το παραμύθι της ευχής

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή, μικρή ευχούλα .

Ήταν πάντα χαρούμενη και γελαστή. Ποτέ δεν κατσούφιαζε, όσες δυσκολίες κι αν συναντούσε στο δρόμο της.

Φορούσε συνήθως το άσπρο της φόρεμα και καμιά φορά , σε γιορτινές μέρες , το κόκκινο βελούδο. Η φωνή της ήταν γλυκιά σαν κελάιδισμα πουλιού. Της άρεσε πάντα να χορεύει σαν αερικό .

Η καλύτερη μέρα της ήταν η παραμονή της Πρωτοχρονιάς . Όλοι την καλοδέχονταν στα σπίτια τους, την κέρναγαν γλυκό κόκκινο κρασί και κουραμπιέδες . Και αυτή, πάντα πρόθυμα άνοιγε το σάκο της αφήνοντας πολλές μικρές ευχούλες για τον καθένα, μια για κάθε μέρα της Νέας Χρονιάς . Μάλιστα σε μερικούς, στους πιο γελαστούς, τύχαινε να δώσει και χρυσαφένια όνειρα μέσα σε πουπουλένια μικρά σακουλάκια.

Και έτσι κυλούσαν τα χρόνια και η ευχούλα περίμενε πάντα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς για να δώσει χαρά και ελπίδες σε όλους.

Μέχρι που έφτασε η παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2011. Φόρεσε το κόκκινο βελουδένιο φόρεμα και γέμισε το σάκο της με ευχούλες και όνειρα. Χορεύοντας και τραγουδώντας χτύπησε τις πόρτες των σπιτιών. Όμως, όπου κι αν πήγαινε, οι πόρτες δεν άνοιγαν και κανείς δεν είχε όρεξη για ευχές. Μόνο κατάρες και μίζερα λόγια άκουγε, λόγια πικρά που πλήγωναν την μικρή ευχούλα .

"Μα τι έπαθαν όλοι σήμερα ; Που είναι τα χαμογελαστά πρόσωπα και τα γιορτινά τραπέζια; " αναρωτιόταν η ευχούλα καθώς περπατούσε την κρύα νύχτα αναζητώντας τους παραλήπτες των ευχών.

Κουράστηκε και κάθισε στο πάρκο μπροστά στη στολισμένη φάτνη . Για το 2011, κανείς δεν εύχεται λοιπόν ; κανείς δε χαμογελά ;

Πλησίαζαν μεσάνυχτα. Σε λίγο θα ξεκινούσε η νέα χρονιά, και τι κρίμα ... ο σάκος της ήταν ακόμα γεμάτος . Δεν είχε δώσει ούτε μια ευχούλα .

Και τότε , να .... μπροστά της περνάς εσύ ... Είναι η τελευταία σου ευκαιρία. Η ευχούλα σε κοιτάζει , σχεδόν σε εκλιπαρεί να την πλησιάσεις. Διώξε σήμερα τη μιζέρια σου και χαμογέλασέ της . Πάρε τις ευχές σου, και που ξέρεις,- αν το χαμόγελό σου είναι αληθινό, μπορεί να κερδίσεις και το πουπουλένιο σακουλάκι με τα χρυσαφένια όνειρα .

Σας αφιερώνω ανήμερα της Πρωτοχρονιάς , το

" Παραμύθι της ευχής"

Για όλους τους φίλους και φίλες μας, μαζί με πολλά πολλά πουπουλένια όνειρα για το 2011 !!!

Για όλους όσους αισθάνονται σταπατσαρισμένοι ... και δεν έχουν κουράγιο να εύχονται .

Να είστε καλά και να μην ξεχνάτε !

Η ευχούλα σας θέλει χαμογελαστούς !

Καλή , βελούδινη, πουπουλένια, ονειρική, χρονιά ....

χριστουγεννιάτικες ευχές

εύχομαι σε όλους και όλες

να ζήσετε τα χριστούγεννα αυτά σαν παιδιά ,

να χαμογελάσετε και να χαρείτε με απλά , μικρά, όμορφα -

καλά χριστούγεννα φίλοι μας ....

συνεχίστε να ονειρεύεστε

πες μου τι φοβασαι τις γιορτές

πες μου τί φοβάσαι στις γιορτές...

φοβάσαι και συ τα κίτρινα φωτάκια που κρέμονται στα σκονισμένα κάγκελα των σπιτιών ;

σε τρομάζουν οι χαμογελαστοί κoκκινοφορεμένοι άγιοι στις στέγες;

κοίτα τους.. ανεβοκατεβαίνουν σε φωτεινές σκάλες χωρίς να φτάνουν ποτέ στην Καισαρεία. Μα που στο καλό θέλουν να πάνε;

και κεινα τα πλαστκά έλατα τόσο φορτωμένα τα καημένα που μου έρχεται να βγάλω όλο αυτό το φορτίο από πάνω τους, να τα ελευθερώσω.

Ασε πια τα κάθε λογής ελάφια και ελαφάκια ... λίγο στραπατσαρισμένα από την ταλαιπωρία και την πολυκαιρία με σπασμένα ποδαράκια ή ξεβαμμένα ματάκια.

Και οι γλυκανάλατες αμερικάνικες μπαλάντες στο ραδιόφωνο - εξοργιστικά μελό και εξοργιστικά πασπαλισμένα με χρυσοσκονη.Όλα.

Και οι άνθρωποι που χαίρονται χωρίς να είναι χαρούμενοι αλλά επειδή η περίσταση το επιβάλλει και ξοδεύουν τα χρήματά τους σε άχρηστα δώρα που θα χαρίσουν σε όσους αγαπούν ή πρέπει να αγαπούν επειδή και πάλι η περίσταση το ορίζει.

Και μετα όταν σβήσουν τα φώτα της γιορτής θα είναι οι νύχτες πιο σκοτεινές από πρίν...

Πες μου τί φοβάσαι στις γιορτές ...

υ.γ. η ανάρτηση προβάλλεται σε επανάληψη ...γιατί εξακολουθώ να φοβάμαι τους άγιους βασίληδες στις στέγες και τα σκονισμένα ελαφάκια... και να παθαίνω αλλεργία με τη χρυσόσκονη.

δυσκολίες είπατε;

Δυσκολεύεστε ... το ξέρω . δύσκολοι καιροί για όνειρα, με το μέλλον να μοιάζει ζοφερό και απειλητικό και το παρόν να επιβεβαιώνει κάθε μέρα ότι η προηγούμενη ήταν λίγο καλύτερη και επομένως η αυριανή θα είναι λίγο ή πολύ χειρότερη. Απλή λογική θα μου πείτε ... βαδίζουμε στην καταστροφή και οι λίγο πιο αισιόδοξοι αναζητούν φως στο βάθος του τούνελ , ενώ οι υπόλοιποι προχωρούν αγκομαχώντας ... Όνειρα και σχέδια μοιάζουν όντως τη σημερινή εποχή τρελά.

Αντίθετα, ο καθένας μας αναρωτιέται τι θα του ξημερώσει.. από το αν θα απολυθεί, μέχρι το αν θα έχει μεγαλύτερη μείωση στο μισθό του. Από το που θα βρει να πληρώσει λογαριασμούς μέχρι το πως θα αγοράσει τα χριστουγεννιάτικα δωράκια στα παιδιά του. Και τι να πεις στα παιδιά ;

τι είναι κρίση ;

τι να πεις στο 6 χρονο που φοράει σκισμένα ρούχα στο σχολείο και δεν του έχουν αγοράσει ακόμα μπογιές και μαρκαδόρους ...

τι να πεις στον άνεργο γονιό που δε μπορεί να προσφέρει όσα θα ήθελε στο παιδί του ; πόσα μπορείς να κάνεις εσύ με τον μικρούλη διαρκώς συρρικνούμενο μισθό σου για τα δικά σου παιδιά και για τα παιδιά που θα μπορούσαν να είναι δικά σου; και αν βλέπεις τη ζωή σου να έρχεται τούμπα - πως το διαχειρίζεσαι ( που λέει και ένας καλός φίλος) , που βρίσκεις την ψυχραιμία και πως δίνεις και κουράγιο στους άλλους ;

και καθώς όσα είχες δεδομένα καταρρέουν το ένα μετά το άλλο ... εσύ μένεις ...

