Κι αν απαντήσουμε με ευκολία..τότε ζούμε σε ένα πραγματικά ευτυχισμένο και ελπιδοφόρο κόσμο...
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
Πες μου...πού παίζουν τα παιδιά?
20 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων των Παιδιών. Μάλλον δε χρειάζεται να πούμε ποια είναι τα δικαιώματά τους, γιατί όλοι/ες τα ξέρουμε. Κι αν δεν τα ξέρουμε, τα νιώθουμε. Κι αν δεν τα νιώθουμε, απλά χαμογελάμε όταν βλέπουμε ένα παιδάκι να παίζει.
Μια ερώτηση μόνο, φίλοι/ες, θέλω να σας κάνω:"Oh, I know we've come a long way,
We're changing day to day,
But tell me, where do the children play?"
(Ξέρω, έχουμε προοδεύσει,
Αλλάζουμε μέρα με τη μέρα,
Αλλά πες μου, πού παίζουν τα παιδιά??)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
24 σχόλια:
Σε κατι κλουβια που κατ ευφημισμο τα ονομαζουμε παιδοτοπους η μπροστα σε καποια οθονη υπολογιστη.
Καλο απογευμα Αγνη
Στο πάρκινγκ που μοιάζει με αλάνα και σε ένα πάρκο εδώ κοντά..
γιατί ρωτάς Αγνή;
κάποιες φορές έρχεται και παρέα μου στο βουνό.. αν δέν τεμπελιάζει και θέλει να παίζει με τους φίλους του στο πάρκο όπως συνήθως..
καλησπέρα σας :)
Σίγουρα όχι όπως εμένα που έβγαινα κάθε απόγευμα με την κομμάτα το ψωμί στη γειτονιά στο καθορισμένο ραντεβού με τα άλλα παιδιά. Τα πόδια μου κόκκινα από το λαστιχάκι, τα μάγουλα αναψοκοκκινισμένα από τα μήλα και και ο λαιμός πρισμένος από τις φωνές.
Η κόρη μου παίζει στις κοντινές παιδικές χαρές με άλλα παιδάκια. Παίζει αλλά όχι ξέγνοιαστα. Ανάμεσα στα μη από γονείς σεκιουριτάδες . Ανάμεσα στο φόβο ποιος είναι αυτός που κοιτάει περίεργα "προσέξτε τα παιδιά τις προάλλες πήγαν ν' αρπάξουν ένα". Παίζει και στον παιδότοπο με τα πλαστικά παιχνίδια και τη μουχλιασμένη ατμόσφαιρα. Πηγαίνουμε και βόλτες στο βουνό αλλά πρέπει να ξενιτευτούμε. Το χειμωνα προσπαθώ να καλώ παιδάκια γνωστών στο σπίτι για να παίζει μαζί τους.
Τα περισσότερα είναι σε δραστηριότητες πισίνα, μπαλέτο, παιδαγωγικό. Περιοριζόμαστε στις επισκέψεις του Σαββατοκύριακου. Παίζουμε μαζί.
Εκεί που παίζει πολύ είναι όταν πηγαίνουμε στη μητέρα μου στην επαρχία. Κλασσική γειτονιά. Το απόγευμα όποιο παιδάκι ξυπνήσει πρώτο βγαίνει και φωνάζει τα υπόλοιπα ή αρχίζουν να χτυπάνε τα κουδούνια. Μαζεύονται 4-5 και πραγματικά παίζουν!!! Το ευχαριστιούνται αυτά το ευχαριστιόμαστε και εμείς.
δυστυχως οι εποχές της παιδικής αθωότητας και ξενοιασιάς χάθηκαν ανεπιστρεπτί - σε παιδότοπους δεν πηγαίνουμε συχνά - δε μας αρέσουν. κάποιες παιδικές χαρές,και κυρίως το χωλ του σπιτιού που αποτελεί ιδανικό γήπεδο (και αναστενάζουν οι τοίχοι)
κρίμα για τα παιδάκια - χάνουν τόσα πολλά -
ακόμα θυμάμαι το τζαμί στις αλάνες
Που παίζουν τα παιδιά; όπου βρουν. Έχω την εντύπωση πως και τώρα παίζουν τα παιδιά ακόμα και αν το παιχνίδι τους περιορίζεται από τις σύγχρονες συνθήκες των μεγαλουπόλεων. Αυτά θα παίξουν διότι μπορούν να μετατρέψουν το κάθε τι σε παιχνίδι.
Δεν ειναι μονο το πού παίζουν αλλά και τι παίζουν,και στο πάρκο να πάνε με το πλειστέισιον στο χέρι θάναι...
