Όσο πωλείται ελπίδα..

Φίλοι/ες,

Τον τελευταίο καιρό, διαβάζω σε διάφορα blogs φίλων γεγονότα που με βάζουν σε σκέψεις. Μετά τη χθεσινή ανάρτηση της Σαββίνας (http://savvinastudio.blogspot.com/) και του Ευρύνοου(http://otrelostouxwriou.blogspot.com/), δεν σας κρύβω ότι έχω ταραχτεί και προβληματιστεί πάρα πολύ.

Οι αναρτήσεις των δύο αγαπημένων πια φίλων (έστω και μέσα από τα bits and bytes) και κάποια γεγονότα που βιώνω κι εγώ η ίδια τα τελευταία δύο χρόνια με βάζουν σε δυσάρεστες σκέψεις.

Τι εύκολο να λέμε ότι η οικονομική κρίση φταίει για όλα...

Ποια οικονομική κρίση?? Τώρα οικονομική κρίση??? Η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει το μέσο Έλληνα εδώ και χρόνια. Για αυτό το λόγο, κάνει υπομονή, για αυτό δε μιλά για τις ατασθαλίες και τα σκάνδαλα. Για αυτό αναγκάζεται να ψηφίσει μία ακόμη φορά ανθρώπους που δεν εμπιστεύεται.....

Το πρόβλημα για το μέσο Έλληνα δεν είναι η οικονομική κρίση: Αυτό ίσως είναι πρόβλημα των υψηλών τάξεων, που είχανε μάθει να σπαταλάνε πολλά και άσκοπα, ώστε να γεμίσουν το ανυπέρβλητο ψυχικό κενό τους...

Το πρόβλήμα του μέσου Έλληνα είναι η ηθική κρίση: Φιλίες θυσιάζονται στο βωμό των αναγκών.. αγάπες και έρωτες διαλύονται από οικονομικά συμφερόντα πολλές φορές τρίτων... οικογένειες αποδιοργανώνονται γιατί όλοι τρέχουν για αυτά τα 600-700 ευρώ που όμως είναι τόσο απαραίτητα...παιδιά και γέροντες μένουν μόνοι χωρίς φροντίδα...

Και όλα αυτά ξεκινάνε από μια σαθρά δομημένη ιεραρχία, όπου άτομα χωρίς ήθος, χωρίς γνώσεις, χωρίς ταλέντο στρογγυλοκάθονται και αξιολογούν ποιοι θα έχουν την τύχη να φτάσουν στην υπερκόπωση για να καλύψουν τις δικές τους ελλείψεις.....

Έχω περάσει τον τελευταίο καιρό από πολλές συνεντεύξεις-αξιολογήσεις: μόνο σε μια με πείσανε οι άνθρωποι ότι αξίζανε τον κόπο και όμως ...τα θαλάσσωσα. Το ηθικό μου είχε ήδη τσακιστεί από συνεντεύξεις που ζητούσανε ψυχολόγους για να κάνουν τηλεφωνικές πωλήσεις, που δεν τους άρεσε η φούστα μου ή το χτένισμα μου, που δεν με καλέσανε καν σε συνέντευξη για να μην κάνω ένσταση λόγω των περισσότερων τυπικών μου προσόντων.

Μα ακόμα και να βρει κάποιος/α δουλειά σήμερα, καταλήγει να εργάζεται σε χώρους που δεν αναγνωρίζεται η εμπειρία και η γνώση, να δουλεύει υπερωρίες για μισά λεφτά και να απειλείται συνεχώς από απόλυση γιατί δεν είναι αρκετά ικανός/ή στις ίντριγκες..

Και δεν τελειώνει το μαρτύριο εκεί... μεταφέρεται στο σπίτι, όπου βρίσκει έναν/μια εξίσου διαλυμένο/η σύντροφο, τρωει φαγητό και ψάχνει τη γεύση, ξαπλώνει διαλυμένος/η και δεν κοιμάται και παίρνει τηλέφωνο φίλους/ες που δεν μπορούν να ακούνε προβλήματα γιατί είναι «στη φάση τους κι έχουν άλλες ανάγκες».

Κι έρχονται και σου λένε: ψήφισε για να παρθούν αποφάσεις υπεύθυνες ή ανεύθυνες, να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση: Και πάλι λέω: Ποια οικονομική κρίση?? Τώρα οικονομική κρίση?

Όσο η φιλία, η εμπιστοσύνη, η γνώση, η εμπειρία και κυρίως το ήθος είναι εμπορεύσιμα, τόσο καιρό θα υπάρχει κρίση...

Γιατί ακόμη θα πωλείται η ελπίδα.....