αλλά μένεις σε τί κόσμο ; διαλυμένο ; με τι προοπτικές ; και κυρίως με τι όνειρα;

και τι είναι μια ζωή χωρίς όνειρα παρά απλά γεράματα, όπως σοφά γράφει η Κ. Δημουλά. και θα μου πείτε ...τι μας τα λες τώρα αυτά .. ε κάπου να τα πω ήθελα και γω .

και επειδή μερικοί νομίζουν ότι έχουν φτάσει στο όριο του εαυτού τους και των δυνάμεών τους, δείτε το βιντεάκι που ακολουθεί γιατί έρχονται ακόμα πιο δύσκολες μέρες ...

και αρχίστε την εξάσκηση για ακόμη βαρύτερα φορτία

Hard Labour, Guy Stacking 20 Bricks on His Head - For more funny videos, click here

μαύρο δαγκωτό

"μαύρο δαγκωτό στον Μαυρογιαλούρο"

-πάντα επίκαιρη αυτή η ταινία .

" θα τους μαυρίσω όλους στις εκλογές "

εκφράσεις αγανάκτησης που ακούσαμε κατά κόρον και ακούμε εσχάτως από όλους και όλες τους απογοητευμένους από την πολιτική και τους πολιτικούς.

Είμαι σίγουρη ότι ελάχιστοι γνωρίζουμε την προέλευση αυτών των εκφράσεων.

Τί είναι το μαύρο δαγκωτό και πώς προέκυψε; και γιατί λέμε θα τους μαυρίσω ;

έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία ;

Αν μπορούσαμε νομίζω θα παίρναμε λίγο φούμο ή καρβουνόσκονη και θα τους μαυρίζαμε κανονικά , έναν έναν . Να το φχαριστηθούμε κιόλας , να γελάσουμε και λίγο , να πάρουμε μια μορφή εκδίκησης πέστε , ικανοποίησης πέστε... δεν ξέρω τί ακριβώς αλλά μια χαρά από το μπαρούτιασμα θα την παίρναμε. Αυτό δε γίνεται στην κυριολεξία αλλά τί είναι τελικά το περιβόητο μαύρισμα στις εκλογές ;

Πάμε μια βόλτα στα παλιά να μάθουμε ...

Διαβάζοντας και πάλι (αμήν πάλι....) για τη διπλωματική - καλά μέχρι να τελειώσω θα υποφέρετε μαζί μου -but that's what friends are for after all - , έμαθα ότι παλιά, στις εκλογές δεν υπήρχαν ψηφοδέλτια. Ο λόγος προφανής αλλά και τόσο μακρινός για μας : οι περισσότεροι ήταν αναλφάβητοι οπότε το ψηφοδέλτιο πως θα το διάβαζαν ; (δεν υπήρχαν και τα γνωστά σηματάκια - ήλιοι , δάδες κτλ να διευκολυνθούν οι άνθρωποι και όπως καταλάβαινετε δύσκολα τα πράγματα με τα ψηφοδέλτια.)

Ετσι, για πρακτικούς λόγους, από το 1844 και για ογδόντα χρόνια περίπου οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν χρησιμοποιούσαν ψηφοδέλτια, για να ψηφίσουν τους κυβερνήτες τους, αλλά «σφαιρίδια», δηλ. μικρές σφαίρες από μολύβι. Η διαδικασία ήταν διαφορετική : Σε κάθε υποψήφιο αντιστοιχούσε μία κάλπη χωρισμένη στα δύο και ο ψηφοφόρος καλούνταν να ρίξει το σφαιρίδιο ανάλογα με την προτίμησή του, στη δεξιά πλευρά της ψηφοδόχου, που εξωτερικά ήταν βαμμένη λευκή, ή στην αριστερή, που εξωτερικά ήταν βαμμένη μαύρη. Αν το σφαιρίδιο έπεφτε στη δεξιά πλευρά, η ψήφος ήταν θετική, αν έπεφτε στην αριστερή, η ψήφος ήταν αρνητική.

Καταλάβατε; η κάλπη του κάθε υποψηφίου ήταν εσωτερικά άσπρη ή μαύρη δηλαδή.

Με τον τρόπο αυτόν οι εκλογείς μπορούσαν να ικανοποιήσουν όλες τις πλευρές, αφού είχαν τη δυνατότητα να «ασπρίσουν» όλους τους υποψηφίους όλων των κομμάτων. (κάτι μου θυμίζει αυτό εμένα- πώς βγαίνουν όλοι σήμερα ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα και χαμογελαστοί; ε τότε γινόταν και κανονικά) Φανταστήτε να ψηφίζεις με θετική λευκή ψήφο και τα δυο μεγάλα κόμματα ας πούμε, ρίχνοντας το σφαιρίδιο στη δεξιά λευκή πλευρά της αντίστοιχης φηφοδόχου.Έτσι τα έχεις καλά και με όλους ...και περιμένεις το ρουσφέτι σου και από τους δυο χωρίς να έχεις second thoughts.

Βέβαια, υπήρχε και η άλλη επιλογή : η δυνατότητα να τους «μαυρίσουν». Οι παροιμιώδεις εκφράσεις «έφαγε μαύρο» και «τον μαύρισα» σχετίζονται με τη χρήση των σφαιριδίων κατά τη διαδικασία της ψηφοφορίας.

Συχνά ήταν τέτοιος ο φανατισμός, που πολλοί ψηφοφόροι - που προφανώς είχαν λόγους να «φαίνεται» η ψήφος τους - το «έριχναν δαγκωτό», δηλ. δάγκωναν το σφαιρίδιο δυνατά πριν το ρίξουν στην κάλπη. Έτσι έκαναν κατά κάποιο τρόπο την ψήφο τους φανερή.

Την εποχή εκείνη οι γυναίκες φυσικά δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές και το μόνο πράγμα που έκαναν ήταν να είναι 'σφαιροδόχοι' - !!!! δηλαδή να δίνουν τα σφαιρίδια στους ψηφοφόρους. ....Ήταν με άλλα λόγια οι γλάστρες της διαδικασίας.

Αν και το Σύνταγμα του 1911 κατάργησε τα σφαιρίδια, αυτά χρησιμοποιήθηκαν και στις εκλογές του Μαρτίου 1912, ενώ διατηρήθηκαν έως και τις βουλευτικές εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920. Τα χάρτινα ψηφοδέλτια χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά το 1912 στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές. Με χάρτινο ψηφοδέλτιο έγιναν το 1920 οι εκλογές στη Θράκη και στο μέτωπο της Μικράς Ασίας.

Παλιότερα τα ψηφοδέλτια δεν τα τύπωνε το κράτος αλλά οι ίδιοι οι υποψήφιοι ή τα κόμματα: έγραφαν καθαρά το όνομά τους σε τυποποιημένα κομμάτια χαρτιού, τα οποία παρέδιδαν στα εκλογικά τμήματα. Τώρα αν ψηφίζαμε και μεις με σφαιρίδια σήμερα, μαύρο δαγκωτό θα ρίχναμε κυριολεκτικά.

φιλιά

_________________________

Οι φωτογραφίες : 1η : Αντιτρικουπική γελοιογραφία από περιοδικό του 1885. (φωτ. Γεννάδειος Βιβλιοθήκη) 2η : Προεκλογικό προπαγανδιστικό έντυπο των αναμετρήσεων Δεληγιάννη - Τρικούπη. Γύρω από τον Τρικούπη (αριστερά) περιγράφονται τα επιτεύγματα της κυβέρνησής του το 1889 και συγκρίνονται με τις Δεληγιαννικές αυξήσεις στο κόστος ζωής το 1890. Δείτε πίσω από τη μορφή του Δεληγιάννη την σκιά της ανοιχτής παλάμης!!! Βέβαια η χρεοκοπία λίγο αργότερα ανέκοψε κάθε διάθεση για αστεϊσμούς . (φωτ. Συλλογή Κων. Θεοτόκη)

• από το http://www.matia.gr/7/78/7806/7806_1_06.html

• τα ιστορικά στοιχεία είναι από το http://edrana.blogspot.com/2006_10_01_archive.html

υ.γ. η ανάρτηση 'προβάλλεται σε επανάληψη' καθότι είναι άκρως επίκαιρη

Μεγαλώνεις επικίνδυνα όταν…

• Όταν τα exit poll προκαλούν ένα excitement παρόμοιο, με αυτό της Eurovision και των αγώνων της Εθνικής Ελλάδας.