ΥΓ.Θα σας δείξω αύριο πώς μπορούν να παίξουν τα παιδιά...
Καλο Σαββατοκύριακο...
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ. ΣΕ ΚΑΤΙ INTERNET CAFE ΣΕ ΚΑΤΙ STUDIO .......ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ....ΚΑΛΟ Σ/Κ....ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΕΛΠΙΖΩ!!!
alterego,
το να βλέπεις παιδάκια σε αυτά τα κλουβιά είναι το ίδιο θλιβερό με το να βλέπεις ενήλικες στα κλουβιά-γυμναστήρια... Σαν χαμστεράκια φυλακισμένα!!
Μπράβο Ευρύνοε,
να το πηγαίνεις στο βουνό, γιατί ένα από τα δικαιώματά του είναι η επαφή με τη φύση και η διατήρηση καλής και υγιούς φυσικής κατάστασης!!
Ρωτάω γιατί όλοι μιλάμε για τα διακαιώματα του παιδιού στο επίπεδο των παροχών (μόρφωσης, υγείας, καλής διατροφής κλπ)και της προφύλαξης από σωματική και ψυχολογική κακοποίηση και ξεχνάμε τη βασική τους έγνοια: ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ! Και κάτι μου λέει ότι είναι το δικαίωμα αυτό, το καταπατάμε οι ενήλικες στο ρυθμό της "ανάπτυξης"..
There is a way,
καλώς ήρθες!!
Έπιασες ακριβώς τη σκέψη μου: παιχνίδι με φόβο, παιχνίδι χωρίς ελευθερία, παιχνίδι με περιορισμό της φαντασίας, παιχνίδι με κάγκελα!!
Χαίρομαι που η γιαγιά δίνει την άλλη ευκαιρία...το πραγματικό παιχνίδι!!Τυχερά τα παιδάκια σου, τυχεροί και οι γονείς που χαίρεστε με τη χαρά των παιδιών..
Έπιασες τη σκέψη μου!!
Εύη,
να και άλλο κλουβάκι για χαμστεράκια: το χωλ. Θυμάσαι το τζαμί? Τα μήλα? Τις χώρες? Το λάστιχο? Τα μπουγελώματα? Το κρυφτό?
Που όλα ήθελαν πολύ χώρο και πολλά παιδιά μαζί.. χάνουν τα παιδιά πολλά.
Αν και ξέρω ότι εσύ και ο μπαμπάς τους θα κάνετε το παν να έχουν έστω κάτι...ό,τι έχει μείνει σήμερα από αυτά! Τυχερά παιδιά!
Λάμπρο,
μετατρέπουν τα πάντα σε παιχνίδι! Και ο περιορισμός τα έχει κάνει να βρίσκουν ευκαιρία για παιχνίδι σε ο,τιδήποτε: στα κουτάλια, στα πηρούνια, στις γλάστρες, στα συρτάρια, στην κουζίνα κλπ κλπ.
Αλλά πάλι δεν είναι ... κρίμα? Να μην μπορούν να πασαλειφθούν με χώματα, να μην ιδρώνουν από τρέξιμο, να μην βραχνιάζουν από τσιρίδες, να μην κλαίνε από καβγάδες στο παιχνίδι, να μη συμφωνούν πάλι για τους κανόνες τους?
Αλλά όπως σωστά λες... όπου βρουν..
Vad,
αυτή την εικόνα την είδα κι εγώ και φρίκαρα: στην παραλία Θεσσαλονίκης, που δίνει έστω αρκετό χώρο, τρία παιδάκια στα παγκάκια να παίζουν ...παιχνίδια στο κινητό!
Περιμένω την ανάρτηση για παιχνίδι!
Λενούλα,
περιττό να σου πω ότι η ανάρτηση μου ήρθε από την εικόνα του δρόμου μας: το ιντερνετ καφέ και τα παιδιά βαριεστημένα με τσιγάρα στο πεζοδρόμιο... να μην ξέρουν πού να εκτονώσουν την ενέργειά τους.Και μη χειρότερα!
Από τις καλύτερες αναρτήσεις που έχω δεί...
Μεγάλο το θέμα αυτό και σαν πατέρας θα μπορούσα να πω πάρα πολλά αλλά δυστυχώς θα πρέπει να διαβάζεις "ώρες"...
Να΄σαι καλά, καλό μεσημέρι!!!
Νίκο,
Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση! Να μας γράψεις τις σκέψεις σου σαν πατέρας κι ας διαβάζουμε 800 ώρες.. γιατί μας αρέσουν οι μπαμπάδες που αγαπάνε τα παιδάκια τους και έχουν έγνοια για το παιχνίδι τους!!
