν την Eurovision και γενικότερα το εμπορικό ή λαϊκό τραγούδι; Αυτά δεν είναι πολιτισμός; Ή πολιτισμός σημαίνει μόνο τραγούδια που ευχαριστιούνται και κατανοούν λίγοι/ες ή αρκετοί/ες μετά από σκέψη και ανάλυση; Είμαστε τόσοι/ες πολλοί/ές τυχεροί/ες στην Ελλάδα που μεγαλώσαμε σε σπίτια που οι γονείς ακούγανε έντεχνα και όπερα;

2. Δηλαδή, όσοι/ες παρακολουθούν Eurovision είναι δεδομένο ότι ακούνε μόνο αυτό; Προσωπικά, παρακολουθώ το διαγωνισμό, αλλά η δισκοθήκη μου δεν αποτελείται από ποπ μόνο μουσική! Κάθε στιγμή έχει το τραγούδι της και κάθε τραγούδι έχει τη στιγμή της!

3. Πότε ένας/μία καλλιτέχνης/ιδα προβιβάζεται από λαϊκός/ή ή εμπορικός/ή σε ποιοτικός/ή και ποια είναι τα κριτήρια; Γιατί και η Μαρινέλλα και η Δούκισσα πχ από λαϊκό τραγούδι ξεκίνησαν... και μη μου πείτε ότι είναι η φωνή, γιατί έχουμε και έντεχνους/ες που δεν έχουν πια και Tη φωνή.. ή το ταλέντο...

4. Τι και ποιος/α ορίζει τι είναι πολιτισμός και τι όχι; Γιατί, από τη δική μου άποψη, όλα είναι πλευρές πολιτισμού και όλα συμβολίζουν και εκφράζουν κάτι. Ακόμη και τα τραγούδια του Καρβέλα και των τραγουδιστών/τριών που προωθεί τον τελευταίο καιρό εκφράζουν κάτι από τούτη την κοινωνία. Άσχετο αν εγώ διαφωνώ με αυτή την ιδέα...

5. Γενικά, γιατί να μην υπάρχει ανοχή σε ό,τι ο/η καθένας/μία πιστεύει και ευχαριστιέται; Για ποιο λόγο κάποιοι/ες κατακρίνονται επειδή κάποιοι/ες άλλοι/ες δε συμφωνούν με τις ιδέες των πρώτων; Για ποιο λόγο απλά να μη δεχόμαστε τα πάντα και από κει και πέρα να έχουμε τις προσωπικές μας επιλογές και ιδέες; Και για ποιο λόγο να μη βρίσκουμε τρόπο να χαιρόμαστε όλες τις προτάσεις που μας γίνονται και να μην έχουμε θετική στάση σε όλα και όλους;

6. Εντέλει: γιατί απλά να μη χαρούμε την Eurovision σήμερα με την παρέα μας και να γελάσουμε, χωρίς πολλές αναλύσεις; Ούφ πια!!

sakissssss

sakiiiiiiiii αχ αχ ..... σακηηηηηη τέλειος απλά.... καλή επιτυχία

Αναβλητικότης (συνέχεια)

Θυμάστε που σας έλεγα ότι η χρόνια αναβλητικότης δεν ωφέλησε κανένα;

Ε, να λοιπόν και η τρανταχτή απόδειξη !

Κάντε σήμερα ό,τι μπορείτε και μην το αναβάλλετε για αύριο.

Οι ευκαιρίες για τους πρίγκιπες δεν ξανάρχονται.

Eurovision: ο απόλυτος πολιτικός χώρος της Ευρώπης!!

Εφ' όσον λοιπόν δεν καταφέρνω και πολλά με το να αναδεικνύω τις διάφορες ελαφριές πλευρές της Eurovision (αστεία, ποιοτική, σέξυ, gay κλπ κλπ) αποφάσισα να προσπαθήσω να αναδείξω τη σοβαρή πλευρά της: αυτή των διπλωματικών σχέσεων των κρατών και των σχέσεων μεταξύ τους, ώστε να πείσω ακόμη και τον/την πιο δύσπιστο/η ότι αξίζει να την παρακολουθήσει.