• Όταν παρακολουθείς με ενδιαφέρον ειδήσεις, σχετικές με το ασφαλιστικό.

• Όταν τα φορολογικά μέτρα σου προκαλούν τεράστιο (μα τεράστιο!!) θυμό.

• Όταν βγαίνεις, πρώτο ραντεβού και συνειδητοποιείς ότι το να περιγράψεις την προσωπική σου ιστορία απαιτεί -πιθανά- την υπόλοιπη ζωή σου.

• Όταν, σε αυτό το πρώτο ραντεβού, εντέλει, έχεις χαθεί τόσο στη νοσταλγία για τα παλιά που δεν έχεις πάρει χαμπάρι ότι ο/η άλλος/η έχει ήδη «φύγει».

• Όταν, αναγκάζεσαι να αλλάξεις χρονικές σειρές και στοιχεία των παρελθοντικών ιστοριών για να βγάζουν ένα σαφές νόημα.

• Όταν ακούς ιατρικές περιπέτειες φιλών που έχεις να δεις καιρό.

• Όταν λες, με τη σειρά σου, τις δικές σου ιατρικές περιπέτειες (ακόμη κι αν δεν είναι σοβαρές).

• Όταν παύεις να παθιάζεσαι.

• Όταν συναντάς σε εξόδους σου, παιδιά των φίλων σου ή φίλους των παιδιών σου.

• Όταν όλα τα ρούχα σου είναι σχεδόν τα ίδια ή εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους.

• Όταν πας στην πόλη που γεννήθηκες και χάνεσαι στους δρόμους της.

• Όταν δε σου κάνει κέφι να φας βαριά το βράδυ.

• Όταν ο/η σύντροφός σου σε κοιτά με βαριεστημένο βλέμμα.

• Όταν φαντάζεσαι ότι η δική σου νιότη έδωσε κάτι παραπάνω από τις «νιότες» των άλλων γενεών.

• Όταν θεωρείς ότι ο έρωτας είναι-στη βάση του- πνευματικό θέμα.

• Όταν οι αναμνήσεις της παρέας σου συνδέονται με ιστορικά ή κοινωνικά γεγονότα.

• Όταν πιάνεις τον εαυτό σου να κατανοεί –με συμπάθεια-τις αναπολήσεις γέρων.

• Όταν το βλέμμα σου παύει να μιλά.
• Όταν γίνεσαι απόλυτος/η στις απόψεις σου.

χρήσιμα - άχρηστα

τον καιρό της κρίσης,

της δυσκολίας και της ανεργίας, την εποχή των ζόρικων,

μερικές οικονομικές χρήσιμες - άχρηστες προτάσεις

που μπορούν να δώσουν χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή σας : αυτη η τραπεζαρία είναι ό,τι πρέπει τώρα που η κρίση βρίσκεται στο ζενίθ- ακόμα κιαν χρειαστεί να μείνετε σε ένα μικρό - μα πολύ μικρούλι σπιτάκι, θα βρείτε μια γωνιά για να χωρέσει. θέλετε να φορτίσετε το κιινητό σας χωρίς να το αφήνετε από δω κι από κει? η θήκη αυτή είναι η ιδανική λύση .

νιώθετε ότι έχετε 'φορτωθεί' πολλά; σας πνίγουν οι υποχρεώσεις;

αυτό το συμπαθητικό ανθρωπάκι - που σηκώνει τα βάρη της κατσαρόλας

θα σας ανακουφίσει καθώς θα αισθανθείτε ότι μοιράζεστε τα βάρη και δεν είστε μόνοι.

άλλωστε η καλή ψυχολογία είναι μεγάλη υπόθεση .

τώρα που δεν πετάμε τίποτα, το χθεσινό κουλουράκι, ή το κεικ ,

ή το κέρασμα της περασμένης ονομαστικής εορτής του συναδέρφου,

θα φυλαχθεί σε αυτή την πρακτική θήκη, για να το φάμε ως πρωινό την επόμενη.

σας πιάνουν λιγούρες τη νύχτα ;

κάνετε νυχτερινές επισκέψεις στο ψυγείο;

δεν είναι καιρός να ξοδεύετε και να σπαταλάτε ρεύμα !!!

οι παντόφλες με τα φωτάκια είναι ιδανικές για πολλούς λόγους :

οικονομία στο ρεύμα,

αθόρυβη επιδρομή στο ψυγείο (χωρίς φώτα δε δίνουμε στόχο)

άρα , λιγότερες τύψεις ...και καλύτερη ψυχολογία .

είναι οι παντόφλες που σώζουν !!!

ο κόκκινος σκούφος

Ένα γκρίζο απόγευμα,

σ' ένα λασπωμένο λεωφορείο,

γεμάτο

κουρασμένες πωλήτριες

που επιστρέφουν από τη δουλειά,

και βαριεστημένους εφήβους με τα ακουστικά στα αυτιά,

φόραγες το κόκκινο σκουφάκι

όμοιο με εκείνο που φορούν τα παιδιά στα κάλαντα.

Και ήταν μια παράφωνη έκπληξη

στο λασπωμένο λεωφορείο

και συνάμα ένα απρόσμενο βάρος

για τους επιβάτες

που

κουβάλαγαν όλοι ξαφνικά την υποψία της γιορτής

κοιτάζοντας συνωμοτικά

τον κόκκινο σκούφο.

Οκτώβρης 2010 ,

υ.γ. για την κυρία με τον κόκκινο σκούφο.

Κλείσιμο κύκλων??

Στην προηγούμενη ανάρτηση, είχα μεταφέρει τα σοφά και όμορφα λόγια του Coelho για το κλείσιμο κύκλων. Λόγια που με είχαν πετύχει σε μέρες «κλεισίματος κύκλων», κύκλων που με αφήσανε με ερωτηματικά και δυσπιστία. Για σχέσεις, ανθρώπους και εαυτό.

Τα λόγια ξεχάστηκαν και οι μέρες κλεισίματος κύκλων συνεχίστηκαν.. κάνοντας το κλείσιμο κύκλων μια ασαφή και τελείως αδόκιμη έννοια.

Κλείσιμο? Τι σημαίνει κλείσιμο? Ποιες οι διαφορές του με το τέλος? Είναι το τέλος, εντέλει, κλείσιμο? Όταν τελειώνει κάτι (σχέση, εργασία, φιλία) αυτόματα κλείνει? Αρκεί να μετακομίσεις, να πετάξεις τις αναμνήσεις, να πεις χωρίζω, να αλλάξεις το νόημα, να γεμίσεις τη ζωή σου με νέες εμπειρίες για να πειστείς ότι «Έκλεισες τον κύκλο»; Κι αν κάνεις όλα αυτά και πείσεις τον εαυτό σου ότι πράγματι έκλεισες τον κύκλο και ξάφνου νιώθεις ότι ο κύκλος δεν έκλεισε , απλά τελείωσε… η παλιά του μορφή, το νόημα, η σημασία.. Κι ότι το τέλος σήμαινε για σένα μια αρχή που κανείς/μία δεν αισθάνεται…ή ακόμη χειρότερα, αισθάνεται αλλά κινείται γύρω-γύρω σα τη σβούρα? Τότε τι κάνεις? Παριστάνεις ότι συμφωνείς ότι το τέλος έκλεισε το κύκλο και ανακαλύπτεις το πόσο πιεστικός/ή, φορτικός/ή ή δύσπιστος/η μπορείς κι εσύ –και οι άλλοι/ες- να γίνετε? (Bingo!! Σου εγγυώμαι, η ανακάλυψη αυτή είναι σούπερ!!).

Κύκλος? Γιατί κύκλος? Ποιος/α απέδειξε ότι η ζωή είναι κύκλος? Γιατί να θεωρούμε ότι η ζωή είναι αυτοτελείς, κλειστοί κύκλοι? Επειδή η γη είναι στρόγγυλη? Επειδή ο ήλιος είναι στρόγγυλος? Ή επειδή… θα βόλευε να φανταζόμαστε ότι η ζωή ..ρόδα είναι και γυρίζει?

Κι αν υποθέσουμε ότι, εντέλει, η ζωή και τα γεγονότα δεν είναι κύκλοι αλλά μια γραμμική πορεία, χωρίς σαφή αρχικά και τελικά σημεία? Μια γραμμή που εκτείνεται στο μέλλον, ως συνέχεια και επέκταση του παρελθόντος? Μια γραμμή που δεν είναι κύκλοι που κλείνουν, κουτάκια που τακτοποιούν, ρόμβοι που έχουν κορυφή? Κι αν η ζωή, ο χρόνος, η μοίρα είναι απλά μια γραμμή που κάθε σημείο της ορίζεται από το προηγούμενο και το επόμενο, γιατί, αλλιώς, θα ήταν απλά ένα σημείο?