δεν υπαρχει αθωοτητα πια
ολα εχουν γινει ρομποτ..συναισθημα μηδεν..απο μικρα σε εναν ατελειωτο αγωνα για ανταγωνισμο και τιποτε άλλο
Έχω την εντύπωση ότι τα παιδιά σήμερα δεν παίζουν, αλλά απλώς ψυχαγωγούνται!!
Ήρθε,
κάθισε
στα ορίζοντα του παιδιού μου.
Ακουμπούσε στο προσκέφαλο του
με το σιδερένιο χέρι του,
και χαμογελούσε,
με τις κάννες του βλέμματος του
να με σημαδεύουν.
Μου έκανε ένα νεύμα χαιρετισμού.
«Μεγάλε άρχοντα» του είπα,
«σέβομαι τον βρομοπυρινικό κώλο σου,
αλλά στον ορίζοντα του παιδιού μου
μην κάτσεις
αν θες να έχεις την ησυχία σου»
«Φιλαράκο κανείς δεν είναι σε θέση να με απειλήσει
και το παιδί σου,
δεν είναι παρά ένα νούμερο,
στην στρατιωτική φάλαγγα του μέλλοντος
Δεν είναι παρά ένα κομμάτι κρέας,
μια αμελητέα ποσότητα
που κανείς δεν της δίνει σημασία,
το κατάλαβες,
ήδη ο κανακάρης σου
είναι χαμένος μέσα στα ηλεκτρικά όνειρα ,
που ετοίμασα γι’ αυτόν
και για όλα τα παιδιά,
στην δική του περίπτωση.
Και εσύ είσαι μια αμελητέα ποσότητα,
ένα σκουλήκι που σέρνεται
μέσα στους λαβύρινθους ενός πνεύματος,
που θα σαπίσει σιγά, σιγά,
μέσα στα υπόγεια των δημόσιων βιβλιοθηκών.»
Κοίταξα το κουστουμαρισμένο τέρας
Να χαμογελάει, πίσω από το γυαλί.
Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά
από το προσκέφαλο του παιδιού μου.
Το μάτι του έλαμπε,
παιχνίδιζε
την αμορφωσιά
και την βία.
Ξανθούλα,
Παω στοίχημα ότι ένα αγοράκι κάπου στη Θεσσαλονίκη κάθε άλλο παρά ανταγωνιστικό ρομποτάκι είναι.. κι αυτό γιατί έχει μια πολύ ευαίσθητη μανούλα (που έχει κότσια και να αυτο-σαρκάζεται και να εκτίθεται!!).
Φοίβο,
καλησπέρα. Ψυχαγωγούνται.. χμ.. πολύ σωστή η διάκριση.
Λάμπρο,
τι ανατριχιαστικά όμορφο κείμενο. Αν και το περιεχόμενο είναι σκληρό και σχεδόν τρομακτικό, αφήνει την εικόνα του γονιού που κοιτά τα τέρας μακριά, πίσω από το γυαλί. Όσο κι αν το τέρας είναι απειλητικό, είναι πολύ μακριά από τη γνήσια αγάπη.. Βέβαια, δεν μπορεί ο αναγνώστης/τρια να παραβλέψει ότι το τέρας πιστεύει ότι το παιδί "Δεν είναι παρά ένα κομμάτι κρέας,
μια αμελητέα ποσότητα
που κανείς δεν της δίνει σημασία,
το κατάλαβες,
ήδη ο κανακάρης σου
είναι χαμένος μέσα στα ηλεκτρικά όνειρα ,
που ετοίμασα γι’ αυτόν
και για όλα τα παιδιά,
στην δική του περίπτωση". Και το βάρος της ευθύνης γίνεται μεγαλύτερο!
Μου άρεσε πολύ το σχόλιο-κείμενο σου!!
Τα παιδια στις πολεις δεν παιζουν σε αλανες ,γιναν πολυκατοικιες,παιζουν στα στενα πεζοδρομια μπροστα στα μαγαζια ...που οι ιδιοκτητες τα διωχνουν γιατι το παιδικο παιχνιδι τους ενοχλει...Γι αυτο τα παιδια κλειστηκαν στο σπιτι μπροστα σ ενα μηχανημα...εκει τα παιχνιδια εκει και οι φιλοι....ΕΙΚΟΝΕς μοχαχικες...
Μοναχικές, ασπρόμαυρες εικόνες για μας τους ενήλικες. Για αυτά, σίγουρα, γλυκές αναμνήσεις του αύριο!! Τα σκασμένα, έχουν χαρά μέσα τους!!!
Δημοσίευση σχολίου