η σιωπή της Πηνελόπης

Θα ξεκινήσω την ιστορία από το τέλος.

Σαν σήμερα, το 1941, στις 27 Απρίλη, ενώ τα Γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα πίνει το δηλητήριο που κουβαλούσε πάντα μαζί της και ξεψυχάει πέντε μέρες αργότερα, λέγοντας στα παιδιά της :

“Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα».

Στην ταφή της, στον κήπο της Κηφισιάς, ιερουργεί μόνος ο παλιός φίλος Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος. Επάνω στον τάφο της χαράχτηκε μόνο η λέξη «Σιωπή».

Ένας ανατρεπτικός θάνατος, μια ανατρεπτική ταφή, για μια μοναδική γυναίκα.

Μια γυναίκα που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1874 και μεγάλωσε μέσα στην πλούσια, κλειστή Ελληνική παροικία της Αλεξανδρείας. Ήταν τρυφερή κι ευαίσθητη, από παιδί κι αυτό την δυσκόλευε να προσαρμοστεί στις αυστηρές αρχές ανατροφής της οικογένειας Μπενάκη. Το 1882 η οικογένειά της φεύγει από την Αίγυπτο κι εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Το 1895 στα 21 της παντρεύεται τον Φαναριώτη επιχειρηματία Στέφανο Δέλτα.

Ένας γάμος που εξυπηρετούσε καθαρά και μόνον τις επιχειρηματικές φιλοδοξίες του πατέρα της.

Ο Στέφανος Δέλτα, με την πλούσια Φαναριώτικη μόρφωσή του, αν και όπως αργότερα η ίδια θα περιγράψει τη σχέση της , είναι απόμακρος και τυπικός, παίζει καθοριστικό ρόλο στην πνευματική εξέλιξη της Πηνελόπης. Αυτός την φέρνει σε επαφή με τα πρωτοποριακά πνευματικά ρεύματα της εποχής και τους δημοτικιστές. Με τον Δέλτα, η Πηνελόπη απέκτησε τρεις

κόρες, τη Σοφία, τη Βιργινία (γιαγιά του Παύλου Α. Ζάννα) και την Αλεξάνδρα. Μετά την Εθνική καταστροφή του 1897 και την επιστροφή του Στεφάνου Δέλτα από τον πόλεμο, η οικογένεια επανεγκαθίσταται στην Αλεξάνδρεια.

Εκεί το Φεβρουάριο του 1905, η Πηνελόπη Δέλτα γνωρίζει τον έναν και μοναδικό έρωτα της ζωής της, τον Ίωνα Δραγούμη που είχε μετατεθεί εκεί ως υποπρόξενος. «Και τότε ήλθε ο κυκλώνας, που σάρωσε τα πάντα... και με ανέβασε σε άλλους κόσμους υπερκόσμιους». Με αυτά τα λόγια αποτύπωσε την πρώτη τους επαφή στο ημερολόγιό της. Τo 1905, η Πηνελόπη Δέλτα ήταν 31 ετών, παντρεμένη με τον Στέφανο Δέλτα και μητέρα τριών κοριτσιών.

Ο Ιων ήταν 26 ετών, είχε μόλις διοριστεί υποπρόξενος στην Αλεξάνδρεια, γεμάτος οράματα και ιδανικά . Τους ενώνει ένας παράφορος έρωτας, που μάταια προσπαθούν να τον σβήσουν με τον χρόνο και την απόσταση που τους χωρίζει. Εκείνη στην Αλεξάνδρεια κι αργότερα στη Γερμανία κι εκείνος στην Αλεξανδρούπολη κι αργότερα στην Πόλη. Η Πηνελόπη βιώνει μαρτυρικά τον καταδικασμένο έρωτα της για τον Ίωνα. Θα κάνει δύο διαδοχικές απόπειρες αυτοκτονίας! Δεν μπορεί και δεν θέλει να κρύψει τον έρωτά της, τον ομολογεί στον άνδρα της διότι θέλει να είναι ειλικρινής κι ελπίζει πως θ’ αποκτήσει κάποτε την ελευθερία της.

