το θυμάμαι εκείνο το απόγευμα .
πολλοί το θυμούνται.
δείτε και το : http://aristotlewomen.blogspot.com/2009/02/blog-post_11.html
γιατί σημάδεψε τις ζωές πολλών ανθρώπων εκείνο το απόγευμα. - 13-4- 2003.
και τη δική μου ζωή, κατά έναν περίεργο τρόπο.
θυμάμαι ύστερα τα μάτια των παιδιών.
άδεια. τα θρανία. άδεια.
και γω. θυμάμαι τον κόμπο στο λαιμό μου. σαν αυτό που έχω τώρα.
τι να πεις στα παιδιά που δεν κοιμούνται τα βράδια...
ποιές λέξεις να αποφύγεις....
να μη σου ξεφύγουν και φέρουν θύμισες στις πληγωμένες ψυχές.
να μην κλάψεις μπροστά τους.
να δίνεις δύναμη.
που να τη βρεις....
'σήμερα είναι τα γενέθλια της Βαγγελίτσας... της Χριστίνας... του Σάββα'.
'αυτό ήταν το τραγούδι του Γιώργου, του Δημήτρη, της Ιωάννας'.
τι να πεις... ποιό μάθημα και ποιούς κανόνες... θλίψη και πόνος που όμως δε τους λύγισε - ήταν δυνατοί.
για να θυμούνται όσους έφυγαν. σήμερα θα ήταν στα 23. κάποιοι δεν τους άφησαν. θα είναι πάντα έφηβοι στις καρδιές μας. ας μην ξεχνάμε.
3 σχόλια:
Είκοσι μία κεριά καίνε στις καρδιές όλων, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό της ζωής μας, για τα παιδιά μας.
Εκατοντάδες αγκαλιές για τις οικογένειές τους.
Στην μνήμη τους.
den mporoume na ksexasoyme tetoia symfora. elafri ti xoma pou ta skepazei
Δημοσίευση σχολίου