Τότε η ιδέα του κλεισίματος κύκλων ακούγεται σαν τον τετραγωνισμό τους… εξίσου μπούρδα με την ιδέα της γης που αν γυρίσει ανάποδα, θα βρεθούμε όλοι πεσμένοι στο υπερπέραν!

Νομίζω, φίλοι/ες, ότι ο Coelho είναι εκπληκτικός ρήτορας. Αλλά, με το συμπάθιο, δε θέλω να κλείσω κύκλους! Δε θέλω να πετάξω αναμνήσεις! Δε θέλω να παριστάνω ότι ο κύκλος έκλεισε, την ίδια ώρα που αισθάνομαι ότι η ζωή μου τρέχει σε εθνική οδό με ασφαλή ταχύτητα… και κυρίως, δε θέλω να πιέζω τους/τις γύρω μου και τον εαυτό μου να πιστέψουμε ότι αυτά που τελείωσαν, αυτόματα, έκλεισαν! Γιατί μου αρέσει να προχωρώ ευθεία!

Paulo Coelho: κλείσιμο κύκλων.

Παρά την πίεση της μελέτης και του χρόνου, δεν αντιστάθηκα να μεταφράσω και να σας μεταφέρω τα λόγια του Paulo Coelho, σχετικά με το κλείσιμο παλιών κύκλων και λογαριασμών. Λόγια που με βρήκαν σε στιγμή που αναρωτιέμαι για παλιούς κύκλους που δεν έκλεισαν, για νέους που δεν άνοιξαν ή παλιούς που θέλουν να ξανα-ανοίξουν. Μάλλον ο Θεός, η μοίρα (ή ό,τι) θέλει να αδειάσω το μυαλό μου από ανώφελα και να εστιάσω σε ωφέλιμα... Ελπίζω να βοηθήσουν κι εσάς αυτά τα λόγια και να αδειάσουν την ψυχή σας από περιττά αρνητικά συναισθήματα!

"Κάποιος πρέπει πάντα να ξέρει πότε ένα στάδιο τελειώνει. Αν επιμένουμε να μένουμε περισσότερο από τον αναγκαίο χρόνο, χάνουμε τη χαρά και το νόημα των άλλων σταδίων που πρέπει να περάσουμε. Κλείσιμο κύκλων, κλείσιμο ανοιχτής πόρτας, τέλος του κεφαλαίου ό,τι όνομα και να δώσουμε, αυτό που είναι σημαντικό είναι να αφήνουμε τις στιγμές της ζωής που έχουν τελειώσει, στο παρελθόν.

Έχασες τη δουλειά σου; Τελείωσε μια σχέση αγάπης; Άφησες το σπίτι των γονιών σου; Πήγες στο εξωτερικό να ζήσεις; Μία μακρόχρονη φιλία τελείωσε ξαφνικά; Μπορείς να ξοδέψεις πολύ χρόνο, με το να αναρωτιέσαι τι και γιατί συνέβη.

Μπορείς να πεις στον εαυτό σου ότι δεν θα κάνεις άλλο βήμα μέχρι να βρεις γιατί πράγματα που ήταν σημαντικά και σταθερά στη ζωή σου έγιναν σκόνη, έτσι απλά. Αλλά, μια τέτοια στάση μπορεί να προκαλέσει πολύ άγχος σε όσους/ες εμπλέκονται: τους γονείς, το/τη σύζυγο, τους φίλους, τα παιδιά σου, την αδερφή σου. Όλοι κλείνουν κεφάλαια, γυρνάνε φύλλα, συνεχίζουν τη ζωή και θα νιώθουν άσχημα να σε βλέπουν εσένα σταθερά ακίνητο, σε ένα σημείο.

Τα γεγονότα περνάνε και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα αφήσουμε πραγματικά να φύγουν.

Για αυτό είναι τόσο σημαντικό (ανεξάρτητα πόσο επώδυνο μπορεί να είναι) να καταστρέφεις σουβενίρ, να κινείσαι, να δίνεις πολλά πράγματα σε ορφανά, να πουλάς ή να χαρίζεις βιβλία που έχεις στο σπίτι. Οτιδήποτε υπάρχει στον ορατό κόσμο είναι εκδήλωση του αόρατου κόσμου, αυτού που συμβαίνει στην ψυχή μας - και το να απαλλάσσεσαι από συγκεκριμένες αναμνήσεις επίσης σημαίνει να δημιουργήσεις χώρο για νέες αναμνήσεις που θα αντικαταστήσουν τις παλιές.

Αφήστε τα πράγματα να φύγουν. Απελευθερώστε τα. Αποκοπείτε από αυτά.

Κανείς δεν παίζει τη ζωή με σημαδεμένα χαρτιά, οπότε κάποιες φορές κερδίζουμε και κάποιες χάνουμε. Μην περιμένετε τίποτα σε ανταπόδοση, μην περιμένετε οι προσπάθειές σας να αναγνωριστούν, η ευφυΐα σας να ανακαλυφθεί, η αγάπη σας να γίνει κατανοητή.

Σταματήστε να ανάβετε τη συναισθηματική σας τηλεόραση για να παρακολουθείτε το ίδιο πρόγραμμα, αυτό που σας έδειξε πόσο πολύ υποφέρατε από απώλειες: αυτό σας δηλητηριάζει μόνο, τίποτε άλλο.

Τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να μην αποδεχόμαστε τις ερωτικές σχέσεις που διαλύονται, τη δουλειά που μας έταξαν αλλά ποτέ δεν ξεκίνησε, τις αποφάσεις που αναβάλλονται, περιμένοντας την «ιδανική στιγμή».

Πριν ξεκινήσει ένα κεφάλαιο, το παλιό πρέπει να τελειώσει: πείτε στον εαυτό σας ό,τι τελείωσε ποτέ δε θα επιστρέψει. Θυμηθείτε ότι υπήρχε καιρός που ζούσατε, χωρίς αυτό το πράγμα ή τον άνθρωπο- τίποτε δεν είναι αναντικατάστατο, μια συνήθεια δεν είναι ανάγκη. Αυτό μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, μπορεί να είναι δύσκολο αλλά είναι πολύ σημαντικό.

Κλείσιμο κύκλων. Όχι για χάρη του εγωισμού, της αλαζονείας, αλλά επειδή απλά δεν ταιριάζουν πια στη ζωή σας.

Κλείστε την πόρτα, αλλάξτε το δίσκο, καθαρίστε το σπίτι, τινάξτε τη σκόνη.

Σταματήστε να είστε αυτό που ήσασταν και αλλάξτε σε αυτό που είστε."

Οι θετικές συνέπειες της κρίσης.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, έλεγαν οι παλιότεροι! Παρατηρώντας διάφορα γεγονότα γύρω μου (και όχι μόνο), κατέληξα ότι η οικονομική κρίση έχει πλήθος ευεργετικών συνεπειών στη ζωή, υγεία και κοινωνικότητά μας. Ναι, ναι, φίλοι/ες μου! Το μνημόνιο δεν έχει στόχο την οικονομική ανασύνταξη της χώρας, αλλά την ψυχική ευημερία των Ελλήνων/ίδων πολιτών και τη βελτίωση των ανθρώπινων σχέσεων.

Επειδή, τώρα, ξέρω ότι κάποιοι/ες από εσάς θα σκέφτονται: «άλλη μία που κάηκε από τα ζόρια», θα σας παρουσιάσω τις ευεργετικότατες συνέπεις της κρίσης, στις διάφορες ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις:

Φλερτ: Ατάκες του στυλ «Δεν ντρέπονται λίγο, πού μας έφεραν», «Ντροπή τους όλους!» βοηθούν τη γνωριμία δύο πιθανών συντρόφων και αποτελούν το ερέθισμα για ελεύθερη και αβίαστη συζήτηση με τον/την ωραίο/α υπάλληλο σε κατάστημα, οδηγό ταξί, φαρμακοποιό, ευσυνείδητο/η δικηγόρο ή γιατρό, φοιτητή/τρια κ.ο.κ., διευκολύνοντας το φλερτ και την εξέλιξη νέων ερωτικών σχέσεων. Φύγαμε από την νεοελληνική ερωτική ατάκα «Come with me για να τη βρεις» (βλ. Γαρδέλης, δεκαετία ’80) και περάσαμε στην «Come with me στην πορεία».