Όμως σκοντάφτει πάντα στους οικογενειακούς φραγμούς και στη δική της αίσθηση καθήκοντος κι ευθύνης, απέναντι στον άνδρα της και τα παιδιά της. Η παράφορη σχέση της Πηνελόπης Δέλτα με τον Ίωνα Δραγούμη τελειώνει στα 1912, όταν αυτός συνδέεται με τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Από τότε, η Πηνελόπη Δέλτα θα ντυθεί στα μαύρα, μέχρι το τέλος της ζωής της. Από το 1908 που χωρίζουν οριστικά με τον Ιωνα, δεν ξαναβάζει ποτέ χρώμα, φοράει μαύρα ως τον θάνατό της:

«Με ρώτησε αν θα φορώ πάντα μαύρα και του αποκρίθηκα, “Ναι, όσο βαστώ μέσα μου το πένθος μου, όσο σ΄ αγαπώ”. Και μου είπε: “Είσαι τόσο δυνατή!”. Και του αποκρίθηκα, “Ένα δυνατό θέλω όλα τα νικά”» Εδώ σε φωτογραφία της Nelly's, με μαύρα και το πάντα θλιμμένο χαμόγελο.

Το πάθος της, για τον Δραγούμη παραμένει άσβεστο μέχρι τον θάνατό της.

Μέσα σε δύο χιλιάδες και πλέον χειρόγραφες σελίδες περιγράφει τον έρωτά της και την σχέση της με τον ‘Ιωνα, μ’ έναν μοναδικό τρόπο!

- τα ημερολόγιά της , εκδόθηκαν με την επιμέλεια του εγγονού της, Παύλου Ζάννα και πραγματικά ξεδιπλώνουν πτυχές της ζωής της που αξίζει να δούμε. -

Το 1916 οι Δέλτα εγκαθίστανται οριστικά στην Κηφισιά.

Η Πηνελόπη Δέλτα αρχίζει να συλλέγει υλικό για τον Μακεδονικό αγώνα και ξεκινάει τον Μάγκα.

Η χρονιά αυτή έχει σημαντικές πολιτικές εξελίξεις: τα «Νοεμβριανά».

Ο πατέρας της Εμμανουήλ Μπενάκης, δήμαρχος Αθηναίων από το 1914, συλλαμβάνεται.

Η Δέλτα καταστρέφει το πρώτο πολιτικό της ημερολόγιο κι αρχίζει να το συμπληρώνει από την επόμενη χρονιά με την περιγραφή των «Νοεμβριανών».

Ταυτόχρονα αρχίζει να γράφει το πολύ προσωπικό της ημερολόγιο, το «Τuris Εburnea», όπου καταγράφει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις της με μια θαυμαστή αμεσότητα.

Πολλές από τις καταγραφές αυτές περιέχουν κομμάτια του ημερολογίου ή κομμάτια των γραπτών του Ίωνος Δραγούμη.

Η Δέλτα συνεχίζει να γράφει τα γνωστά σε όλους μας βιβλία.

Το 1925 η Δέλτα εκδίδει τη «Ζωή του Χριστού».

Για να γράψει το βιβλίο αυτό έχει συνεχή επικοινωνία κι αλληλογραφία με τον Χρύσανθο, Μητροπολίτη Τραπεζούντος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών.

Η Δέλτα δεν ήταν θρήσκα κι ο Μητροπολίτης Χρύσανθος την εφοδίασε με τα στοιχεία, που θα την προφυλάξουν από τυχόν προβλήματα με την εκκλησία.

Το βιβλίο το αφιερώνει στη μητέρα της, που ήταν βαθειά θρησκευόμενη, η οποία όμως δεν το διάβασε ποτέ, όπως και τ’ άλλα βιβλία της Πηνελόπης, γιατί ήταν γραμμένα στη δημοτική.

Το 1916 η οικογένεια Δέλτα εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα στην Κηφισιά.

Η Πηνελόπη βρίσκεται παγιδευμένη στη δίνη μιας θανάσιμης πολιτικής διαμάχης, εκείνης των οπαδών του Βενιζέλου με τους οπαδούς του Λαϊκού Κόμματος.

Ζει τη φρίκη της καταδίωξης της οικογένειάς της και της διαπόμπευσης του Εμμανουήλ Μπενάκη από τους οπαδούς του Λαϊκού Κόμματος και την τραγική εμπειρία της δολοφονίας του Ιωνα Δραγούμη το 1920 από ένα εκτελεστικό απόσπασμα φανατικών Βενιζελικών, υπό τις διαταγές του ίδιου του πατέρα της.