Φέτος, το πολύ σημαντικό πολιτικό γεγονός ήταν η αποχώρηση της Γεωργίας από το διαγωνισμό, καθώς η Ρωσία ζήτησε να αλλάξουν τους στίχους του τραγουδιού «We don’t want Put In» ( κοινώς δε θέλουμε Πούτιν) (http://www.e-tipos.com/newsitem?id=80121). Ο λόγος γνωστός : η σύγκρουση των δύο χωρών στη Β. Οσετία! H Γεωργία πέρασε το μήνυμα της, με δυνατό και αδιαπραγμάτευτο τρόπο που συζητήθηκε πολύ περισσότερο από ό,τι η οποιαδήποτε συμμετοχή της στο διαγωνισμό (http://www.youtube.com/watch?v=hFNhniZl0yw&feature=related). (Μεταξύ μας, καλά έκανε γιατί ήταν και φαβορί!!!).

Με αφορμή αυτό το πολιτικό γεγονός, σκέφτηκα να σας αναφέρω λίγα για την πολιτική και διπλωματική θέση της Ελλάδας στη Eurovision: Μέχρι το 1974, η Ελλάδα δε συμμετείχε στο διαγωνισμό (δεν ήταν ακόμη πολύ ευρωπαϊκή προφανώς). Το ’74, «λίγους μήνες μετά τα δραματικά επεισόδια της 17ης Νοεμβρίου 1973 στο Πολυτεχνείο, η χούντα αποφασίζει να δείξει ένα «ευρωπαϊκό» πρόσωπο και δηλώνει συμμετοχή του ΕΙΡΤ στον 19ο διαγωνισμό της EUROVISION, που διεξήχθη στις 6/4/1974 στο Brighton του Ηνωμένου Βασιλείου»( http://www.ogaegreece.com/node/210). Έτσι η Ευρωπαϊκή πλέον Ελλάδα τραγουδά μαζί με τη Μαρινέλλα ΛΙΓΟ ΚΡΑΣΙ , ΛΙΓΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ Τ' ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ (γαργάρες για τα τραγικά γεγονότα) και καταλαμβάνει τη 11η θέση. (Λογικό αφού έχουμε να ανταγωνιστούμε τους λατρευτούς Abba της Σουηδίας με το Waterloo, τι να λέμε τώρα!!!)

Η Ελλάδα μας, στη συνέχεια, το 1975, αρνείται να συμμετάσχει στο διαγωνισμό, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (και πολύ καλά έκανε). Το 1976, στέλνει τη συμπαθέστατη Μαρίζα Κωχ με τραγούδι καθαρά με πολιτικό μήνυμα. Τέλειο το τραγούδι της Μαρίζας: Η επιλογή της έγινε από το Μάνο Χατζιδάκη, που την παρότρυνε να γράψει ένα τραγούδι για την πολύπαθη Κύπρο μας ( που όμως κατέλαβε τη 13η από τις 18 θέσεις!) Πρώτο βγαίνει το Αγγλικό Save Your Kisses for Me (Η απόλυτη μπούρδα)!! Οι Τούρκοι όμως δεν είχαν την ευκαιρία (ακόμη κι αν ήθελαν) να μοιραστούν και να ακούσουν τη θλίψη και τον πόνο μας από το τραγούδι της Μαρίζας, καθώς «όσο για την τουρκική κρατική τηλεόραση που μετέδιδε ζωντανά την εκδήλωση, θεώρησε σωστό την ώρα του ελληνικού τραγουδιού να διακόψει τη μετάδοση και να δείξει μία χορεύτρια oriental” (http://www.ogaegreece.com/node/211) l!! (Μείνανε με την απορία οι γείτονες για τη συμμετοχή της Ελλάδας. Ακόμη ψάχνονται τι έγινε το ’76....)

Το 2004, ήταν η πρώτη χρονιά που Κύπρος και Τουρκία αλληλοψήφιστηκαν, ως ένδειξη ειρηνικής συνύπαρξης (http://euro-party.blogspot.com/2009/04/how-politics-affects-eurovision.html). (Α! ρε αθάνατη ένταξη στην Ευρώπη, θαύματα κάνεις)!!