Έρωτας: Οι παραδοσιακοί έμφυλοι ρόλοι στη σχέση κλονίστηκαν, διευκολύνοντας ισότιμες ερωτικές σχέσεις! Ξεχάστε τα παλιά ανδρικά κεράσματα και γυναικεία λούσα, ως έκφραση ερωτικών συναισθημάτων! Τώρα, γιοκ λεφτά για τραπεζώματα, γιοκ λεφτά για καλλυντικά, γιοκ λεφτά για γάμους και βαφτίσια. (Εδώ βέβαια προκύπτει ένα μικρό προβληματάκι: κλονίστηκαν οι παλιοί ρόλοι, δεν προέκυψαν νέοι. Πλέον, γιοκ λεφτά για σχέσεις. Αλλά, αυτό, θα το λύσουν τα νέα οικονομικά μέτρα, είμαι σίγουρη!)

Γάμος: Πλέον, σεξουαλικά προβλήματα του γάμου έχουν, αυτομάτως, επιλυθεί. Πολλές εντάσεις προκαλούνταν παλιά, όταν το ταίρι δεν έδειχνε φλογερή προθυμία για περιπτύξεις. Δικαιολογίες, όπως «Είμαι κουρασμένος/η» και «Έχω πονοκέφαλο» δεν έπειθαν και ο καβγάς ξεσπούσε. Τώρα, φτάνει ένα «Σκέφτομαι το δάνειο» για να ξενερώσετε αγκαλιά και να αναλογιστείτε το ανασφαλές, χωρίς σύνταξη, κοινό σας μέλλον στους δρόμους… Η απιστία, επίσης, μεταξύ των συντρόφων είναι παλιομοδίτικη και ανέφικτη, πλέον, συμπεριφορά. Λεφτά για συναντήσεις σε ξενοδοχεία, διήμερα σε θέρετρα και λουλουδικά δεν υπάρχουν. Meetings που διαρκούσαν μέχρι τις 6 το πρωί δεν υπάρχουν. Λεφτά για υδραυλικούς, μπογιατζήδες κλπ, δεν υπάρχουν. Λεφτά, επίσης, για τρίτα και τέταρτα κινητά τηλέφωνα δεν υπάρχουν. Λεφτά για ιδιωτικούς ντετέκτιβ δεν υπάρχουν. Ούτε καν λεφτά για το/τη «μασέρ» της γειτονιάς δεν υπάρχουν. Τέρμα, φίλοι/ες, οι ζήλιες, οι παράνοιες και οι καβγάδες. Τώρα, όλοι/ες επιστρέφουμε στην εστία μας (και καθόμαστε εκεί!).

Παιδιά: για όσους/ες από εσάς είχατε αποκτήσει παιδιά προ κρίσης-γιατί το να κάνεις παιδί σήμερα δεν παίζει- η σωστή ανατροφή των παιδιών σας είναι απολύτως εφικτή: Παλιά, οι γονείς είχαν διλλήματα για το τι πρέπει να προσφέρουν στα παιδιά τους ή όχι. Πήγαινες, πχ. στα Μπάμπο και σου έλεγε ο/η μικρός/ή: «Μπαμπά, Μαμά, θέλω να μου πάρεις το αυτοκινητάκι και το σπιτάκι του Τζον Μπόι και της Κάρκι, που το έχει και η Χριστίνα!». Άντε εσύ τώρα να εξηγήσεις ότι αυτά είναι άχρηστα και υπερβολικά, ότι η οικονομία είναι σημαντική, ότι ο μπαμπάς της Χριστίνας είναι διαχειριστής Δημοσίων έργων και μπορεί να τα πάρει. Τώρα, ούτε καν η Χριστίνα έχει τέτοιου είδους παιχνίδια.

Φιλία: Μη μου πείτε ότι δεν ήταν πρόβλημα το κλασσικό «Άσε φίλε, σήμερα κερνάω εγώ» και οι ανόητες αντιπαλότητες, όπου δύο πενηντάρια κουνιόντουσαν μπροστά στο σερβιτόρο, ο οποίος έβγαζε σπιθούρια από τη τσαντίλα. Τώρα, έρχεται ο λογαριασμός και μετά από σιγή 3 λεπτών, όπου κανείς δεν κουνιέται και δε μιλά, ο/η δύσμοιρος/η που θα ψελλίσει: «Μήπως να κεράσω εγώ;» δε θα πάρει καμία απάντηση! Αντίθετα, ο ένας της παρέας πάει στην τουαλέτα, ο άλλος κοιτά το κουμπί από το πουκάμισο που πάει να σπάσει και ο τρίτος σφυρά στο τεκνό που περνά. Ο μόνος που δεν ευεργετήθηκε είναι ο άμοιρος σερβιτόρος που, και πάλι, θα περιμένει για να πληρωθεί και δεν έχει λεφτά για Clearasil.

Γονείς τρίτης ηλικίας και αδέρφια: Στην ηλικία των 40, όλοι/ες τσακωνόντουσαν για κληρονομικά και ποιος/α θα αναλάβει τους έρμους γονείς, τώρα που γεράσανε! Χάρη στο μνημόνιο, πλέον, αυτά έχουν αλλάξει: αν οι γονείς έχουν μια οικονομική ασφάλεια, φιλοξενούν τους/τις άνεργους/ες, χωρισμένους/ες γιους και κόρες στο πατρικό και αναλαμβάνουν τα παλιά τους καθήκοντα. Αν δεν έχουν οικονομική ασφάλεια, χάρη στις νέες συντάξεις, δεν προλαβαίνουν να γεράσουν τόσο, ώστε να έχουν ανάγκη βοήθειας! Οι κληρονομιές, και στις δύο περιπτώσεις, είναι μετρημένα κουκιά, οπότε δεν υπάρχει λόγος ίντριγκας.

Ευρύτερη κοινωνία: Η γειτονιά έχει, επίσης, αναδημιουργηθεί με στενότερους δεσμούς μεταξύ των κατοίκων, ακόμη και των αστικών κέντρων. Παλιά, δε γνώριζε ο ένας τον άλλον, ούτε τι κάνει στο σπίτι του. Τώρα, πας να ψωνίσεις στο φούρνο, στο μανάβη κοκ και σου λέει ο καταστηματάρχης: «Τι θα γίνεις με εσάς πια, κύριε Παπαδόπουλε; Θα πληρώσετε, επιτέλους, τα του προηγούμενου μήνα; Εσείς, ο κύριος Άφραγκος και η κυρία Νεοφτωχίδου με έχετε καταστρέψει. 10 ψωμιά, δύο κουλούρια και πέντε παξιμάδια πήρατε έκαστος και δεν με πληρώσατε. Ναι ‘ναι καλά η κυρία Παπατρεχοπούλου που με πλήρωσε, κι ας πήρε μόνο τρία παξιμάδια…». Ο/η, δε, γείτονας που ψήνει αρνάκι με πατάτες την Κυριακή, είναι αναγνωρίσιμο, αξιοσέβαστο και ζηλευτό μέλος τούτης της κοινωνίας.

Κοινωνική αλληλεγγύη: Ξεχάστε την αποξένωση και αλλοτρίωση της σύγχρονης ζωής! Τώρα, περπατάς στο δρόμο και είναι σα να συμμετέχεις σε οικογενειακό συμβούλιο που στόχο έχει να λύσει προβλήματα. Ατάκες του στυλ: «Δεν βγαίνω πού να χτυπιέμαι, αυτό το μήνα», «Σκ…ά είναι όλοι τους» και «Φάγανε, φάγανε και τώρα εμείς πληρώνουμε τη νύφη» συμβάλλουν στο μοίρασμα κοινών εμπειριών, τη διευκόλυνση της αυτό-έκθεσης και την αίσθηση του ανήκειν σε μια ευρύτερη ομάδα.

Δε θέλω, φίλοι/ες, να σας κουράσω, άλλο. Ένα μόνο θα σας πω: Εμείς δεν γκρινιάζαμε για την αλλοτρίωση των σχέσεων, για την αποξένωση, για τη μοναξιά; Οι κυβερνήσεις τούτης της χώρας άκουσαν τα παράπονα και μερίμνησαν για την ευημερία μας! Ε! Μην είμαστε και αχάριστοι/ες! Τι στην ευχή θέλουμε πια;;;;;;;;

Ιστορίες Ανεργίας και Σκέψεις.