Το 1925 εκδηλώνονται τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας, της πολυομυελίτιδας, που θα την καθηλώσει στην καρέκλα!

Βαθμιαία παράλυση που έγινε ολική στο τέλος της ζωής της και της στέρησε και την τελευταία επιθυμία για ζωή!

Η ιστορία της Πηνελόπης τελειώνει-

όμως πραγματικά

δεν τελειώνει ποτέ καθώς ξαναζεί μέσα από τα ημερολόγιά της, που τόλμησε να γράψει και να αφήσει κληρονομιά στις κόρες της, ώστε να μάθουν , να γνωρίσουν το πρόσωπο της πραγματικής Πηνελόπης.

μια μοναδική γυναίκα.

πηγές :

http://ellas2.wordpress.com/2009/03/10

http://tvxs.gr/news/

http://www.dwdekatheon.org/biblia/966-iwn-dragoumhs-enas-kuklwnas-pou-ta-sarwse-ola.html

κάδοι ναι - αλλά όχι για σκουπίδια

ο κάδος όλοι γνωρίζουμε ότι είναι για να πετάμε τα άχρηστα . κάδος σκουπιδιών . για ό,τι δε μας χρειάζεται. Όμως δείτε την εναλλακτική χρήση των κάδων - γιατί ένας κάδος μπορεί να είναι και κάτι άλλο εκτός από σκουπίδια . Ο Βρετανός Oliver Bishop-Young δημιούργησε ένα πρότζεκτ τέχνης, όπου οι κάδοι χρησιμοποιούνται με έναν τελείως διαφορετικό- εναλλακτικό τρόπο, για δραστηριότητες και εγκαταστάσεις τέχνης.

το living room

το τραπέζι πινγκ -πονγκ

πίστα skate board

η πισίνα

το πάρκο

η ζωή μπορεί να γίνει καλύτερη ακόμα και στις άχαρες πόλεις .

πηγή :

http://www.thisblogrules.com/2010/04/who-would-have-thought-that-dumpsters-could-be-so-much-fun.html:

ΔΙΚΗ ΑΜΑΡΥΝΘΟΥ: ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΕΝ ΒΡΗΚΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Φίλοι/ες, άνοιξα το email μου και βρήκα αίτημα προώθησης αυτής της επιστολής. Υπογράφεται από διάφορες -κατά κύριο λόγο- γυναικείες οργανώσεις και αφορά στη γνωστή περίπτωση της Αμαρύνθου..

Όπως ξεκινά και η επιστολή, θέλω να μοιραστώ τη θλίψη που μου προκαλεί το γεγονός. Ας ελπίσουμε ότι τέτοια φαινόμενα κατά της γυναικείας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας θα σταματήσουν..ή έστω θα αντιμετωπίζονται με τη σοβαρότητα και αμεροληψία που πρέπει! Εύχομαι η μαθήτρια να βρει τρόπους να ξεπεράσει αυτό το γεγονός, με την υποστήριξη τόσων ανθρώπων. Και ας κοιτάξει μπροστά! Γιατί η ελληνική κοινωνία μάλλον κοιτάει ακόμη πίσω...

