Είναι πιο εύκολο να κλαις παρά να ζεις;

Προχθές, παρακολούθησα μια θεατρική παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Β. Ελλάδας με τίτλο "Επιστροφή στον παράδεισο" του Φίλιπ Ρίντλεϋ. "Σε καμένα σπίτια, ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια, σε μια περιοχή γεμάτη συμμορίες, σε μνήματα και στα γκράφιτι του Bethnal Green, μιας φτωχής γειτονιάς του Ανατολικού Λονδίνου εκτυλίσσεται η υπόθεση του έργου όταν ο γοητευτικός και απροσπέλαστος Τράβις Φλαντ μετά από μακρινή απουσία επιστρέφει στον τόπο του ψάχνοντας επαφή με το ιδανικό παρελθόν και το διαφορετικό παρόν….. Περιπλανώμενος στο νεκροταφείο συναντά τη νεαρή Ρίο, αρχηγό συμμορίας η οποία ψωνίζει πελάτες και του δίνει ραντεβού σπίτι της… ένα ραντεβού που μεταλλάσσεται σε λαβύρινθο σειρήνων και αναμνήσεων αφού και η Τόρτσι Σπαρκς, μια εξίσου γοητευτική γυναίκα ανάμεσα στον αληθινό και στο φανταστικό κόσμο του πριν και του τώρα, η γιαγιά της Ρίο, φτιάχνει τα συστατικά ενός απίθανου κοκτέιλ ζωής, βίας, θανάτου και νοσταλγίας… Η επιστροφή όμως έχει πάντα ρίσκο…. Όπως και η ζωή….. ειδικά για όσους την γνωρίζουν από την «άλλη μεριά»…. Όταν αυτοί οι άνθρωποι συναντιούνται, εξερευνούν τον παράδεισο με τον δικό τους κώδικα…. No mercy" .(http://www.dramastudio.gr/?p=436). Η παράσταση ήταν καλή, κυρίως λόγω ενός πολύ δυνατού και αρκετά προχωρημένου κειμένου,( για κάποιους/ες στο μέγεθος του σοκαριστικού).

Η παράσταση με έκανε να σκεφτώ αυτή την ανάγκη όλων μας να αναλογιζόμαστε «χρυσές εποχές» που περάσανε. Σε πολλές συζητήσεις είτε με φίλους είτε με ανθρώπους που γνώρισα στη δουλειά μου, ακούω φράσεις του στυλ: «Τότε που είχα αυτή τη δουλειά, ήμουν καλά. Θα μπορούσα να…», «Με τον/την τάδε που ήμασταν μαζί περνούσα τέλεια. Καμία σχέση με την τωρινή μου σχέση που βαριόμαστε πολλές φορές», «Όταν ήμουν 25 χρονών, που ήμουν αδύνατος/η, περνούσα τέλεια, είχα επιτυχίες» κλπ κλπ. Για να μη μιλήσουμε για τη «χρυσή μεταπολεμική εποχή», για τη «χρυσή εποχή του ρομαντισμού», τη «χρυσή γενιά του Πολυτεχνείου», τη «χρυσή εποχή της ντίσκο», και πάει λέγοντας. Κι όλοι/ες γυρνάμε τρέχοντας στο παρελθόν, εγκαταλείποντας και υποτιμώντας το ζωντανό εδώ και τώρα μας.. Τι ψάχνουμε στα περασμένα μεγαλεία; Ίσως μια ελπίδα, ίσως μια άλυτη ενοχή, ίσως μια εκτόνωση εγωισμού. Και παραμελούμε τον /την τωρινό σύντροφο, ξεχνώντας να τον/την κακομάθουμε, βαριόμαστε την τωρινή δουλειά μας, γκρινιάζουμε για την τωρινή κατάσταση ανεργίας μας, αποφεύγουμε τις τωρινές «βαρετές» παρέες μας… και είτε αναπολούμε τις μεγάλες στιγμές, είτε προσδοκούμε το λαμπρό μέλλον. Αν όμως υπήρχε μια μηχανή του χρόνου και ταξιδεύαμε στην «χρυσή εποχή», θα βλέπαμε καθαρά αυτά που έλειπαν και νοσταλγούσαμε και τότε, που μας έκαναν να μελαγχολούμε. Φτάνοντας δε πίσω, στην εφηβική ηλικία, που οι μνήμες είναι λίγες, θα πιάναμε τον αλαζόνα χαρακτήρα μας και πάλι να λέει: «Δε θα γίνω 18 ετών? Θα κάνω …και θα είμαι…...». Και περνάει το εδώ και τώρα, τόσο γρήγορα.. και το προηγούμενο δευτερόλεπτο ίσως να γίνει η "μεγάλη στγμή" που θα αναλογιζόμαστε στο επόμενο!!Και φεύγουν οι γλυκές στιγμές ανίας, οι σταθερές λειτουργίες της ρουτίνας, οι καλές στιγμές της παρέας ή της ομάδας δουλειάς..Παρόλ'αυτά,όλοι/ες μας, κάποιες φορές, απλά .. το αφήνουμε να περνάει! Μου είναι πολύ δύσκολο, φίλοι/ες, να πιστέψω ότι τελικά, «είναι πιο εύκολο να κλαις παρά να ζεις»…