Αναχώρηση

Αναχώρηση

Βήματα ακούσιας αναχώρησης.
Ικετευτικοί ψίθυροι
για επ' αόριστον αναβολή.
Μάτια υγρού φόβου.

Σκέπασέ με, κρυώνω.

Η ζωή κι ο Έρωτας!

Ναι! Δεν ασχολούμαι πια πολύ με το blog..

Ωστόσο, δεν παύει να είναι ένας δημόσιος χώρος που δίνει το βήμα να μιλήσεις.

Να μιλήσεις για τα σημαντικά! 

Για τα γνήσια!

Πέρα από οικονομικές κρίσεις, πέρα από τη συμβατική μας βόλη...Πέρα από τα πλάνα  και τα σχέδια μας!

Έρωτες ελέγχου, γάμοι ανασφάλειας, έρωτες θανάτου..

Κι εκεί μέσα...άνθρωποι που παλεύουν... ΄'Ανθρωποι που νικούν! Άνθρωποι που ηττούνται (κι αν υπάρχει αυτή η λέξη σε αυτό το χρόνο)..

Έχουμε καταλάβει ότι είναι δώρο να μπορούμε να παρακολουθούμε αυτές τις πορείες  και να τις κρίνουμε?

Και να θαυμάζουμε! Να σεβόμαστε! Να αναθεωρούμε! Να ερωτευόμαστε...τις σκέψεις και τους ανθρώπους γύρω μας.

 Και να βλέπουμε το παλιό ως καινούριο...

Ακόμη κι αυτό...είναι δώρο!!

Για ένα κομμάτι σαπισμένο κρέας!

Περπατώ αμέριμνη στο δρόμο, δύο η ώρα το μεσημέρι. Ξαφνικά, έξω από ένα σούπερ μάρκετ, ακούω φωνές. Σταματώ και βλέπω έναν άντρα με μία γυναίκα να έχουν πιαστεί στα χέρια για μια σακούλα με σκουπίδια. Και οι δύο Έλληνες! (Όχι ότι θα άλλαζε κάτι αν ήταν ξένοι...αλλά, γαμώτο!!!!!! Η κατάσταση μας συνήθισε σε αυτήν την απάνθρωπη εικόνα να προσθέτουμε, χωρίς ενοχές, ανθρώπους με πιο σκούρο χρώμα!! Άλλο θέμα που ας μην ανοίξω τώρα)...

Αρχίζει η γυναίκα να φωνάζει βοήθεια. Πάω κοντά και προσπαθώ να ηρεμήσω τα πράγματα. Ο  άντρας κάνει πίσω και μου λέει: "δεν τη χτύπησα, δεν την έβρισα". "Το ξέρω", απαντώ. "Ας ηρεμήσουμε όμως λίγο".

"Θα καλέσω την αστυνομία", λέει η γυναίκα και κατευθείαν τηλεφωνεί στην άμεσο δράση και παρακαλεί να έρθει κάποιος γιατί "μου όρμηξε ένας να μου πάρει τα πράγματά μου".

"Περιμένετε" μου λέει ο άντρας, "σας παρακαλώ, να πείτε ότι δεν την έδειρα".

"Ρε παιδιά, ας ηρεμήσουμε να δούμε τι έγινε. Υπάρχει κάποια λύση σίγουρα", λέω εγώ...

Κάτω κείτεται η σακούλα ξεσκισμένη. Περίεργη, κοιτώ να δω τι στην ευχή τόσο πολύτιμο περιέχει. Ανάμεσα σε χαρτιά τουαλέτας, φλούδες από λεμόνι και αποτσίγαρα, βλέπω το θησαυρό: ένα μαύρο, σαπισμένο κομμάτι κρέας!

Και το χειρότερο! Ντρέπομαι που το λέω: είχα μόνο 3 ευρώ επάνω μου, όχι αρκετά για δύο όχι σαπισμένα κομμάτια κρέας! Μοίρασα τα τρία ευρώ στους δύο και είπα: "ίσως αυτό να βοηθήσει λίγο την κατάσταση".

Με κοίταξαν και οι δύο και για κλάσματα δευτερολέπτου έγινε ησυχία. Μετά, μαγικά, ο καβγάς ξαναφούντωσε και αισθάνθηκα ότι πλέον δε μου έδιναν θέση σε αυτό.

Έφυγα άπραγη, με φρικτό πόνο στομάχι..τους άφησα να μαλώνουν και να βρίζει ο ένας τον άλλον..