Εντύπωση κάνει το ‘84 που η Ελλάδα αρνείται να συμμετάσχει καθώς κρίνει το διαγωνισμό χαμηλού επιπέδου διοργάνωση και το 2000 που λέει ότι δεν έχει λεφτά για να στηρίξει τη συμμετοχή . Έψαξα λοιπόν φίλοι/ες, να βρω τα σημαντικά γεγονότα των δύο αυτών ετών που πιθανόν να σχετίζονται. Με έκπληξη βρήκα ότι «το θέμα των γλυπτών του Παρθενώνα απασχολεί το Διεθνή Οργανισμό από το έτος 1984, όταν η τότε Υπουργός Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη προώθησε το ελληνικό αίτημα στο πλαίσιο της ως άνω Διακυβερνητικής Επιτροπής» (http://www.mfa.gr/www.mfa.gr/el-GR/Policy/Multilateral+Diplomacy/InternationalOrganizations/UNESCO/). Αρχίζει λοιπόν ο αγώνας της διασφάλισης της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και δηλώνουμε τη διαφοροποίησή μας με χώρες της Ευρώπης σε διεκδικήσεις πολιτισμικού περιεχομένου (εσείς μιλάτε για τις τρανσέξουαλ τραγουδίστριες, όταν εμείς πριν αιώνες θεσπίζαμε τη δημοκρατία? Ουστ!! Μελίνα αθάνατη και δυναμική).

Στις δε, 19 Ιουνίου του 2000, υπογράφεται η ένταξη της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση και την ίδια χρονιά (συμπτωματικά?) δηλώνει ότι δεν έχει λεφτά να στηρίξει τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό ( εντάξει! να μπούμε αλλά δεν είμαστε ίσοι και όμοιοι οικονομικά! Αν κρίνουμε από την ακρίβεια σήμερα, δεν πετύχαμε και πολλά...).

Υποκειμενικές και ίσως υπεραπλουστευμένες οι εξηγήσεις, βεβαίως φίλοι και φίλες, (δεν είμαι και Καστοριάδης) ......αλλά δεν μπορεί να ναι τυχαία όλα τούτα.

Μια που αναφερθήκαμε στη σχέση Τουρκίας-Ελλάδας, ας δούμε πώς αλληλοψηφιζόμαστε στο διαγωνισμό: Η Τουρκία, στο σύνολο των συμμετοχών της στο διαγωνισμό από το ‘75, έδωσε 3 βαθμούς στην Ελλάδα πρώτη φορά το ‘88!! Η Ελλάδα (πιο σκληρή και τολμηρή) έδωσε στην Τουρκία πρώτη φορά 2 βαθμούς στον ημιτελικό του 96 (στον τελικό τίποτα όμως! Μην ξεθαρρεύουν!!). Το 2004 μας έδωσαν 12άρι στον ημιτελικό και 10άρι στον τελικό και το 2005 12άρι και πάλι (είχαμε διαπραγματευτικό ατού τότε!!). Μετά (2006, 2007) μας δίνουν μόνο 4 βαθμούς (Ωχ! Μάλλον τα κάναμε σαλάτα στις διαπραγματεύσεις μας).. Γενικά, η Τουρκία πιο γενναιόδωρη από την Ελλάδα στους βαθμούς( εμ!! Εμείς είμαστε μέσα, αυτοί είναι απέξω). Τα 2 τελευταία χρόνια Τουρκία και Αζερμπαϊτζάν δηλώνουν τη φιλία τους μέσω των μεταξύ τους 12αριών (κάτι σχετικό με μας και τα αδέρφια της Κύπρου)...

Άλλα και η Ελλάδα δείχνει τις διπλωματικές της διαθέσεις μέσω της βαθμολογίας και παίρνει τις απαντήσεις της (http://rantar.blogspot.com/2008/05/eurovision-2008.html) : ας πάρουμε το παράδειγμα της ελληνικής ψηφοφορίας πέρσι: 12 βαθμοί στην Αρμενία, 10 στην Αλβανία, 8 στην Ισπανία, 7 στη Ρωσία, 6 στην Ουκρανία, 5 στη Σερβία, 4 στη Γεωργία, 3 στο Αζερμπαϊτζάν, 2 στη Νορβηγία, 1 στο Ισραήλ. (Μην τρομάζετε: δε διαταράχθηκε η σχέση μας με την Κύπρο, απλά η Κύπρος κόπηκε στον ημιτελικό)!! Οι χώρες που μας έδωσαν το πολυπόθητο 12αρι ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία, η Αλβανία, το Σαν Μαρίνο, η Κύπρος και η Ρουμανία. Ας το αναλύσουμε λιγάκι τούτο: στη Γερμανία έχουμε το δυνατό και αγαπημένο ξενιτεμένο ελληνισμό μας, που έστω κι από την ξενιτιά στηρίζει την πατρίδα με όποιον τρόπο.. η Κύπρος ε! εντάξει! Αλίμονο μη μας αφήσουν μόνους τα αδέρφια ή μην τους αφήσουμε εμείς...Η Αλβανία και η Ρουμανία? Σκεφτείτε πόσοι/ες μετανάστες/τριες ζούνε κι εργάζονται εδώ.. Τώρα για Σαν Μαρίνο και Αγγλία? Είχαμε καλό τραγούδι!!! (Η Αγγλία να σας θυμίσω είχε δώσει το 12άρι στο Σάκη μας την προηγούμενη φορά και δεν υπαινίσσομαι τίποτα για τις προτιμήσεις των Άγγλων). Η Τουρκία μας έδωσε 7 βαθμούς πέρσι (το παλεύει, δε λέω).

