Κλείσιμο κύκλων??

Στην προηγούμενη ανάρτηση, είχα μεταφέρει τα σοφά και όμορφα λόγια του Coelho για το κλείσιμο κύκλων. Λόγια που με είχαν πετύχει σε μέρες «κλεισίματος κύκλων», κύκλων που με αφήσανε με ερωτηματικά και δυσπιστία. Για σχέσεις, ανθρώπους και εαυτό.

Τα λόγια ξεχάστηκαν και οι μέρες κλεισίματος κύκλων συνεχίστηκαν.. κάνοντας το κλείσιμο κύκλων μια ασαφή και τελείως αδόκιμη έννοια.

Κλείσιμο? Τι σημαίνει κλείσιμο? Ποιες οι διαφορές του με το τέλος? Είναι το τέλος, εντέλει, κλείσιμο? Όταν τελειώνει κάτι (σχέση, εργασία, φιλία) αυτόματα κλείνει? Αρκεί να μετακομίσεις, να πετάξεις τις αναμνήσεις, να πεις χωρίζω, να αλλάξεις το νόημα, να γεμίσεις τη ζωή σου με νέες εμπειρίες για να πειστείς ότι «Έκλεισες τον κύκλο»; Κι αν κάνεις όλα αυτά και πείσεις τον εαυτό σου ότι πράγματι έκλεισες τον κύκλο και ξάφνου νιώθεις ότι ο κύκλος δεν έκλεισε , απλά τελείωσε… η παλιά του μορφή, το νόημα, η σημασία.. Κι ότι το τέλος σήμαινε για σένα μια αρχή που κανείς/μία δεν αισθάνεται…ή ακόμη χειρότερα, αισθάνεται αλλά κινείται γύρω-γύρω σα τη σβούρα? Τότε τι κάνεις? Παριστάνεις ότι συμφωνείς ότι το τέλος έκλεισε το κύκλο και ανακαλύπτεις το πόσο πιεστικός/ή, φορτικός/ή ή δύσπιστος/η μπορείς κι εσύ –και οι άλλοι/ες- να γίνετε? (Bingo!! Σου εγγυώμαι, η ανακάλυψη αυτή είναι σούπερ!!).

Κύκλος? Γιατί κύκλος? Ποιος/α απέδειξε ότι η ζωή είναι κύκλος? Γιατί να θεωρούμε ότι η ζωή είναι αυτοτελείς, κλειστοί κύκλοι? Επειδή η γη είναι στρόγγυλη? Επειδή ο ήλιος είναι στρόγγυλος? Ή επειδή… θα βόλευε να φανταζόμαστε ότι η ζωή ..ρόδα είναι και γυρίζει?

Κι αν υποθέσουμε ότι, εντέλει, η ζωή και τα γεγονότα δεν είναι κύκλοι αλλά μια γραμμική πορεία, χωρίς σαφή αρχικά και τελικά σημεία? Μια γραμμή που εκτείνεται στο μέλλον, ως συνέχεια και επέκταση του παρελθόντος? Μια γραμμή που δεν είναι κύκλοι που κλείνουν, κουτάκια που τακτοποιούν, ρόμβοι που έχουν κορυφή? Κι αν η ζωή, ο χρόνος, η μοίρα είναι απλά μια γραμμή που κάθε σημείο της ορίζεται από το προηγούμενο και το επόμενο, γιατί, αλλιώς, θα ήταν απλά ένα σημείο?

Τότε η ιδέα του κλεισίματος κύκλων ακούγεται σαν τον τετραγωνισμό τους… εξίσου μπούρδα με την ιδέα της γης που αν γυρίσει ανάποδα, θα βρεθούμε όλοι πεσμένοι στο υπερπέραν!

Νομίζω, φίλοι/ες, ότι ο Coelho είναι εκπληκτικός ρήτορας. Αλλά, με το συμπάθιο, δε θέλω να κλείσω κύκλους! Δε θέλω να πετάξω αναμνήσεις! Δε θέλω να παριστάνω ότι ο κύκλος έκλεισε, την ίδια ώρα που αισθάνομαι ότι η ζωή μου τρέχει σε εθνική οδό με ασφαλή ταχύτητα… και κυρίως, δε θέλω να πιέζω τους/τις γύρω μου και τον εαυτό μου να πιστέψουμε ότι αυτά που τελείωσαν, αυτόματα, έκλεισαν! Γιατί μου αρέσει να προχωρώ ευθεία!