Μετά από αυτό, ας έρθει όποιος πολιτικός θέλει να μου μιλήσει για ελπίδα της χώρας. Πλέον, ξέρω: ένα κομμάτι σαπισμένο κρέας!

Η σιωπή της Πηνελόπης

Θα ξεκινήσω την ιστορία από το τέλος.

Σαν σήμερα, το 1941, στις 27 Απρίλη, ενώ τα Γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα πίνει το δηλητήριο που κουβαλούσε πάντα μαζί της και ξεψυχάει πέντε μέρες αργότερα, λέγοντας στα παιδιά της :

“Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα».

Στην ταφή της, στον κήπο της Κηφισιάς, ιερουργεί μόνος ο παλιός φίλος Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος. Επάνω στον τάφο της χαράχτηκε μόνο η λέξη «Σιωπή».

Ένας ανατρεπτικός θάνατος, μια ανατρεπτική ταφή, για μια μοναδική γυναίκα.

Μια γυναίκα που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1874 και μεγάλωσε μέσα στην πλούσια, κλειστή Ελληνική παροικία της Αλεξανδρείας. Ήταν τρυφερή κι ευαίσθητη, από παιδί κι αυτό την δυσκόλευε να προσαρμοστεί στις αυστηρές αρχές ανατροφής της οικογένειας Μπενάκη. Το 1882 η οικογένειά της φεύγει από την Αίγυπτο κι εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Το 1895 στα 21 της παντρεύεται τον Φαναριώτη επιχειρηματία Στέφανο Δέλτα.

Ένας γάμος που εξυπηρετούσε καθαρά και μόνον τις επιχειρηματικές φιλοδοξίες του πατέρα της.

Ο Στέφανος Δέλτα, με την πλούσια Φαναριώτικη μόρφωσή του, αν και όπως αργότερα η ίδια θα περιγράψει τη σχέση της , είναι απόμακρος και τυπικός, παίζει καθοριστικό ρόλο στην πνευματική εξέλιξη της Πηνελόπης. Αυτός την φέρνει σε επαφή με τα πρωτοποριακά πνευματικά ρεύματα της εποχής και τους δημοτικιστές. Με τον Δέλτα, η Πηνελόπη απέκτησε τρεις

κόρες, τη Σοφία, τη Βιργινία (γιαγιά του Παύλου Α. Ζάννα) και την Αλεξάνδρα. Μετά την Εθνική καταστροφή του 1897 και την επιστροφή του Στεφάνου Δέλτα από τον πόλεμο, η οικογένεια επανεγκαθίσταται στην Αλεξάνδρεια.

Εκεί το Φεβρουάριο του 1905, η Πηνελόπη Δέλτα γνωρίζει τον έναν και μοναδικό έρωτα της ζωής της, τον Ίωνα Δραγούμη που είχε μετατεθεί εκεί ως υποπρόξενος. «Και τότε ήλθε ο κυκλώνας, που σάρωσε τα πάντα... και με ανέβασε σε άλλους κόσμους υπερκόσμιους». Με αυτά τα λόγια αποτύπωσε την πρώτη τους επαφή στο ημερολόγιό της. Τo 1905, η Πηνελόπη Δέλτα ήταν 31 ετών, παντρεμένη με τον Στέφανο Δέλτα και μητέρα τριών κοριτσιών.

Ο Ιων ήταν 26 ετών, είχε μόλις διοριστεί υποπρόξενος στην Αλεξάνδρεια, γεμάτος οράματα και ιδανικά . Τους ενώνει ένας παράφορος έρωτας, που μάταια προσπαθούν να τον σβήσουν με τον χρόνο και την απόσταση που τους χωρίζει. Εκείνη στην Αλεξάνδρεια κι αργότερα στη Γερμανία κι εκείνος στην Αλεξανδρούπολη κι αργότερα στην Πόλη. Η Πηνελόπη βιώνει μαρτυρικά τον καταδικασμένο έρωτα της για τον Ίωνα. Θα κάνει δύο διαδοχικές απόπειρες αυτοκτονίας! Δεν μπορεί και δεν θέλει να κρύψει τον έρωτά της, τον ομολογεί στον άνδρα της διότι θέλει να είναι ειλικρινής κι ελπίζει πως θ’ αποκτήσει κάποτε την ελευθερία της.