Τριγυρνώντας στο διαδίκτυο, βρήκα ένα πολύ ωραίο άρθρο που λέγεται "Ανεργία: Ιστορίες από την blogόσφαιρα" στο No Budget Blog. Οι ιστορίες ανέργων bloggers που παλεύουν να γεμίσουν κάπως τον χρόνο και τη ζωή τους, πέρα από τις αγωνίες και τα οικονομικά προβλήματα, πραγματικά, με συγκίνησαν . Σας προτείνω να διαβάσετε τις πανέμορφες, αληθινές και μελαγχολικές ιστορίες τους!

Ειδικότερα, το blog του Ανθρώπου του Μετρό αποτελεί το ημερολόγιο ενός πολύ ταλαντούχου, κατά τη γνώμη μου, ανέργου, μάλλον, δημοσιογράφου. Στην ιστορία του "Πέντε Στάδια Θλίψης" περιγράφει για ποιους λόγους ο Αύγουστος είναι δύσκολος μήνας για ανέργους/ες. (Θα ήθελα να συμπληρώσω : υπάρχει χειρότερος μήνας για ανέργους/ες από το Σεπτέμβρη? Που όλοι/ες ανασυγκροτούνται, ξεκινούν την νέα εργασιακή χρονιά, καλύπτουν με το μισθό του Σεπτεμβρίου τα έξοδα που έκαναν τον Αύγουστο, ενώ ο/η άνεργος/η αντιμετωπίζει ένα κλειστοφοβικό επερχόμενο χειμώνα, ένα άδειο πρόγραμμα και συνειδητοποιεί ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει;).

Εντύπωση μου έκανε ότι όλες οι ιστορίες είναι καλογραμμένες, συντακτικά και ορθογραφικά σωστές, με πλούσιο λεξιλόγιο και γλαφυρότητα: η ανεργία, όπως φαίνεται, έχει υψηλά κριτήρια και κάνει παρέα με πολλούς/ές επιστήμονες/ισσες. Η παρατήρηση αυτή προκάλεσε κάποιες σκόρπιες σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.

Η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και απραγία ανθρώπων με υψηλό μορφωτικό επίπεδο θα έπρεπε να ανησυχήσει ιδιαίτερα την ελληνική κοινωνία: το να μένουν άνεργα ή να μεταναστεύουν τα "γερά κεφάλια" της χώρας είναι μια τρομακτική προοπτική για το μέλλον. Οι επιστήμονες/ισσες είναι αυτοί/ές που γεννούν ιδέες που μετουσιώνονται σε έργα, στα οποία δουλεύουν άνθρωποι με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο. Αν δε γεννιούνται ιδέες, δεν υπάρχουν έργα και, συνεπώς, δεν υπάρχουν δουλειές για κανέναν/μία! Ειδικότερα, η κατάληψη υψηλών επαγγελματικών θέσεων από "γκόλντεν μπόιζ, που στην πραγματικότητα δεν είναι μπόιζ γιατί είναι γερομπαμπαλήδες, ενώ πριν μερικά χρόνια ήταν απλά κακοί ελαιοχρωματιστές και υδραυλικοί, εξαιρετικοί όμως πληροφοριοδότες" (silentcrossing) και η ανεργία νέων ελπιδοφόρων επιστημόνων συμβάλλουν στη στειρότητα της πνευματικής και τεχνοκρατικής κοινότητας.

Στα άτομα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο (και όχι μόνο σε αυτούς/ές), επίσης, έχω παρατηρήσει ένα νέο συχνό φαινόμενο : τη νέα τάξη ανέργων με όνομα "Άνεργοι Ελεύθεροι Επαγγελματίες". Έχω βαρεθεί να ακούω ιστορίες ελευθέρων επαγγελματιών, εκ των οποίων πολλοί/ές επιστήμονες/ισσες, που έχουν ανοικτό ΤΕΒΕ να τρέχει κάθε δίμηνο, οι ίδιοι/ες τρέχουν πανικόβλητοι/ες από το πρωί ως το βράδυ και γυρνάνε σπίτι αποκαρδιωμένοι/ες και άφραγκοι/ες. Κι αυτοί/ές είναι οι τυχεροί/ες της υπόθεσης: υπάρχουν άλλοι/ες που μόνο το ΤΕΒΕ τρέχει...Ωστόσο, η Πολιτεία θεωρεί αυτό τον άπραγο και χρεωμένο πληθυσμό "εργαζόμενο"....και η ανεργία, συνεχώς αυξάνεται ή κρύβεται πίσω από μη αμειβόμενες εργασίες, ανοιχτά ασφαλιστικά ταμεία που δηλώνουν μια ανύπαρκτη επαγγελματική ταυτότητα και επαγγελματικούς συμβιβασμούς που δημιουργούν την αίσθηση του εξευτελισμού για πολλούς/ές εργαζόμενους/ες με μεγάλη προϋπηρεσία και εξειδίκευση.

Αντίδοτο στην ανεργία, από ό,τι φαίνεται, το διαδίκτυο και τα blogs για πολλούς/ές επιστήμονες/ισσες ή ανθρώπους με υψηλό μορφωτικό (όχι ακαδημαϊκό) επίπεδο. Γερά μυαλά της χώρας διοχετεύουν τις ιδέες τους στο επικοινωνιακό κανάλι του διαδικτύου, μη έχοντας άλλη διέξοδο! Άνθρωποι με καθάρια σκέψη, δημιουργική φαντασία και πρωτότυπες ιδέες βουλιάζουν (ή πνίγονται) σε ένα καναπέ, προσπαθώντας να γεμίσουν το χρόνο τους και να επικοινωνήσουν τις δυσκολίες τους σε άλλους/ες με ίδιες ιστορίες και προβλήματα.

Επομένως, τη στιγμή που η χώρα έχει ανάγκη τέτοιους ανθρώπους, πιο πολύ από ποτέ, δεν τους/τις αξιοποιεί! Αντίθετα, έχει δημιουργηθεί ένας υπαρξιακός βάλτος για πολλούς/ές επιστήμονες/ισσες που εκφράζουν απίστευτα έξυπνες ιδέες, μέσω διαδικτύου, σε ένα χαοτικά μεγάλο, ασαφές και πολιτικά αδύναμο ακροατήριο.

Η συνδρομή του/της Έλληνα/ίδας πολίτη στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης περιορίστηκε σε οικονομικά αφόρητα μέτρα, τραπεζικούς λογαριασμούς για εθελοντική προσφορά, περικοπή μισθών δημοσίων υπαλλήλων. Κανείς/μία δε σκέφτηκε να προτείνει την πνευματική-επιστημονική εθελοντική συνδρομή των δυνατών και πρωτοπόρων επιστημονικών και ακαδημαϊκών μυαλών που, στη δύσκολη αυτή περίοδο, παραμένουν άπραγα και με λαχτάρα να προσφέρουν.

Εξοργιστικό; Σίγουρα!

Θλιβερό; Αναμφισβήτητα!

Ηττοπαθές; Ίσως!

Τυχαίο; Δε νομίζω......

Παιχνιδιάρικες διαθέσεις.

Τελευταία, ένα πολύ ωραίο παιχνίδι κυκλοφορεί στη blogόσφαιρα. Η apinkdreamer (http://apinkdreamer.blogspot.com/) με κάλεσε να παίξω και -ενώ, συνήθως δε συμμετέχω σε απονομές βραβείων και παιχνίδια- αυτό έχει να κάνει με αγάπη. Οπότε, το θέμα αλλάζει.

Σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού πρέπει: 1. Να αναφέρεις ποιός σε προσκάλεσε. 2. Να καταγράψεις 10 πράγματα που αγαπάς. 3. Να προσκαλέσεις κι εσύ με τη σειρά σου 10 ακόμη φίλους!