"Oργή και θλίψη μας προκάλεσε η αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου για την υπόθεση της Αμαρύνθου. Ήταν τον Οκτώβριο του 2006, που η ανήλικη αλλοδαπή μαθήτρια είχε καταγγείλει τον ομαδικό βιασμό της από 4 συμμαθητές της, ενώ 3 συμμαθήτριες βιντεοσκοπούσαν το «κατόρθωμά» τους. Τρεισήμισυ χρόνια αργότερα, η υπόθεση αναβίωσε στο δικαστήριο, αλλά για εμάς είναι φανερό ότι δεν έγινε δυνατόν να βγεί στο φως η αλήθεια. Κατά τη διαδικασία κατέθεσαν περίπου 40 μάρτυρες υπέρ των κατηγορουμένων, μεταξύ των οποίων και εκπαιδευτικοί, ενώ από την πλευρά της καταγγέλλουσας δεν υπήρξε κανείς και καμία μάρτυρας, εκτός βέβαια της μητέρας της. Και μάλιστα, το δικαστήριο δεν δέχθηκε καν να υποβληθεί το πόρισμα της εξέτασης της καταγγέλλουσας από εγκεκριμένη κλινική ψυχολογίας διαπιστευμένη με διεθνή στάνταρ. Οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι και κατηγορούμενες, ανέφεραν σημεία και τέρατα εναντίον της, σε βαθμό πραγματικού βασανιστηρίου (που το δικαστήριο δεν απέτρεψε) ενώ μέσα στην αίθουσα κυριαρχούσαν συνθήκες κατατρομοκράτησης, ώστε να μην τολμήσει κανένας και καμία να προσέλθει ως μάρτυρας για να καταθέσει αντικρούοντας τις αδιανόητες κατηγορίες. Τις προηγούμενες από τη δίκη ημέρες, κάποιες και κάποιοι από τους κατηγορούμενους είχαν δώσει και συνεντεύξεις για τη δημιουργία κατάλληλου κλίματος, ενώ είχαν φροντίσει, από την πρώτη ημέρα της καταγγελίας κιόλας, να εξαφανιστεί το βίντεο. Στη σύγχρονη ξενοφοβική και ρατσιστική Ελλάδα είναι προφανές ότι κυριάρχησε το κλίμα να «προστατεύσουμε τα δικά μας παιδιά έναντι της ξένης». Στη σύγχρονη σεξιστική Ελλάδα εξακολουθεί να κυριαρχεί η άποψη ότι το θύμα του βιασμού «τα ήθελε», ότι ο βιασμός δεν είναι ξένος προς τη «γυναικεία φύση», και υπάρχουν δυστυχώς πολλές σχετικές αποδείξεις και από άλλες καταγγελίες βιασμών που εκδικάζονται δικαστήρια. Η μικρή μαθήτρια από τη Βουλγαρία τιμωρείται για το πολλαπλό έγκλημά της: 1) είναι φτωχή (είναι γνωστό ότι ήταν εργαζόμενη και παράλληλα αριστούχα μαθήτρια) 2) είναι ξένη και 3) είναι γυναίκα. Την καθορίζει, δηλαδή, «διαφορετικότητα» τάξης φυλής και φύλου, και παρ’ όλα αυτά τολμά να καταγγείλει ότι έπεσε θύμα βιασμού. Το ότι το θύμα κατέληξε αιμόφυρτο στο νοσοκομείο δεν φαίνεται να αξιολογείται από τους κρίνοντες και να αίρει κάθε ένοια «συναίνεσής» της στην «ασέλγεια» που διαπράχθηκε σε βάρος της. Υπενθυμίζουμε ότι, 11 γυναικείες συλλογικότητες είχαν οργανώσει διαδήλωση στην Αμάρυνθο στις 4-11-2006, στην οποία είχαν συμμετάσχει εκατοντάδες γυναίκες και είχε πάρει μεγάλη δημοσιότητα. Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε το χειρότερο σενάριο, όπως αναφερόταν και στην τότε ανακοίνωση: «Επειδή δεν ξεχνούμε ότι ο βιασμός μπορεί να συμβεί σε κάθε γυναίκα, νέα ή μεσήλικα ή ακόμα υπερήλικα, το πρωί ή το βράδυ, σε πολυσύχναστες ή ερημικές περιοχές, συχνότερα μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Η εποχή που, όταν η γυναίκα που έπεφτε θύμα βιασμού έπρεπε να δικαστεί και να καταδικαστεί από την κοινωνία και καμιά φορά και από τα δικαστήρια σαν να ήταν η ίδια ένοχη, πρέπει να πάψει να αναβιώνει, πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας». Επίσης υπενθυμίζουμε ότι υπήρξε ευρύτατη συμπαράσταση από πολύ περισσότερους φορείς, καθώς και από θεσμικά πρόσωπα. Η επιτροπή αλληλεγγύης που είχε σχηματισθεί τότε, φρόντισε για κάλυψη των πολύπλευρων αναγκών που δημιούργησε η δίωξη και ο εξοβελισμός της νεαρής μαθήτριας και της μητέρας της, για κατοικία, δουλειά και σχολείο. Σήμερα, μετά τρεισήμισυ χρόνια, οι καθηγητές και ο διευθυντής γνωστού ιδιωτικού σχολείου το οποίο της έδωσε υποτροφία και απ’ όπου αποφοίτησε, διαβεβαιώνουν τόσο για τις επιδόσεις της όσο και για το άμεμπτο ήθος της σε όλη τη διάρκεια της φοίτησής της. Πιστεύουμε ότι η αντιμετώπιση της υπόθεσης Αμαρύνθου εντάσσεται στο κλίμα συγκάλυψης της βίας κατά των γυναικών και της κατίσχυσης της οικογενειακής ή κοινωνικής (στην προκειμένη περίπτωση) «συνοχής» έναντι του δικαιώματος των γυναικών για αυτονομία του σώματος και σεβασμό της αξιοπρέπειας, και αναβιώνει επικυρώνοντας το πατριαρχικό δικαίωμα για τον έλεγχο του σώματος των γυναικών. Επαναβεβαιώνουμε σήμερα την αλληλεγγύη μας προς την νεαρή, ενήλικη πλέον, παθούσα και καταγγέλλουσα, και ζητούμε την αποδοχή του αιτήματός της για έφεση της εκδοθείσας απόφασης. Αθήνα, 12 Απριλίου 2010 ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ • Παγκόσμια Πορεία Γυναικών • Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας • Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη • Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών • Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας • Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης • Πολιτικός Σύνδεσμος Γυναικών • Ομάδα Γυναικών ΟΚΔΕ-Σπάρτακος • Ομάδα φύλου Νεολαίας ΣΥΝ • Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ • Τομέας Γυναικών ΠΑΣΟΚ • Θεματική Ομάδα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Οικολόγων Πρασίνων".