Και θα τελειώσω με δύο προσωπικά ερωτήματα που όποιος/α μπορεί να μου τα απαντήσει, θα είμαι υπόχρεη: α) Γιατί οι τέσσερις δυνατές ευρωπαϊκές χώρες, τα τελευταία χρόνια, δεν ενδιαφέρονται τόσο για το διαγωνισμό? και β) γιατί το Ισραήλ (που δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση) ενδιαφέρεται?

(Όποιος ενδιαφέρεται να δει αναλυτικά στοιχεία για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο διαγωνισμό προτείνω http://el.wikipedia.org/wiki/ και συμμετοχή Ελλάδας στη Eurovision).

Χρόνια Aναβλητικότης

Τα φιλιά που δεν έδωσες

μη τα τσιγκουνεύεσαι.

Να τα δώσεις.

Τις αγκαλιές που δεν έκανες

μη τις φοβάσαι.

Να τις κάνεις.

Θα έρθει μια μέρα

που θα σε στοιχειώνουν

σα Μάγισσες , σαν Ερινύες.

Άλλωστε κανέναν δε ωφέλησε

η χρόνια Αναβλητικότης.

Δεν ήταν όλα τόσο χάλια...

Έχω προσπαθήσει πολύ να αλλάξω τη γνώμη σε φίλους/ες για την Eurovision!! Έχω μαγειρέψει λιχουδιές για να τους/τις πείσω, έχω παρακαλέσει, έχω εκλιπαρήσει... τελευταία έχω ξεπέσει ακόμη πιο χαμηλά (σας παραπέμπω στο Blog του αγαπητού διαδικτυακού φίλου Ευρύνοου, http://otrelostouxwriou.blogspot.com/ και πιο συγκεκριμένα στα σχόλια της ανάρτησης "Το πιάτο της ημέρας") .... δυστυχώς!!!Δεν πέτυχα τίποτα.. πλέον ένας τρόπος μου μένει: να δείξω στους/τις πολέμιους της Eurovision ότι δεν ήταν όλα τόσο χάλια...

Πχ:

Και για τύπους/ισσες πιο χορευτικούς/ές:

κι ένα τραγούδι που ίσως να μην ήταν από τα πιο ποιοτικά που περάσανε, αλλά προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ πέρσι: Δεν ήταν όλα τόσο χάλια φίλοι/ες.. εντάξει δε λέω!! Υπήρξαν και: ....... αλλά επιστρατεύστε χιούμορ και απλά γελάστε!!!Ένα show είναι! Και τώρα σας αφήνω, φίλοι/ες, γιατί θα λιώσει το παγωτό μου (και πάλι σας παραπέμπω στα σχόλια του φίλου Ευρύνοου!)

Μη με μαλώνετε και...σας θέλω στις επάλξεις...Σάκηηηηη!!!!!!!!!!

Για όσους/ες με ξέρουν καλά, είναι γνωστό ότι έχω τρία ελαττώματα:

1. Είμαι Γκρινιάρα.
2. Τρώω πολύ.
3. Λατρεύω τη Eurovision.