Όμως σκοντάφτει πάντα στους οικογενειακούς φραγμούς και στη δική της αίσθηση καθήκοντος κι ευθύνης, απέναντι στον άνδρα της και τα παιδιά της. Η παράφορη σχέση της Πηνελόπης Δέλτα με τον Ίωνα Δραγούμη τελειώνει στα 1912, όταν αυτός συνδέεται με τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Από τότε, η Πηνελόπη Δέλτα θα ντυθεί στα μαύρα, μέχρι το τέλος της ζωής της.Από το 1908 που χωρίζουν οριστικά με τον Ιωνα, δεν ξαναβάζει ποτέ χρώμα, φοράει μαύρα ως τον θάνατό της:

«Με ρώτησε αν θα φορώ πάντα μαύρα και του αποκρίθηκα, “Ναι, όσο βαστώ μέσα μου το πένθος μου, όσο σ΄ αγαπώ”. Και μου είπε: “Είσαι τόσο δυνατή!”. Και του αποκρίθηκα, “Ένα δυνατό θέλω όλα τα νικά”»Εδώ σε φωτογραφία της Nelly's, με μαύρα και το πάντα θλιμμένο χαμόγελο.

Το πάθος της, για τον Δραγούμη παραμένει άσβεστο μέχρι τον θάνατό της.

Μέσα σε δύο χιλιάδες και πλέον χειρόγραφες σελίδες περιγράφει τον έρωτά της και την σχέση της με τον ‘Ιωνα, μ’ έναν μοναδικό τρόπο!

- τα ημερολόγιά της , εκδόθηκαν με την επιμέλεια του εγγονού της, Παύλου Ζάννα και πραγματικά ξεδιπλώνουν πτυχές της ζωής της που αξίζει να δούμε. -

Το 1916 οι Δέλτα εγκαθίστανται οριστικά στην Κηφισιά.

Η Πηνελόπη Δέλτα αρχίζει να συλλέγει υλικό για τον Μακεδονικό αγώνα και ξεκινάει τον Μάγκα.

Η χρονιά αυτή έχει σημαντικές πολιτικές εξελίξεις: τα «Νοεμβριανά».

Ο πατέρας της Εμμανουήλ Μπενάκης, δήμαρχος Αθηναίων από το 1914, συλλαμβάνεται.

Η Δέλτα καταστρέφει το πρώτο πολιτικό της ημερολόγιο κι αρχίζει να το συμπληρώνει από την επόμενη χρονιά με την περιγραφή των «Νοεμβριανών».

Ταυτόχρονα αρχίζει να γράφει το πολύ προσωπικό της ημερολόγιο, το «Τuris Εburnea», όπου καταγράφει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις της με μια θαυμαστή αμεσότητα.

Πολλές από τις καταγραφές αυτές περιέχουν κομμάτια του ημερολογίου ή κομμάτια των γραπτών του Ίωνος Δραγούμη.

Η Δέλτα συνεχίζει να γράφει τα γνωστά σε όλους μας βιβλία.

Το 1925 η Δέλτα εκδίδει τη «Ζωή του Χριστού».

Για να γράψει το βιβλίο αυτό έχει συνεχή επικοινωνία κι αλληλογραφία με τον Χρύσανθο, Μητροπολίτη Τραπεζούντος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών.

Η Δέλτα δεν ήταν θρήσκα κι ο Μητροπολίτης Χρύσανθος την εφοδίασε με τα στοιχεία, που θα την προφυλάξουν από τυχόν προβλήματα με την εκκλησία.

Το βιβλίο το αφιερώνει στη μητέρα της, που ήταν βαθειά θρησκευόμενη, η οποία όμως δεν το διάβασε ποτέ, όπως και τ’ άλλα βιβλία της Πηνελόπης, γιατί ήταν γραμμένα στη δημοτική.

Το 1916 η οικογένεια Δέλτα εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα στην Κηφισιά.

Η Πηνελόπη βρίσκεται παγιδευμένη στη δίνη μιας θανάσιμης πολιτικής διαμάχης, εκείνης των οπαδών του Βενιζέλου με τους οπαδούς του Λαϊκού Κόμματος.

Ζει τη φρίκη της καταδίωξης της οικογένειάς της και της διαπόμπευσης του Εμμανουήλ Μπενάκη από τους οπαδούς του Λαϊκού Κόμματος και την τραγική εμπειρία της δολοφονίας του Ιωνα Δραγούμη το 1920 από ένα εκτελεστικό απόσπασμα φανατικών Βενιζελικών, υπό τις διαταγές του ίδιου του πατέρα της.Το 1925 εκδηλώνονται τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας, της πολυομυελίτιδας, που θα την καθηλώσει στην καρέκλα.
Βαθμιαία παράλυση που έγινε ολική στο τέλος της ζωής της και της στέρησε και την τελευταία επιθυμία για ζωή!