Λοιπόν! Τα 10 πράγματα που αγαπώ είναι:

1. Την οικογένεια (και όσους/ες θεωρώ εγώ οικογένεια) και κυρίως τα ανιψάκι μου που, κάθε φορά που το βλέπω, μου θυμίζει πόσο χαριτωμένη και ανιδιοτελής μπορεί να είναι η ζωή!
2. Τη γνησιότητα της φιλίας, σπάνια μεν, αλλά, όταν τη γνωρίσεις δεν την αλλάζεις με τίποτα!
3. Το έντονο του έρωτα! Πω πω! Πώς αλλάζουν όλα, όταν ερωτεύεσαι: ο τρόπος που βλέπεις τα ίδια πράγματα, ο τρόπος που γεύεσαι το φαγητό σου, ο τρόπος που επικοινωνείς με τους ανθρώπους. Τι όμορφη ένταση!
4. Το απρόβλεπτο της ζωής, με ευχάριστες εκπλήξεις. Αν και αυτές τις μέρες, αγχώνομαι με κάποιες απρόβλεπτες εξελίξεις, δεν παύω να γοητεύομαι από την προοπτική του να έρθω αντιμέτωπη με νέες καταστάσεις!
5. Κατά συνέπεια, την ελευθερία και την "αντι-βολεψίκιστικη" νοοτροπία. Πείτε με χαζή, πείτε με εκτός πραγματικότητας, συνεχίζω να λατρεύω τη δυνατότητα να δέχομαι προκλήσεις, όσο δύσκολες κι αν είναι!
6. Τις γλυκές αναμνήσεις που μου δίνουν κουράγιο και γνήσιες σχέσεις με τους ανθρώπους που τις βίωσα και τις μοιράζομαι!
7. Την ηρεμία μιας μέρας σε ήσυχη φύση! Οι μυρωδιές, οι ήχοι και η γαλήνη της φύσης με γεμίζουν πιο πολύ από όλα τα ατού της πόλης μαζί!
8. Το βλέμμα κάποιων ανθρώπων! Όταν, ειδικά, συνδυάζεται με ένα παρόμοιας ομορφιάς χαμόγελο, λατρεύω να κοιτώ και να χάνομαι!
9. Τη φαντασία! Τη φαντασία που πλάθει ιστορίες, τη φαντασία που φτιάχνει έργα τέχνης, τη φαντασία που δίνει δύναμη στην αντιμετώπιση της ρουτίνας, τη φαντασία που γεννά στόχους!
10. Τέλος, το φαγητό! Το φαγητό σα δημιουργία, το φαγητό σαν επικοινωνία, το φαγητό σαν ηδονή.

Τώρα σειρά μου να καλέσω ανθρώπους να παίξουν!

Καλώ:

1. Εύηηηηη!!! Για να ακούσω τι αγαπάς!!
2. Ανθούλαααα!!! Επίσης, θέλω να ακούσω!
3. Βερόνικα!!!! Αγαπάνε τα ίδια στην Ισπανία οι άνθρωποι?
4. Λένα!!!!!! Πες μας τι αγαπάς, πέρα απο τα κοχύλια!
5. Ονειρέματα!!! Ακόμη δεν ήρθες, σε βάλαμε σε δουλειά!
6. Ντρουσίλα!!! Άντε, να σε γνωρίσουμε καλύτερα!
7. Βασίλη!! Τι άλλο αγαπάς, πέρα από το γλυκύτατο μέλι?
8. Πάνο!! Αν και δύσκολα θα βρεις χρόνο να ασχοληθείς, εμείς ποτέ δε σε ξεχνάμε!
9. Μπέτυ!!!! Το είπα και στο δέκατο πράγμα που αγαπώ: πέρα από το φαγητό, αγαπώ και τους δημιουργούς του! Με την ίδια λογική,
10. Κική! Με τις ωραίες συνταγές σου!!!! Τι άλλο αγαπάς?

Δεν κάλεσα τους αγαπημένους μου Ευρύνοο και Σαββίνα γιατί έχουν, ήδη, παίξει!!

Διαδίκτυο και ανωνυμία! Λίγη προσοχή δε βλάπτει...

Με μια μικρή βόλτα στη blogογειτονιά, που έλεγε και ο φίλος μας ο Πάνος, σκέφτηκα ότι καλό είναι να σας μεταφέρω κάποια πράγματα που διάβασα για την ανωνυμία στο διαδίκτυο, γιατί φαίνεται ότι τα έχουμε λίγο μπερδεμένα και μπορεί να εκτεθούμε -ή να εκθέσουμε άλλους/ες- σε κινδύνους.

Όταν το διαδίκτυο άρχισε να εξαπλώνεται, ήταν τελείως ανώνυμο και βασιζόταν αποκλειστικά σε κείμενα. Ο/η καθένας/μια μπορούσε να "παίξει" όποια ταυτότητα ήθελε...

Με την εξέλιξη, όμως, του διαδικτύου και την τεράστια ποικιλία πληροφοριών που εκτίθενται, έχει πάψει, προ πολλού, να είναι ανώνυμο. Ειδικότερα, η ανάρτηση φωτογραφίας έχει αλλάξει το διαδίκτυο, από χώρο ασωμάτων υποκειμένων (κάτι σα φαντάσματα) σε ενσώματα υποκείμενα. Κάπου εκεί ξεκίνησε και η ιστορία του διαδικτυακού φλερτ και σεξ.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, όμως, ότι οι περισσότεροι/ες χρήστες/τριες του διαδικτύου συνεχίζουν να αισθάνονται ανώυνυμοι/ες, ενώ δεν είναι. Έτσι, κάποιοι/ες υπερεκθέτουν τον εαυτό τους, περιγράφοντας πολύ προσωπικά δεδομένα, ανεβάζοντας φωτογραφίες κ.ο.κ. Σε αυτό, δεν υπάρχει κάποιο κακόβουλο κίνητρο γιατί, στο κάτω-κάτω, εκθέτουν και θέτουν σε κίνδυνο μόνο τον εαυτό τους.

Το κακό ξεκινά όταν το προσωπικό υλικό που ανεβάζουν κάποιοι/ες χρήστες/τριες χρησιμοποιείται από άλλους/ες χρήστες/τριες, για οποιοδήποτε κίνητρο: θέλετε για δημιουργία εντύπωσεων (είμαι δημοφιλής και ξέρω κόσμο), θέλετε για έκφραση ερωτικών ή αρνητικών συναισθημάτων, θέλετε για ...απλό γέμισμα του ιστολογίου... Η ανάρτηση τέτοιου υλικού, θέλω να πιστεύω πως, δε γίνεται, βάσει κακόβουλων κινήτρων αλλά, εντέλει, καταφέρνει να προκαλέι κακό. Κάποιοι/ες πληγώνονται, κάποιοι/ες θίγονται, κάποιοι/ες εγκαταλείπουν την blogοσφαιρα. Θα ήταν καλό, επομένως, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, βάσει ερευνών και του κώδικα CFR, που είναι υπεύθυνος για τέτοιου είδους θέματα:

1. Ό,τι ανεβάζεις στο διαδίκτυο, εφόσον αποφασίζεις να το ανεβάσεις σε ένα τόσο δημόσιο χώρο, είναι διαθέσιμο προς χρήση και δεν προφυλάσσεται από νόμους προσωπικών δεδομένων ( με απλά λόγια, αν ανεβάσεις κάτι και το χρησιμοποιήσει κάποιος/α άλλος/η, είσαι μόνος/η και απροφύλακτος/η).
2. Ωστόσο, όποιος/α χρησιμοποιεί, ανεβάζει ή επεξεργάζεται υλικό από το διαδίκτυο υποχρεούται να τηρήσει την ανωνυμία του ανθρώπου και των προσωπικών του στοιχείων, ειδικά αν αυτό γίνεται χωρίς την ενήμερη συγκατάβασή του ( με απλά λόγια, δεν παίρνεις τις φωτογραφίες του/της άλλου/ης πχ. και τις ανεβάζεις προς θέαση από όλο τον παγκόσμιο ιστό...).
3. Δεν είμαστε ανώνυμοι/ες στο διαδίκτυο!!! Επιτέλους, ας το καταλάβουμε όλοι/ες αυτό. Μπορεί να επιθυμούμε να απελευθερωθούμε από κάποια στεγανά της "πραγματικής" ζωής αλλά δεν είμαστε εντελώς ελεύθεροι/ες στο διαδίκτυο από αυτά (κοινώς, όσο και να σου αρέσει ή να σε γοητεύει κάποιος/α.. πάρε και λίγο χρόνο πριν ξανοιχτείς!!).
4. Οι ίδιοι κανόνες που ορίζουν την κοινωνική -και ερωτική- αλληλεπίδραση στην πραγματική ζωή, ισχύουν-ή θα πρέπει να ισχύουν- και στο διαδίκτυο (απλά γλυτώνεις το κέρασμα... όλα τα άλλα είναι ακριβώς τα ίδια-δυστυχώς ή ευτυχώς...).
5. Η γρήγορη οικειότητα που αναπτύσσεται, λόγω της φυσικής απόστασης, δε σημαίνει ότι ο/η άλλος/η είναι φίλος/η και τον/την εμπιστεύεσαι, άνευ όρων. (Δες τον/την από κοντά, ξαναδές τον/την και βλέπεις....μπορεί να γίνει ο/η καλύτερος/η σου φίλος/η, μπορεί όμως και να μην...στην καλύτερη των περιπτώσεων...)
6. Αν αποφασίσεις να συναντήσεις κάποιον/α που συνάντησες στο διαδίκτυο, έξω από αυτό, μη βιαστείς να το κάνεις και όταν το κάνεις, κάποιος/α φίλος να γνωρίζει που θα είσαι. (Κι ένα τηλεφωνηματάκι από τον/την κολλητό/ή δεν βλάπτει. Μην κινείσαι μυστικά, λόγω ντροπής, απιστίας προς το/τη σταθερό/ή σύντροφο, αφέλειας. Στο λέω, την έκατσες!).

θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δε θέλω να δαιμονοποιήσω το διαδίκτυο. Αντίθετα, το θεωρώ ένα συναρπαστικό χώρο αλληλεπίδρασης και μια απεριόριστη ευκαιρία να γνωρίσεις αξιόλογους ανθρώπους. Αλλά, λίγη προσοχή, φίλοι/ες, δε βλάπτει. Όχι τίποτε άλλο... να μη χαλάμε και τις καρδιές μας!!!

Για όσους/ες επιθυμούν να μελετήσουν λίγο το θέμα, προτείνω:

>Kennedy, H. (2006). Beyond Anonymity, or Future Directions for Internet Identity Research και Kaye J. (2005). When Identity Play Became Hooking Up: Cybersex, Online Dating and the Political Logic of Infection.

http://www.inter-disciplinary.net/publishing/id-press/ebooks/interactive-convergence-critical-issues-in-multimedia

Ειδικά, το δεύτερο, το βρήκα, πραγματικά, πολύ ριζοσπαστικό!!

ΒΡΕ!! Μήπως μοιάζουν???

Χθες, μετά από 10 ώρες στη θάλασσα, έπεσα σε μια αμερικάνικη ταινία στο Star! Η ταινία δεν ήταν καθόλου καλή (δε βλεπόταν, για να λέμε την αλήθεια), αλλά εγώ έκανα μια φοβερή διαπίστωση: ότι κάποια δημόσια πρόσωπα μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Θα αρχίσω με τον πρωταγωνιστή της χθεσινής ταινίας: Frankie Muniz

Βρε, ποιον μου θυμίζει, ποιον μου θυμίζει???

Ίδιος ο Θανάσης ο Τσαλτάμπασης!!!!!!

Πάμε στον Jimmy Carey, ο οποίος είναι Εξαίσιος!! στην ταινία I Love Philip Morris και όποιος/α δεν την έχει δει και θέλει να διασκεδάσει να πάει οπωσδήποτε!!

Καλέ!! Σαν το Δημήτρη Ουγγαρέζο δεν είναι??

Για να πάμε, τώρα, σε δύο κυρίες, κοινωνικά πολύ ενεργές. Η κυρία Suzan Kommen , μετά το θάνατο της αδερφής της από καρκίνο και τη μετέπειτα δική της περιπέτεια με τη νόσο, ίδρυσε την οργάνωση pink που προσπαθεί να συνεισφέρει στον καρκίνο του μαστού!! Και μπράβο της!!!

Όμως, κάποια θυμίζει....Βρε!! Τη δική μας Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, επίσης, δραστήρια κυρία!

Πάμε, τώρα, στον τελευταίο που παρατήρησα. Δρ Ζιβάγκο, με έναν κούκλο (νέο τότε) Ομάρ Σαρίφ:

Ο δικός μας,όμως, Σπύρος Φωκάς, ήταν και είναι πιο γοητευτικός, πού να σκάσει!

Τέλος, η τραγουδίστρια Βανδή Δέσποινα, προφανώς, είχε ένα είδωλο: την Άννα Βίσση. Και, καλά έκανε, καθώς η γυναίκα έχει φωνάρα.

Μου φαίνεται, όμως, ότι παραείναι ίδιες εδώ:

Λίγη πρωτοτυπία δε βλάπτει!!

Για περισσότερες και, σαφώς, πιο αστείες ομοιότητες διασήμων, σας παραπέμπω: http://forumakias.gr/forum/index.php?topic=1570.0

Ρίξτε μια ματιά, να γελάσετε!!!

Αυτά παρατήρησα, προς το παρόν!!Αν ξαναπάω στη θάλασσα, για δέκα ώρες, μπορεί να κάνω κι άλλες ενδιαφέρουσες (και παντελώς αχρηστες) διαπιστώσεις!!!

Οι παλιοί "καλοί" καιροί των παππούδων μας...

Η φίλη, Νεστορία, μου έστειλε ένα άκρως ενδιαφέρον email, ίσως για να με παρηγορήσει για τη δύσκολη φάση που περνώ με τη διπλωματική καλοκαιριάτικα. Ήθελε να μου θυμίσει ότι υπήρχαν καιροί που ο κόσμος ήταν πιο αισιόδοξος, πιο θετικός απέναντι στη ζωή, πιο ...χαλαρός! Πώς?? Με απλά μικρά πραγματάκια της καθημερινότητας. Αρχικά, είχαν επινοήσει "αθώα" γιατροσόφια, για την καταπολέμηση πόνου και ιώσεων. Π.χ.:

Bayer Heroin: ένα μπουκαλάκι, με ουσία που υποκαθιστούσε τη μορφίνη, ιδανική για το βήχα (που να ξέρανε τι βραχνά φέρνει!!)

Τώρα, βέβαια, αν σε βασάνιζε το άσθμα υπήρχε καλύτερη λύση:

Το παρακάτω φάρμακο "μαλάκωνε" το λαιμό, κάτι σαν τις Halls! Πολύ δημοφιλές σε καλλιτέχνες της εποχής, για καλύτερη, λίγο πιο μπάσα, φωνή:

Για τον παιδικό πονόδοντο, όμοια, το 1885, ανακαλύφτηκε το μικρό "αθώο" αυτό γιατροσόφι, που έκανε τα παιδάκια, χαρούμενα και γελαστά. Προφανώς, οι μανάδες, για να τα πείσουν να το πάρουν, κατέβαζαν κι αυτές καμιά σταγόνα:

Νευρικό νεογέννητο που δεν κοιμάται?? No Problem!! Μια σταγονίτσα από το παρακάτω φάρμακο (με όπιο και 46% αλκοόλ), τα έκανε αγγελουδάκια του ύπνου:

Πέραν όμως των ασθενειών, οι παππούδες μας ήξεραν να χαίρονται τη ζωή!Ένα ποτηράκι κρασάκι με το φαγητό, λένε από παλιά, είναι γιατρικό!! Εμ!!! Άμα το κρασάκι είναι το συγκεκριμένο, μια φούντωση, μια φλόγα, την έχεις:

Ωστόσο, ο Πάπας Leo XIII, προτίμησε τη σοδειά του Angelo Mariani, κουβαλώντας πάντα ένα μπουκαλάκι και δίνοντας βραβείο στον οινοποιό:

Όμοια, ένα ποτηράκι, την ημέρα, από το επόμενο Νεοϋορκέζικο κρασί σε έκανε ντούρμπο! Για τα παιδιά προτεινόταν μισό ποτηράκι. Πάντα πρωτοπόροι, οι Αμερικάνοι:

Και οι Γερμανοί είχαν πρωτοτυπήσει, εξίσου! Η περηφάνια που είχαν για το Paper weighth που μόνο αυτοί παρήγαγαν, δε λεγόταν:

Είναι να απορείς πώς οι παππούδες θυμούνται και αυτά που θυμούνται!!

Και με αυτούς τους απλούς καθημερινούς τρόπους, ήρθαν οι φαρμακοβιομηχανίες στην ζωή των παππούδων!! Από εκεί και πέρα, η ιστορία, το ξέρετε άλλωστε, συνεχίζεται....με απλούς καθημερινούς τρόπους!!