Για να καταλάβετε τη σοβαρότητα του τρίτου ελαττώματος, εξομολογούμαι ότι οι πιο παλιές παιδικές τηλεοπτικές μου αναμνήσεις είναι: ο Πάνος Μιχαλόπουλος σε σκηνή με την Ειρήνη Παππά στην Κλυταιμνήστρα (σκηνή που προκάλεσε κατούρημα στην πεντάχρονη τότε Αγνούλα κι ανάγκασε τη μάνα μου να φύγει από το σινεμά), η Κάτια Δανδουλάκη στο Πάνθεον (κάτι μου έκανε το πρόσωπο αυτής της κοπέλας τότε), ο Παπαγιαννόπουλος στο Λούνα Πάρκ και ο τροχός που γυρνούσε πίσω του και το σήμα έναρξης της Eurovision στην ασπρόμαυρη τηλεόραση. Βέβαια, η Eurovision έχει αλλάξει πολύ κι έχει μετατραπεί σε ένα show ελαφριών διασκεδαστικών τραγουδιών, με πολλά στοιχεία της gay κουλτούρας. Αλλά.... φίλοι/ες συνεχίζει να μου αρέσει (μη σα πω πιο πολύ), να πορώνομαι με την ελληνική συμμετοχή και να ψηφίζω τα πιο χάλια τραγούδια, ώστε να σπάσω τη βαθμολογία των δυνατών ανταγωνιστών/τριών.

Καταλαβαίνω ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, αλλά ευχηθείτε μου να είναι τα προβλήματά μου πάντα τέτοια (ευχή που ανταποδίδω σε όλους/ες με μεγάλη χαρά).. και μη με κρίνετε δυσμενώς φίλοι/ες, την επόμενη μέρα, το υπόσχομαι θα χτυπήσω μια γερή δόση Μελίνας Κανά, Θάνου Μικρούτσικου, Γιάννη Κότσιρα (στην περίπτωση που δεν είμαστε στους πρώτους πέντε στη βαθμολογία)!!!!

Μέχρι τότε, αφήστε την τρελή στην τρέλα της: This is our night!! Και πείτε της Τουρκάλας ότι θα τη φάμε λάχανο!!!

Vincent

Vincent Van Gogh

Αγαπημένος, ιδιαίτερος, ευαίσθητος.

Κάποιοι τον είπαν σχιζοφρενή, μανιακό, προβληματικό.

Για άλλους υπήρξε μοναδικός και ανεπανάληπτος.

Για μένα στο πρόσφατο ταξίδι μου , η περιήγηση μου στο μουσείο με τα έργα του ήταν ένα ραντεβού που είχα δώσει από πριν. Τότε που πέρυσι είχα ξαναεπισκεφτεί το Άμστερνταμ και είχα κυριολεκτικά μαγευτεί από τα χρώματα του Vincent .

Και ναι, φέτος είχα την απίστευτη τύχη και χαρά να δω και τον αγαπημένο μου από παλιά πίνακα , την πασίγνωστη Έναστρη Νύχτα. Ο πίνακας αυτός ανήκει στη συλλογή του μουσείου της Νέας Υόρκης (Museum of Modern Art- MoMA) και για φέτος μόνο , στο πλαίσιο μιας συνεργασίας των δυο μουσείων βρέθηκε στο Άμστερνταμ. (αυτό το θεωρώ τύχη μεγάλη)

O Van Gogh και τα Χρώματα της Νύχτας - είναι το όνομα της έκθεσης που περιλαμβάνει τους πίνακες του καλλιτέχνη που 'παίζουν' με το φως και το σκοτάδι.

Από τους πατατοφάγους κάτω από το φως της λάμπας ,μέχρι τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα , μέσα από τις σκιές , τα χρώματα που αναδύονται λαμπρά μέσα από το σκοτάδι, φαίνεται πως το σούρουπο και η νύχτα αποτελούσαν μοναδική πηγή έμπνευσης για τον ζωγράφο.

Η ατμόσφαιρα σε αυτό το μέρος της έκθεσης είναι μοναδική με αποκορύφωμα την έναστρη νύχτα , και στις δύο εκδοχές της.

Εκεί πραγματικά απέναντι από μια τέτοια εικόνα , μέσα σε μια οπτασία , ονειρεύεσαι, ταξιδεύεις , ακούς τη σιωπή της νύχτας, θαμπώνεσαι από τα αστέρια... σαν να το ξαναβλέπω μπροστά μου.

ήμουν πιστή στο ραντεβού μου με τον Vincent και με αντάμειψε με το παραπάνω .

Η έναστρη νύχτα θα συνοδέυει τις έναστρες ονειροπολήσεις μου από δω και πέρα.