Η ιστορία της Πηνελόπης τελειώνει- όμως πραγματικά, δεν  τελειώνει ποτέ καθώς ξαναζεί μέσα από τα ημερολόγιά της, που τόλμησε να γράψει και να αφήσει κληρονομιά στις κόρες της, ώστε να μάθουν , να γνωρίσουν το πρόσωπο της πραγματικής Πηνελόπης.

μια μοναδική γυναίκα.

πηγές :http://ellas2.wordpress.com/2009/03/10

http://tvxs.gr/news/http://www.dwdekatheon.org/biblia/966-iwn-dragoumhs-enas-kuklwnas-pou-ta-sarwse-ola.html

* η ανάρτηση 'προβάλλεται' σε επανάληψη

μπλε

Ήσουν πάλι εκεί σήμερα .

Από μακριά σε είδα ,

να κινείσαι,

να χορεύεις σχεδόν ανάμεσα στα αυτοκίνητα.

Νεύματα, χειρονομίες,

απότομες, νευρωτικές

που έκοβαν την άσφαλτο

σε χίλια κομμάτια.

'Υστερα ο δρόμος έγινε

μπλε

σαν τα μάτια σου

και καθώς γλιστρούσε

το κέρμα στο χέρι σου,

άγγιξα την παγωνιά της ζωής σου.

Αλληλεγγύη: μια παρεξηγημένη έννοια…

Αν και το τελευταίο καιρό, το blog των Αριστο-τέλειων γυναικών έχει πέσει σε αδράνεια, γεγονότα των ημερών προβληματίζουν σε σημείο να ξυπνάμε από το λήθαργό μας και να τα σχολιάζουμε, να τα αναλύουμε και να τα «ερμηνεύουμε» με τη δική μας αριστο-τέλεια ματιά.

Πολύς λόγος γίνεται για την αλληλεγγύη, τελευταία. Λόγω της φτώχειας που έχει πλέον εξαπλωθεί σα μεταδοτική ασθένεια σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, δημόσια πρόσωπα έχουν μπει στη διαδικασία να συνεισφέρουν ό,τι θεωρούν χρήσιμο στο δύσκολο αγώνα της βιοπάλης των εργατικών και κατώτερων (λαϊκών) στρωμάτων.

Κάποιες από αυτές τις δράσεις αλληλεγγύης γίνονται με ταπεινότητα, δεν πρωθούνται από τα Μ.Μ.Ε. και –εντέλει- δέχονται την αναγνώριση και το καλωσόρισμα από ανθρώπους που είναι οι δέκτες αυτών.

Κάποιες άλλες, ωστόσο, όχι μόνο δε γίνονται δεκτές αλλά προκαλούν τη θυμωμένη αντίδραση και τα βίαια ξεσπάσματα ομάδων που εμπεριέχονται σε ένα μαζικότερο πλήθος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των τελυταίων ημερών η διοργάνωση συναυλιών αλληλεγγύης από τον κύριο Νταλαρά, η οποία προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και διαλόγων (και μίας πολύ καλής διαφήμισης επίσης). Δε θα σταθώ, ωστόσο στο παράδειγμα αυτό ή σε άλλα παρόμοια, γιατί α) σε όλους λίγο-πολύ (μάλλον περιέργως πολύ) είναι γνωστά και β) γιατί εντέλει τέτοιου είδους κοινωνικά γεγονότα υπερβαίνουν τα άτομα ή τις ομάδες.

Θα σταθώ γενικότερα στην έννοια και το νόημα της αλληλεγγύης. Σύμφωνα με το διαδικτυακό λεξικό (ΒΙΚΙΛΕΞΙΚΟ), η λέξη αλληλεγγύη σημαίνει το «το ηθικό καθήκον, η υποχρέωση που έχουν τα μέλη μιας ομάδας να αλληλοϋποστηρίζονται και να αλληλοβοηθούνται».

Επομένως, τα βασικά συστατικά στοιχεία της αλληλεγγύης είναι το ηθικό καθήκον, η ομάδα και η αλληλοβοήθεια.

