Γιατί το τέλος πρέπει να είναι τόσο δύσκολο???

Από συζήτησεις με φίλους/ες τον τελευταίο καιρό, διαπιστώνω μια καθολική πραγματικότητα: ο,τιδήποτε τελειώνει.. δεν τελειώνει εύκολα. Ειδικότερα, όσον αφορά ανθρώπινες σχέσεις (προσωπικές, φιλικές και επαγγελματικές), τα πράγματα γίνονται πραγματικά δύσκολα. Το τέλος οποιασδήποτε σχέσης προκαλεί- πάντα- δυσάρεστες σκέψεις και συναισθήματα. Το πιο συχνό συναίσθημα είναι το βασανιστικό συναίσθημα της αδικίας! Το συναίσθημα ότι δεν αναγνωρίστηκε αυτό που δώσαμε, ότι η ενέργεια που δώσαμε πήγε στα.. σκουπίδια, και ότι αξίζαμε κάτι παραπάνω σε ανθρώπινο επίπεδο. Η αδικία ποτέ δεν πάει μόνη κι έχει έναν πάρα πολύ καλό φίλο: το Θυμό!! Ο θυμός μας οδηγεί, στην καλύτερη περίπτωση, σε λανθασμένες σκέψεις και συμπεράσματα και, στην χειρότερη περίπτωση, σε εκδικητικές πράξεις. Πέραν του θυμού, πολύ καλή παρέα στην αδικία κάνει η απογοήτευση και η ματαίωση! Το συναίσθημα ότι όλα είναι μαύρα, όλα είναι ίδια και όλα είναι τελείως μάταια! Αν το σκεφτούμε όμως καλύτερα, το μόνο που καταφέρνουμε με αυτό τον τρόπο είναι απλά.. να μην τελειώνει αυτό που τελείωσε!! Π.χ. όταν φεύγουμε απο μια δουλειά, με το να αναβιώνουμε και να συζητάμε για την αδικία που υποστήκαμε ή τις λανθασμένες κινήσεις μας, ουσιαστικά... συνεχίζουμε να δουλεύουμε νοερά εκεί! Όταν τελειώνει μια προσωπική σχέση ή γάμος, με το να μπαίνουμε σε προσωπικές ή νομικές αντιδικίες, ουσιαστικά.. συνεχίζουμε να έχουμε σχέση με αυτό τον άνθρωπο κ.ο.κ. Εντέλει, αυτή η ενασχόληση με το παρελθόν λειτουργεί προστατευτικά, ώστε να μην αποδεχτούμε την αλλαγή που ήρθε στη ζωή μας και να μην αντιμετωπίσουμε το φόβο να προχωρήσουμε στο άγνωστο! Είναι αναπόφευκτο να βιώσουμε κάποια στιγμή την αδικία, την προδοσία και άλλες δυσάρεστες κατάστασεις! Και πολλλές φορές ίσως να μην είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι/ες για αυτό που μας συνέβη! Για αυτό που είμαστε όμως αποκλειστικά υπεύθυνοι/ες είναι οι αντιδράσεις μας και οι επιλογές μας απο εκεί και πέρα. Με απλά λόγια, η αδικία είναι ένα κομμάτι της ζωής.. όπως και η δικαιοσύνη! Η προδοσία επίσης, όπως και η πίστη! Επιλέγουμε με τι θέλουμε να πορευτούμε.. Σαφώς δεν είμαστε και ο Δαλάι Λάμα! Φυσικό είναι και να θυμώσουμε, και να απογοητεύτουμε και να κάνουμε τον απολογισμό μας και να νιώσουμε επιεικώς κουρέλια για κάτι που έχει τελειώσει! Το θέμα είναι στον χρόνο που θα δώσουμε σε αυτή τη διαδικασία: άλλο να κάνουμε απολογισμό και να έχουμε κακή διάθεση για ένα χρονικό διάστημα (όσο χρειαζόμαστε) κι άλλο ένα τέλος να μας εμποδίζει να ξεκινήσουμε νέες σχέσεις με καλή διάθεση! Συνήθως οι άνθρωποι ξεπερνούν το τέλος μίας σχέσης (προσωπικής ή επαγγελματικής) με την έναρξη μιας άλλης. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, εφ'όσον η νέα κατάσταση δεν αποτελεί κίνηση ριμπάουντ (κοινώς, βγάζω τα απωθημένα μου) ή ψευδαίσθηση σωτηρίας (ο/η νέος/α σύντροφος είναι η σανίδα σωτηρίας για όλα τα προβλήματα, η νέα δουλειά είναι το διαβατήριο στην επιτυχία κοκ). Αυτές οι ιδέες σίγουρα μας οδηγούν και πάλι στην ίδια μορφή σχέσης με την προηγούμενη! Η λύση είναι: αποδεχόμαστε το τέλος παλιών πραγμάτων, ξεκαθαρίζουμε τις εκκρεμότητες όσο πιο γρήγορα μπορούμε, περνάμε τη φάση απολογισμού και προχωράμε καθαροί και με καλή διάθεση στο επόμενο στάδιο! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαιοσύνη από το να αποκαθιστούμε μόνοι/ες μαςτις αδικίες που συνέβησαν, δείχνοντας αγάπη πρώτα στον εαυτό μας και μετά σε όσους/ες αγαπάμε. Είναι μια ευκαρία να επανορθώσουμε απέναντι σε ανθρώπους που πιθανόν αδικήσαμε άθελά μας! Και ας μην ξεχνάμε: για να κάνουμε ομελέτα, πρέπει να σπάσουμε τα αυγά! Είναι προτιμότερη μια ελεγχόμενη απώλεια, παρά πολλές μη ελεγχόμενες απώλειες ανθρώπων, χρημάτων και χρόνου!!