Αναθεωρώντας το μυθιστόρημα

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ημερίδα για όσους διαβάζουν και αγαπούν το μυθιστόρημα, διοργανώνει ο Τομέας Αγγλικής Λογοτεχνίας του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Α.Π.Θ . Και ως απόφοιτος και τέκνο του τμήματος αυτού, είμαι περήφανη για τη δουλειά και τις προσπάθειες που κάνει.

Η Ημερίδα λοιπόν θα απαντήσει σε σειρά ερωτημάτων που αφορούν στο μυθιστόρημα.

" Τι είναι αυτό που μας κάνει να επιδιώκουμε το φανταστικό κόσμο των μυθιστορημάτων, να επενδύουμε σε ανύπαρκτες καταστάσεις, ή να πιστεύουμε επίμονα ότι μας συνδέει κάτι πιο δυνατό με τους χαρακτήρες των βιβλίων παρά με το γείτονά μας;

Μπορεί το μυθιστόρημα σα λογοτεχνικό είδος να μεταφέρει τον τρόμο και την αθλιότητα της σύγχρονης εποχής, να διευρύνει το οπτικό πεδίο μας και να επέμβει δυναμικά στους προβληματισμούς μας;

Είναι το μυθιστόρημα σήμερα ένα είδος υπό εξαφάνιση, ή μήπως ξαναγεννιέται μέσα από τις φλόγες του, ανακαλύπτοντας νέους μηχανισμούς και νέες φωνές, ξεπερνώντας ίσως σε φαντασία και τόλμη ακόμη και τις οικονομικές φούσκες των τελευταίων δεκαετιών, τα spreads, ή τα συμβόλαια αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου και θέτοντας υπό αμφισβήτηση τα όρια ιστορίας και μυθιστορίας;

Τα παραπάνω ερωτήματα θα απαντηθούν κατά τη διάρκεια επιστημονικής Ημερίδας, με τίτλο:

"Αναθεωρώντας το μυθιστόρημα-Rethinking the Novel" που διοργανώνει ο Τομέας Αγγλικής Λογοτεχνίας του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Α.Π.Θ.

Εννέα ομιλητές από την Ελλάδα, την Αυστραλία, την Αμερική και την Ευρώπη συναντιούνται στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης και εμπλέκονται σ’ ένα διάλογο που θα αφορά στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον του μυθιστορήματος

Η Ημερίδα θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 23 Απριλίου 2010 και ώρες 9:15 με 16:00,

στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Η εκδήλωση απευθύνεται σε όλους όσους διαβάζουν και αγαπούν το μυθιστόρημα.

Οι εργασίες της Ημερίδας θα γίνουν στην αγγλική γλώσσα.

υ.γ. Μου φαίνεται ενδιαφέρουσα ημερίδα. Όσοι πιστοί προσέλθετε !!!