Ηθικό καθήκον νιώθει κανείς όταν θεωρεί ότι χρωστά σε κάποιον κάτι ή ότι συμβαίνει μια αδικία, στην οποία η συμμετοχή του θα μπορούσε να είναι επανορθωτική. Το ηθικό καθήκον είναι ένα αίσθημα που πηγάζει από το αξιακό σύστημα του καθένα μας και την ανάγκη μας να θέσουμε σε εφαρμογή αυτές τις αξίες για το δικό μας αλλά και συνολικό καλό. Επομένως, δε γίνεται να κρίνει κανείς αν είναι σωστό ή όχι να νιώθει ένας τρίτος το ηθικό καθήκον να συνεισφέρει στις προσπάθειες μιας ομάδας.

Αυτό, ωστόσο, που είναι ξεκάθαρο είναι το τι συνθέτει μια ομάδα και τι νόημα παίρνει η αλληλοβοήθεια ανάμεσα στα μέλη της.

Η ομάδα είναι ένα σύνολο ανθρώπων με κοινές αξίες, πολιτισμικές επιρροές και ιδέες που υπακούει σε ένα σύνολο κανόνων (νόμων, με απώτερο στόχο την επίτευξη κοινών επιδιώξεων. Το συναίσθημα του ανήκειν σε μια ομάδα είναι τόσο ισχυρό που διαμορφώνει την ταυτότητα του καθένα χωριστά και οδηγεί σε συμπεριφορές προφύλαξης της ομάδας από εξωτερικές απειλές (άλλες ομάδες ή ξένα στοιχεία που εισβάλλουν στην ομάδα με καλές ή κακές προθέσεις).

Γίνεται καθαρό, επομένως, ότι η αλληλεγγύη προϋποθέτει να είναι κανείς αποδεκτό μέλος μιας ομάδας. Η αλληλεγγύη ενός ατόμου που έχει υπάρξει παλιά μέλος μίας ομάδας αλλά απέρριψε τις αξίες και νόρμες της ,στη συνέχεια, ή που αποτελεί ένα εντελώς ξένο στοιχείο για αυτήν , φυσικό είναι να αντιμετωπισθεί με καχυποψία ή ακόμη και ως απειλή. Ειδικότερα, στις κοινωνικές ομάδες, οι πολιτικές και πολιτισμικές/ηθικές αξίες αποτελούν τα βασικά διακριτά στοιχεία τους. Δε γίνεται κάποιος που έχει απορρίψει αυτές τις αξίες, έχει υποστηρίξει τις αξίες άλλων ομάδων (που μπορεί να είναι ηγεμονικές έναντι άλλων) και τις έχει ενσωματώσει στην καθημερινή του πρακτική για να αφομοιωθεί, να θεωρεί τον εαυτό του μέλος προηγούμενων λιγότερο δυνατών -στην εξουσιαστική ιεραρχία- ομάδων (ή και το αντίστροφο).

Αν και κάποιοι θεωρούν ότι το βασικό στοιχείο αυτής της αφομοίωσης είναι τα χρήματα, αυτό είναι λάθος. Η αφομοίωση ενός μέλους σε μία ομάδα επιτυγχάνεται κυρίως μέσω της υιοθέτησης των αξιών της και κανόνων της. Πχ. στο παράδειγμα των συναυλιών αλληλεεγύης σκεφτείτε: θα υπήρχε η ίδια αντίδραση αν αυτές είχαν διοργανωθεί από πλούσιους μεν λαϊκούς δε καλλιτέχνες? (Νομίζω πως όχι! Το πολύ πολύ να προκαλούσαν κακεντρεχή σχόλια, κουτσομπολιό από φθηνές εκπομπές και χλευασμό!)

Η αλληλοβοήθεια, επίσης, σημαίνει ότι τα μέλη μιας ομάδας ισότιμα προσφέρουν και δέχονται υποστήριξη για τη διατήρηση της. Τι συμβαίνει όταν μέλη μιας άλλης ομάδας και μάλιστα ηγεμονικής προσφέρουν βοήθεια στα μέλη μιας αδύναμης ομάδας; Αν αυτή η βοήθεια έχει ζητηθεί θα γίνει μεν αποδεκτή , υποτάσσοντας όμως τα μέλη της αδύναμης ομάδας στην κυρίαρχη και υπενθυμίζοντας την ανάγκη της δεύτερης για την επιβίωσή της πρώτης.

Όταν η βοήθεια όμως δεν έχει ζητηθεί, ερωτήματα προκύπτουν για τα κίνητρά της, τα οποία δε γίνεται να είναι πλέον ανιδιοτελή. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, κάποιος που αναρριχήθηκε σε ανώτερες κοινωνικές ομάδες νιώθει ότι διέπραξε αδικίες που θέλει να επανορθώσει. Στην χειρότερη, κάποιος που αναρριχήθηκε δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα κόμπλεξ κατωτερότητάς του και τα σύνδρομα ευνουχισμού από μέλη ανώτερων κοινωνικά ομάδων και γυρνά στην προηγούμενη ομάδα για καθαρά εγωκεντρικούς-ψυχοθεραπευτικούς λόγους.