Ευχαριστώ Vincent

Κοζάνη: μια πόλη που ελπίζει!!

Μια που έχουμε πιάσει τα ταξίδια, ας μιλήσουμε για μια πόλη της Δυτικής Μακεδονίας, την Κοζάνη (πόλη που αγαπώ παρόλα τα στραβά της, καθώς γεννήθηκα και μεγάλωσα εκεί)! Σύμφωνα με την Wikipedia," η Κοζάνη είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, καθώς και του ομώνυμου νομού. Είναι χτισμένη ανάμεσα στις οροσειρές του Βερμίου, του Μπούρινου και των Πιερίων, 15 χλμ βορειοδυτικά της λίμνης του Πολυφύτου, σε υψόμετρο 720 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Απέχει 120 χλμ από τη Θεσσαλονίκη και 470 χλμ από την Αθήνα. Έχει 38.591 κατοίκους, ενώ ο Καποδιστριακός Δήμος έχει 49.812 κατοίκους (απογραφή 2001) (http://el.wikipedia.org/wiki/).

Σύμφωνα με τη νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κοζάνης, αξίζει να την επισκεφτείτε καθώς, "η ανεξερεύνητη φύση, η άγρια ομορφιά των ορεινών και ημιορεινών όγκων, ο Αλιάκμονας με τους ορμητικούς παραπόταμούς του - πηγή ζωής στην περιοχή από την αρχαιότητα έως σήμερα- η τεχνητή λίμνη Πολυφύτου με το εντυπωσιακό οικοσύστημά της και οι προστατευόμενοι βιότοποι καθιστούν την περιοχή μας ως έναν ελκυστικό προορισμό για όλες τις εποχές του χρόνου. Παράλληλα, αρχαίες και βυζαντινές πόλεις με εντυπωσιακά ευρήματα (Αιανή, αρχαία Απιδέα, αρχαία πόλη Πολυμύλου, βυζαντινή κάστρο-πόλη Σερβίων), λαμπροί τάφοι (βασιλική νεκρόπολη Αιανής, μακεδονικοί τάφοι Εορδαίας), κατάγραφες βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες, αρχοντικά με χαρακτηριστική αρχιτεκτονική -μάρτυρες μιας άλλης σπουδαίας εποχής- περίτεχνα σμιλεμένοι ορεινοί οικισμοί, πέτρινα γεφύρια που στεφανώνουν ποτάμια και χείμαρρους, ήθη, έθιμα και αυθεντικοί άνθρωποι που ξέρουν να οργανώνουν γιορτές και να συντηρούν την παράδοση αποδεικνύουν τον πολιτιστικό πλούτο της περιοχής και περιμένουν τον επισκέπτη να τα ανακαλύψει"(http://www.kozani.gr/tourism/index.php).

• Σύμφωνα με τη δική μου άποψη, πέραν αυτών αξίζει να την επισκεφτείτε τις Απόκριες, όπου θα χορέψετε, θα πιείτε και θα γελάσετε στους παραδοσιακούς φανούς! Την άνοιξη επίσης, μπορείτε να επισκεφτείτε και να περπατήσετε στο Σκεπαστό Βελβεντού, ένα υπέροχο μονοπάτι μέσα στα πλατάνια και τα νερά (εύκολη πορεία πραγματικά για παιδιά)!

• Αξίζει επίσης, να επισκεφτείτε το νέο πάρκο Κοζάνης, κοντά στο γήπεδο, που πραγματικά εντυπωσιάζει και θυμίζει μεγάλα πάρκα ευρωπαϊκών χωρών!

Οι Κοζανίτες/ισσες μπορεί μεν να είμαστε γνωστοί/ές για τη "σουρδαμάρα" μας (τρέλα) και για τη τσιγγουνιά μας, είμαστε όμως και γνωστοί/ές γλεντζέδες και καλοφαγάδες/ούδες: μην αμελήσετε να δοκιμάσετε κοζανίτικα κιχιά, γιαπράκια, γαρδούμπες και για επιδόρπιο σουτζούκια!!Μην τρομάζετε από το ύψος και τους λίγο άγριους τρόπους μας: να θυμάστε ότι είστε σε ορεινό μέρος με βουνίσιους ντόμπρους χαρακτήρες!