κάτι κάνεις λάθος αγάπη μου

αγάπη μου,

ξέρω ότι τα χάνεις όταν με βλέπεις ,

όμως συγκεντρώσου !!!

Τουλάχιστον προσπάθησε !!!

FOCUS

άλλωστε, μην ξεχνάς ότι η ξανθιά στη σχέση μας είμαι εγώ !

απουσιολόγιο για 21 μαθητές

το θυμάμαι εκείνο το απόγευμα .

πολλοί το θυμούνται.

γιατί σημάδεψε τις ζωές πολλών ανθρώπων εκείνο το απόγευμα. - 13-4- 2003.

και τη δική μου ζωή, κατά έναν περίεργο τρόπο.

θυμάμαι ύστερα τα μάτια των παιδιών.

άδεια.

τα θρανία.

άδεια.

και γω.

θυμάμαι τον κόμπο στο λαιμό μου. σαν αυτό που έχω τώρα.

τι να πεις στα παιδιά που δεν κοιμούνται τα βράδια...

ποιές λέξεις να αποφύγεις....

να μη σου ξεφύγουν και φέρουν θύμισες στις πληγωμένες ψυχές.

να μην κλάψεις μπροστά τους.

να δίνεις δύναμη.

που να τη βρεις....

'σήμερα είναι τα γενέθλια της Βαγγελίτσας... της Χριστίνας... του Σάββα'.

'αυτό ήταν το τραγούδι του Γιώργου, του Δημήτρη, της Ιωάννας'.

τι να πεις... ποιό μάθημα και ποιούς κανόνες... θλίψη και πόνος που όμως δε τους λύγισε - ήταν δυνατοί.

για να θυμούνται όσους έφυγαν.

σήμερα θα ήταν στα 23.

κάποιοι δεν τους άφησαν.

θα είναι πάντα έφηβοι στις καρδιές μας.

ας μην ξεχνάμε.

δείτε και το : http://aristotlewomen.blogspot.com/2009/02/blog-post_11.html

η Μύρτις με τα κόκκινα μαλλιά

Την είδηση τη διάβασα χθες στα Νέα . Νομίζω ότι αξίζει να τη μοιραστώ μαζί σας.

Η 11 χρονη Μύρτις, όπως την ονόμασαν, απόκτησε σάρκα και οστά μετά από 2.44ο χρόνια και μας υποδέχεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή.

Πρόκειται για ένα κορίτσι που έχασε τη ζωή του στην Αθήνα, μαζί με πολλούς άλλους Αθηναίους, την περίοδο του τυφοειδούς πυρετού που αφάνισε το ένα τρίτο του πληθυσμού της Αθήνας στο τέλος του 5ου αι. π.Χ. και μαζί τον σπουδαίο αθηναίο πολιτικό Περικλή.

'Ηταν μόλις 11 ετών όταν έχασε τη ζωή της και τάφηκε βιαστικά σε έναν ομαδικό τάφο μαζί με ακόμη 150 ανθρώπους.

Το κρανίο της, που διατηρήθηκε σε άριστη κατάσταση, αποκαλύπτει το πρόσωπό της. Και γίνεται το πρώτο παιδί που ανακτά τη φυσιογνωμία του με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, ενώ μας φέρνει πιο κοντά στην εικόνα των κατοίκων της αρχαίας Αθήνας.

«Πρόκειται για ένα κορίτσι περίπου 11 ετών και το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι είχε ορθοδοντικό πρόβλημα: λόγω της συνύπαρξης παιδικών και μονίμων δοντιών δημιουργούνταν συνωστισμός στην άνω γνάθο και οι κυνόδοντες ήταν εκτός τόξου», λέει στα «ΝΕΑ» ο επίκουρος καθηγητής Ορθοδοντικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μανώλης Παπαγρηγοράκης, που είναι και η ψυχή της διεπιστημονικής ιδέας της ανασύστασης του προσώπου της Μύρτιδος, η οποία έγινε από όλους τους συντελεστές αφιλοκερδώς και παρουσιάστηκε χθες σε εκδήλωση στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης. «Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι χαρακτηριστικό που να τη διαφοροποιεί από ένα παιδί της ηλκίας του», εξηγεί. Πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι όμως το πρόσωπο που ζωντάνεψε πάνω στο αρχαίο κρανίο; «Επειδή το κρανίο είναι ανέπαφο και έχει την κάτω γνάθο και όλα τα δόντια, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε πολύ κοντά στην πραγματική της μορφή», υποστηρίζει ο κ. Παπαγρηγοράκης.

«Ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να αναπλασθούν τα αυτιά και η μύτη, για την οποία στηριχθήκαμε στο σχήμα της ρινικής κοιλότητας. Οσο δε για τα χρώματα που επιλέξαμε, βασιστήκαμε σε εκείνα των ανθρώπων της εποχής. Για να βρούμε τα αυθεντικά θα έπρεπε να γίνει ανάλυση του DΝΑ της, διαδικασία ιδαιτέρως κοστοβόρα».

Τι μαθαίνουμε λοιπόν για τον αρχαίο ελλη νικό κόσμο βλέποντας την Μύρτιν; «Δεν έχουμε αλλάξει σχεδόν καθόλου εδώ και 4.000 χρόνια στην περιοχή του σπλαγχνικού κρανίου (σ.σ. πρόσωπο), έχει όμως αλλάξει ο προσανατολισμός της ανάπτυξης του εγκεφαλικού κρανίου. Οσο περνούν τα χρόνια δηλαδή το κρανίο μας έρχεται πιο μπροστά, ενώ το πρόσωπό μας μικραίνει.

Πρέπει όμως να διευκρινίσουμε πως δεν γνωρίζουμε αν η Μύρτις ήταν Αθηναία, μπορεί να ήταν και δούλη από άλλη περιοχή, οπότε έχουμε μπροστά μας μια νεαρή κάτοικο της Αθήνας, όχι μία μετά βεβαιότητος Αθηναία». Το κρανίο της Μύρτιδος δεν επελέγη τυχαία μεταξύ οκτώ παιδικών κρανίων. Ηταν το καλύτερα διατηρημένο, χωρίς oστικές απώλειες, και επιπλέον είχε ατόφια την κάτω γνάθο και όλα τα δόντια. Το φύλο της μαρτυράται από το πιγούνι της, που δεν είναι τόσο έντονο όσο των αγοριών, τα «μαλακά» τόξα στην περιοχή των φρυδιών και τη διάμετρο των κυνοδόντων της που είναι μικρότερος σε σχέση με τον αγοριών. Οσο για την ηλικία της; «Μίλησαν» η ανατολή των μόνιμων δοντιών και η μορφολογία των ακρορριζίων τους.

Ποια ήταν όμως πραγματικά η Μύρτις;

«Ενα από τα χιλιάδες ανώνυμα θύματα του φοβερού λοιμού που έπληξε την Αθήνα στις αρχές του Πελοποννησιακού Πολέμου», επισημαίνει η αρχαιολόγος Εφη

ΜπαζιωτοπούλουΒαλαβάνη, η οποία και ανέσκαψε τον ομαδικό τάφο που βρέθηκε η Μύρτις.

«Φαίνεται πως το παιδί αυτό υπήρξε ένα απλό, ανώνυμο παιδί, που γεννήθηκε γύρω στο 440 π.Χ., πρόλαβε να αντικρύσει τον Παρθενώνα που μόλις είχε τελειώσει αλλά έζησε και την αρχή του πολέμου.

Ηταν ένα κορίτσι που έτρεχε ανέμελο και ξυπόλητο μαζί με τα άλλα παιδιά στους χωμάτινους, στενούς δρόμους της πόλης. Την ονομάσαμε Μύρτιν». Γιατί όμως επιλέχθηκε αυτό το όνομα για την 11χρονη μικρή;

«Επιλέξαμε ένα όνομα δισύλλαβο και εύηχο, που επιπλέον υπάρχει ακόμα με διαφορετική κατάληξη», εξηγεί ο κ. Παπαγρηγοράκης. Η έκθεση «Μύρτις- Πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν» θα εγκαινιαστεί στις 15 Απριλίου στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή (Ωθωνος 100). Εως 15 Ιουνίου.

__________________________________

Γοητευμένη από ιστορίες του παρελθόντος, έτσι και τώρα,

σαν από παραμύθι, όμως και τόσο αληθινή, η Μύρτις με συγκίνησε.

πηγή http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4569092&ct=4