Ο πιο δυνατός, ωστόσο, εχθρός οποιουδήποτε ομαδικού αισθήματος είναι ο εγωκεντρισμός! Και ειδικότερα, στις μέρες μας, ο εγωκεντρισμός κάποιων Ελλήνων συνδυάστηκε με τη σπατάλη κοινής ενέργειας, την πολυτελή διαβίωση λίγων σε βάρος πολλών, την υποτίμηση και εντέλει εξευτελισμό λαϊκών αξιών και την υποβίβαση του πολιτισμού των κατώτερων στρωμάτων.

Αυτόν τον εγωκεντρισμό κάποιων πλήρωσε αυτή η χώρα πολύ-πολύ ακριβά.

Γιοι και κόρες πολιτικών που έπρεπε να αποδείξουν ένα ισχυρό εγώ έναντι της βαριάς σκιάς του ονόματος του πατέρα τους ανέλαβαν την εξουσία, παίζοντας με τις ανάγκες επιβίωσης των κατώτερων στρωμάτων και δημιουργώντας ένα καταστροφικό ιστό διαφθοράς.

Καλλιτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων, που έπρεπε να αποδείξουν ένα ισχυρό εγώ- ίσως για οικονομικούς ίσως για καθαρά ναρκισσιστικούς λόγους -επέβαλλαν ένα δήθεν έντεχνο πολιτισμικό mainstream, υποβιβάζοντας τη λαϊκή κουλτούρα και βάζοντας τη λογική και τη νεύρωση μέσα στην τέχνη.

Επιστήμονες που έπρεπε να αποδείξουν ένα ισχυρό εγώ σε ένα απόλυτα ανταγωνιστικό ακαδημαϊκό χώρο, προώθησαν επιστημονικές ιδέες που εξυπηρετούσαν περισσότερο την εξουσία και τα συμφέροντα των λίγων παρά την ευημερία των πολλών, υποτάσσοντας πρωτότυπες ιδέες σε πρακτική αχρηστία.

Ιερείς που έπρεπε να αποδείξουν ένα ισχυρό εγώ έναντι πολιτικών δυνάμεων, έγιναν μεσίτες οικοπέδων και άλλων αγαθών, στερώντας από το λαό την τελευταία ελπίδα, αυτή της πίστης σε μια ανώτερη δύναμη που θα κάνει κάποια στιγμή κουμάντο.

Και μετά αναρωτιόμαστε αν είναι σωστές οι αντιδράσεις ομάδων ή ακόμη και ενός πλήθους σε αλεξιπτωτιστές αλληλέγγυους, που στέκονται εγωκεντρικά στο κέντρο της σκηνής…

Και αναρωτιόμαστε αν πρέπει χειροκροτήσουμε αυτούς τους -από το πουθενά- αλληλέγγυους που, χωρίς να τους ζητηθεί, σταθήκανε στο κέντρο της σκηνής και πληρώσανε για τα φώτα που θα τους φωτίσουν και τα εισιτήρια των ανθρώπων που θα τους επιτεθούν... τονώνοντας τα δικά τους εγωκεντρικά κίνητρα "αλληλεγγύης" και εμποδίζοντας την προώθηση της αυτοδιαχείρισης και αλληλοϋποστήριξης της ομάδας..

Σαν αυτή η πράξη να είναι η ύστατη, μοναδική και ανιδιοτελής μορφή κοινωνικής αλληλεγγύης…

Ω έλατο ... καθόλου δε μ' αρέσεις

Οι μπάλες εξοργιστικά κόκκινες,

και απειλητικά λαμπερές,

και τα μάτια μου πολύ κουρασμένα

για ν' αντέξουν τόση λάμψη.

Το χαμόγελο του Άγιου Βασίλη,

φανερά πλέον ειρωνικό,

σαν το ήξερε πως θα με έφτανε στα όρια μου,

πριν καλά καλά έρθει ο νέος χρόνος.

Μόνο το σπασμένο ξύλινο ελαφάκι,

μοιάζει να καταλαβαίνει.

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να τραβήξω την πρίζα,

και να σβήσουν τα λαμπάκια μια για πάντα.