Όπως όμως μας ενημερώνει και η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κοζάνης, " επιπλέον εδώ χτυπά η ενεργειακή καρδιά της χώρας με τα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια της ΔΕΗ στη λεκάνη Πτολεμαΐδας – Κοζάνης. Εδώ δραστηριοποιούνται βιομηχανίες και επιχειρήσεις στη μεταποίησης πρώτων υλών που παράγονται στην περιοχή. Η εξόρυξη λιγνίτη και μαρμάρων δεσπόζει στον τομέα των ορυχείων, ενώ τα αγροτικά και παραδοσιακά προϊόντα, με κορυφαίο τον Κρόκο Κοζάνης, χαρακτηρίζονται από εξαιρετική ποιότητα"(http://www.kozani.gr/tourism/index.php).

Αυτή η εξέλιξη είχε τραγικές επιδράσεις στο περιβάλλον της Κοζάνης καθώς "η ατμοσφαιρική ρύπανση «πνίγει» τους κατοίκους της Κοζάνης, καθώς οι συγκεντρώσεις αιωρούμενων σωματιδίων (ΡΜ10 και ΡΜ2,5) που καταγράφηκαν στο κέντρο της Κοζάνης και στο χωριό Κλείτος -το οποίο βρίσκεται μέσα στα λιγντικά κοιτάσματα- είναι έως και 7 φορές υψηλότερες από τα μέγιστα όρια της Ε.Ε ........Σημειώνεται πως στον άξονα Αμυνταίου - Πτολεμαϊδας - Κοζάνης είναι συγκεντρωμένο το μεγαλύτερο λιγνιτικό κοίτασμα της χώρας, από την εκμετάλλευση του οποίου παράγεται το 57% των αναγκών της Ελλάδας σε ηλεκτρική ενέργεια".(http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=13816&subid=2&tag=9594&pubid=2043117).

Κι όπου υπάρχει βιομηχανία, υπάρχει και ανεξέλεγκτη οικοδόμηση: ειδικότερα μετά το μεγάλο σεισμό του '95, η Κοζάνη κάθε μήνα εξαπλώνεται, τα σοκάκια της καταστρέφονται μαζί με ό,τι πράσινο είχε καταφέρει να επιβιώσει. έχω παρατηρήσει ότι υπάρχει κι ένα εικαστικό φαινόμενο στην αρχιτεκτονική της πόλης: τα

γκρι πλαϊνά των πολυκατοικιών που μένουν άβαφτα (μου το εξήγησε η αρχιτεκτόνισσα Ανθούλα, αλλά δεν το έχω παρατηρήσει σε αυτή την κλίμακα αλλού) και η σχεδόν παντελής έλλειψη φυτών στα μπαλκόνια!

Η ανεξέλεγκτη οικοδόμηση πνίγει τα όμορφα κτίρια της Κοζάνης, όπως

• το αναπαλαιωμένο ξενοδοχείο Ερμιόνιο,

• το Λαογραφικό Μουσείο,

• το Ωδείο

και

• ιδιωτικές κατοικίες

που κρατούν το ύφος της παλιάς Κοζάνης!

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια πραγματική προσπάθεια να βελτιωθεί η εικόνα της πόλης, μια προσπάθεια που χαροποιεί όλους/ες τους/τις κατοίκους, καθώς αρχίζει σε σημεία να θυμίζει την παλιά ομορφιά της! Όσον αφορά όμως το φυσικό περιβάλλον.... φοβάμαι τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα! Ας ελπίσουμε ότι οι αρμόδιοι έχουν αντιληφθεί πια τη σοβαρότητα του θέματος! Για αρχή βέβαια, αγαπητοί/ές συντοπίτες/ισσες, ας φυτέψουμε λίγα φυτά στο μπαλκόνι μας... έτσι απλά, για να περάσουμε ένα μήνυμα σε αυτούς/ές που πρέπει!

Υσ. Όσο κι αν προσπάθησα, δεν κατάφερα τη σωστή μορφοποίηση του κειμένου. Οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι το κρεμαστό, οι επόμενες δύο το νέο πάρκο, η επόμενη το εργοστάσιο ΑΗΣ Αγ. Δημητρίου, η επόμενη τα περιβόητα γκρι πλαϊνά και μετά έχουμε μία φώτο το Ερμιόνιο, μία το λαογραφικό μουσείο, έπεται το ωδείο και τέλος μια πανέμορφη ιδιωτική κατοικία. Καλά τα blogs αλλά με έσκασε πια!!